Eerst een lach. Toen een traan en als laatst kwam een frons. Het was alsof de aarde, nee, de mensen op de aarde niets anders deden dan plezier maken, vervolgens huilen of zielig doen en daarna de moed verzamelen om boos te worden - het was niet juist om te zeggen dat het hem niets interesseerde. Aangezien het dat wel deed, de verschillende emotie's van mensen; verdriet, pijn, angst, hij wou ze allemaal zien! Hij houdt van mensen, al had hij daar soms zijn twijfels over..maar die verdwenen altijd al snel omdat hij altijd moest lachen als mensen ruzie aan het maken. Waarom? Het was gewoon hilarisch, in de meeste gevallen zou hij wachten en kijken hoe de ruzie erger werd en soms - helaas - opgelost werd. Het kwam zelden voor dat hij zich er mee bemoeide en al deed hij het gebeurde het achter de schermen, als er gevochten werd kwam hij sowieso niet naar de scené. Hij was zwak en misschien wel een grote schijterd. Dat zou alleen geen probleem zijn, want vluchten kon hij altijd; soepel en snel. Er waren tijden - en dit was er één van - waar hij zich echter helemaal niet met mensen bemoeide. Wilt hij alleen zijn? Vlucht hij? Is hij ergens bang voor? De eerste reden kwam het meest in de buurt aangezien hij beter kon denken als hij alleen was. Denken over plannen om het volgende slachttoffer te laten lijden. Ze hoop geven en later afwijzen, daar deed je ze extra veel pijn mee. Gelijk negatieve dingen zeggen had geen enkel nut, want ze wisten het toch al. Anders zou hij nooit op de persoon afgestapt zijn.

"Het verveelt." hij schopte een stuk oud hout weg, tot zijn frustratie lukte het hem niet om hem in het huis te schieten. Het was nooit leuk om je doel te missen, of om te verliezen; zelfs niet bij een kinderspel. Peinzend beet hij op zijn nagel, denkend over wat hij moest gaan doen. Zonder er bewust van te zijn was hij gaan zitten op een onstevig stuk steen, er waren hier geen mensen te vinden..Dat vermoedde hij iniedergeval na het zien van de verlaten stad, City of the Lost..? Zo werd de plek genoemd, als hij het goed onthouden had. De echte naam van de stad is onbekend, agh, de geschiedenis van een andere Country boeide hem niet. Van zijn eigen Country eigenlijk ook niet, het heden was een miljoen keer interessanter dan het verleden. Omdat niemand weet wat er zal gebeuren, bovendien, wat is het nut om te weten wat er in het verleden is gebeurd? Soms werd hij er knettergek van, alles ging maar over oorlog, oorlog, arme landen. Jajaja, dat weten we nu ook wel; tuurlijk was het sneu voor ze, tuurlijk moeten we ze helpen. Dát weten we, en we hoeven het geen duizend keer te horen. Verras ons, zeg iets interessants! Zucht. Hij werd soms...like heel erg boos over onnozele dingen, maar hij had wel gelijk en zou nooit toegeven dat hij geen gelijk had. Zelfs al weet hij dat de ander het goed heeft. Hij haatte het om die eigenschap toe te geven, deed het dan ook niet en het beviel hem prima. Zoveel contact had hij niet met andere. Dus ja. Hij stond op en verborg zijn handen in zijn zakken, de wolken werden donkerder en het begon al te miezeren. Het begon steeds harder te regenen, snel deed hij zijn capuchon op - hij had geen zin om een afdak te zoeken, het deed toch geen pijn. Hij liep nog niet heel lang of hij zal een onopvallend gedaante, het was moeilijk te zien door de regen en zijn capuchon. Voor een seconde dacht hij dat het een geest was, er waren veel roddels over verspreid rond deze plek, daarbij zag het er nogal spookachtig uit met dit weer. "Kiekeboe." een grijns sierde zijn lippen. Een meisje of een jongen? Zelfs dat kon hij nog niet zien.

,,Schrik" de grijns verdween al snel van zijn lippen, even hield hij zijn hoofd nadenkend schuin. Zonder echt een reden waar hij een duidelijk antwoord voor had. ,,Hi, ik ben Luka Megurine. En jij?" iets beviel hem niet. Haar uitstraling waarschijnlijk, schattig, nee, heel schattig zou je haar kunnen noemen. Hij had echter nooit interesse gehad in het schattige type, het sexy type was meer iets voor hem. Met beide kon hij even goed spelen, al waren er ook van die mensen met twee persoonlijkheden of dat ze eigenlijk een heel ander karakter hadden. Dáár hield hij natuurlijk rekening mee en dat was ook de reden waarom hij - bijna - nooit in zo'n val zal lopen van een vrouw. "Lukas." de namen leken op elkaar, één letter verschil; zijn naam had er een s achter geplakt. Langzaam liep hij naar haar toe, plots waaide er een flinke wind over het gebied en zijn capuchon had zich overgegeven en besloot zijn hoofd maar nat te laten worden. Hij had geen zin om de moeite te doen om zijn capuchon weer om te doen. "Marshall C. Lukas" hij was trots op zijn naam, maar toch haatte hij het. Toen hij zeer dicht op haar stond stopte hij met lopen, er zat geen twintig centimeter tussen hun. Op de regen na was het stil, hij keek haar recht aan in haar ogen. Bijna wachtend op de woorden van madam. Een grijns sierde zijn gezicht, langzaam reikte hij met zijn hand uit naar haar gezicht en pakte zacht haar kin beet. Zijn gezicht ging dichter naar het hare toe. "Hoor je wel alleen buiten te lopen, hiér?" zei hij, het klonk eerder minachtend dan plagend. Hij liet haar kin los en zette een stap achteruit, in geval ze iets zal doen. Wachten hield hij zijn hoofd wat schuin, dit kon leuk worden; maar dat hing allemaal af van haar reactie..dan nog, waarschijnlijk vermaakte het hem wel. Wat haar reactie ook was. Meestal wist hij want mensen gingen doen, omdat hij ze zo vaak bekeek maar er zaten uitzonderingen tussen. Daarbij was hij geen God, of iets anders waar een deel van de wereldbevolking in geloofd. Hij? Hij niet, als zoiets bestond was hij nooit zo geworden en ging er niemand dood. Werkelijk. Hij geeft iedereen een twede kans en in het andere verhaal laat hij ze aan hun lot over. Maar goed, dat was zijn mening. Megurine, de naam schoot hem ineens naar binnen. Het kwam hem bekend voor en hij had al zo'n vermoeden. Een Nobele Familie, net als Marshall waarschijnlijk. Hij was echter niet zo'n freak die daar helemaal over geboeid was, al behandelde hij in de meeste gevallen ze wel met respect. Iniedergeval meer dan met het 'gewone' volk. Er waren uitzonderingen, mensen die hij niet mocht of zwakker dan hem waren. Of leken. Hij liet zijn ogen over haar lichaam glijden, waarna hij zijn lippen aflikte. Het ging altijd automatisch; de reden wist hij nog steeds niet.

- Lé derp