Suigetsu loopt in de regen, met zijn zwaard op zijn rug. Hij zou hier Mangetsu zien, een ontmoeting kan je het niet noemen. Ze kenden elkaar al. Het waren broers, duh! Suigetsu stond nu tussen twee standbeelden, van vrij gevaarlijk uitziende Warriors. Hij ging zitten op de rand, terwijl hij keek naar beide standbeelden, omstebeurt. ''Dus.. Hebben jullie Mangetsu gezien?'' sprak hij tegen de standbeelden. Suigetsu stond op, wanneer hij voetstappen hoorde, en keek naar degene die naar hem toeliep.

Suigetsu keek naar het meisje, dat hij al hoorde vloeken. Ze zal dat waarschijnlijk niet hebben gehoord. Hij lachte kort. Hij zag dat ze een beetje boos was - nouja, een beetje? - en ze vertrouwde Suigetsu ook niet. Suigetsu zag dat al wel aan haar ''pose''. Hij liet een verwarde, en deels verbaasde blik aan haar zien. Hij krabde op zijn hoofd, en liet een zenuwachtig lachje horen. Suigetsu wou naar haar toelopen, maar dit zou ze waarschijnlijk niet tolereren. Dan zou hij maar een gesprek voeren met een grote afstand ertussen. Hij keek naar haar boemerang, die door de zon een soort glinster liet zien. Toen hij erg dichtbij was, stak hij zijn hand uit. ''Suigetsu Hözuki.'' zei hij toen lachend. Zijn ogen schitterden, en hij keek met een glimlach naar haar. Je zag gelijk dat hij haaientanden had, maarja, als je vrienden wilt worden, zal je niks geheim moeten houden.

i am in love with this theme (L)
wanneer het grote deel begint op 1:59 word het awsum <3

Suigetsu zag dat Dakotah zijn hand accepteerde. Hij knikte kort, en haalde zijn hand weg, na het te hebben geschud. Zijn glimlach, die al wat kleiner was, in de tussentijd, verdween toen ze vroeg naar waar hij vandaan kwam, welke Country. Hij draaide zich kort, maar onvriendelijk om. Hij keek naar de zon, die nog een beetje tussen de wolken in kwam. Het regende. ''Water.'' zei hij toen, waarop hij zich weer naar Dakotah draaide. Hij keek nog wel even naar de grond, maar keek wat later weer naar boven. ''Helaas wel.'' zei hij toen. ''En jij, als ik vragen mag?'' zei hij toen, waarop hij haar nu aankeek in haar ogen. Je kon zeggen dat je erin verdronk, figuurlijk tenminste. Hij liet weer zijn glimlach zijn, en een grote windvlaag liet zijn haar alle kanten uitvliegen, en ook zijn gewaad die vloog helemaal open. Miljoenen krassen zaten op zijn Armor, die hij onder het gewaad had. Nu wist ze waarschijnlijk dat Suigetsu een traitor was.

Suigetsu keek haar rustig aan. ''Daar moet je aan werken.'' zei hij toen kalm en kil, doelend op haar verrassings actie. Hij glimlachte kort, en liet daarna vervolgens een luide, maar korte, lach horen. Hij draaide zich om, liep naar de rand, waar hij op het begin al zat, en keek vandaar naar beneden, naar het stromende water. ''Kom.'' zei hij vriendelijk, waarop hij met platte hand de grond naast hem een paar tikjes gaf, om aan te wijzen dat ze daar mocht gaan zitten. Hij keek nu naar boven, de zon was door de grijze en donkere wolken doorgekomen. Het regende wel nogsteeds. Raar genoeg vond Suigetsu regen fijn, maar 't liefst had hij wel een zonnig klimaat. Hij keek of Dakotah al kwam, en haalde ondertussen zijn haar uit zijn ogen.

Schrikkend van zijn lach keek ze opzij. Dat was nu dus echt een mannenlach. Ze grinnikte even. Mannenlach, dat klonk wel grappig. Ze keek hem rustig aan en twijfelde. Als ze naast hem zat, kon hij opeens haar keel openhalen of zo, maar als ze bleef zitten, werd het als een teken van zwakte gezien en dat wou ze niet. Ach, ze kon zichzelf toch verdedigen? En trouwens, mocht ze doodgaan, dan was ze eervol gestorven. Nou ja, erg eervol, naast iemand zitten, even niet opletten en de keel wordt dan doorgesneden. Ze keek hem nog een keer wantrouwend aan, stond toen op en ging naast hem zitten. Ze zette haar rug richting zijn been, zodat ze ongeveer tegen zijn been leunde. Nu kon ze wel eens zien of hij te vertrouwen was. Ze was nu echt in een makkelijke pose om haar keel open te halen. Daarom leunde ze ook tegen zijn been, maar ook gewoon omdat ze dan beter zat. Ze kreeg namelijk heel snel rugpijn. En zo hoefde ze niet de hele tijd recht in zijn ogen te kijken. Ze kon aan zijn houdingen zo ook wel merken of hij te vertrouwen was of niet. ‘Ik denk dat ik je vertrouw,’ zei ze droog, waarna ze opkeek, recht in zijn ogen. ‘Wat heb je gedaan dat je uit het kamp verwijderd werd? Verbannen?’ vroeg ze en ze keek hem even aan, haar mistige, felle en vooral grijzige ogen op hem gericht, om vervolgens een tijdje daar te blijven hangen, daarna haar ogen te sluiten en weer voor zich uit te kijken.

- Sorry, mijn inspiratie is op vakantie, ik verwacht 'm over een uurtje terug -

Hij keek naar het twijfelende en wantrouwende gezicht van Dakotah. ''Ik gooi je er heus niet vanaf hoor.'' zei hij kalm, waarop hij weer zijn normale Suigetsu lach liet horen. (https://www.youtube.com/watch?v=owp1kayfxBc 0:08) Suigetsu stond op, liep naar der toe, stak twee armen naar waar hij zat, en keek haar vriendelijk aan. ''Entree!'' sprak Suigetsu vervolgens. ''Wacht eens even.. Jij bent.. Dakotah. Die familie is van .. Satsuji Sasagawa? VET COOL!'' sprak Suigetsu vervolgens erg enthousiast, waarvan het enthousiasme uit het niets kwam. Wanneer Dakotah zou lopen, zou Suigetsu haar begeleiden met zijn rare pose naar waar Suigetsu eerder seinde dat ze daar moest gaan zitten.

- Slechte inspiloze post -

Verbaasd keek ze naar zijn twee armen. Wat wou hij nu weer van haar? Wou hij dat ze op zijn schoot ging zitten? Ze snapte het eigenlijk niet zo goed. Ze stond op en liet zou zich toen maar gewoon laten begeleiden naar waar hij wou, zeker? Ze stond dus gewoon op en zei toen tegen hem: ‘Leid maar waar ik moet gaan zitten, want ik weet het niet.’ Bij die woorden grinnikte ze even, waarna ze hem met zachte ogen aankeek. ‘Jij kent Satsuji?’ vroeg ze en ze glimlachte. ‘Ik ken hem,’ zei ze en ze keek hem rustig aan. ‘En hij is een vervelend rotjoch,’ zei ze en ze grinnikte even. Nu liet ze haar hele, gespannen houding zakken en keek hem zelfs bijna vrolijk aan. Maar die lol hield ze wel voor zichzelf. Ze keek hem aan en vroeg zich af waar hij nu wou dat ze ging zitten.

Hij is zo klein omdat ik het zelf niet helemaal snapte met dat zitgedoe en zo.. :P Als ik een ding niet snap, kan ik echt onmogelijk verder gaan met mijn post :p

Kap met posten XD en maakt niet uit <3 maar ik ben verliefd inspiloz.

Suigetsu draaide een pirouette en wees vervolgens, toen hij op de rand stond, waarvan als je valt je zeker 20 meter naar beneden knalt. Suigetsu ging nu zitten, en wees met zijn vinger, naar de lege plek naast hem. ''Hier dus.'' zei hij toen droog. Hij keek naar hoe de wolken wegdreven, en de zon nu scheen, waardoor Suigetsu's ogen begonnen te schitteren. Hij kon makkelijk een paar uur in de zon kijken, waarvan mensen dat maar 5 seconde kunnen. Je zou eerder denken dat Suigetsu niet menselijk was. Hij kon met zijn Hydrification Technique de vorm van andere mensen aannemen, of zijn innerlijk ermee veranderen, waardoor als je hem hard slaat, het eerder voelt alsof je door een zakje water slaat. Suigetsu leunde wat naar achter, waardoor hij ging liggen. Hij keek naar de wolken die nog niet weg waren. Suigetsu keek vaak naar boven, naar de wolken, of naar stromend water. Iets wat leefde, maar nooit iets expres fout deed. Hij genoot er eigenlijk wel van. ''Kom je nog?'' zei hij toen. Hij was hier eigenlijk voor zijn broer, Mangetsu. Hij had die jaren niet gezien, maar had hem laatst gezien, naja, niet echt gezien. Hij wist waar Mangetsu woonde, dus hij liet een briefje achter waarop stond: Kom naar Statue Valley. Suigetsu schudde zijn hoofd, en keek naar Dakotah. Suigetsu was eigenlijk erg moe, maar dat maakte hem niks uit. Hij bleef hier lekker zitten, met iemand die hem niet wou vermoorden voor een grote en hoge bounty, die ondertussen wel op een paar miljoen zat.

Suigetsu lachte even met haar mee, en seinde nogmaals met zijn hoofd. [color=blue]''Wat is er mis mee?''[/çolor] zei Suigetsu toen, doelend op ''ballerina.'' Hij knipte met zijn vingers, en bleef dat doen, totdat ze naast 'm zat. Ze zei nu dat ze al kwam, maarja, meiden zijn sloom!
Toen Dakotah naast Suigetsu ging zitten, ging ze ook nog op hem leunen. ''Pff.. watje.'' zei hij toen lachend. Suigetsu keek nu naar haar, en zag haar besmeurde modder voeten. ''Gadver!'' zei Suigetsu, iets wat overdreven. Hij gebruikte een techniek, dat een waterbol vormde. Hij deed dit bij de voeten van Dakotah, waardoor ze werden verschoond. Hij genoot nu van de zon, die de wolken had weggedreven. Hij luisterde vervolgens naar Dakotah. ''De hele dag wel. Maar met een meisje zoals jij..'' zei hij charmant, met een wiebelwenkbrauw. ''Grapje.'' zei hij toen. Hij keek haar aan. Ze vroeg waar hij Satsuji van kende. ''Nou ehh.. weet ik eigenlijk niet. Alhoewel ik 't niet geloof dat hij zijn gezin vermoord heeft. Dat zou ik best met 'm willen uitzoeken.'' sprak Suigetsu toen.

- i n s p i l o o s -

Dakotah gromde en keek opzij. ‘Durf me zo nog een keer te noemen, ik stamp in je ballen en dan kunnen we ontdekken wie hier het echt watje is, Prince Charming,’ zei ze en ze grijnsde even flauwtjes. Prince Charming had zijn haar immers ook zo. Alhoewel.. Misschien net iets anders. Als ze Prince Charming in elk geval tegen kwam, drukte ze hem met twee ellebogen tegen zijn borstkas op de grond en spuugde ze in zijn gezicht. Ja, ze was echt de ideale meid om als vriendinnetje te hebben. Ze vertrouwde gewoon geen mannen en had geen idee waarom dit zo was. Ze keek om zich heen. Oh ja, nu herinnerde ze het weer: omdat elke man zo graag aan haar zat. Ze beet op haar lip om niet te zuchten en keek naar Prince Charming, beter bekend als Suigetsu. ‘Je weet het niet?’ gromde ze. ‘Je hebt nog geluk dat ik je vertrouw. Mensen die eerst enthousiast doen over Satsuji en hem dan niet blijken te kennen, hak ik meestal de kop af,’ zei ze en ze keek hem daarbij fel aan, waarna ze haar blik richtte op de grond. Steeds verwachtte ze dat daar Micah zat, die haar dan zou aankijken en stiekem Suigetsu vanbinnen zou uitlachen, maar haar wolf was er niet. Er waren ook andere problemen waarmee ze zat. Moest ze Satsuji over die rare dromen vertellen of niet? Over dat meisje met die dikke buik? Over die jongen, die zo op haar neerkeek? Over hoe echt het allemaal voelde? Ze kon een diepe zucht niet onderdrukken en keek weer opzij naar Suigetsu. Ze hield hem liever te vriend. Hij was van de Water Country. Aan de andere kant kon ze zichzelf makkelijk beschermen tegen dit soort schoot. Maar Satsuji had gelijk: ze zouden toch wat mensen aan hun kant moeten hebben. En waarom moesten al die mensen nu per se weer jongens zijn? Nou ja, aan de andere kant: als het een meisje zou zijn die zo vies tegen Satsuji deed dat Dakotah een eindje verderop ging staan, dat wou ze ook weer niet hebben. Jongens waren daarbij wel beter en konden goed vechten, in elk geval goed genoeg, want ze ging echt niet zeggen dat ze beter waren dan haar. Oké, sommigen hadden gewoon goede vechtmoves en konden daarmee wel door, maar anderen waren zelfs zwakker dan Satsuji. Ze grinnikte even. Arme neefje. Ze beet op de binnenkant van haar wang. ‘Jij zoekt helemaal niks uit met hem totdat hij het je vraagt. We kunnen niet nog meer problemen hebben dan we nu al hebben,’ snauwde ze Suigetsu toe, iets wat weer op haar typische zelf wees: altijd beschermend tegenover Satsuji.

- Mijn inspiratie is terug van vakantie! -

-Den meine nicht-

''Doet dat pijn?'' vroeg Suigetsu met puppy ogen. ''Oeioei! Volgens mij wel! WEG WEG WEG! EVACUEREN!'' riep Suigetsu overdreven in het niets. Hij stond op, en wou Dakotah optillen, om keihard ermee weg te rennen. Hij deed dit maar niet, en ging vervolgens weer rustig zitten. ''Dat klinkt best sexy. Prince Charming.'' zei Suigetsu toen. Suigetsu deed wiebelwenkbrauw, en keek hierbij nog schattiger dan eerder naar Dakotah. Ook trok hij hierbij een pruillipje, wat meestal werkte. Suigetsu stond vervolgens op, want hij was het beu hier, in 't niets. De weer was 't met hem eens, want het begon weer te regenen. ''Balen.'' zei Suigetsu toen. Hij gebruikte Hydrification Technique in zichzelf, waardoor er gaten kwamen in zijn lichaam, die zich na een paar seconde weer vulde. De gaten kwamen van de regendruppels. Suigetsu had zijn lichaam soft gemaakt, wat als je het goed timed, een levensredder is. ''Hoe vind je 't?'' zei Suigetsu, doelend op de gaten die in zijn lichaam kwamen.

Nununu

Grommend keek Dakotah opzij, iets mompelend over mannen en hun rothumeur. ‘Rot toch op met je rotvrolijkheid,’ snauwde ze hem toe, waarna ze haar armen demonstratief over elkaar sloeg en hem boos aankeek. Ze had er genoeg van dat er met haar gelachen werd, ook al was het allemaal flauwekul. Hij moest eens een beetje meer serieus worden in haar buurt en al zeker als ze boos was of als ze snauwde. Ze legde haar hoofd even in haar handen en dacht na. Ze wou dat ze hem kon afschudden. Maar ergens was het ook wel grappig om bij hem te zijn. Hij had dingen die andere mensen niet hadden. Hij kon niet normaal doen, bijvoorbeeld. Maar dat werkte ook weer in haar nadeel omdat het zo verschrikkelijk irritant was. ‘Heel sexy ja, zo sexy, dat ik ervan moet kotsen,’ snauwde ze hem toe en ze rolde met haar ogen bij zijn door haar genoemde verleidingspoging. Oh, wat haatte ze deze jongen toch! Hij kon nauwelijks normaal doen en dacht dat hij Prince Charming was. Ze zou hem eens zijn tanden uitslaan, kijken of hij dan nog hetzelfde dacht. Chagrijnig en sarcastisch keek ze opzij. ‘God, ja, daar zou je een prijs voor moeten krijgen!’ zei ze sarcastisch. ‘Mensen, waar zijn de trofeeën? Hij kan namelijk zo goed vervelend doen! Dat verdient toch echt een fijne trofee!’ riep ze uit, alsof ze tegen een boel mensen aan het praten was. Sarcastisch en boos keek ze opzij. Ze vond het echt verschrikkelijk als iemand van zichzelf zei dat het goed was, terwijl iedereen die kracht zou kunnen uitvoeren. Ze liet een harde straal water tegen hem aankomen. Ze had geen zin om te zien of hij het had zien aankomen en het daarmee geblokt had of dat hij het niet verwacht had en had en hij dus helemaal nat was. Zuchtend keek ze naar de grond. Eigenlijk mistte ze Micah op dit soort momenten. Die zou Suigetsu dan heel hard aan het uitlachen zijn omdat Dakotah Suigetsu zo hard op zijn nummer zette. Mensen op hun nummer zette was iets waar ze verschrikkelijk goed in was, maar waar ze ook flink veel nadelen kon oprapen als ze wou. Eigenlijk duwde ze mensen meer van zich af dan dat ze ze aantrok. Ja, misschien met haar uiterlijk, maar die mensen vermoordde ze dan weer. Ze zuchtte en keek opzij. ‘Je bent saai,’ zei ze en ze grijnsde vals.

- Inspiratie weer op vakantie, is al halverwege terug van Italië ;P -

Suigetsu keek der overdreven vrolijk aan. ''Ah, dat doet me zeer. Diep van binnen.'' zei Suigetsu toen, waarop hij - nep - jankgeluiden maakte. Hij keek der nu - ook weer nep - boos aan. ''Grrr!'' lachte Suigetsu. Wat had zij ineens? Suigetsu keek der nu verbaasd aan. Hij keek naar de demonstratieve beweging, waarbij Dakotah haar armen over elkaar deed. Vervolgens legde ze haar hoofd in haar handen. Suigetsu liet een diepe zucht horen. ''Oké oké, excuse-moi.'' zei hij toen. Dakotah sprak over zijn sexyheid, dat ze ervan moest kotsen. ''Dankesjon.'' probeerde Suigetsu op z'n Duits. Hij keek haar nu aan, ze praatte tegen een heleboel niemanden. ''En dan ben ik degene waarvan je moet kotsen..'' mompelde Suigetsu fluisterend, hopend dat Dakotah het niet zou horen. ''Tenminste nog één prijs.'' zei Suigetsu positief. Hij zuchtte even, en keek opzij. Zijn lichaam had hij nog soft, zodat de regen er nog gaten in maakte. Suigetsu haalde 't weg, en toen ineens! Een keiharde straal water haalde Suigetsu doormidden. ''Moest dat nou.'' zei Suigetsu toen, waarop hij zijn twee lichaamsdelen weer op elkaar plakte. ''En jij ook.'' zei Suigetsu toen, waarop hij opstond, en keihard naar beneden sprong. ''WHOOO!'' riep Suigetsu toen.

Suigetsu sprong door de mist, en dook het diepe, en vooral ijskoude water in. Hij genoot er eigenlijk wel van, van dat koude water. Hij zwom erin, en keek of Dakotah ook kwam. Hij zag dat ze erin plonsde, maar er snel uit ging. ''Watje..'' mompelde Suigetsu, waarop hij er ook weer uit kwam, en klom op de oppervlakte. Water verliet Suigetsu's haar, alsof het er werd uitgeknepen. Suigetsu lachte kort om der nieuwe pruik. ''Hierzo. Mooie pruik.'' zei Suigetsu toen, waarop hij een droog gezicht opzette. Suigetsu deed de kap van zijn gewaad op, waardoor hij er best eng uitzag, in tegenstelling tot hoe hij normaal was. De schaduw creëerde een nieuwe Suigetsu. Om zijn ogen was een beetje licht, en zijn gezicht was donker. ''Jammer dat je me niet ging zoeken. Ik was bijna verzopen.'' liet Suigetsu van zich weten, alhoewel dit wel degelijk niet waar was. Suigetsu keek naar de pijl die in Dakotah's schouder kwam. Hij trok gelijk een heel gevaarlijk .. Potlood! Hij gooide het potlood naar waar de pijl vandaan kwam, en liet er Chakra opstromen, waardoor het even gevaarlijk was als een .. nee, zelfs gevaarlijker als een Kunai. Het zou recht door je heen gaan. Dit had hij althans geleerd van een belangrijke en sterke Warrior genaamd B, oftoewel Killer Bee. Suigetsu keek Dakotah serieus aan, alhoewel hij er al best serieus uitzag door de kap die hij op had. Hij liep wat dichter naar haar toe, en keek om zich heen. Hij zag niet veel meer, dus gebruikte hij dit in zijn voordeel. Hij liet door gebruik van Water de mist, die boven het water hing, waar Suigetsu net vandaan kwam, boven Dakotah en hem komen, waardoor richten moeilijker was. ''Grappig.'' zei Suigetsu toen, waarop hij ging zitten op een behoorlijk grote rots.

Grommend keek Dakotah opzij. ‘Wel, eerlijk gezegd zou ik het heerlijk hebben gevonden als je verzopen was!’ snauwde ze hem toe, pijnhebbend in haar schouder. Woedend keek ze naar het bloed op haar schouder, haar agressie oplaaiend. Vooral bij Suigetsu’s woord werd ze boos. Haar rode ogen namen het van haar over en ze draaide zich om, waarmee ze Suigetsu woedend aankeek. Ze snelde naar zijn rots toe en greep hem met beide handen bij zijn kraag, waarna ze haar gezicht liet zakken naar hem en hem intimiderend dichtbij in zijn ogen keek, met haar nu bloedrode ogen. Ze was niet meer in staat om controle over zichzelf te hebben. ‘Grappig?’ siste ze in zijn gezicht. Ze keek hem woedend aan, waarna ze hem nog harder vast nam bij zijn kraag. ‘Grappig!’ spuugde ze nu bijna in zijn gezicht. ‘Zal ik je eens wat grappigs laten zien?’ vroeg ze en ze keek hem aan. ‘Dit,’ snauwde ze en ze gaf hem een harde duw, zodat hij misschien van de rots zou vallen. Ze voelde bijtende pijn in haar schouder, maar negeerde het. Haar agressie had zichzelf veel te veel op haar overgenomen. Als ze helemaal niks beheersend meer in zich had gehad, had ze haar boemerang gebruikt om het Suigetsu zuur te maken, maar haar beheersende kant – die gelijk met haar agressieve kant was opgespeeld – weerhield haar hiervan. Als Suigetsu werkelijk Satsuji kende, mocht ze hem niet vermoorden. ‘Ik weet niet wat jij doet, maar ik ga naar huis. Als je tenminste van de grond gekropen bent,’ zei ze en ze keek hem nu even grijnzend aan, waarmee haar ogen haar grijze kleur weer terugkregen. Zwarte vlekken dansten rond haar ogen, maar Satsuji had geen zin om ernaar te luisteren. Ze keek het joch boos aan. ‘Zak toch in de stront!’ Met een ruk draaide zij zich om en begon te lopen. Ze hees haar rugzak met moeite om haar schouder, waarin ze eten en drinken had gedaan, meegenomen uit het huis van Satsuji. Ze had nu wel grote kans dat ze Suigetsu boos had gemaakt, maar het kon haar niks schelen. Moest hij maar niet zo stom doen in haar buurt. Ze keek naar haar schouder. ‘Rotding, werk mee!’ snauwde ze naar haar schouder, die ontzettend veel pijn deed. Hoe meer pijn ze had, hoe chagrijniger en bozer ze werd. Daar kwam ook nog eens op dat ze weg dankzij Suigetsu’s mist even kwijt was. ‘Shitzooi!’ riep ze keihard.

- Beetje inspiloos :P -

Suigetsu keek Dakotah aan. ''Kom kom. Stil kleine baby huil maar niet, Suigetsu koopt voor jouw een parkiet, en als die parkiet niet zingt, dan koopt Suigetsu voor jouw een mooie ring..'' zong Suigetsu. Hij werd vervolgens van de rots afgeduwd. ''Pff. Jij moet wat doen aan je woede beheersing.'' klonk het van achter de rots. Suigetsu stond op, en leunde tegen de rots nu. ''Wat ben jij geestig zeg.'' mompelde Suigetsu toen. Hij liep wat naar voren en luisterde naar de snauwende en kwade Dakotah. ''Zak jij in de stront.'' zei Suigetsu toen mompelend. Suigetsu liep der achterna, en keek goed om zich heen. Hij vroeg zich af wat er speelde tussen de boogschutter en Dakotah. Werd ze gezocht? Dat zal wel, ze hakt zomaar iemands kop eraf. Hij sloeg nu zijn vuist in zijn open hand, en liet een korte lach horen. ''Waar zijn die pussy's van een boogschutters?'' zei Suigetsu. Zijn stem klonk best eng, en wat zwaarder, dan zijn normale stem. Suigetsu liet vervolgens nog een duistere lach horen. Dit was de duistere kant van Suigetsu, de serieuze kant, en ook de strijdlustige kant. Suigetsu keek om zich heen, maar zag nog steeds niks. Hij haalde de mist weg, en zag verschillende personen. Suigetsu liep gewoon rustig door, in plaats van te juichen en te roepen ''AAH!!!''. Suigetsu zag de wond van Dakotah bloeden, dus hij haalde wat verband uit zijn gewaad, en stak zijn hand waar het rolletje verband in zat naar Dakotah uit. ''Hier.'' zei Suigetsu chagrijnig, de andere kant op kijkend.

'Dat hoorde ik,’ snauwde Dakotah hem toe, aangezien ze hem zacht hoorde praten. Op deze momenten wenste ze echt dat Tsuna er was of zo. Ze zuchtte even en keek opzij naar Suigetsu. ‘En jij moet nog meer in de stront zakken dan ik dat moet doen!’ vervolgde ze toen haast kinderachtig tegen hem. Ze nam het rolletje met een gris aan, haalde haar boemerang uit haar zak en smeet die naar achteren. Ze hoorde een hoop dingen kraken en ving haar bebloede boemerang weer op. ‘Gadverdamme,’ mompelde ze, maar ze wist wel dat ze doel gevat had. Ze keek achterom en de schaduwen die er eerst nog stonden, lagen op de grond. ‘Vier vliegen in een klap,’ toen ze de mensen telde die op de grond lagen. Ze begon de wond te verbinden. ‘Bedankt,’ zei ze nog en ze keek hem even fel aan met haar grijzige, mistige ogen, waarin je zo zou kunnen verdrinken als zij wou. En dat was ook precies haar moordwapen. Als iemand zou verdrinken in haar grijze ogen, zou ze die zo de kop kunnen afhakken. Oké, het klonk misschien niet erg cliché, maar dat was ze ook niet. Ze keek rustig naar Suigetsu. ‘Ik moet je denk ik iets vertellen,’ zei ze en ze zuchtte even. Tsuna wou ze niet bezorgd maken en Satsuji zou haar niet begrijpen, dus zei ze het tegen Suigetsu. ‘Ik… Ik heb sinds kort hele rare dromen,’ zei ze en ze liep naast hem, waarna ze hem even aankeek en het verband met haar scherpe, bijna vampierachtige hoektanden goed trok. Een flard van stof bleef aan haar hoektand hangen, die ze met een vies gezicht er van af plukte. Ze keek Suigetsu even aan. ‘Ze gaan… Ze gaan steeds over een meisje,’ zei ze en ze wist niet zeker of ze het hem moest vertellen. ‘Ik weet niet wie het is, maar er staat soms ook een jongen bij, de eerste keer dat ik die droom kreeg dan toch. En haar buik is erg dik, alsof ze zwanger is,’ zei ze en ze kneep een oog dicht, wat aantoonde dat ze aan het nadenken was. ‘En er was ook een oude man bij het meisje. Op het laatste stukje van de droom opende ze haar ogen. Het waren geen normale ogen. Het waren bloedrode ogen en ik kon haar gevoelens door de mijne voelen razen. Het leek net alsof ze in brand stond, verscheurd werd door verdriet en boosheid,’ zei en ze keek zuchtend opzij. ‘En voor de rest weet ik niet zo goed wat ik ermee moet. Ik weet zelfs niet waarom ik je dit allemaal vertel,’ zei ze en ze zuchtte even. Ze kon er geen touw aan vast knopen.

- Aangezien ik de vader van Anna al (bijna) heb, is de verhaallijn van start gegaan! -

Suigetsu keek met een glimlach op zijn gezicht naar Dakotah. 'Oké oké, ik neem het terug.' zei Suigetsu toen. Hij leunde, nogsteeds, tegen een rots, en genoot best wel van het weer. Suigetsu keek naar Dakotah, die haar boomerang naar achter gooide. Hij zag vier lijken, en liep erop af. 'Jep, die zijn dood.' zei Suigetsu, voor de zekerheid, waarop hij vervolgens weer naar de rots toeliep, waar hij al een tijdje op leunde. 'Bloed is niet gadverdamme, vuur is gadverdamme.' zei Suigetsu toen. Hij meende dit, hij haatte vuur. Waarom? Zomaar. 'Geen dank.' sprak Suigetsu antwoordend op Dakotah. Hij keek om zich heen. Hij haalde door een knip in zijn vingers en zijn ogen te bewegen de mist weg. 'Nu blij, je wou de mist toch weg?' zei Suigetsu toen, waarop hij vervolgens hetzelfde deed, de vingerknip en oogbewegingen, waardoor de mist weer terugkwam, boven hun en om hun heen. 'Mist op z'n plek.' vervolgde Suigetsu zichzelf, doelend op dat hij de mist weer terug naar waar hij eerder zat, oftoewel, boven en om Suigetsu en Dakotah. Suigetsu keek op van Dakotah. 'Huh? Uhh.. ga je gang.' zei Suigetsu toen. Hij had dit duidelijk niet zien aankomen, maar was er wel voor een deel blij mee, aangezien hij eindelijk een beetje respect kreeg van Dakotah, een beetje was voor 'm eigenlijk wel genoeg. 'Rare dromen? Meen je dit of wil je me bang maken?' zei Suigetsu toen, met grote ogen kijkend naar Dakotah. Hij luisterde geïnteresseerd en aandachtig. Suigetsu keek haar aan, ze kwam dichterbij. Waarschijnlijk was dit een goed, of juist slecht teken. 'Wat voor meisje dan?' antwoordde Suigetsu. 'Hmm.. Misschien een visioen van de toekomst of..' sprak Suigetsu, en met de of- liet hij ook aantonen dat hij aan 't nadenken was. Suigetsu keek even naar beneden, wat hem dus meer denkinspiratievermogen gaf. Suigetsu keek haar aan, aangezien ze weer begon te praten. 'Nou ehhm.. Tja. Ik ben niet echt een psycholoog, maar aangezien je 't me verteld hebt zal ik er geen misbruik van maken, en je er zelfs mee helpen.' zei Suigetsu toen, waarop hij een glimlach aan Dakotah toonde, en zijn hand op haar schouder legde. 'Het komt wel goed.' zei Suigetsu toen, waarbij hij zijn hand weghaalde, en nog even begon na te denken.

- Heeft Dakotah zelf al een dikke buik, of niet? -