Een grote, grijze denken van mist omringde Allen waardoor hij niet alles om zich heen kon zien, maar vanuit zijn herinnering wist hij nog wel hoe de omgeving eruit zag. Ookal was dat maar een vage herinnering. Het was namelijk een aardig tijdje terug dat hij hier voor het laatst had gelopen. Misschien wel 7 jaar terug of zelfs langer. Hij hielt de tijd gewoon niet meer bij. Die laatste keer was hij hier met Mana. Zijn adoptievader die hem ergens op straat was tegengekomen. Die hem adopteerde ondanks zijn half mechanische linkerarm. Allen hief zijn linkerhand een beetje op en keek er na. 'Waarom ben ik geboren met zo'n arm?' Vroeg hij zachtjes aan zichzelf. Als hij niet zo'n misvormde arm had, was hij dan nog gewoon bij zijn biologische ouders? Had hij dan een gewoon leven geleid en niet voor allerlei problemen gestaan zoals in het verleden? Timcanpy, die naar zijn linkerhand vloog, trok zijn aandacht. Hij maakte een simpel rondje boven zijn linkerhand en liet zich vervolgens op zijn hand vallen. Een kleine glimlach verscheen op Allen's gezicht. Waarschijnlijk hadden ze hem alsnog het huis uit gegooit vanwege zijn gedrag dat hij toen vertoonde. Wat totaal het tegenovergestelde van nu was. Dus het had waarschijnlijk weinig uitgemaakt. Tim klapperde met zijn gouden vleugeltjes en vloog weer op om vervolgens richting het heldere meer te gaan. Allen volgde de golum tot aan de oever van het grote meer. Daar ging hij zitten in het gras en leunde een beetje achterover op zijn handen. Vroeger had hij hier altijd met Mana steentjes over het water laten ketsen. Hij was er in het begin niet echt goed in en hij was er ook eigenlijk nooit beter in geworden. En dat zou waarschijnlijk ook nooit gaan gebeuren. Nu Mana dood is en Master Cross, die hem na de dood van Mana onder zijn hoede had genomen en getraind, is verdwenen, zwierf hij weer als vanouds rond. Maar dit keer had hij er geen moeite mee en kon hij makkelijk zijn eigen boontjes doppen. Aan geld komen was voor hem geen enkel probleem. Cross verspeelde nogal veel geld aan dingen zoals alcohol en vrouwen waardoor hij enorme rekeningen kreeg. En wie mocht die gaan betalen? Allen natuurlijk. Allen gebruikte nog altijd dezelfde manieren om aan geld te komen die hij toen ook had gebruikt zoals pokeren en klusjes waar hij wat mee kon verdienen. Gelukkig hoefde hij nu een stuk minder moeite voor te doen en hoefde hij niet zolang door te werken om geld te krijgen.
De mist leek wat op te trekken wat ervoor leek te zorgen dat een paar vogels aan hun lied begonnen. Het zicht werdt ook meteen wat beter. Waarschijnlijk zal de mist wel snel optrekken. Althans, dat hoopte hij. Dan kon hij gelijk de gehele omgeving zien en wist hij ook meteen beter waar hij heen moest. Want eigenlijk, was hij wat aan de verdwaalde kant. Zijn herinneringen waren namelijk niet goed genoeg om de weg naar de stad perfect te vinden. Hij zo ie zo niet heel geweldig in de weg vinden. Hij raakte altijd snel verdwaald.


[Open voor iedereen
maar niet te veel mensen please ]

Stagnated by the passivity
I'm gonna make you bleed like me
'Wake up.. Wake up.. Wake up..' Met een ruk schoot het blonde meisje omhoog. Haar ogen gleden over het landschap. Niemand. Maar.. Wie fluisterde er net dan? Zachtjes duwde het blonde meisje zich op van de grond en ging op twee benen staan. Niemand.. Het meisje slikte even. Ze had net toch echt een diepe, duistere fluistering gehoord. Raar. Ze schudde even met haar hoofd, waardoor haar lange blonde plukken heen en weer vlogen. Een enkele seconde was haar angstaanjagende, oranje slangen oog te zien, maar die werd al snel weer verborgen door de blonde pony die er voor viel. Niemand hoefde dat oog volgens haar te zien. Niemand. En daar kwam ze weer op het punt waarop ze zich afvroeg wie er nou had gefluisterd dat ze wakker moest worden. Er was niemand in de beurt, dat wist ze zeker. Een zucht verliet haar mond en ze zette het op een lopen. Gewoon, rustig lopen. Eigenlijk was het eerder sloffen. Ze schudde met haar hoofd. Waarom was ze er alleen op uit gegaan? Haar broer, Mako, dacht dat ze gewoon bij een vriendin was. Maar in feite was ze midden in de Darkness Country. Ze had er niet echt een rede voor. Waarschijnlijk wilde ze Mako gewoon dwars zitten. Meer niet. Dat was inmiddels al een sport geworden: Mako dwarszitten. Haar broer was erg voorzichtig, wilde altijd het beste voor haar. Alleen was dat niet altijd wat Liv, zo heette het blonde meisje, wilde. Ze wilde vrijheid en een eigen leven. Waarschijnlijk als het aan haar broer lag, was ze vastgeketend en mocht ze niet meer dan 5 meter bij hem vandaan gaan. Een glimlachje verscheen rond haar mond. Eigenlijk was hij wel lief, haar broer. Hij wilde alleen het beste voor haar. Daarbij beschermde hij haar tegen hun vader. Toen verdween de glimlach van haar mond. Hun vader.. Liv schudde verwoed met haar hoofd. Niet aan denken, niet aan denken, zei ze tegen zichzelf. Gewoon niet aan denken, dan komt het allemaal goed.
Voetstappen. Liv hoorde voetstappen. Langzaam speurde ze met haar ogen nogmaals de omgeving af. Ze zag een jongen van rond haar leeftijd, misschien iets ouder, lopen. Zijn ene hand was.. Tja.. Raar. Ze bleef naar hem kijken en wist dat hij haar niet kon zien in deze dikke mist. Een sluwe grijns vormde zich rond haar lippen. Een buitenkansje voor wat lol. Ze haalde een hand door haar haar en veegde één plukje achter haar oor, maar liet haar pony voor haar slangenachtige oog hangen zodat die sowieso niet gezien kon worden door de jongen. 'Hé! Jij daar!' schreeuwde ze door de mist. Ze veegde even de grijns van haar gezicht zodat het geloofwaardig zou overkomen. Ze liep dichterbij en zette een boze blik op, al moest ze van binnen lachen. 'Ik ben Liv Rokurou, ik zit bij de poortwachters. En jíj hoort hier helemaal niet te zijn,' zei ze angstjagend overtuigend. Liv moest echt haar best doen om niet in lachen uit te barsten. Zou hij erin trappen?

#Sawry, geen concentratie = dit. oftwel fail -.-