Zijn huis aan de Rimu River had hij ondertussen een paar maanden geleden verlaten. Hij en Dakotah kwamen er steeds minder vaak. Uiteindelijk stopte hij gewoon met het gaan naar het huisje. Hij had door alle zeven contries gereisd. Het was een wonder dat hij nog leefde. Hij had veel warriors moeten verslaan om zichzelf levend te houden, dat en het werken voor geld om eten te komen. Geld verdienen werd steeds moeilijk, omdat zijn naam steeds bekender werd. Eerst was het simpel om vis te verkopen in een kraampje in de stad, maar nu zouden de mensen zijn gezicht herkennen. Daarom had hij zijn winkeltje moeten sluiten. Daarna had hij geld verdiend door gebruik te maken van zijn spierkracht. Hij werkte amper een maand als bouwvakker voordat ze erachter kwamen wie hij was en hij moest vertrekken. Nu gebruikte hij de Outlaw manier om geld te verdienen. Mensen moorden kon hij nog steeds niet. Hij haatte bloed en dode mensen. Dus hield hij het bij dingen stelen en pakketjes bezorgen. Soms werd je er goed voor betaald, terwijl soms helemaal niet. Hij ging liever om de missies met meer geld af, maar die kreeg hij niet altijd te pakken. Outlaw's hadden rang orders. Soort van. Er waren een paar heel bekende outlaw's die alle missies inpikte met veel geld als beloning. Normaal zou hij er iets over gezegd heben, maar hij wou liever geen problemen hebben met de outlaw's. Het was al moeilijk genoeg als de rest van de wereld tegen je was. De enige persoon die niet tegen hem was was Dakotah. Wat miste hij haar. Ze kon heel erg irritant zijn. De manier hoe ze hem behandelde vond hij ook niet leuk. Toch had hij liever dat ze bij elkaar waren. Zo had hij altijd iemand om mee te praten en als het moest pestten. Dan was er ook nog Nero de pet waar hij van hield. Toch nam hij deze niet altijd mee. Het was veel te gevaarlijk om Nero overal mee te nemen. Hij was wel behendig en sterker dan sommige warriors, maar nog steeds. Satsuji zou het zichzelf niet vergeven als er iets gebeurde met zijn pet!

Na het verlaten hebben van zijn hutje woonde hij in de stad waar vele Outlaw's leefde. Natuurlijk wel in een verborgen plek. Hij wou niet in de buurt wonen van de gevaarlijke Outlaw. Ze vochten in de nacht enzo, en als ze een mega aanval zouden afvuren zou zijn huis ontploffen. Daar had hij geen zin in. Dus woonde hij maar op een ver afstandje van de andere Outlaw. Hij woonde ook niet in de plek waar de normale mensen konden komen. Dan zou hij weer moeten verhuizen, omdat alle mensen gelijk bang moesten wegrennen en het dan aan de higher ups moesten zeggen van hun village. Hij woonde nu in een best goed huisje. Een huisje van iemand die rijk zou zijn in de oude tijden. Nu was het een huisje voor een normaal persoon. Het geweldige aan het huisje was dat het een verwarming had, normale tafels, stoelen en een normaal bed. Er waren zelfs extra kamers met meer bedden die nooit gebruikt werden. Hij had ook gas, elektriciteit en water waarvoor hij niet hoefde te betalen. Het enige waarvoor hij hoefde te zorgen was geld. Hij kon hier gerust zijn hele leven blijven wonen, of op zijn minst totdat hij de waarheid achter de dood van zijn ouders had gevonden. Hij had hier niet echt veel aandacht aan besteed. Hij had dan ook geen sporen. Helemaal geen een. Hij wist niet waar hij moest beginnen met zoeken. Normaal zou je beginnen met het zoeken in het huis, maar dit had hij niet kunnen doen. Hij kon niet zomaar in een bekende stad rondlopen en het huis binnendringen. Hij had geen tijd om aanwijzingen te zoeken die niet in de Water Country zaten. Hij moest zijn hele dag al verspillen aan het verdienen van geld.

Wat hij op het moment deed was het zoeken een nieuwe missie voor geld. De laatste missie was het stelen van iets heel kostbaar. Een gouden ring. Hij had waarschijnlijk meer geld gekregen als hij de ring had gehouden en had verkocht, maar dat was zielig voor de persoon die de ring wilde. Volgens het verhaal van de persoon hadden mensen de ring van hem gestolen en toen verkocht voor meer geld. Hij had de man niet geloofd. Toch deed hij het voor de zekerheid. Verveeld staarde hij naar het bord met allemaal briefje. Het zag er vol uit, maar er waren niet echt veel interessante missies op te zien. Sommige hadden een hoge beloning, maar die zouden weken duren. Hij had zijn eten nu nodig. Na een week was hij al helemaal uitgehongerd. Laat staan naar meer. Met zijn handen ging hij langs de pamfletten. Hij wou ook geen missies doen waar hij dood aan kon gaan. Binnendringen in de villa van de Tsuchikage om het goud daar te stelen? De kans dat hij daar levend uitkwam was heel klein. Iedereen zei dat de Tsuchikage een machtige warrior was. Misschien wel de sterkste van de vijf zes kages. Zelf had hij de Tsuchikage nog nooit gezien, maar hij geloofde de geruchten. ''Wow..'' Zijn hand schoot naar een pamflet. Hij rukte het van het bord af en bracht het dichterbij zijn gezicht. Zo veel geld.. Hij moest een paar criminelen opsporen en iets terug jatten. Hij had nog nooit van de Outlaw gehoord.. Waarom zoveel geld op iets zo makkelijk..

- Ghost -
- Weer geef ik je niks om mee te RPGen -

Een meisje met lichtblauw haar liep op een rustig loopje naar de Snow Country. Ondanks dat ze daar verbannen was, omdat haar dorpelingen haar haatten, was ze niet bang om vermoord te worden. Haar shurikens, die beiden zowel voor links- als rechtshandig waren ingesteld, zou ze met één ruk tevoorschijn kunnen halen. Mensen uitmoorden was een gewoonte van haar geworden. Zonder gevoel vermoordde ze bij een missie mensen, alsof het niets was. Het kon haar niets schelen dat die mensen onschuldig waren, zij was ook onschuldig, maar dat geloofde niemand. Bovendien, de mensen die zij vermoordde, waren mensen die misdaden hadden begaan, andere gezinnen hadden uitgemoord, mensen met kansen hun leven hadden ontnomen. Dàt waren de slechteriken, niet zij. Zij werd alleen maar vals beschuldigd van de dood van haar vader en haar broer. Een lichte, geërgerde grimas verspreidde zich rond haar lippen terwijl ze terugdacht aan hoe de dorpelingen haar hadden uitgescholden omdat ze volgens hun paranormaal was. Nou, als een magie gecreëerd door een beetje spookachtig licht met stenen al een reden was om iemand paranormaal te noemen, dan waren ze echt heel erg preuts. Een lichte grijns verscheen rond haar snoet. Haar sproetjes hadden haar uiterlijk een totaal andere wending gegeven. Niets zou overblijven van de keiharde killer die zich die diep in haar bevond, de dode blik die ze mensen kon geven en vervolgens het bloed wat in haar gezicht zou spatten als haar shuriken het lijf van iemand anders zou raken. Nee, niemand zou verwachten dat ze mensen moordde om te overleven. Geld, daar kocht ze spullen van die ze nodig had. Ze maakte zich al uit de voeten voordat iemand haar te pakken kon krijgen, waardoor het zeer moeilijk was voor anderen om haar te pakken te krijgen, wat niemand dan ook ooit echt gelukt was.

Ghost Spirit, dat was haar naam. Haar ogen, die een aquamarijne kleur hadden, zouden je kunnen inpalmen, maar meestal gebruikte zij dit soort tactieken niet. Omdat ze eerder de gave had om mensen weg van haar te houden dan ze echt toe te laten in haar hart, maakten veel mensen zich uit de voeten bij haar. Het bord met de missies was dan ook het enige wat elke dag voor haar ogen verscheen. Ze kon niks anders doen dan missies, omdat ze geld moest hebben, maar ook omdat ze haar vaardigheden wilde verbeteren. Nooit zou ze eraan denken om werkelijk iemand binnen te laten, zowel in haar hart als in haar lichaam. Niemand zou het haar ooit ongestraft kunnen flikken om aan haar lichaam te zitten, of om zijn wapen diep in haar hart te dringen. Ze zou altijd terugbijten. Terugbijten, dat was iets wat ze gewend was, zeker nu ze alsmaar vals beschuldigd werd. Dat haar vader voor haar ogen verscheen, bebloed en opengesneden, dat het beeld haar pijn deed en dat ze er bang voor was, probeerde ze zo goed mogelijk weg te stoppen. Het bloed op haar vingers, die ze dankzij het mes opengehaald had omdat ze zo geschrokken was van het aanzicht, was voor de dorpelingen al genoeg bewijs om haar vals te beschuldigen. Haar moeder, een verwende teef die het niet kon hebben dat haar dochter beschuldigd werd en zij niks aan de dood van haar man kon doen, was weggelopen. In plaats van te vechten, haar geliefden te verdedigen en op te komen voor haar gezin, was ze weggelopen. Een vechtlustige glans verscheen terug in Ghosts ogen. Zodra ze die heks zou tegenkomen, werd haar keel opengesneden op dezelfde manier als dat met haar vader was gebeurd. Nee, ze vergaf het haar moeder nooit.

Ghost schudde haar hoofd, waarna ze haar blik de andere kant oprichtte. Haar lokken sloegen in haar gezicht, maar ze negeerde het. Haar pony sloot mooi haar voorhoofd, waardoor haar haren als het ware perfect symmetrisch vielen. Ghost zelf kon het echter niet schelen of haar volle haren nu mooi vielen of niet, iemands bloed voelen op haar armen vond ze beter. Ze sloot haar ogen en opende deze daarna weer. Een verwarde glimlach was op haar gezicht verschenen, maar deze verging algauw weer toen ze een geur opmerkte die niet afkomstig was van zichzelf. De bekende pamfletten, die ophingen op een groot bord, werden bewonderd door de jongen. Hij was jong, misschien net iets jonger als zij, maar zijn figuur vertelde Ghost al dat hij niet makkelijk zou zijn om te bevechten. Terwijl haar korte, roos-wit gestreepte rokje, tikte tegen haar dijen aan toen ze zichzelf rustig naar hem voortbewoog. Haar topje sloot zich perfect rond haar heupen, maar Ghost sloeg er geen acht op. Behoedzaam kwam ze een beetje meer dichterbij, waarna haar ogen de jongen rustig aankeken. Onbeschaamd gleden haar ogen over zijn lichaam geen. Hmm, zeker niet slecht. Ze onderdrukte een grijns. ‘Moet je niet met je blokjes gaan spelen, jochie? Dit is gevaarlijk terrein,’ zei ze, waarna ze hem met opgetrokken wenkbrauw aankeek. Haar blik gleed opzij naar de pamfletten, waarna haar ogen kort bleven hangen op een man die voor veel geld vermoord moest worden. Ze grijnsde even, griste de pamflet van het bord en rolde deze op, waarna ze deze in haar linkerhand hield. De vier armbandjes die zich rond haar pols sloten, blonken in het licht. Rustig keek ze hem aan, waarna ze haar hoofd een tikkeltje scheef hield. Haar schouder leunde tegen het bord en haar ene voet was langs de andere geslagen, evenals haar armen, die over elkaar heen waren geslagen. In deze gesloten houding observeerde ze de jongen kalm.

- Hoop dat jij hier iets mee kunt -

Misschien zou het handig zijn om de naam van de crimineel op te zoeken. Straks was het een gevaarlijk persoon. Er was nog een crimineel die hij ooit was tegengekomen en waarvan hij de naam nooit had gehoord. Dat was Kakuya. In die tijd noemde hij zichzelf niet zo. Het was nog de tijd dat Akusohi bestond en Satsuji nog met Dakotah leefde. Pas later was Satsuji erachter gekomen dat er veel geld op de man zijn naam zat. Iemand waar je echt bang voor zou moeten zijn. Satsuji bleef het pamflet niet lang bewonderen. Hij vouwde het pamflet op en stopte het in zijn broekzak. Hij wou weglopen toen hij iemand hoorde aankomen. Hij besteedde geen aandacht aan de Outlaw tot ze begon te praten tegen hem. Ze zei iets wat al veel mensen tegen hem hadden gezegd. Hij leek te jong voor een Outlaw. Hij was dan ook pas zestien. De meeste mensen van zestien hadden niet eens hun Country verlaten. Nu pas richtte Satsuji zijn blik op het meisje. Lang lichtblauw haar en mooi gekleurde ogen. Zulke woorden van zo'n meisje.. ''Het is inderdaad een gevaarlijke plek, er lopen allemaal creepy mannen rond. '' Ze zou wel begrijpen wat hij zei. Een meisje zoals zij die hier rondliep? Er waren genoeg mannen die met hun smerige handen niet van kleine meisjes af konden blijven. Hij tapte op haar hoofd, iets waarvan hij niet wist of het een goeie zet was. Sommige mensen wouden liever geen lichamelijk contact hebben en reageerde heel boos als iemand ze aanraakte. En al leek ze zo onschuldig was ze dit zeker niet. Ze was aantrekkelijk, iets wat hij zou niet ontkennen, maar het zou waarschijnlijk niks tussen hen worden. Ten eerste was ze een Outlaw. Normaal zou dat hem niet veel uitgemaakt hebben, maar de missie die ze koos. Ze was gelijk geschoten naar een missie om iemand te vermoorden. Ze vond het gewoon leuk om mensen hun levens af te nemen. Als je het zo bekeek paste ze helemaal iet bij hem. Dakotah was iets heel anders. Ze doodde ook mensen, maar zij deed het niet omdat ze het wou. Ze vond het niet leuk om mensen te vermoorden en had er oprecht spijt van. De tweede en belangrijkere reden was dat Dakotah haar waarschijnlijk niet zou mogen. Het leek er op dat het meisje veel aandacht aan haar uiterlijk besteedde. Kort rokje en een topje. Het was alsof ze wou dat iedereen op haar zou vallen. Het type persoon dat Dakotah zou haatte. Hij was het wel eens met zijn nichtje. Iemand die het te hard probeerde was gewoon zielig. Hij had liever het stille typetje.

''Dus... Wil je dat ik je ergens mee help? Meestal spreek je niet zomaar mensen aan.'' Er verscheen een grijns op zijn gezicht. ''Ik kan je we helpen om veilig uit de sta te komen, gratis.'' In zijn hoofd had hij al besloten hoe ze was. Alleen door de ene zin die ze hem had gezegd en haar uiterlijk. Naast het feit dat ze heel erg op haar uiterlijk lette manipuleerde ze mensen om dingen voor haar te doen. Sterk was ze waarschijnlijk niet heel erg, zo zag ze er niet uit. Ze kon zichzelf waarschijnlijk net verdedigen. Waarom zou ze dan zo'n moeilijke missie hebben gekozen.. Nou ze ook mensen manipuleren om dat voor haar te oen en dan de mensen terugbetalen met haar lichaam? Hij kon het ook helemaal mis hebben.. Ze had in ieder geval een slechte indruk op hem. Een paar seconde later hoorde hij weer voetstappen en kwam er iemand bij het missiebord staan. Een van de bekendere mensen die hier rondliep. Hij zou een hele dorp hebben vernietigd, zonder enige probleem. Naast dat zou hij honderden mensen hebben gedood. Allemaal geruchten. Hij was ongeveer 1 meter 90 lang en keek beide letterlijk en figuurlijk op iedereen neer. Hij wou altijd zijn zin hebben. Hij had bruin stekelig haar dat duidelijk vol zat met gel. Een te weide spijkerbroek die alleen met een riem ophoog werd gehouden en een met bloed besmeurde shirt. Over zijn gezicht liep een horizontale litteken at recht onder zijn ogen liep. ''Aan de kant..'' snauwde hij nors voordat hij Satsuji uit de weg had geduwd. Satsuji wou hem zo graag aanvallen, maar dit kon niet. Dan kreeg hij weer problemen met de outlaws. ''Laten we ons gesprek ergens anders afmaken.. ehh.. wat zei je dat je naam was?'' Hij keek kort naar Ghost.

- Heel derpige post, sorry -

Met opgetrokken wenkbrauwen keek Ghost de jongen aan. Haar blik gleed even in zijn blauwe ogen, die hem wel mooi stonden. Ze schudde haar hoofd even, waarna ze hem haast spottend aankeek. ‘Helpen?’ siste ze. Hoe kon hij er dan ook aan denken dat zij hulp nodig had? Ze was niet voor niets Ghost Spirit, ze kon makkelijk dingen zelf oplossen. Een gentleman als hem hoefde ze er echt niet bij te hebben. Aan zijn blik op te merken, nam hij een totaal verkeerde interpretatie van haar op. Het was gewoon zo makkelijk om te zien wanneer iemand haar verkeerd interpreteerde, wanneer iemand niet eens de moeite nam om haar te interpreteren en wanneer iemand haar niet interpreteerde. ‘Ik heb geen hulp nodig, al zeker niet van jou!’ Ze haalde de pamflet uit de rand van haar rok. ‘Zie je dit, jochie? Ik moord om geld, om te overleven. Dit zijn niet zomaar simpele handelingen die zomaar uitgevoerd kunnen worden, hier moet ik mijn vaardigheden voor gebruiken. En aan die vaardigheden zou jij…’ Ze stopte even en keek hem rustig nog een keer van top tot teen aan. ‘… niet aankunnen,’maakte ze haar zin uiteindelijk af. Ze richtte haar blik naar de pamfletten. Ze was een moordenaar, dat zou ze ook blijven. Ze vermoordde mensen voor geld, om het bloed in haar te voelen stromen en om die van anderen uit hun lichamen te laten stromen. ‘Het is heel simpel,’ zei ze, waarna ze weer opkeek. ‘Ik laat mensen boeten voor hun misdaden. Deze,’ zei ze, waarna ze de pamflet opendeed. ‘Is van een misdadiger die vier kinderen vermoord heeft, allemaal uit zijn eigen Country.’ Peinzend keek ze even naar de pamflet, waarna ze deze weer terug wegstopte. ‘En ik ga eropuit om hem te vermoorden,’ mompelde ze, waarna ze opzij keek.

Terwijl ze haar handen in haar zij zette, keek ze de jongen vernietigend aan. ‘En ik spreek je aan omdat ik je wil waarschuwen. Je zou je beter niet met die pamfletten bezig houden. Heel je geweten kan erdoor in de war gebracht worden,’ zei ze, waarna ze hem kalm aankeek. Ze schrok op van een stem. Haar hand greep naar haar heup, waar ze een van haar twee shurikens verborgen had. Onmiddellijk nadat de jongen op een ruwe manier opzij geduwd werd, keek ze hem aan. ‘Mijn naam is Ghost. Denk je nu echt dat ik me laat intimideren door hem? Ben je nu al bang? Werkelijk?’ vroeg ze spottend, waarna haar grip op haar shuriken verstevigde toen de man haar kwaad aankeek. ‘Luister juffie, bemoei je niet met mijn zaken en rot op,’ snauwde hij haar toe. Ghost trok haar beide wenkbrauwen op. Ze schoof de jongen met gemak opzij, boog zich toen naar de man toe en met een snelle beweging hield ze een shuriken tegen zijn keel gedrukt. ‘Flikker zelf op, misselijke zak. Je verdient je geld voor je stomme pamflet maar een andere keer,’ snauwde ze hem toe, waarna ze een klein krasje in zijn hals maakte. Het was niet effectief, maar als ze zijn halsslagader zou aanraken, zou hij uit moeten kijken. De man was veel groter dan haar, maar haar armen reikten nog net tot aan zijn keel. Ze merkte, aan het gevoel in haar shuriken, dat de man even slikte. Hij had waarschijnlijk een makkelijker slachtoffer verwacht dan zij. Plots draaide de man zich om en voelde ze zijn handen rond haar keel sluiten. Haar knie vloog echter snel omhoog en belandde recht tussen zijn benen. Hijgend sprong ze achteruit, waarna ze haar arm voor de jongen uitstak, zodat hij ongeschonden zou blijven.

Zwijgend keken Ghost en de man elkaar aan, alsof ze een conversatie aan het voeren waren zonder woorden. Het volgende moment kwam de man omhoog, mompelde iets wat sterk leek op ‘ik krijg jou nog wel, meisje’ en liep toen weg. Rustig draaide Ghost zich om. ‘Zie je nou wel dat ik geen hulp nodig heb?’ snauwde ze de jongen brutaal toe. ‘Maar goed, wat is jou naam?’ mompelde ze erachteraan, waarna ze haar blauwkleurige open zonder schaamte diep in zijn ogen liet glijden. Ze keek weer weg en stopte haar shuriken weg. Ze liet haar blik over haar schouder glijden. Misschien had dat joch voor haar toch wel gelijk. Dadelijk werd er alsnog een of andere bom op hun gegooid en raakte ze alsnog aan een einde. En haar missie was om zo snel mogelijk genoeg geld te verdienen, maar ook om de mensen die zulke gruwelijke daden begaan te hebben gewoon te vermoorden. Ze keek even naar de jongen, haalde toen haar schouders op en trok hem aan zijn pols mee. ‘Fijn, wat jij wilt dan,’ zei ze, alsof het zijn schuld was dat ze hier weg zouden gaan en niet omdat zij het met hem eens was. Terwijl ze liep en zorgde dat de jongen haar blik niet kon zien, liet ze haar gedachten naar haar vader gaan. Ze zou toch zweren dat de emotie nu weer teruggekeerd was in haar ogen, maar ze wilde dit zo snel mogelijk onderdrukken. Toegegeven, ze had een hart en kon mensen insluiten, maar dat wilde ze niet. Mensen beschuldigden haar alleen maar, waren nergens goed voor en waren gewoon niet te vertrouwen, of wilden haar vermoorden als ze haar beter leerden kennen. Als deze jongen haar eenmaal zou kennen, wilde hij haar ook vermoorden, daar was ze vrij zeker van.

Satsuji wou nog antwoorden op wat ze zij, maar dit kon niet meer nu de jongen er was. Ze leek het te druk hebben met het doodsteken van de jongen. Zou ze echt zo ver gaan alleen om te laten zien dat ze voor zichzelf kon zorgen? De man leek al snel iets terug te doen door haar bij de keel vast te pakken. Hij had haar geholpen als zij niet de persoon was die was begonnen. Hij kende haar net, waarom zou hij in de problemen komen omdat ze stoer wou lijken. Ze had ook gewoon rustig kunnen omdraaien en weggelopen.Ze leek geen hulp nodig te hebben, ze hoefde hem alleen tussen zijn benen in de schoppen zodat hij neerviel. De man liep weg en zij bleef staan. Ze had hem verslagen. Was ze nu stoer ofzo? ''Het is beter om zulke mensen niet tegen te werken. Ze zijn niet sterk nee, maar ze hebben honderden vriendjes die je zullen lastig vallen. Hoe sterk je ook bent, ik denk niet dat je al die Outlaw sukkeltjes aan kunt.'' Ze pakte hem beet bij zijn pols en begon te lopen. Satsuji begon maar mee te lopen. Het was voor hem duidelijk te zien dat ze zag dat hij gelijk had. Dan was er misschien toch nog wel wat hoop in het meisje. Hij bleef maar stil terwijl ze liepen, pas toen ze ver genoeg waren stopte hij met lopen zodat Ghost die ook zou doen. Hij rukte hij zijn hand los. Nu zouden ze weer normaal kunnen door gaan met hun gesprek. ''Voordat ik begin te praten zal ik me maar eerst voorstellen.'' Hij keek het meisje weer eens van top tot teen aan. Waarom was het geen normaal meisje? Ze zag er goed uit. Elke meisje wat hij aantrekkelijk vond moest raar zijn of iets wat niet normaal was. ''Satsuji is de naam. Ik ben een Outlaw uit de Water Country.'' Dat is het enige wat hij haar nog zou zeggen, meer hoefde ze niet te weten.

''Het is niet goed om mensen te vermoorden, zelfs als het Outlaws zijn!'' Hij vouwde zijn handen over elkaar heen. ''Soms zijn het leugens van de Countries. Niet iedereen is zo slecht als de Countries zeggen. Ik heb mijn beide ouders en zusje vermoord, terwijl ik niet eens in de buurt was toen het gebeurde. Zou je mij dan ook vermoorden als er geld op mijn naam zat?'' Hij bleef kalm. Waarom had de Mizukage nou besloten dat hij slecht was? Zou hij het niet beter kunnen onderzoeken? Hij begreep dat ze niet elke persoon konden geloven als ze zeiden dat ze onschuldig waren, maar nog steeds. Waarom moest het hem gebeuren van alle personen op de wereld. Het was zijn schuld dat Dakotah nu ook een Outlaw was. Hij had haar leven verpest. En waarom zat hij in discussie met een Outlaw? Hij zou haar gedachte toch niet kunnen veranderen. Als ze al haar hele leven het normaal had gevonden om mensen te vermoorden zou ze echt niet haar gedachten veranderen voor hem. Iemand die ze amper twee minuten geleden was tegengekomen. 'Dus je bent ook zo een persoon die gierig is voor het geld op de pamfletten? Als je het zo graag wilt weten, ik hou me niet bezig met deze pamfletten voor de lol. Ik doe het alleen om te kunnen overleven. En ik ben niet zo zielig om andere mensen te vermoorden zodat ik in leven kan blijven.'' Hij stak zijn hand voor zich uit. ''Geef me je missie.'' Hij wachtte tot ze het blaadje gaf en scheurde het in midden. Verkreukelde het en gooide het toen weg in de dichtstbijzijnde prullenbak. ''Je hoeft geen mensen te vermoorden, dan stijgt alleen het bedrag boven je hoofd en komt je leven meer in gevaar. Daarbij, is doden nog steeds slecht.'' Hij haalde zijn missieblaadje uit zijn zak. Er zat iets minder geld op zijn missie dan op de moordmissie die hij zojuist had verscheurd. Er zat dus behoorlijk wat geld op de missie. Hij zou er de hele week van kunnen eten, maar het maakte hem niet uit om het te delen met het meisje. ''Laten we samen een missie doen, we delen het geld fifty fifty.'' Het was dit of ze moest weer helemaal teruglopen naar het bord voor een nieuwe missie, en daar zat ze weer in gevaar.

Als blikken konden doden, had de jongen, die zich voorstelde als Satsuji, nu waarschijnlijk op de grond gelegen. ‘Wat goed en wat niet goed is, bepaal ik zelf wel,’ snauwde ze haatvol, maar ze hoopte dat ze de twijfeling in haar gedachten niet in haar stem verwerkt had, anders zou hij zo te weten komen dat hij haar aan het twijfelen had gezet. Ze legde haar armen demonstatief over elkaar. ‘Bovendien, nu ik eenmaal op dit zogenaamde slechte pad ben gekomen, kan ik net zo goed doorgaan. Het is maar voor een beetje geld, ik moet ook overleven, weet je. Maar nee, jij bent weer de goedzak die andere missies doet, nou, ik niet,’ snauwde ze hem toe. Ze griste de missie uit zijn handen. ‘Pakketjes bezorgen? Serieus? Nou, daar verdien je anders weinig mee. In tegenstelling tot wat ik zou verdienen met mijn net door jou verscheurde missie!’ Ze keek hem woedend aan, maar iets in haar ogen verried dat ze de werkwijze van de jongen apprecieerde. Hij ging tegen haar in, iets wat ze niet verwacht had. Meestal waren de mensen zelfs maar te bang om met haar te praten, draaiden zich liever om. En als ze al met haar wilden praten, was het om haar te vermoorden. Op dat vlak had Satsuji wel gelijk. Mensen gingen alleen maar met haar om omdat er een grote som geld op haar naam zou staan, ze zou vermoord worden. Haar leven was nu al in gevaar, maar of hij nou deed of echt werkelijk dom was om dat te beseffen, wist ze niet. ‘Doden is slecht?’ Haar stem schoot in de lucht. ‘Wel, heel de Country die je beschuldigt van drie moorden die je begaan hebt, is dat niet slecht dan?’ Haar stem schoot nogmaals in de lucht, maar haar ogen verwijdden zich. Nu had ze alsnog dingen gezegd die ze helemaal niet wilde zeggen.

Boos draaide ze haar hoofd van hem weg, zodat hij haar niet direct in haar ogen kon aankijken, maar hij had waarschijnlijk ook wel de angst in haar ogen gezien. Soms spraken haar ogen gewoon alle emoties uit die ze juist verborgen wilde houden. Als jongens al een toenadering tot haar probeerden te zoeken, was dat die wel. Binnendringen, haar hart proberen open te maken voor hun, dat was wat ze deden. Ze had haar lichaam nog nooit letterlijk verkocht voor iemand, had een jongen nog nooit echt gezoend of daar dan ook maar aan gedacht. Nee, ze wilde niet dat ze een jongen zijn hart zou breken en daar weer een heel gedoe mee zou hebben, maar iemand vermoorden was dan weer niet te veel gevraagd. Eigenlijk was ze gewoon raar ingesteld, dat besefte ze zelf ook wel. Dat moorden, daar voelde ze zich ook niet echt goed bij, maar ze was te koppig om dit toe te geven aan anderen, met name aan Satsuji. Nee, aan deze jongen zou ze haar echte gevoel nooit toegeven. Ze zou hem niet kunnen vertellen hoe vaak haar dode, met keel opengesneden vader voor haar ogen verscheen, hoe ze er nachtmerries van kreeg en schreeuwend wakker werd, hoe ze er soms gewoon om wilde janken maar dit door haar harde persoonlijkheid expres niet deed. Ze keek hem even aan. ‘Dat was mijn missie,’ snauwde ze hem toe. Ze keek naar de kapotte deeltjes papier op de grond. Ze gromde zachtjes. Daar ging heel haar missie om iemand te vermoorden en veel geld te verdienen. Alleen omdat een of andere goedgelovige Thomas voor haar neus stond, die alles per se goed wilde doen en op het rechte pad wilde blijven.

‘Of je het nou leuk vindt of niet,’ begon ze, waarbij ze haar armen losmaakte, naar voren liep en haar wijsvinger tegen zijn borstkas drukte. De aanraking liet een stroomschok door haar lichaam voeren, alsof het lichamelijk contact haar elektriciteit met een hoopte warmte bezorgde. ‘Als je al een Outlaw bent, ben je al op het slechte pad. Geen enkel pakketje of andere van die nonsens missies zullen dat veranderen. Je hebt een geweten en zal die altijd blijven hebben, hoeveel mensen je ook moordt of hoe erg je ook op een ander pad probeert te geraken.’ Ze keek hem even peinzend aan, haast inschattend. ‘Fijn, als je het zo nodig wilt dan,’ zei ze daarna achteloos. ‘Ik doe die missie wel met je.’ Het laatste zei ze met iets minder overtuiging, maar ze probeerde dit te verbergen door naar de missie te kijken. ‘Niet al te simpel,’ gaf ze toe. ‘Maar mij zal dat wel lukken. Oh ja, jij doet ook nog mee. Zou je niet beter naar je speeltuintje gaan, om daar met je emmertje en je schepje te spelen?’ vroeg ze spottend, terwijl ze haar blik nog eens uitvoerig over zijn lichaam liet glijden. Waarschijnlijk had hij nu al spijt van zijn aanbod, wat voor haar mooi zou zijn. Hopelijk zou hij het afkappen en haar met rust laten, zich afwerend van haar karakter, zoals bijna iedereen deed met wie ze ook maar een beetje in contact kwam. ‘Nou, gaan we nog of niet?’ vroeg ze, waarna ze zijn hand pakte en de verkreukelde pamflet in zijn handpalm duwde. De aanraking voelde opnieuw als een stroomschok, maar weer negeerde ze dit, evenals de priemende blik van een of andere man die verderop stond. Het prikken bij haar benen, haar kont en haar borsten irriteerde haar enorm, maar deze keer liet ze een woedende opmerking varen en keek met een scheef hoofd naar Satsuji.