Het begon een gewoonte te worden om met een snee brood in haar mond het huis uit te gaan. Zelfs al heeft ze geen haast. Naja, zo'n belangrijk onderwerp was het ook weer niet. In het dorp was niets te doen, eigenlijk in de stad. Maar goed. Ze wou is een keer naar het bos gaan, wat daar te doen was wist ze ook niet maar misschien waren er nog interessante mensen te vinden. "It's like the crowding winds are gathering. Rushing toward the far-off waves ahead. My resolution is firm, the path is long but I'll continue to the future I painted" zingend liep ze door het bos, vooral omdat ze zich verveelde en niets te doen had, maar in de stad was het hetzelfde verhaal. "To you, far away from here I want to deliver the fragments of the wind from that day. Don't be lonely, I'm always here. No matter what, the wind connects us" ze zong verder, Wave and Wind Satellite was de naam van het lied. Er was veel gebeurd de afgelopen dagen, waarvan de meeste dingen te maken hadden met Leith. Het zou wel grappig zijn als ze hem vandaag weer tegenkwam, maar ze verwachtte het niet, het bos was zó groot en de kans was zó klein dat hij haar hier kon vinden. Al zou ze het niet erg vinden om gevonden te worden. Een glimlach sierde kort haar lippen. "Time hurries us on, pulses speeding up. Waking inside a dream, we searched for the same light. Under the glittering starry sky, the shadows of countless constellations. Following the sleepless night, we hunted the faint echoes." ze had geen zin om de volgende coupletten te zingen, ze zou nog aandacht van mensen kunnen trekken. Misschien had iemand haar gehoord? Ze hoopte van niet, het was niet dat ze lelijk zong - ze kon zelfs redelijk goed zingen al zei ze het zelf. Het was gewoon dat ze verlegen was en het daarom liever niet had dat iemand het hoorde. "Meetings and partings continue to repeat. I feel like I'm still just a kid. Like a faint image thrown to the roadside." het floepte er gewoon uit..maar nu vond ze het wel genoeg. Ze keek stil naar haar schoenen terwijl ze liep en een enkele keer keek ze opzij als ze iets hoorde ritselen. Het was vroeg en de vogeltjes maakte het bos al een stuk minder stil en gaven haar het gevoel dat ze niet zo alleen was. Maar gezelschap was niet zo erg...

[ K U R O I ]

,,Je kan goed zingen zeg." ze draaide zich om en viel bijna achterover, dát kwam ineens. "B-bedankt." ze schrok zich dood, vooral omdat hij haar had horen zingen. Argh, ze moest ook helemaal niet zingen zelfs al waren er geen mensen te zien of horen. ,,Hey ik ben Kuroi." ze glimlachte, om de hele tijd naar beneden te kijken en te sulken was ook niet leuk. "Ik ben Mayu. Ishimaru Mayu." hij was langer dan haar, een stuk langer kon ze wel zeggen en omdat ze de laatste tijd alleen met Leith om ging leek gij nog een stuk langer omdat Leith kleiner was dan haar. En omdat hij langer was schatte ze hem ook wat jaar ouder dan haar, hoeveel jaar wist ze niet maar minimaal twee. Iets in die richting, haar ogen gleden van de bruine ogen van Kuroi naar de hond. Haar ogen begonnen te twinkelen en een nog grotere glimlach sierde haar lippen. Ze dook gelijk op de hond af en ging op haar hurken zitten terwijl ze hem aaide, met één hand onder zijn kin en de andere op zijn hoofd en affentoe naar zijn nek glijdend. "Hoe heet hij?" haar blik gleed naar Kuroi, met nog dezelfde glimlach als daarnet. Ondertussen was ze de hond nog aan het aaien, hij leek haar iniedergeval niet eng te vinden of haar proberen aantevallen. Dat is heel wat anders dan de honden die zij gewend was, maar ze hield wel van ze ondanks de slechte ervaringen. Hmmz, ze had alleen maar domme vragen in haar hoofd zitten en het waren geen dingen die goed waren om te vragen..maar anders viel het stil. "Uhm..Wat brengt jou hier?" vroeg ze, maar dit keer keek ze nog steeds naar de hond inplaats van dat ze even haar blik afweek naar de jongen. Ze twijfelde even maar besloot de hond toch een knuffel te geven, ze had nog nooit zo'n lieve hond meegemaakt. Zwerfhonden waren vreselijke dieren, ookal hadden er waarschijnlijk een reden voor ze was toch bang voor ze en kwam liever niet bij hen in de buurt.

Het meisje voor was duidelijk geschrokken van hem. Hij glimlachte even, mensen schrokken snel van hem, niet door zijn uiterlijk, vaak begonnen meiden daar alleen maar om te gillen maar om de daden die hij gedaan had. Al sinds klein jongetje stal hij geld en eten. Hij had drie mannen vermoord, een omdat die zijn vrouw mishandelde, een omdat hij zijn kinderen bijna had vermoord en een omdat hij met zijn vieze handen aan Kuroi's zusje zat. En niemand, zat aan zijn zusje. Waarschijnlijk had hij meer levens gered dan hij er genomen had maar toch. Het waren mensen en hij had ze vermoord alsof het mieren waren. Hij was koudbloedig, hij was veranderd maar was telkens als hij kwaad werd weer zo koudbloedig als vroeger. Maar dan moest je hem heel kwaad krijgen, maar als je dat voor elkaar kreeg moest je niet bang zijn voor de dood want die zou je dan kunnen ontmoette.
Gelukkig glimlachtte het meisje al weer snel. Toen stelde ze zich voor. En weer met een achternaam, dat had Nimble ook gedaan, dan voelde hij zich maar dom dat hij zijn eigen achternaam niet wist. Hij was al wees sinds Prim 3 maanden was, en tja hij had een vader die zijn moeder al in de steek had gelaten voor zijn geboorte. Zijn moeder die heeft hij ook maar heel kort gekent. Nog niet lang genoeg om haar achternaam te weten, oftewel zijn achternaam.
Mayu, zo heette ze dus. Nou in ieder geval dook ze op Zero die meteen wild begon te kwispelen. Als hij een mens was, was hij player. Hij was gek op meiden en hield extreem veel van hun aandacht. Hij was helemaal hetzelfde als Kuroi op dat na dan. Kuroi was het liefst lekker alleen, samen met Zero door de straten en bossen zwerven. Maar er was niets tegen een beetje gezelligheid en daarom sprak hij heel soms mensen aan. Dat waren tot nu toe alleen Nimble en Mayu. Hij keek naar Zero, die was ook al gewend om als een soort zwervertje, en dief te leven. Zero had hem bij het lijk van zijn moeder gevonden als pup. Hij had hem onder zijn hoede genomen en had voor hem gezorgd tot nu toe.
Hij glimlachte weer even. Ze richtte haar blik even op hem. Hij luisterde naar haar vraag en keek naar Zero. 'hij heet Zero' zei Kuroi rustig. Hij keek haar even aan en sprong in de boom boven hem. Hij ging zitten op de tak en keek naar de bladeren. 'ik of hij?' vroeg Kuroi.
Hij vermeed de vraag verder. Hij keek naar Zero. Hij was niet trots op waar hij vandaan kwam en wat hij daar had gedaan, dus gaf hij geen antwoord. Hij keek naar een takje in zijn hand en zuchtte even.

-sorry dat het zo lang duurde! -

Ze was blij dat ze toch een lieve hond had kunnen ontmoeten in haar leven, zwerfhonden waren vreselijk zelfs al hadden ze waarschijnlijk een erg verleden snapte ze niet hoe mensen medelijden met ze konden hebben. Als ze je nou heel zielig aan gingen kijken begreep ze het nog wel..maar niet als ze zaten te grommen en naar je schenen te happen. Nee, medelijden was dan werkelijk een onmogelijke taak. Ze leefde nog niet zo lang in Hoshisawa, kort zelfs, ze vond het klote vooral omdat ze afscheid moest nemen van haar broer. Gelukkig had ze Leith ontmoet, haar slechte-depri humeur was daardoor al snel verdwenen..maar niet volledig. En door hun wedstrijd; wie het eerst elkaars geheim ontdekt kwamen die nare herinneringen weer naar boven. Maar haar geheim vond plaats in de toekomst, de komende drie jaar hoefde ze er niet aan te denken. Ze had genoeg tijd om achter Leiths geheim te komen, hij zal waarschijnlijk pas achter haar geheim komen over drie jaar. Vragen stellen was verboden, wat de wedstrijd nog moeilijker maakte, toch stelde ze elkaar wel vragen, maar geen vragen die erg direct zijn gewoon kleine hints. Anders was het wel onmogelijk om er achter te komen, hem stalken was misschien een optie. Verliezen wou ze niet, dan zou ze hem een kus moeten geven al was dat niet zo erg tenslotte was het op de wang. Echt een kind vond ze hem, dát was iets wat je moest doen voor een kleine wedstrijd, één die korter duurt en niet voor een waar je jaren de tijd voor hebt. Naja, zoveel maakte het ook weer niet uit. ,,Hij heet Zero." ze glimlachte. "Aangenaam Zero." ze gaf hem nog een aai over zijn bol. Niet veel later hoorde ze wat, hij was in de boom gesprongen waardoor ze nu omhoog moest kijken. Ze besloot maar op te staan, om de hele tijd haar aandacht bij de hond te houden was ook zo onbeleefd. ,,Ik of hij?" ze lachte even en kort, het was niet zó raar om die vraag te stellen. "Jij natuurlijk, gekkie. Je hoeft het niet persee te vertellen hoor, het is ook mijn schuld omdat ik te nieuwschierig ben." ze krapte wat achter haar hoofd terwijl ze scheef lachte. Nieuwcschierig zijn was niet altijd een goede eigenschap, in de meeste gevallen wel..maar soms kon het erg persoonlijk zijn of kon ze als irritant overkomen. Agh, het heeft haar nooit geboeit; wat andere van haar vonden.