Kyoko
Het sneeuwde in Sapporo, en het was het winter, en in de donkere dagen was het niet al te lang licht. In het centrum gloeiden de neon-reclames aan de winkels, en mensen liepen af en aan met tassen. Tussen al die personen liep Kyoko. Kyoko, het meisje die helemaal uit tassen bestond. Ze was net boodschappen wezen doen, en omdat ze niet zo heel lang was, leken de plastic bags haar te overlappen. Roger zat schagerijnig te kwetteren terwijl hij op haar hoofd zat, en Kyoko zakte steeds weg in de diepe deken die over de straat was neergedaald. ''Dit gaat zo niet, kyo, je mishandelt jezelf. Ik begrijp dat je voor je eigen maaltijd wilt zorgen, maar het kan niet zo. Neem pauze.''Klonk het krasserige stemmetje van de kaketoe door haar hoofd. Ze gromde. Kyoko's ouders waren allebei doodgevroren toen ze samen verdwaalden in een sneeuwstorm. Ze huisde dus al, ongeveer 2 jaar in een oud pandje boven een strip-winkel. ''Roger, ik vindt je heel aardig, maar ik heb wel wat anders aan mijn hoofd dan een pitstop. En dat van die tassen vind ik zelf niet erg. Kom we gaan naar huis.'' Eigenlijk had ze wel last van het gewicht, want haar benen zakten haast in elkaar na die lange dag werk. Ze voelde iets steken op haar kruin, als verwacht was de te slimme papegaai in haar hoofd aan't bijten. Kyoko tikte hem weg, en Roger ging onverstoord voor haar neus zitten, op een van de tassen, en keek me met zijn voorhoofd tegen de hare aan. ''Je hebt het nodig, Kyoko. En anders zorg ik er wel voor dat je ergens gaat zitten.'' Hij liet zijn snavel gevaarlijk openhangen, en voegde bij zijn zin: ''Het is voor je eigen bestwil.'' Ze gaf toe, en slofte naar een klein cafe', waar het meisje bij de verwarming voor het raam ging zitten.
If birds are singing, i'm gone. Happiness is not good for me..
Na een warme choco besteld te hebben, en een goed stuk appeltaart, keek Kyoko slaperig uit het raam. Buiten werd het stil op straat, want het werd al laat. Langzaam slikte ze een hapje taart door, en gaf Roger af en toe een rozijn van de vulling. Ze werd uit mijn dagdroom gewekt door een stoel die aanschoof, en haar kaketoe begon onuitstaanbaar te gillen, maar bedaarde weer. Droogjes keek Kyoko naar de overkant van het tafeltje. Een persoon. Roger had gelijk toen hij pauze bedoelde, maar een vreemde ontmoeten stond niet op het program.