Zoals gewoonlijk was hij weer bezig met zijn vissen. Hij had geen zin om dagelijks vissen te eten. Daarom verkocht hij een groot deel van wat hij ving in Hakumai Village. Hij had genoeg geld kunnen krijgen om een eigen kraampje te kunnen hebben. Er was niet veel variatie tussen de vissen, maar dat was ook te begrijpen. Het was moeilijk om vissen te vangen hoor! En er waren genoeg mensen die het niet erg vonden om meer dan een keer achter elkaar dezelfde vis soort te eten. Op rijke mensen na dan. Hun moesten beslist elke keer een andere vissoort te eten. Elke keer een andere vissoort met nog veel andere eten. Ugh.. Wat haatte hij zulke mensen. Er waren mensen die elke dag moeite moesten doen om eten te krijgen. en dan deden die mensen stoer met hun geld door een overdreven grootte maal te kopen die ze later toch zouden weg gooien.
''En?'' Een oude man kwam voor hem staan. ''Ohh..'' snel pakte Satsuji al het geld wat hij op de dag had verdiend. De oude man had hem het geld geleend voor de kraampje. Nu gaf hij elke dag 10 euro, tot hij de man 120% had terugbetaald. Hij was bijna klaar met zijn uitbetaling.. ''Hier..'' Hij gaf twee briefjes van 5 en knikte blij. ''Nogmaals bedankt, meneer..'' Bedankte Statsuji de man weer. ''Je hoeft dat niet elke keer te zeggen als ik het geld kon halen..'' mompelde de man terwijl hij het geld aannam en in zijn broek stopte. ''Ga zo door,'' zei hij de oude man nu met een grote glimlach op zijn gezicht. Tevreden liep hij weg, naar zijn kraampje een paar meter verder.
Met een strak gezicht keek Satsuji neer voren. Kort richtte hij zijn blik op Nero. ''We moeten een manier vinden om sneller vis te verkopen..'' De laatste dit ging het al beter, de mensen hadden al gehoord van zijn kraampje Hij had zelfs vasten klanten die ongeveer 2 keer per week kwamen. Toch was hij niet tevreden. Hij wou meer verkopen door reclame ofzo te maken. Daar had hij jammer genoeg het geld nog niet voor... Dan maar op de oude manier.. ''Goedkope vis~!'' riep hij luid over het kleine marktje om de aandacht van de mensen te trekken.
~ Nouch

Een beetje om zich heen kijkend liep Nouch door een of ander dorp. Haar uitdrukking verraadde dat ze bang was en af en toe keek ze achterom, wat het daarmee ook nog eens extra bevestigde. Het was dan wel vijf minuten geleden dat ze haar achtervolgers nog gezien had, toch had ze geen zin om dadelijk eentje tegen het lijf te lopen en daarmee ruzie te krijgen.
Toen ze een hoop geroep hoorde, schrok ze zo hard dat ze achterover viel en op haar gat opkeek naar diegene die zo luid stond te roepen. Hij was reclame aan het maken voor zijn vis, blijkbaar. God, als ze nu toch geld had, dan was ze het zeker gaan kopen. Ze bestuurde hem vanaf een afstandje en vond dat hij er best knap uitzag: zwart haar en vanaf hier leek het wel alsof hij paarskleurige ogen had, maar dat kon aan haar liggen.
Dat ze zo bang was voor haar achtervolgers – die uit drie jongens bestonden – was omdat ze dingen met haar wouden doen. Het waren kopers van haar vader die haar, na twee jaar zelfs, nog steeds niet met rust lieten. De laatste zaak waarin ze in een handeling van haar vader naar een van hun moest gaan, was ongeveer twee jaar geleden. Blijkbaar had het ook iets met de drugshandel te maken waarvoor ze verbannen was uit de Fire Country.
Ze hoorde een hoop geroep achter zich en schrok. Haar achtervolgers! Snel keek ze om zich heen, opzoek naar een verstopplaats. De kraam van de jongen leek haar groot genoeg om achter te verstoppen.
Snel stond ze op en begon te rennen richting zijn kraam. Tranen van wanhoop stonden in haar ogen en haar hart leek momenteel uit haar borstkas te kloppen, ook vooral omdat het een jongen was waarbij ze zich wou verbergen. Hopelijk zou hij er niet teveel ambram om maken.
‘Meneer, meneer, meneer! Mag ik me hier alstublieft verstoppen, ze zitten achter me aan!’ zei ze snel tegen de jongen en ze keek hem smekend aan. Toen ze achterom keek, zag ze dat de jongens haar aan het zoeken waren. Snel bukte ze zich en kroop naar de achterkant van het kraampje toe. Doordat ze een rokje had die tot onder haar dijen kwam, werden haar knieën een beetje vuil van de grond, maar dat was nu wel het laatste waaraan ze wou denken.
Tot haar schrik hoorde ze de stemmen dichterbij komen en ze smeekte de jongen in stilte dat hij niks zei over haar.

- Hopelijk vind je 'm wat -

De eerste persoon was een meisje. Steil rood haar met rode ogen met een knap gezicht. Als hij moest gokken gokte hij dat ze net als Dakotah 15 was. Nu hij er aan dacht, hij deed haar echt aan Dakotah.Meneer? Zo was hij nog nooit genoemd. Ze deed hem opeens niet meer aan Dakotah denken. Dakotah zou nooit huilend naar een onbekende persoon gaan en vragen of de onbekende persoon hem wou helpen omdat ze achtervolg werd. Ze zou omdraaien en de mensen aanvallen, zodat ze spijt hadden dat ze er ooit aan hadden gedacht. ''Natuurlijk..'' Hij wou er eigenlijk meer van weten. Waarom ze zich wou verstoppen. Wie de mensen waren die haar achtervolgde en wie zij was. Hij zou hier waarschijnlijk mee moeten wachten tot de mannen die achter haar aan kwamen weg waren. De mannen begonnen dichterbij te komen en keken hem kort aan. ''Heb je hier een meisje gezien?'' zei een van de mannen met zijn zware stem. Kort knikte Satsuji. ''Rood haar, rode ogen ongeveer zo lang?'' Met zijn hand liet hij zien hoe lang ze ongeveer was, of wat hij er van herinnerde. ''Ja,'' antwoordde de man kort. ''Die kant op.'' Hij wees naar een pad verderop die in de richting van Statue Valey ging, een plek die heel dichtbij was. De mannen knikte en rende de richting op. Toen de mannen uit zicht waren zuchtte hij opgelucht. ''Je kunt onder het kraampje vandaan komen.'' Informeerde hij het meisje zonder onder het kraampje te kijken. Ondertussen was er een klein jongetje naar het kraampje gekomen. Eentje die wel vaker kwam. Zijn moeder was ziek dus deed hij de boodschappen. ''Het gewoonlijke?'' De jongetje knikte. Hij pakte een vijftal vissen. Hij had deze jongen al meerdere keren extra vissen gegeven. Zijn moeder was ziek, dus hij gunde ze wel. Anders zou het toch rotten en dan moest hij het weggooien. Het was beter om weg te geven. ''Hier..'' Hij gaf de zak aan de jongen die hem het geld gaf. Satsuji pakte het wisselgeld uit zijn zak en gaf deze terug. ''Doe de groeten aan je moeder!'' De jongen knikte blij en rende weg met de zak in zijn handen.
''Dus..'' Hij wachtte tot het meisje van onder zijn kraampje was gekropen. Dat praatte veel gemakkelijker dan een gesprek aan te gaan met iemand die je niet kon zien. ''Ik ben Satsuji.'' Het was meestal beter om jezelf voor te stellen voordat je allemaal vragen ging stellen. ''Waarschijnlijk wil je het niet zeggen, maar waarom zaten hun achter je aan?'' Hij wees de richting op waar de mannen eerder vandaan waren vertrokken. Hij snapte het als de meisje het niet wou zeggen. Als hij in zo een situatie zat zou hij het sowieso niet zeggen. Je kende een persoon amper en dan gingen ze vragen stellen die ze niks aangingen.

Nouch hield haar adem in toen ze de mannen hoorde praten. Bang kroop ze wat verder onder het kraampje. Echt, ze zou nooit veilig zijn. Normaal was ze niet zo bang en zou ze zich wel kunnen verdedigen. Nee, dat was gelogen. Zij zou zichzelf nooit kunnen verdedigen. Ze was daar zelfs te bang voor.
‘Oké,’ mompelde Nouch en ze kroop onder het kraampje vandaan, waarna ze wachtte tot hij aansprakelijk was. Verlegen sloeg ze haar blik neer toen ze de jongen tegen zich hoorde praten. Natuurlijk. Dit was het risico wat ze had genomen door zich bij zijn kraampje te verstoppen. Hij leek niet ouder dan zestien jaar, dus misschien zou het wel handig zijn als ze hem gewoon het probleem vertelde. Wat was er mis met het vertellen aan een persoon?
‘Er is een hoop gebeurd in het verleden, misschien wil je het niet eens weten, maar die mannen hebben er dus mee te maken,’ fluisterde Nouch zachtjes en een rilling kroop over haar rug. En als ze die mannen niet gauw van zich wist af te schudden, werd ze of weer verkocht, of kreeg ze ruzie met hun in verband met de drugshandel. Hun hadden er geen probleem mee om een jong meisje van vijftien te vermoorden.
Nouch sloeg haar ogen opnieuw neer. ‘Ik ben Nouch,’ mompelde ze zachtjes en ze wou haar hand uitsteken, maar bedacht dat als ze die van Satsuji zou aannemen, ze toch alleen maar zou schrikken en hij had zich tenslotte al voorgesteld.
Ze keek omhoog en haar blik bleef hangen bij zijn neus, in plaats van zich meteen op zijn ogen te richten. Dat probleem had ze altijd al gehad. Bang en verlegen. Geweldig. Als ze iemand vond die het haar kon afleren, dan schonk ze die persoon een plek in de hemel. Maar het was onmogelijk. Hoevaak had zijzelf al niet geprobeerd om zichzelf minder bang te maken? Ze nam het zich wel voor, maar steeds als er dan iemand voor haar stond, werd ze zo bang als wat.
‘Je verkoopt vis.’ Oei, die was dom!

- Eerste periode is ze nog even bang, maar ze wordt leuker hoor :P -