Daar zat hij dan. Hij was er aan gewend om het toch altijd wat hoger op te zoeken. Mensen te irriteren door op hun dak te gaan stampen, waardoor ze boos gingen schreeuwen door ramen. Het was amusant. Bovendien was er ergens ook die angst ontstaan, want het was hem toch een keer bijna fataal geworden. En het was zo erg nog niet, een leven op de daken. Het uitzicht was mooi, en in de zomer – als je er sliep – had je een prachtige sterrenhemel. Ergens was het best zielig. Hij had niet eens een huis. Maar als hij er wel een had en men zou het weten… Tja, dan was hij ook niet meer veilig. Het was beter zo, gewoon jezelf een beetje blijven verstoppen. Hij viel niet echt op qua uiterlijk, maar toch wisten mensen hem er altijd uit te pikken en dan was het rennen. En hopen dat je een plek kon vinden waar je handig naar boven kon klimmen. Maar dan niet een gewone trap, nee een muur of zo. Want anders volgden ze je gewoon. En dat moest hij ook niet hebben. Dan zou het alsnog zinloos zijn. Dus vandaar dat hij zichzelf erop was gaan trainen om muren goed te beklimmen. Nou ging het soms nog wel eens mis, en ja dat deed pijn. Maar hij bezeerde zich vrijwel dagelijks. En dan niet omdat hij onhandig was, maar gewoon omdat het niet te voorkomen was.
Hij was dan ook niet echt de normaalste persoon. Fysiek kon hij vrij veel, gewoon omdat hij het anders niet zou hebben overleefd. Wie zou er nu nog gratis eten meegeven aan iemand als hem? Ze zouden hem uitlachen als hij het zou vragen. Hij wreef over zijn kin, liet een klagelijke zucht horen. Hij zou maar weer eens een dolk tevoorschijn moeten halen om het weer egaal te maken daar zo. In het begin was het vreselijk geweest, liep hij vrijwel altijd rond met wondjes op zijn wangen en kin en noem het maar op. Maar je leerde wat dingen, en hij was er vrij handig in geworden. Bovendien pikte hij dingen snel op. Dat had hij bewezen bij Lorena. De vrouw had het altijd al bewonderd dat hij dingen zo snel oppikte. Maar hij had een probleem: uitleg scheen niet tot hem door te dringen. En keek hij degene die het uitlegde maar een beetje aan, maar het scheen niet echt aan te komen. Hij was iemand die voorbeelden nodig had, kon niet zonder. Was gewoon een papegaai, die handelingen kopieerde alsof het niets was. Ja, hij was een uitzonderlijk persoon. Maar hij had er nooit echt meer behoefte voor gevoel om nog wat te doen in zijn leven sinds de vrouw verdween. Het enige wat ze na had gelaten waren wat vechttechnieken en Dice… Dice, die maki was zoveel waard. Waar was het beestje eigenlijk? Waarschijnlijk was het er weer op uit om dingen te stelen van andere mensen, voor hem. Lief beestje dat het was. Hij haalde diep adem, tuitte zijn lippen en liet een zacht fluittoontje horen. Hierna stond hij op, keek eventjes om zich heen. Wat zou hij eens gaan doen… Een mondhoek krulde omhoog. O, hij wist het al.
Hij was van dak naar dak gesprongen, had zich tussen de mensen gemengd. Had van hoge punten af gezocht naar de desbetreffende persoon. En wanneer hij deze eindelijk had gevonden liet hij hem niet meer gaan, hield hem in het oog. De maki die trouw op zijn schouder zat, staart om zijn bovenarm gekruld. Uiteindelijk waren de huizen op, moest hij zich weer ouderwets achter dingen gaan verstoppen. Maar toen kwamen er bomen, en die waren evengoed. Erin klimmen was geen enkele moeite, en ze waren zelfs gemakkelijker te “bewandelen” dan daken. Daar had je altijd wel obstakels, hier ook; maar hier kon je de obstakels ook weer in je voordeel gebruiken. Dat kon eigenlijk overal wel… Oké, laat maar. Argument gold niet meer. Maar hij voelde zich gewoon meer thuis in de natuur. Omdat hij daar immers jaren in had rondgezworven. En hij trainde er ook, gewoon omdat hij niet gezien zou worden. Als iemand hem zou zien… Tja, ze zouden hem vrijwel meteen herkennen. En dan kwam weer dat eeuwige achtervolg liedje op de achtergrond. In zijn hoofd dan.
Eindelijk was er een stilstand. Of ja, eentje die hij wilde. Waarmee hij iets kon. Niet in het openbaar, gewoon helemaal alleen. Maar er kwam dat moment waarop Dice besloot alles weer te verpesten. Zelfs na negentien jaar haalde hij nog steeds apenstreken uit. De maki zette zich af van zijn schouder, sprong op de vogel af. ‘Dice,’ siste hij, maar het was al te laat. Ach ja, dan maar improviseren. Hoe ging hij… Snel aanpakken. Zou hij… Ja, hij wilde het gewoon. Dus dan ging hij het ook doen. Hij zette zich af van de tak, vrije val. Dit ging misschien toch wel pijn doen. Ach ja, pech. ‘JULLETJE~!’ riep hij blij uit, besprong de ander gewoon. Hij wist na een jaar wel hoe de ander zo ongeveer in elkaar zat. Maar toch, wie weet kon hij hem nog ergens mee verbazen. Meestal zou hij nu verstijfd zijn, en dan zou hij zo dadelijk gewoon onder hem liggen. Of hij verraste hem door toch weg te rollen, waardoor hij op de grond zou vallen. Nee, toch niet zo leuk die tweede optie. Dan maar hopen op optie nummer één.

» NINJAINTHETREEISGOINGTORAPEYOU.
» Anywayz; hij is best slecht. Maar ik moet nog inkomen x')

Het viel moeilijk te omschrijven, zijn manier van het constant achtervolgen van de ander. Want eigenlijk was het helemaal niet constant, gewoon wanneer hij de kans kreeg en zich verveelde. Anders niet. Hoewel hij eigenlijk wel de hele dag bezig kon zijn met het verzamelen van allerlei spullen, zoveel als mogelijk. Kwam er ook bij dat hij een zwak had voor glimmende dingen. Was wat dat betreft net een ekster. Hij hield van glimmende dingen, en wilde er ook zoveel als mogelijk. Daarom had hij ook zo’n moeite met het uitgeven van geld, want je hoefde het alleen maar in het licht te houden en o… Wat konden die dingen mooi glimmen zeg! Maar zo had hij ook die… Ja, je kon het eigenlijk wel een obsessie noemen; hij hield ervan als mensen bijna moesten huilen. Gewoon door het overtollige vocht in hun ogen, zorgde ervoor dat er abnormaal licht werd weerkaatst en voor hem stond dat gelijk aan glimmen. Het was dat hij zover kon denken dat dit niet meer het geval zou zijn als hij ze uit mensen hun kassen zou rukken, vandaar dat hij het nog niet had gedaan. Anders misschien wel. Bah, wat een vies idee eigenlijk. Maar hij deed eigenlijk vrijwel nooit moeilijk over dat soort dingen, maakte een abnormaal luchtige opmerking erover en beschouwde het als normaal. Nou werd de term normaal nogal anders opgevat door hem. Maar hij was gewoon een nogal apart persoon.
De meesten zouden het stalken noemen. Hij was vrijwel overal waar de ander was, en dan voornamelijk als het een plekje was waar ze alleen waren. Gewoon omdat het moeilijk voor hem bleef om zich in het openbaar te vertonen. Hij wilde de ander echter niet in moeilijkheden brengen, na een jaar wist hij wel hoe onhandig de ander was. Nou vertrouwde hij er wel op dat deze zijn hachje kon redden, maar als hij echt aangevallen zou worden zou hij daar geen rekening mee houden. Dan was alles puur instinct; en dat betekende dat hij de arme jongen eerder aan zou vallen dan beschermen. En dat wilde hij niet, nee. Hij wilde niet nog eens een keer iemand verliezen. Vandaar dat hij waarschijnlijk ook nog de maki had, hij had het diertje op zich niet echt nodig. Hij kon prima zelf zijn spullen stelen, dingen regelen en Dice bracht hem meer in de problemen dan dat hij echt hielp. Zelfs na negentien jaar wist hij het nog voor elkaar te krijgen grootse fouten te maken waardoor mensen hem vonden. Maar het was een goed gezelschap. Het enige nadeel was dat het een dier bleef. En hoeveel hij ook met deze sprak; hij zou hem nooit verstaan, begrijpen of wat dan ook. Hij verlangde naar menselijk gezelschap, gewoon omdat hij niet het persoon was die van eenzaamheid hield. Hij haatte het eigenlijk, kon er niet tegen. De maki hielp er wel tegen, hij was nooit helemaal alleen. Maar hij had zo ook behoefte om zijn gedachtes met iemand te delen, ondanks dat deze nogal beangstigend en vreemd waren.
Hij had Dice moeilijk terug kunnen trekken aan zijn staart. Dan had hij vast een kreet geslagen en was hij ook ontdekt. Dus dan maar improviseren, en ergens vond hij het ook gewoon leuker om te doen. Anders wist hij al precies hoe het zou gaan, en dat was ook zo saai. Wel was de ander zoals gepland te geschrokken om zich te bewegen. Vond hij niet erg, maakte het aan de ene kant ook weer lekker gemakkelijk voor hem. Maar het moest niet te makkelijk worden, anders zou hij zich weer gaan vervelen. Hij twijfelde er ook niet aan dat als ze zouden omvallen – O, ze deden ook nog eens. Maar ja, hij zou best fijn vallen. Niets was fijner dan een menselijk… Kussen… Of hoe je het wilde noemen. Hij maakte daarom ook nog geen aanstalten om weer overeind te komen toen hij eenmaal lag. Hij lag prima, waarom zou hij dan opstaan? Misschien kon hij ook nog wel wat slaap inhalen zo, zou prima kunnen. Ja, misschien moest hij dat maar gaan doen.
Het was te danken dat hij dicht bij de ander was, en een goed gehoor had. Anders had hij zijn naam er vast niet uit kunnen halen. Maar het betekende wel dat hij een beetje overeind moest komen, anders was het ook weer zo flauw. Hij plaatste zijn handen op de grond, aan weerszijde van de ander zijn hoofd en drukte zichzelf een beetje overeind. Het zou nog wel een tijdje duren voordat hij echt van de ander af zou gaan, gewoon omdat hij er geen zin in had. ‘Julian?’ Oké, dat was nogal lomp. Maar hij was nou eenmaal altijd zo, als het erop aankwam. ‘Wat ben je toch weer schattig,’ grijnsde hij, had de neigingen om de afstand weer te verklein tussen hun. Maar het mocht niet. Dat zou wel het laatste zijn wat hij mocht doen nadat de ander hem had geholpen.