Leia.. Dat was haar alias. De naam die ze gebruikte op 'missie's'. Het was eerder één grote missie die ze moest voltooien en ze kon er niet omheen. Hoe graag ze er ook mee wou stoppen. Leia stond voor leugen. Gebasseerd op de japanse uitspraak van het engelse woord Lie. Het leek er erg veel op. Bovendien klopte het ook, wat ze nu deed, wat ze heel haar leven al gedaan had, misschien was het wel een leugen? Misschien wou ze wel dat het een leugen was. Leith, hij mocht geen leugen zijn. Voor de rest maakte het haar niet uit, zolang hij er maar was. Eenzijdige liefde was het waarschijnlijk, ze hield al zes jaar van hem en woonde al drie jaar met hem samen. Maar ze waren niet vaak alleen, hij had het druk en anders was er altijd wel een schoonmaakster of iemand anders die er werkte aanwezig. Het is vast moeilijk om Kage te zijn. Ze moest er zelf niet aan denken, ze zou er ook nooit een kunnen worden. Tenslotte zou ze Leith verraden, de Earth Country, de wereld. Ze had geen keus. Zelfs al was ze bang, zelfs al durfde ze niet, zelfs al wilde ze het niet, ze moest het doen. Haar broer en Leith waren de belangrijkste personen voor haar, belangrijkste? Nee, de rest was gewoon niét belangrijk.

Ze wreef haar blote handen tegen elkaar in hoop ze te verwarmen. Ze keek naar haar adem, witte wolkjes verlieten haar mond en verdwenen al snel. Het was koud en ze had niet bepaald warme kleren aan, een korte rok met kniekousen, een shirt een jas die niet zeer dik was en.. dat was het. Ze deed een tweede poging om haar handen te verwarmen en blies erin, het hielp, maar slechts voor enkele seconde. Toch stak ze haar handen niet in haar zakken, die waren ook koud en ze voelde zich alleen maar opgesloten dan. Handschoenen droeg ze ook niet, de meeste vond ze niet mooi. Of ze vond het gewoon mooier zonder. Het was niets vreemds maar ze had Leith al een tijd niet gezien, een paar dagen vond ze toch een hele tijd als ze samen woonden. Een blosje verscheen op haar wangen bij de gedachte, het maakte haar toch blij, het feit dat ze samenwoonden. Toch was er niets gebeurd en dat maakte haar toch verdrietig. Maar ze wist wel dat hij niets voor andere voelde. Nou ja, wist? Ze hoopte het en bleef maar in haar naïeve gedachte geloven. Als hij nou maar hier was.. Langzaam stapte ze verder terwijl ze diepe voetafdrukken in de sneeuw achterliet, haar neus was iets rood door de kou. Langzaam begon er sneeuw naar beneden te dwarrelen, ze vond het mooi ondanks dat het koud was. Bovendien leek ze op de sneeuw, ze wist niet waarom.. maar ze vond zich er gewoon op lijken en er bij passen. Misschien had ze gewoon thuis moeten blijven, waar het warm was. Maar ze had geen zin om alleen in dat huis te zijn, vooral omdat ze ook nooit echt alleen was. Met een verdrietig gezicht liep ze verder, onbewust, maar ze hoopte toch dat ze Leith tegen kwam. Ookal was het vrijwel onmogelijk.

|| & L e i t h

Het was bijna alsof hij haar gedachte kon lezen, al verwachte ze niet dat hij het kon. Anders zou hij ook weten dat zij hem leuk vond, al zou hij dat wel weten zou het waarschijnlijk betekenen dat hij niet geïnteresseerd is in haar. Langzaam draaide ze zich om, haar haren bedekte haar ogen wat maar toen ze hem zag deed ze de pluk achter haar oren en glimlachte naar hem. ,,Hey." ze sloot even haar ogen terwijl ze glimlachte, ze draaide zich om zodat ze recht tegenover hem stond. ,,Jou heb ik ook al lang niet gezien." langzaam liep ze zijn kant op. Toen er ongeveer een halve meter afstand tussen hen was stopte ze met lopen. Ze was blij, súperblij maar ze liet het niet merken. Enkel een glimlach, anders zou ze hem als een klein kind om zijn nek vliegen.. en dat zou nogal vreemd zijn. Voor een tijdje wist ze niets te zeggen en staarde hem alleen maar aan, naar zijn ogen. Het duurde zeker vijf seconden en dat kon erg lang lijken. Toen ze het door had draaide ze snel haar hoofd weg, haar wangen waren net wat roder geworden dan ze al waren door de kou. ,,Ben je al klaar met je papier werk?" het liefst wou ze zeggen dat ze iets met hem wou doen. Maar dat zou in de weg komen van zijn werk en dat kwam toch voor. Ze schuifelde wat heen en weer op de grond, ze wou hem aanraken, zijn hand vasthouden, maar het zal allemaal nogal vreemd kunnen uitlopen. Ze was nu al 20, hij was 18. Twee jaar verschil is niet heel erg veel, maar meestal is het andersom. Ze schaamt zich er echter niet voor, dat heeft ze ook nooit gedaan. Alhoewel.. Zes jaar geleden was ze nog langer dan hem en toen was het soms nogal awkward. Dus het scheelde al dat hij langer dan haar was.

Ineens voelde ze zich duizelig, ze greep naar haar hoofd en wankelde even. Toch bleef ze staan en probeerde ze het te verbergen, ondanks de kou kreeg ze het warmer en begon te zweten. Was ze te lang buiten geweest? Of had ze haar krachten te veel verbruikt? Ze wist het niet, ze kon zich ook niet goed herinneren wat ze de afgelopen dagen gedaan had.. Hopelijk was het gewoon omdat ze niest bijzonders gedaan had. Weer die duizeligheid, ze wankelde maar wist dit keer niet op haar benen te blijven staan. Ze liet zich voorover op de grond vallen en probeerde zich nog aan Leith vast te pakken, krampachtig hield ze de punt van zijn jas vast. Ademen werd zwaar en het beeld werd wazig. ,,L-leith.." zacht mompelde ze zijn naam voordat ze neerviel op de grond. Het gebeurde allemaal zo ineens en ze wist niet waarom.

|| Wist niets te posten.. dus werd ze maar ziek :'D

Ze opende langzaam haar ogen, het was wazig en er waren slechts enkele vage vormen te zien.. het werd met de seconde duidelijker. Blauw haar, dichte ogen.. Ze was direct wakker. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen, toch was het een fijn gevoel. Ze voelde de kleur naar haar wangen stromen en voelde zich weer wat duizelig. Bovendien was het koud. Het viel haar nu pas op dat Leith enkel een shirt aan had en ze voelde een jas op haar liggen. Ze glimlachte, hij zal het vast koud hebben. Ze wist het zeker, tenslotte had zij het al koud. Ze kroop wat naar hem toe en ging tegen hem aan liggen, hopend dat hij al sliep en het niet door had.. Maar ze wou niet dat hij bevroor, toch? Dat zou wel een mooi excuus zijn. Ze haalde haar hand onder zijn jas vandaan en haalde een plukje haar uit zijn gezicht. Onbewust bracht ze haar gezicht steeds iets dichterbij dat van hem, hij zag er schattig uit.. Schattiger dan zes jaar geleden, het was wel een andere manier van schattig zijn. Toen ze door had wat ze bijna had gedaan draaide ze zich snel om, haar gezicht was waarschijnlijk zo rood als een tomaat. Ze kroop weer wat onder zijn jas en schoof langzaam korte stukjes naar achteren tot ze met haar rug tegen zijn borst aan lag. Ze beet op haar lip, de stekende pijn schoot weer terug en ze kroop in elkaar. Haar keel brandde en ze had buikpijn, waarom moest ze nou weer ziek worden? Zag ze Leith eindelijk.. eindelijk, na al die tijd dat ze alleen was zag ze hem. Moest ze nou echt ziek worden? Tranen prikte in haar ogen en het duurde niet lang voordat de eerste langzaam naar beneden druppelde. Ze probeerde stil te zijn, zonder te snikken, zonder te snuiven, want ze wou hem niet bezorgd maken.. Zelfs al zou hij dat waarschijnlijk al zijn. Ze begon het steeds warmer te krijgen, zelfs al was het ver onder nul aan het vriezen. Ze gooide de jas van Leith weer op hem en moest een paar keer hoesten, nog steeds kreeg ze het warmer. Ze ritste haar jas open en trok die uit, het was al iets frisser, gelukkig. Ze voelde aan haar voorhoofd, warm, héél warm. Haar nek was ook warm, onbewust ontknoopte ze haar blouse. Haar BH was net zichtbaar, maar ze dacht alleen maar aan hoe ze aan die hitte kon ontsnappen. Ze kneep haar ogen dicht, de zweetdruppels stonden op haar voorhoofd, langzaam viel ze weer in een onrustige slaap.

|| HEEL ERG SORRY VOOR LAATHEID, Hopelijk kan je er wat mee <3