Met zijn hand op zijn wond bleef hij door lopen. Het leek alsof hij steeds onhandiger werd. Tijdens het wegrennen voor Ghost botste hij tegen een boom aan. Hoe kon hij een boom niet aan zien komen? En toevallig precies met zijn wond. De wond was weer begonnen te bloeden zodat hij vaart moest maken. De vieze stinkende shirt van de man had hij eerder weggegooid dus verband had hij niet. Dan was er nog alleen zijn eigen shirt die hij eraf kon schuren, maar dat zou zonde zijn. Het was een nieuw shirt waar hij liever geen bloed vlakken op wou. Al was zijn leven wel iets belangrijker dan zijn shirt. Het was sowieso niet ver lopen naar hun huisje waar als het goed was nog wat verband moest liggen. Of Dakotah had het allemaal verbruikt, iets wat hem niet zou verbazen. Met haar woedeaanvallen zou ze vast veel wonden oplopen. Daar was het al. Satsuji versnelde zijn tempo naar het huisje en opende de deur met een ruk. ''Dakotah?'' Hij riep haar naam een paar keer door het huis, maar ze leek niet thuis te zijn. Jammer. Had hij nu voor niets dit eindje gelopen? Veel tijd verspilde hij niet bij de deur. Hij liep snel de gang door naar de keuken waar ze het EHBO kistje verstopte. Snel pakte hij wat verband er uit en zonder het goed te behandelde wikkelde hij het verband om zijn arm heen. Zoals de keer daarvoor verscheen er een grote rooie vlek op de het verband. Stomme snee. Eerst doen alsof het bloed was opgedroogd en daarna weer beginnen te bloeden. Dit keer zou hij het verband er op houden tot de wond helemaal weg was. Satsuji keek even om zich heen. Het leek niet lang geleden te zijn at Dakotah er was geweest. Het fruit dat in een kom op tafel lag leek vers te zijn. Hij pakte een trosje druiven en waste deze. Hij at gooide ze een voor een in zijn mond. Pitloos. De beste druiven die er waren.

Er was geen lol aan als Dakotah er niet was. Dit zou een hartverwarmende moment moeten zijn. De enige andere plek waar hij kon bedenken dat ze was waren de Mizume Falls. Vroeger trainde hij er altijd en ook haar zag hij er best vaak. Als hij geluk had was de daar. Sats liep de keuken uit en liep naar de woonkamer. Hij pakte papier en pen. Met grote letters schreef hij op het papier ; ''Mizume Falls'' Hij pakte wat plakband en plakte het op de deur. Als ze nu thuis zou komen en het briefje zag zou ze naar de Mizume Falls komen. Satsuji liep weer de deur uit. Hij voelde de pijn in zijn wond nog, maar dit bleef hij negeren. Het duurde even voordat hij de Mizume Falls had bereikt. ''Dakotah?'' riep hij weer. Weer leek er geen antwoord te zijn. Dus ze was niet bij de Mizume Falls en niet bij de Rimu River? Zou er iets met haar gebeurd zijn? Of maakte hij zich nu voor niets ongerust? Straks was ze dood.. Hij had veel beter op haar moeten letten. Kwaad sloeg hij met zijn vuist tegen een boom aan. Nee. Hij moest kalm blijven. Hij maakte zich gewoon te veel zorgen. Ze leefde nog, ze zou zijn briefje lezen en daarna zou ze komen naar de Mizume Falls. Dat moest wel. Langzaam liet Satsuji naar een steen. Hier ging hij op zitten. Hij had andere dingen waar hij zich zorgen om moest maken. Hij had geen tijd om dingen te verzinnen. Dakotah wist hoe te overleven. Waar hij zich nu om zorgen moest maken was de kus. Wat moest hij nu doen? Hij had het gedaan zonder dat hij het had doorgehad. Hij kon niet ontkennen dat hij haar leuk vond.. een soort van.. Wat moest hij nu doen? Niet alleen zou Dakotah het niet leuk vinden, ook vond Ghost het vast niet leuk. Nu had hij haar vast weggejaagd. Hij betwijfelde dat ze nog zou komen op de afgesproken dag.. Hij moest er niet aan denken, nee. Hij moest zelfs doen alsof het nooit was gebeurd. Als ze er over zou beginnen dan zou hij zeggen dat het een droom was. Als hij haar nog ooit zou terugzien.

Satsuji staarde ongeduldig naar zijn hand. Had hij nu maar een horloge of zo. Nu leek hij op een Moran als hij steeds naar zijn hand keek. Hm, Moran. Zo had ze hem altijd genoemd. Hij noemde haar Derpie. Al deed hij dat minder vaak. Ze vond het niet leuk om zo genoemd te worden en ze ging dan kinderachtig doen en hem negeren. Het was leuk om haar boos te krijgen door haar zo te noemen, maar alle lol verging als het negeren begon. Dan ging hij zich weer alleen voelen. Ze won het altijd. Ze was ook zo goed in het negeren van mensen. Hij was er wel trost op. Ze was ook zo goed in het negeren van mannen die haar naam riepen. Of ze negeerde de mannen, of de mannen verloren hun hoofd. Hij moest lachen bij het idee van doden mensen. Iets wat op geen enkele manier grappig was. Satsuji begon te kijken naar zijn kleding. Een simpele spijkerbroek en een normaal t- shirt. Het t-shirt was wit gekleurd , niet helemaal wit. Over de hele t- shirt heen zaten vlekken in allerlei kleuren. De vlekken hoorde op het t- shirt. Er zaten ook wel wat vlekken op die er niet hoorde, maar die vielen niet zo erg op. Ze leken deel te zijn van het patroon. Als het nog langer duurde ging hij maar trainen. Satsuji haalde zijn beide zwaarden tevoorschijn. Met een krachtige zwaai sloeg hij richting een rots. ''Ahhw..'' Hij liet zijn zwaard vallen toen hij in aanraking kwam met de rots. Stomme wond. Kon hij nu niet eens normaal met zijn zwaarden vechten. Als het maar beter was voor hun volgende missie..

- Heel derpig -
- Dak -

Een beetje doelloos liep Dakotah door de Water Country. Heel haar haren zaten in de war, grote wallen zaten onder haar ogen en ze was een stuk magerder geworden. Haar vuisten zaten onder de opengebarsten wonden, korstjes en hier en daar waren kleine breuken op te merken. Haar ogen waren pijnlijk gesloten. Haar grijze ogen, die nog altijd zo mooi en mistig waren als altijd, stonden dof. Nee, ze was ver van de Daktotah die ze vroeger was. Bij het minste of geringste wat iemand zei, greep ze haar boemerang en dreigde diegene te onthoofden als ze niet op zouden houden. Gisteren nog was in ze in ruzie met een bende jongens gekomen die haar lastiggevallen hadden. Nou, dat hadden ze geweten. Eén van hun vrienden was onthoofd, de rest was ontkomen met wonden aan hun armen, benen en buik. Dakotah was in snikken uitgebarsten toen ze het hoofd op de grond had zien liggen, had daarna overgegeven en was weggerend. Ze voelde zich weer zo vreselijk slecht dat ze iemand onthoofd had, precies op dezelfde manier zoals ze bij Anna’s vader had gedaan. Woedend kneep ze haar handen tot vuisten. ‘Klootzak!’ schreeuwde ze opnieuw. ‘Doe maar wat je wilt, hang maar bij je meisje uit, kijk maar vanaf een afstand hoe ik mezelf de dood inwerk!’ schreeuwde ze, waarna ze aan een stuk lang door bleef gillen en tegen een boom sloeg. Hijgend liet ze zich op de grond vallen, waarna ze opstond. ‘Nee, ik ga echt niet voor jou onderdoen, Moran,’ mompelde ze, haar stom schor van het gillen. Ze stond verzwakt op en liep naar het huisje toe. Het huisje… Zoveel herinneringen die ze eigenlijk gewoon helemaal niet op wilde pikken. Ze was teruggekomen naar het huisje, dat wel, maar meer om zichzelf te pijnigen dat voor iets anders.

Ze wilde net door de woonkamer lopen en van alle objecten in elkaar slaan, toen ze een briefje zag hangen. Haar hart klopte sneller toen ze het briefje las. Satsuji was hier. Even dacht ze na. Ze rende naar boven, naar de badkamer en keek in de spiegel. Ze schrok van haar eigen spiegelbeeld. Omdat ze na de vechtpartij met de jongens niet teruggekeerd was naar huis, waren de bloedspetters op haar gezicht nog altijd te zien. Snel begon ze de bloedspetters van haar gezicht te wassen en maakte een zwart lijntje op haar oogleden, zoals ze wel vaker deed. Eyeliner heette dat gedoe, of zo iets. Ze keek rond zich heen en föhnde haar haren. Omdat ze geen vettig haar wilde, waste ze deze wel gewoon elke dag. Haar lichaam ook, maar met grote tegenzin. Expres zorgend voor meer geld om te betalen bleef ze langer staan, maar meestal bleven de kosten gewoon hetzelfde. Ze zuchtte en schudde haar hoofd, waarna ze de föhn neerlegde en naar haar spiegelbeeld keek. Ook al was ze bleek en mager geworden, het zag er nog goed genoeg uit. Satsuji zou zo nooit kunnen zien dat ze gehuild had, alhoewel het ook niet te ontkennen viel hoe slecht ze eruitzag. Ze schudde haar hoofd. ‘Jou schuld,’ mompelde ze, waarna ze naar beneden liep en de deur uitging. Typisch Satsuji om naar die plek te gaan in plaats van te wachten tot hij al het glas rond zijn oren gevlogen kreeg omdat ze de boel aan het afbreken was van kwaadheid. Haar vuisten waren gebald en ze liep rustig naar de Mizume Falls toe. Ze schudde krachtig haar hoofd om de opkomende herinneringen uit haar hoofd te verwijderen, waarna ze diep ademhaalde en de plek bereikte waar ze op dit moment moest zijn.

Met haar armen over elkaar geslagen keek ze vanaf een verhoging naar Satsuji, die zichzelf pijn deed. ‘Let it hurt,’ mompelde ze zachtjes. Ze schudde met een hoog lachje haar hoofd, dat niet eens op zichzelf leek. Ze sprong van de verhoging af en kwam netjes neer. Met gebalde vuisten liep ze op Satsuji af, waarna ze hem hardhandig aan zijn schouder naar zich toedraaide. ‘Ben je verbaasd dat ik nog leef?’ vroeg ze schamper. ‘Geen weken, maar màànden,’ verweet ze hem, zorgend dat ze de nadruk goed op de woorden had die ze het meest koesterde. ‘Jij vuile, mislukte klootzak!’ riep ze in zijn gezicht. ‘Wat heeft het voor nut om een of andere trien te zoeken en je nichtje in de steek te laten?’ schreeuwde ze, waarna ze hem een duw gaf, expres aan zijn gewonde arm. ‘En dan doet dat al pijn?’ zei ze schamper, toen ze naar zijn arm keek. ‘Nee, Sats. Dit doet pijn,’ fluisterde ze. Ze draaide zich om en sloeg haar vuisten zo hard mogelijk tegen de stenen. Ze hoorde een hard gekraak, maar ging gewoon door, tot ze haar hand niet meer kon bewegen. Hijgerig zakte ze door haar benen. ‘Maanden heb ik op je gewacht,’ zei ze, met hoge stem. ‘Of weken? Ah god, ik weet het niet eens meer,’ snauwde ze hem toe. ‘En waar hing jij uit? Bij een of ander wijf met god hoe weet wat voor dikke tieten ze heeft?’ snauwde ze hem toe. Ze was kwaad, ècht kwaad. ‘Die klappen tegen die rots hadden voor jou moeten zijn, Moran!’ snauwde ze hem toe. Ze stond verzwakt op, waarna ze haar hoofd tegen Satsuji’s schouder duwde en zo bleef staan, uitgeput zijnd van haar uitbarsting en haar gebroken hand.

- Dit is pas gevoeligheid raken ;o Dnk ik ;p

''Wat is er mis met jou?'' Het eerste wat hij haar had gezegd na een paar maanden lang. Hij was zo blij geweest toen hij haar stem had gehoord. Hij had er wel kunnen knuffelen, maar toen had ze hun reünie moeten verpesten. Het erge was dat hij het al had verwacht. Hij had verwacht dat ze zo zou reageren. Want als alles niet ging zoals zij het wou deed ze zo. Hij had het goed gevonden, omdat ze het eerst nog een beetje kon beheersen. Ze had zich nog nooit zo gedragen tegenover hem. Hij zette zijn beide handen op een schouder elk en duwde haar van hem vandaan. ''Eerst doe je zo tegen me en dan ga je nep doen.'' Nog nooit in zijn hele leven had hij Dakotah willen slaan. Het was zijn Dakotah geweest. Al van jongs af aan hadden de twee kinderen een goeie band gehad. Dan speelde ze gewoon, ze deden soms ook oefengevechten. Hij liet Dakotah altijd winnen. Ze hadden nooit een echt gevecht ge3had om te zien wie de sterkere was, maar hij zou dat nooit willen. Nog nooit had hij Dakotah pijn willen doen, maar nu gedroeg ze zich in zijn ogen als een kreng. Zijn schattige en perfecte engeltje. De persoon die op elke manier perfect was in zijn ogen. Hij kon er niet tegen als ze zo tegen hem deed. ''Als je me zo graag weer wou zien kon jij me ook opzoeken, je weet dat ik het druk heb.'' Hij pakte zijn zwaard van de grond en stopte deze weer in zijn schede. '', maar als je je zo moet gedragen als ik je kom opzoeken. Ik hoef je een tijdje niet te zien..'' Hij begon weg te lopen van zijn Dakotah.

In welk opzicht zat hij fout? Hij had het nooit erg gevonden als ze tegen hem schold. Ze had hem wel vaker helemaal verrot gescholden. Ze hadden ook wel vaker ruzie. Dit had hem nooit uitgemaakt. Die ruzies waren altijd om kleine dingetjes. Iets zoals dat hij gierig was geweest en de laatste koekje had opgegeten die eigenlijk voor haar bedoeld was. Al was ze altijd zo geweest tegen hem maakte het hem niet uit. Hij was altijd geduldig geweest als het op zijn nichtje kwam, hij wist dat ze er eigenlijk niks aan kon doen. Ze moordde niet expres, ze wou niemand pijn doen. In dat opzicht was ze zijn engel. Toch bleef ze doordrammen over kleine dingetjes waarvan ze kon verwachtte dat hij nooit zou doen. In de tijd dat hij niet bij haar was was hij nooit bij een enkele vrouw geweest. Op bij Ghost na. Dat was ook maar voor een missie. Iets wat totaal niet te maken had met een relatie ofzo. Soort van.. En al had hij een relatie? Wie was zij om het hem te verbieden? Hij was ondertussen al zestien en had nog nooit een enkele relatie gehad. Terwijl zij al een kind had. En wat had zij ooit voor hem gedaan? Niet dat hij kon herinneren.. behalve.. Wat deed hij nou? Zij was de enige persoon die nog in hem geloofde. Zij was door hem uit de country geschopt.. Hij kon niet zomaar weg lopen.. Hij draaide zich weer om en rende terug naar de plek waar hij eerder boos weg was gestormd. ''Dakotah.. Het spijt me zo erg, blijf alsjeblieft niet boos op me..''

:: Srry, I really Suck

Zachtjes zuchtte Dakotah na haar uitbarsting tegen Satsuji. Ze keek opzij, maar wilde het liefst hem knuffelen en hem niet meer loslaten. Ook al vond ze hem soms de verschrikking zelf, hij was wel haar neef en hij zou altijd voor haar terugkeren als hij het op tijd besefte. De ene keer dat hij gewoon niet kwam, was ze gewoon helemaal gek geworden. Ze was bezorgd, maar uitte haar opluchting niet nu hij terugwas. Ze snauwde hem af, schreeuwde naar hem en werd boos, allemaal factoren die ze het beste niet kon gebruiken. ‘Nee, Satsuji, ga alsjeblieft niet weer weg,’ fluisterde ze, toen ze zijn uitbarsting aan had gehoord. Ze keek over haar schouder, maar kon hem al niet meer vinden. Huilend zakte ze neer op een rots en keek verdwaasd voor zich uit. ‘Ik wilde hem helemaal niet wegjagen, maar hij snapt het niet,’ siste ze, waarna ze haar hoofd in haar handen legde en zachtjes begon te snikken. ‘Nu heb ik hem weggejaagd en zal hij niet meer terugkomen.’ Ze keek gepijnigd opzij en keek toen naar de grond, waarna ze even zuchtte. Misschien had ze het wel verpest, maar misschien zou hij over een paar weken weer terugkomen. Nee, ze wist dat ze het dan weer opnieuw zou verpesten en hij dan al helemaal weg zou blijven, bij welk meisje dat dan ook was. Ze keek rond zich heen en wilde het liefst met haar boemerang haar eigen hoofd eraf doen. Het idee was vaker in haar hoofd gekomen en hoe meer er fout ging, hoe aangenamer haar het idee leek. Ze keek zuchtend opzij en zocht naar haar zij. Haar boemerang moest ergens zitten. Ze schudde haar hoofd. Nu weglopen was gewoon laf. Ze zuchtte en keek naar de grond, waarna ze weer begon te snikken.

Ze schrok toen ze geluid hoorde en keek op. ‘Satsuji,’ mompelde ze, waarna ze hem met tranen in haar ogen aankeek. Ze keek opzij en stond snel op. ‘Nee, ik zat fout. Ik had niet zo moeten reageren. Je bent eindelijk terug en dan gedraag ik me zo.’ Ze keek schuldbewust naar beneden. ‘Ik heb je gewoon zo erg gemist. Je weet hoe moeilijk ik het vind om zulke gevoelens aan iemand anders te tonen, maar op die manier had ik dat echt niet moeten doen. Ik wil gewoon dat je bij me bent, niet veel kilometers van me vandaan. Ik kan gewoon niet zonder je. Ik kan dit niet alleen,’ fluisterde ze zachtjes, terwijl ze krampachtig zijn shirt vasthield. ‘Je moet me een paar keer per maand opzoeken, anders is het zo moeilijk.’ Ze keek hem bang aan. ‘Ga niet weg, Satsuji. Je bent de enigste familie die ik heb, de enigste die mij voor mijn fouten kan behoeden. Anna was een ongeluk, dat weet je. Hij had me gedrogeerd, je weet het verdomme,’ fluisterde ze zachtjes, waarna ze hem weer terug aankeek. ‘Geen enkele ijs of remedie helpt tegen het feit dat jij lang bij me wegbent. Ik heb je nodig, ik kan niet meer zeggen. Ik wilde naar je toekomen, echt waar, maar je zou toch alleen maar geschrokken zijn.’ Ze keek hem met betraande ogen aan en legde haar hoofd opnieuw tegen zijn borstkas. Ze sloeg haar armen rond hem heen en hield hem zwakjes vast.

- Flutpost