Ze wist niet hoe ze de afgelopen jaren moest beschrijven, fijn, vreselijk, geweldig? Ze had geen idee, maar vreselijk kwam er waarschijnlijk het meest bij in de buurt. Ze was sterker geworden, sneller en ouder. Het is jaren geleden dat ze hier voor het laatst was, rond de drie jaar..Drie jaren waren voorbij gegaan, hoe zou het met Leith gaan? Zou hij haar nog herkennen? Of uberhaupt nog weten dat ze bestaat? Ze is niet heel erg veel veranderd, ze is wat langer geworden, hetzelfde gold voor haar haar dat nu ook een stuk langer is en ze is wat gegroeid op een bepaalde plaats; hopelijk viel het niet te veel op want ze schaamde zich er een beetje voor. Een beetje erg kon je ook zeggen. Leith zou waarschijnlijk ook een heel stuk veranderd zijn, al verwachtte ze niet dat hij nu langer dan haar was. Ze zou er iniedergeval aan moeten wennen. De glimlach verdween spontaan van haar gezicht, misschien had hij wel een vriendin gevonden en wou hij niet meer met haar omgaan..? Een pijnscheut ging door haar lichaam, dat kon ook nog. Eigenlijk mocht ze niets zeggen, zeker niet na haar relatie met Yuu. Het was vreselijk, er was niets mis met hem. Zeker niet, hij zag er heel erg leuk uit, maar ze verlangde toch terug naar die ene kleine jongen in Hoshisawa. Ze had het altijd al moeilijk gevonden om afscheid te nemen, zeker in het geval van drie jaar geleden. 'Vaarwel' 'Tot ooit' die woorden had ze nooit tegen hem kunnen zeggen, ze was spontaan verdwenen. Misschien haatte hij haar nu wel..? Daar wou ze zeker niet aan denken! Zeker niet nu ze net terug was, toch hoopte ze het beste en verwachtte ze het ergste. Ze kon het niet helpen om te zuchten, een tijdje keek ze rond. Bijna alsof ze wachtte op iets speciaals wat alleen maar bij haar zou kunnen gebeuren. Het was niets en haar enigste vondst was een vogel die naar haar toe vloog en rondjes boven haar aan het vliegen was. Gezelschap was niet verkeerd en de glimlach sierde haar lippen weer, als ze een dier kon zijn wou ze een vogel zijn. Vrij en zonder zorgen, terwijl ze door de wolken vliegen. Maar voor haar, een mens, is dat een droom die nooit werkelijkheid zal worden. Hoe vaak ze ook aan God zal bidden om vleugels, het zal niet gebeuren.

Ze liep dromerig over het pad, richting Hoshisawa. Het was midden op de dag, maar door de wind die er stond was het koud. De Herfst was zeker niet haar favoriete seizoen, al was het wel mooi in het bos. Ze besloot om op een steen te gaan zitten, tilde haar rechtervoet omhoog en deed haar schoen uit. Ze vond het al niet zo lekker lopen, ze schudde het zand uit haar schoen. Zelfs een takje viel uit haar schoen, geen wonder dat ze niet fijn liep. Haar schoenen waren oud en er zat een soort van gat in, misschien werd het tijd voor nieuwe schoenen. Haar ogen gingen verbaasd wijder open toen ze witte korrels naar beneden zag dwarrelen, sneeuw! En dat in de Herfst al, geen wonder dat het zo koud was. Het ging redelijk hard sneeuwen en de grond werd bedekt met een wit deken. Ze blies in haar koude handen, in hoop deze wat op te warmen terwijl ze verder liep. Ze liet een spoor van voetstappen achter, echter werden deze al snel weggevaagd door de sneeuw. Het begon al langzamer te sneeuwen, maar het was geen miezerbuitje. Ze wou zo snel mogelijk naar Hoshisawa..al was er één ding dat ze nog liever wou.

[ L E I T H ]

Ze had geen besef van tijd, drie jaren waren verstreken. Meer wist ze niet, welke dag was het? Hoe laat was het? Ze kon maar niet op een antwoord komen, alsof ze een schim op deze planeet was, zoekend naar een reden om te leven. Een deel daarvan was waar, ze was alleen geen schim. Maar een mens van vlees en bloed. Of ze een doel had? Ze wist het niet zeker, maar misschien was het wel iets wat je een doel kon noemen. Genesis. De country's van de oorlog bevrijden? Dat was het doel van Genesis, niet van haar. Al kón ze kiezen was ze nooit bij Genesis gegaan, maar ze had geen keus. Het was alsof iemand in de schaduwen haar aan het manipuleren was, haar actie's aan het bepalen was. Ze was een pop die werd bespeeld door een onbekend iemand. Het kwam door emotie's als ze die niet had gehad was ze nooit bij Genesis gegaan. Anders werd haar broer vermoord. Ze wist niet waarom ze haar gekozen hadden, of waarom haar broer dood moest als ze niet bij Genesis ging..dat mocht niet gebeuren. Hij had alles voor haar gedaan, nu was het haar beurt om iets voor hem te doen. Zelfs al moest ze haar leven er voor opgeven, ze zou er écht alles voor doen. Een gevecht tegen de country's, de Kage's, allemaal om de country's te redden. En zij.. Zij was Vice-Captain van Genesis en had de leiding voor een tijdje van de Captain overgenomen. Zolang ze haar rol goed speelde zou er niets met haar broer gebeuren en komt alles goed. Misschien was het dom om zo te denken, maar voor haar was het een grote troost. Anders had ze nooit de motivatie gehad om sterker te worden..Leith zou ook vast sterker geworden zijn, hij was sowieso al sterk toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Ook wel dom. Ze grinnikte even om de herinneringen. Zoals ze nu is kan ze een Kage aan, met moeite natuurlijk, maar ze heeft er hard voor getraind en wat haar betreft wordt ze nog sterker. Toch is ze vaak te lui om te trainen en stelt ze het uit, er komt bijna nooit wat van. Ze dacht een seconde dat ze voetsappen hoorde, waarschijnlijk was het haar verbeelding maar. Ze wou maar al te graag weten wie de persoon was wie haar leefde vergalde, als ze zeker wist wie hij was zou hij er niet zo makkelijk onderuit komen..maar dat is pas als dit gebeuren allemaal voorbij is.

Huh? Misschien was het toch niet haar verbeelding, het gekraak van sneeuw en oude bladeren werd steeds duidelijker. Ze ging sneller lopen, in angst dat het een raar en eng persoon was. Ze zou hem wel aan kunnen, maar een verrassings aanval is nooit prettig. Ze voelde iets warms op haar gezicht en de wereld werd donker, het waren de handen en ze vermoedde van een jongen. Een kort moment had ze valse vermoedens over wie het zou kunnen zijn. Maar nee, dat is onmogelijk. ,,Wie ben ik?" die stem! dat was wat ze wou denken. Toch kwam het haar bekend voor en het gaf haar een gerust gevoel. Haar handen en lip begonnen te trillen, langzaam gingen haar handen omhoog en haar vingers sloten zich om de polsen van de jongen. Ze wist het niet zeker, maar ze wou dat hij het was. "L-Leith?" ze slikte nog net haar tranen weg, van blijdschap. Langzaam zakte ze neer op de grond en begroef haar gezicht in haar handen. Ze durfde niet om te kijken. De stilte was vreselijk, geen vogel was te horen, je kon zelfs geen blad horen kraken. Zelfs de wind was niet meer te horen. "Leith..Leith, ben je dat echt?" de woorden gingen onsoepel haar mond uit.. Ze had nog nooit zo graag naar achteren willen kijken, maar iets hield haar tegen. Ze draaide haar hoofd iets, maar toen ze bijna zijn gezicht kon zien draaide ze haar hoofd weer terug. Ze wou het niet zien, was hij boos? Ze wou het niet weten, het was logisch als hij boos was. Tenslotte had ze hem zomaar verlaten zonder ook maar iets te zeggen..het was zeker vreselijk voor hem. Jemig! Dit irriteerde haar, het was alsof ze hem om z'n nek wou vliegen, maar tegelijkertijd wou ze snel wegrennen...

:: Le Garbage ~

,,Ik heb je gemist." "Ik jou ook" waren de woorden die ze wou zeggen, maar ze kwamen niet en bleven in haar keel hangen. Ze voelde zijn adem in zijn nek en liet zonder tegen te stribbelen haar handen langs haar lichaam vallen. ,,Onze reünie hoort niet zo te gaan.. Laten we het opnieuw proberen, maar dit keer kijk je me wel aan.'' ze kon zichzelf wel vermoorden. Waarom zei ze niets? Straks was hij weg..het was toch allemaal haar eigen schuld. Ze verdiende het. Haar lichaam weigerde om naar haar bevelen te luisteren, haar nek wou zich niet omdraaien en haar mond weigerde om te praten. Godver, waarom deed ze als een kleine irritante huilebalk? Hij hoorde haar niet te troosten. Ga weg, ga weg, riep ze in haar gedachte. Maar tegelijkertijd smeekte ze hem om haar nooit meer te verlaten. Ze had nooit gewild dat haar leven één of ander drama was en het hoefde ook niet zo te zijn, als zij maar niet zo idioot liep te doen. Ze had die drama's altijd al gehaat, al de meisjes die liepen te huilen en jongens die idioot deden. Vooral de mensen haatte ze, toch deed ze nu iets wat daar op leek. ,,Ik weet niet wat ik je heb aangedaan, maar als je me zo graag niet meer wilt zien." ze kon weer kijken, hij had zijn hand van haar ogen verwijderd. Fuck, fuck, fuck! Waarom zei ze niets? "Nee." het was bijna onverstaanbaar, maar de meeste zouden het niet kunnen horen. ,,Tot nooit meer.." voetstappen die steeds zachter werden hadden nog nooit zoveel pijn gedaan. Ze bleef een eeuwigheid in die positie zitten, langzaam dropen er tranen over haar wangen. Er was alleen geen geluid. "DAMN!" ze balde haar vuist en sloeg tegen een boom aan, even kreunde ze van de pijn en keek naar haar bebloede hand. Een seconde leek een uur te duren, waar wachtte ze eigenlijk nog op? Dat hij terug kwam? Tuurlijk niet.. Hij zei: Tot nooit meer.. O God, waarom was ze zo idioot en kon ze niet eens sorry zeggen? Wankelend stond ze op en draaide zich om, waarschijnlijk was hij daarheen gelopen. Ze ging steeds sneller lopen tot ze uiteindelijk begon te rennen. Het begon al langzamer te sneeuwen en ze kon steeds meer zien, maar nog steeds geen gedaante dat iets weg had van een bepaalde jongen. Ze stopte met rennen en leunde tegen een boom aan. Ze wou zijn naam schreeuwen, maar weer hield iets haar tegen en kwamen de woorden niet. Ze lachtte door haar tranen heen toen ze een schim zag, ze wist zeker dat hij het was. Ze stopte met rennen. "Leith!" hopelijk draaide hij zich om, maar daar wachtte ze niet op en zakte neer op de grond. Ze boog voor hem. "Sorry!" yes! Ze kon gelukkig weer praten. "Het is allemaal mijn schuld, sorry voor alles." even keek ze omhoog en glimlachte. Maar ze keek al snel weer om laag naar de koude, witte grond. Ze was bang en dacht dat hij door zal lopen en haar zal achterlaten. Dat maakt niet uit, ze verdient het.

:: URGAH

,,Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik wil niet dat je me ook anders behandelt dan vroeger en haal je gezicht uit de sneeuw, straks word je ziek." ze veegde onhandig de tranen van haar gezicht en ging normaal zitten, toch keek ze een tijdje naar beneden voordat ze de moed had verzameld om omhoog te kijken. Ze viel bijna achterover toen hij op de grond viel, met zijn gezicht in de sneeuw. Ze kon haar lach niet inhouden, maar daarna veranderde het gewoon in een stille glimlach. Ze veegde wat sneeuw van zijn haar af, nog voordat hij omhoog kwam. Je kon gerust zeggen dat ze sinds nu geen Ishimaru Mayu meer heette, maar Tomaat Mayu. Té close, té close, hun gezichten waren nog geen tien centimeter van elkaar verwijderd. Toch kon ze hem niet wegduwen, het lukte gewoon niet. Ze herkende hem bijna niet, hij zag er een heel stuk ouder uit en zijn haar was ook wat langer geworden. Ongeveer zolang als Yuu. Yuu was al knap, zeker door zijn haar. Maar het stond Leith honderd keer beter dan bij Yuu. Wacht, correctie; duizend keer beter. Ze was benieuwd hoelang hij nu was, maar ze kon het niet goed zien. Zelf was ze ook veranderd, maar niets vergelken met Leith. Hoe kon ze het goed uitleggen..? Ze kon hem iniedergeval niet meer zien als een klein kind, zoals vroeger. Zijn stem was ook lager geworden, hopelijk zal ze er snel aan wennen inplaats van een hartslag overslaan iedere keer dat hij sprak. ,,Je bent gekrompen." ze keek hem verontwaardigd aan. "Tch, Baka, dat kan je niet eens zien." ze moest toch even lachen, het was moeilijk om haar lach in te houden, al helemaal als ze zo serieus mogelijk probeerde te doen. ,,Nu hoef ik niet meer naar boven te kijken om je gezicht te zien." waarom irriteerde die woorden haar? Hij was nu niet meer de kleine jongen die ze altijd kon pesten. Zucht. Toen hij was gaan staan bleef ze nog een tijd dom naar hem staren, daarna stond ze ook op. "Ik ben ook gegroeid hoor. Jij bent gewoon ontiegelijk veel gegroeid. Raar kind..nu voel ik me zo klein." ze zuchtte even, gelukkig. Ze kon nog normaal tegen hem praten, zelfs al was hij nu wat langer dan haar. Ze dacht diep na, heel erg diep maar kon niets nuttigs vinden om te zeggen. Ah, ze zag een hoed op de grond liggen en pakte deze op. Hij zat helemaal onder de sneeuw en ze veegde het eraf. Even glimlachte ze, maar vanbinnen schrok ze zich dood. Shit. Dit was echt erg..ze moest daar maar niet aan denken. "Zeg..weet je nog van onze weddenschap? Ik denk dat ik je geheim weet." ze zette de Kage, of beter gezegt Tsuchikage-hoed op haar eigen hoofd. "Je bent Tsuchikage, niet? Haha. I win."

Ze had zo'n gevoel dat hij iets onverstaanbaars mompelde, het was waarschijnlijk gewoon haar verbeelding en iets heel belangrijks zou het vast niet zijn geweest. Het was moeilijker om het uit te lachen, alleen al omdat hij langer en ouder was. Pfft. Als hij stoer deed kon ze hem nu moeilijk uitlachen. Vooral omdat ze dan misschien een beetje fangirlish gaat reageren, op het gillen en kwijlen na dan. Misschien was hij de weddenschap allang vergeten? Het zal haar echt niets verbazen, wie onthoud nou zoietes kinderachtigs? Het was wel kinderachtig en ze vond hetzelfde over de 'prijs'. En nu ze eraan terug dacht was het best wel schamend. ,,Bingo! Het duurde je drie jaar om er achter te komen." hehe. "Omdat ik je zo lang niet gezien heb..shit. Naja, ben blij om je weer te zien." het klonk nogal dom en alsof ze er niets bij voelde. Heel veel juist, maar dat had hij hopelijk al door, gezien haar eerdere actie's. Z'n hoed werd van haar hoofd gehaald. ,,Ik neem aan dat je de prijs herinnert?" Ah, ze vond het een kinderachtige prijs. Maar ze moest toegeven dat ze er stiekem wel blij mee was.. Tomaat Mayu was weer terug gekeerd, sjeez. "T-t-t-tuurlijk niet." haar stem trilde iets meer dan dat ze het maximale vond. Heel erg stiekem - ze wou het écht niet toegeven - wou ze wel meer dan dat..maar erom vragen stond ook zo dom. Haha, dan zou ze echt zo erg falen. Hij dacht waarschijnlijk hetzelfde, ze hadden eigenlijk nog niets..vrienden waren ze. Dat was alles en ze waren niets meer, en ze moest toegeven dat ze ook wel meer dan vrienden wou zijn. Maar dan weer kwam hetzelfde naar boven; ze durft het niet te vragen. De hoed werd weer op haar hoofd gedrukt. ,,Het past jou beter dan dat het mij doet." ze hief haar hoofd wat hoger in de lucht. "Tuurlijk! Hoe kan zoiets een grote baby als jouw goed staan?" ze grinnikte om haar eigen mislukte zin. Al haar zinnen waren pure onzin en ze vond het prima. Ze zag geen reden om te veranderen. ,,Dus wat vind je van mijn geheim? Was het het gene wat je verwachtte?" haar wenkbrauwen gingen iets omhoog. "Tuurlijk niet, wie verwacht nou dat een kind als jouw een Kage is?" ze haalde haar hand door zijn haar en pakte de hoed van haar hoofd af, een tijdje keek ze ernaar tot ze hem op zijn hoofd zette. De wolken hun voorraad sneeuw was al bijna op, het ging steeds zachter sneeuwen. Ze hield van sneeuw, het was mooi en gaf haar een zacht maar warm gevoel. ,,En zou ik jouw geheim ook mogen weten? Wat is het? Ben je een tijdreiziger?" ze grijnsde, het was een speelde grijns. "Dat is juist, ik kom uit een toekomst van 450 jaar vanaf nu. ze hield een korte pauze om uit te lachen. "Daar moet je zelf maar achter komen." ze legte haar wijsvinger tegen haar lippen.

,,Ja, ik ben best wel geweldig, huh?" Waarom klonk dat niet arrogant of alsof hij hoog van zichzelf was..want in haar herinneringen was hij dat wel. Waarom had ze nu het gevoel dat dit Leith niet was, maar een totaal andere jongen..? Ze schudde snel haar hoofd heen en weer, tuurlijk is het Leith. Anders had ze zich nooit zo gevoeld. ,,Wacht... niet lachen.. het is niet grappig.." door dit moest ze nog harder lachen. Nam hij het serieus? Misschien was Leith toch niet zoveel veranderd en nog steeds dezelfde huilbaby als vroeger, al huilde hij niet toen hij net viel. Vooruitgang? Agh, hij mocht best huilen. Toch moest ze toegeven dat ze het niet had om jongens die huilde om lichamelijke pijn, ze wist niet waarom, maar ze vond het gewoon..ja..onmannelijk? Haha, zoiets. "Ik vond het anders erg leuk." ze grinnikte nog voor een laatste keer. ,,Ik kom er wel achter, en dan moet jij mij ook een prijs geven." ze glimlachte, hij deed hetzelfde als drie jaar geleden en plaatste zijn vinger op zijn wang. Ze had hem al een keer op z'n voorhoofd gekust, wat nogal schamend was om te zeggen.. "Tuurlijk, tuurlijk." ze dacht niet aan haar geheim, want als hij dat wist zou hij het zeker niet accepteren. Een troost zou het meer zijn dan een prijs, hij zal boos zijn, misschien ook verdrietig. Zucht, waarom moest ze hem dit aandoen? Allemaal voor iets wat ze haatte? Ze wist het niet. Ze keek hem een tijdje stil aan naar zijn ogen, ze had er nooit echt over na gedacht maar hij was best wel knap..Al was dat vooral omdat hij toen klein was en een veel jonger gezicht had. Zou hij een vriendinnetje hebben? Vast niet, niemand zou met zo'n persoon als hem willen. Toch? Maar hij was Kage en waarschijnlijk wisten de mensen dat en zaten er veel meisjes achter hem aan. Ook mooie, dus ze had wel veel rivalen. Al wou ze die meisjes geen rivalen noemen. Het was niet raar al had hij een vriendinnetje gehad, maar het zou wel pijn doen..toch mocht ze daar niets over zeggen. "Ehh... Heb jij.." ze hield vragend haar hoofd schuin, ze hoopte op iets maar durfde er zelfs niet aan te denken. ,,Ik heb al weer een andere gok op wat jij in je drie jaar hebt gedaan, je hebt ze doorgebracht met je vriendje.. huh? Want je hebt een vriendje... Heb een vriendje?" ze grinnikte even, hij kon echt gedachte lezen. Maar daarna dacht ze na, ze wou niets voor hem verborgen houden. Alleen dat ene. "Eén jaar. Het eerste jaar dat ik weg was had ik een vriendje, hij heette Yuu en was 2 jaar ouder dan mij, had donkerbruin haar en groene ogen. Maar..ik kreeg iemand gewoon niet uit m'n hoofd dus had ik het uitgemaakt. Sorry. En jij?" ze wou dat hij het wist, zal hij boos zijn, teleurgesteld, verdrietig? Ze wist het niet, ze wist enkel dat ze het ook graag van hem zou willen weten.

Helaas wist ze waar haar toekomst lag en helaas moest het ook gebeuren. Shizuka is haar codenaam, een naam die over een tijd bekend zal zijn over heel TS. Haar eigen naam zou ze er never nooit voor gebruiken. Ze wist eigenlijk niet zeker of ze een Outlaw zou worden of niet, omdat ze niet wisten wie er achter Shizuka zat. Hópelijk wisten ze dat niet, veel leden had Genesis nog niet. Maar ze had wel een plan en Genesis had vast een lid die dat plan zou kunnen uitvoeren. Naja, dat zal ze later wel zien. Ze wou er niet aan denken, eigenlijk wou ze alles vergeten. Zeker nu, nu ze weer bij Leith is. ,,Natuurlijk. Hoe kan het anders met zo'n gezicht?" ze schrok wel even, tot ze zich bedacht dat ze het recht niet had om er verdrietig over te zijn. "Ik had het wel verwacht hoor. Je bent een heel stuk knapper geworden." ze haalde even haar hand langs zijn wang, het voelde aan de ene kant niet fijn dat hij langer geworden was..en ouder. Zo hij nu ook anders over haar denken? ,,Om eerlijk te zijn, nee. Ik heb nooit echt zo veel vrienden gehad en ook nooit een vriendin. Jij bent op het moment de enige persoon die ik nog als vriend zie. Je kan zeggen dat mijn irritante gedrag ze afschrikt. Er is wel een fanclub voor de Tsuchikage, maar hun hebben we nooit ontmoet. Ik weet zeker dat ze van gedachten veranderen als ze me ooit ontmoeten." zijn woorden maakte haar blij, ze beet even op haar lip. Ze had het recht écht niet om er iets van te vinden..huh. "Om eerlijk te zijn..lucht het wel op. Sorry, ik heb het recht niet om zoiets te zeggen. Maar omg, een fanclub? Zou me irritant lijken. Al vind jij het vast geweldig." ze klopte even op zijn schouder, eigenlijk verwachtte ze niet dat hij het geweldig vond. Maar ze kon nog steeds geen gedachte lezen, hoe handig het soms ook zou zijn. Er dwarrelde geen sneeuw meer naar beneden, het was wel mooi zo. Je kon het witte laken dat de wereld bedekte nog beter zien zo. ,,Dat is wat ik zo leuk vind aan jou, je bleef bevriend met me ook al ben ik zo irritant en arrogant. Je bent mijn beste vriendin." ze keek verlegen weg, een blosje sierde haar wangen maar ze was nog niet helemaal rood. Enkel de laatste woorden deden haar pijn, waarom? Ze hoorde toch juist hartstikke blij te zijn.. "Misschien was je wel irritant, had je een grote mond, dacht dat je alles kon, huilde je het ene moment en deed je het andere moment alsof je veel sterker was dan dat je was..ik heb het nooit erg gevonden. Haha.." ze kon hem niet een bedanken omdat hij haar zijn beste vriendin noemde. Ze dacht ook zo over hem, als haar beste vriend. Alleen wou zij meer en zou hij dat waarschijnlijk niet willen. ,,Ik heb nog een vraagje, dit keer blijf je toch wel? Je gaat niet weer opeens weg?" ze knikte, staarde een tijdje naar haar voeten en liep toen langzaam enkele passen vooruit. Ze liet haar armen langs zijn middel en rug glijden, tot haar armen elkaar weer vonden. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder. "Ik beloof het." ze bleef een tijdje zo staan, tot ze door had dat ze zijn vriendinnetje niet eens was en het dom was dat ze dit deed. Ze zette snel een stap naar achteren en verborg een deel van haar hoofd in haar sjaal. Serieus, zeker nadat hij haar zijn beste vriendin genoemd heeft..dan is het wel heel erg, niet?

,,Nee, ze zijn heel erg irritant. Weet je hoe eng het is om een heel bos haar te ontvangen?" Omg. Ze keek hem een tijdje verbaasd aan tot ze haar hoofd schudde en realiseerde dat hij waarschijnlijk een grapje maakte. Dan nog, het was smerig al zou het waar zijn. Al..als zij een plukje haar van Leith had zou ze het waarschijnlijk wel bewaren, ze had altijd al iets met zijn blauwe haar gehad. Dat klonk best wel raar, maar mensen houden toch ook haar van hun paard? .. Okey, ze moest hem niet met een paard gaan vergelijken, maar dan nog.. Argh! Ze moest er niet teveel over nadenken, straks raakte haar hersens nog overhit en dan deed haar hoofd BOEM en spat het in duizenden stukjes uit elkaar. ,,Laten we naar een plek gaan waar we goed door kunnen praten, iets waar het minder koud is." ze knikte, hij pakte haar bij haar pols beet. Het moest haar denken aan vroeger, al was er wel een verschil. Ze liep dichter naast hem en hij was langer, aan de ene kant voelde het niet als Leith. Omdat ze zo mongolisch liep botste ze affentoe tegen hem aan, ze had soms van die momenten dat ze niet normaal kon lopen. Daarbij had ze dat ook vaak als ze naast iets liep wat langer dan haar was, dingen die langer dan haar waren zijn een soort van magneten. Naar haar ervaring iniedergeval. Ze vroeg zich af waar ze heen gingen, maar naarmate ze Hoshisawa in de verte zag had ze al zo'n vermoeden. Nee, oke, eigenlijk niet. Ze wist wél dat ze naar Hoshisawa gingen, maar waar gingen ze heen ín Hoshisawa? Ze wou het liever niet vragen, een verassing is altijd leuker. ,,Je weet toch al waar ik woon? Je bent een paar keer langs mijn huisje gelopen." ah, zullen ze daar heen gaan..? Naar z'n huis? Haar hart begon spontaan sneller te kloppen, al waren er veel mensen dus zou hij geen vieze dingetjes kunnen doen. Hoopte ze. "Het Kage gebouw. Iedereen weet wel waar jij woont." ze kon het niet helpen om even te lachen, zelfs al was het echt niet grappig. Raar humorloos kind. ,,Als je geen betere plek hebt om te overnachten, mag je wel bij mij overnachten. Er zijn genoeg kamers en elke kamer heeft zijn eigen badkamer. Je hoeft je dan ook geen zorgen te maken over het ontbijt en al die andere dingen. Dat wordt allemaal geregeld. Dus wat vind je ervan? Wil je bij mij intrekken of wil je liever wonen in je oude huisje?" ze keek hem - weer - verbaasd aan en draaide haar hoofd toen snel weg. Dít was nog erger dan gewoon naar zijn huis gaan, maar ze had haar eigen kamer en badkamer.. zo erg kon het toch niet zijn? Daarbij was het koud in haar huisje en had ze geen warm water en kon ze ook niet zelf koken omdat het gas het ook niet deed. Hmm. Het leek haar stiekem wel leuk, zolang hij niets vies probeerde. Alhoewel..nee. "Hmm, a-als het kan..want in m'n oude huisje had ik geen warm water en die handige stuff.." ze lachtte wat verlegen, wat zouden mensen wel niet over haar denken? Zijn fangirls zouden iniedergeval denken dat ze één of andere slet is die hem betaald om bij hem te wonen. Argh. Maar ja, ze bijt wel van zich af. Of negeert ze gewoon.

,,Het klonk misschien als een voorstel, maar dat was het niet. Ik had je sowieso wle meegenomen naar mijn huije. Ik wil niet dat je in dat huisje slaapt." ze dacht er echt heel kort overna, hoe wist hij waar ze woonde? Stalker? Ze zag het hem al doen, eigenlijk. "Ben je een stalker ofzo?" Ah, ze zei het. Naja, zo erg was het ook weer niet en zij zou het niet persee vreselijk vinden als hij haar zal stalken ofzo. Nee, grapje, dat was alles behalve de waarheid. Wie wou er nou gestalkt worden? Sommige rare mensen, pedoberen bijvoorbeeld. Nee wacht, die stalken mensen juist en worden niet gestalkt? Ze moest haar brein niet zoveel overwerken, hij barst echt nog een keer in duizend stukken uit elkaar. "Tch. Aan wat voor ero dingen zit je nu weer te denken?" ze lachtte even, alweer, ze bleef humorloos. Toch lachte ze vooral tegen zichzelf en niet speciaal omdat het grappig was. Misschien dacht hij er wel echt aan, maar het was normaal voor jongens van zijn leeftijd, niet? Nu klonk ze weer zo oud, zucht. ,,Lopen is saai." ineens stond hij voor haar en schudde haar haar door de war, beledigt deed ze haar haar weer goed. ,,Nu kun je vliegen." het was alsof er een paar vraagtekens spontaan rond haar verschenen. Maar ze had er wel over gehoord, een techniek waar je door kon vliegen. Ze wist alleen niet dat het ook werkte op andere mensen én dat Leith het kon gebruiken. Dat vond ze nog wel het allerknapst - en raarst. Hij pakte haar beide polsen vast, automatisch pakte ze ook zijn polsen beet. Het was toch eng om te vliegen..maar het was wel altijd haar droom geweest die toch werkelijkheid werd. ,,Je hoort zelf nu ook te kunnen vliegen, probeer het maar. Ik zal je niet loslaten dus je hoeft niet bang te zijn." ze probeerde wat omhoog en opzij te gaan, het lukte wel aardig. Eigenlijk haatte ze dit moment, omdat als ze hoger de lucht in gingen en ook echt begonnen met vliegen ze bang was om zich aan hem vast te klampen en zo allebij naar beneden te dwarrelen, of ja, eerder storten. Niet dat ze het erg vond om hem aan te raken - helemaal niet zelfs - maar het is gewoon vreemd en raar omdat te doen. ,,Dus als je het eenmaal onder controle hebt.. Wil je dat ik je hand blijf vasthouden voor de zekerheid?" ze knikte, iets zeggen durfde ze niet. Ze pakte enkel zijn hand iets steviger vast, als teken dat ze het niet erg vond. Het was toch wel eng zo hoog in de lucht en ze hoopte dat ze snel weer op vaste grond stonden. Maar het was toch mooi dat ze haar onmogelijke droom werkelijkheid had gemaakt, of eerder..Leith had dat voor haar gedaan.

,,Ik miste je gewoon heel erg veel en ik besloot om langs te komen." ze vond het wel schattig dat hij dat zei. Ookal bedoelde hij vast iets heel anders dan wat als eerste in haar opkwam. Hij miste haar, omdat ze zijn beste vriendin was en hij voor de rest geen vrienden had? Zo zat het en ze wist bijna zeker dat dat ook de enigste reden was. ,,Het was pas naa een jaar tijd of zo, eerst dacht ik dat ik gewoon pech had en je niet tegenkwam. Later kwam ik er pas achter dat je niet meer in de stad was." Waarschijnlijk was het rond de tijd dat ze had uitgemaakt had met Yuu, ze was blij met haar besluit. Zeker nu, nu ze hem weer zag. Inmiddels vlogen ze tussen de wolken, het was een mooi gezicht en ze vond het al minder eng dan eerst. Hij trok haar wat dichter tegen zich aan, spontaan kleurde haar hoofd rood. ,,Wil je echt weten waar ik aan denk?" Ah, heel even dacht ze ergens aan maar schudde die gedachte snel weer uit haar hoofd. Vast niet. Hij kwam steeds dichterbij met zijn hoofd, ze hoopte dat hij verder zal gaan maar hij stopte, enkele seconde bleef hij zo staan, maar voor haar leek iedere seconde een eeuwigheid te duren. ,,Just kidding." Het irriteerde haar, hij klonk ook zo serieus net..Ze beet op haar lip, ze haatte het als mensen dit soort grapjes met haar uithaalde. Shit, shit, shit. Waarom is hij zo veranderd? Vroeger had ze hier makkelijk een grapje van kunnen maken. "Sukkel!" ze sloeg hem op zijn hoofd, niet al te hard. Even keek ze hem aan maar ze draaide haar rode hoofd al snel weer weg. ,,Hopelijk ben je niet te boos." shit, shit, shit. Ze moest hem niet serieus nemen, omg. Hij was jonger dan haar..als ze vriendinnen had zouden ze haar raar aankijken. Of haar steunen, maar het ligt aan de vrienden. "T-t-t-tuurlijk ben ik boos." ze was ook echt boos, maar schaamde zich ook en was ook verdrietig te gelijk. Sukkel, sukkel, sukkel. Ze herhaalde woorden teveel de laatste tijd. Naja, in haar gedachte dus zoveel kwaad doet het niet, toch? En ze stelde zichzelf te veel vragen, dat was ook raar. ,,Nu weer door gaan met het beoefenen van je vliegkunsten. Heel moeilijk moet het niet zijn als je goed je best doet." het deed best pijn dat hij deed alsof het niets was, of er niets gebeurd was. Maar het was wel beter als ze zich gewoon kon gedragen. Het ging steeds beter. "Bedankt, het lukt al aardig." ze liet alleen zijn hand niet los omdat het toch eng was om helemaal alleen te moeten vliegen. Later zou ze het wel durven..maar nu? Nee. Daar was het te vroeg voor, stiekem hoopte ze dat ze al snel in Hoshisawa waren. Iets wou dat gewoon, maar waarom wist ze niet.

,,Als je het al een beetje lukt gaan we het wat leuker maken." ze vroeg zich af wat hij bedoelde, 'leuker maken?' ze had werkelijk geen idee hoe hij het nog leuker kon maken. Naja, ze zal het ooit wel zien. Toch was ze nog steeds nieuwschierig en wou ze maar al te graag weten wat hij in zijn schild voerde. ,,Kom mee." ineens versnelde hij zijn tempo, ze vond het niet erg, bovendien gaf de wind haar een fijn gevoel. Haar haren waaide achter haar, niet door elkaar ofzoiets, maar gewoon naar achteren. Misschien gingen ze affentoe een beetje door elkaar, maar dat boeide niet en had ook totaal geen zin om erover na te denken. Even keek ze naar links, inplaats van naar boven, rechts of naar onder. Ze keek hem een tijdje aan. Zou ze ooit..? Hopelijk, maar wat zij met zich mee draagt is slechts een onmogelijke droom die nooit werkelijkheid zal worden, helaas niet. Ze keek omlaag, maar snel weer verschillende kanten op. Omlaag kijken was ook niet het allerleukste als je zo hoog in de lucht bent, als je dan viel..nee, ze wou er niet aan denken. Toch kon ze best goed tegen hoge dingen en werd ze er niet snel duizelig of misselijk door, maar dit was toch wel eng. Ook omdat ze geen vaste grond onder haar voeten had, enkel Leith om zich aan vast te houden, maar dat deed ze liever ook niet. Enge dingen kon ze niet hebben, spoken, geesten, demonen, verhalen over mensen die je vermoorden of komen ophalen. Daar werd ze bang van, soms moest ze er zelfs van huilen. Hoe veel ze ook dacht dat het niet waar was, ze bleef er aan denken. De enigste manier om de gedachte uit haar hoofd te krijgen was om met iemand de praten, bij iemand te zijn of naar muziek luisteren. Spannende of leuke, geen enge of griezelige. De rest is goed, gewoon dat ze aan iets anders denkt. ,,Ik breng je naar een plek. Sluit je ogen en beloof me dat je niet kijkt tot ik zeg dat het mag." ze knikte. "Oke." Ze was benieuwd waar ze heen gingen en ze sloot haar ogen. Het was enger, maar ook fijner dan ze dacht. Ze zag niets maar had wel het gevoel dat ze bewoog en dat was ook weer fijn. ,,Okay, doe je ogen niet meer open." ze snapte de zin niet helemaal maar hield haar ogen gesloten. Waar gingen ze heen? Dat was het enigste waar ze aan dacht. ,,We zijn er, je mag je ogen weer openen." ze opende langzaam haar ogen. "Deze plek.." ze keek een tijdje rond, hier had ze hem ontmoet. ,,Herken je de plek?" ze knikte. "Natuurlijk..hoe kan ik deze plek vergeten?" het klonk best cliché, maar agh. Het was druk en zo erg was het niet, de meeste mensen hadden hen niet door maar ze hoorde toch wat geroezemoes. Evenals meiden die naar haar wezen en ze had zo'n vermoeden dat ze nare dingen over haar zijden. ,,Het is helemaal niets veranderd." en daar was ze blij mee. "Maar goed ook." het verbaasde haar nog steeds dat hij haar niet haatte nu, hoe durfde ze zomaar weg te gaan uit Hoshisawa zonder ook maar iets te zeggen? Dan nog, al had ze afscheid genomen..ze zou alleen maar aan haar besluit gaan twijfelen. ,,Waar wil je naartoe? Ik denk dat we wel wat lol kunnen beleven." ze wist wel een plek, al was er weinigs bijzonders te doen. "Kom is mee, we kunnen daarna nog altijd ergens anders heen gaan." ze wenkte kort met haar hand, ze wist niet waarom maar ze pakte zijn hand niet vast, in tegen stelling tot de vorige keren. Na een tijdje kropen ze door een tunnel, naar haar favoriete plek. Toen ze er waren ging ze op een steen zitten en keek wat rond. "Gelukkig..hier is het ook niet veranderd. Sorry dat ik je meebracht naar deze saaie plek." ze grinnikte even, werkelijk wat was zij een saai persoon. Naja, hierna zouden ze toch ergens anders heen gaan. Hopelijk vond hij het niet al te erg..

Ze beet kort op haar lip, blij, boos, opgelucht? Waar dacht ze in godsnaam nu écht aan? Ze had geen idee en wist wel zeker dat ze er ook geen antwoord op zal krijgen. Waarom was er eigenlijk geen klein stemmetje in haar hoofd dat zei hoe ze zich voelde? Dat zou heel wat moeite kosten. Ze zuchtte en keek naar rechts, daar zag ze veel huizen en bomen; Hoshisawa. Ze keek omlaag toen hij zijn hoofd op haar schoot legde, toen ze hem zag glimlachen keek ze snel weer weg. Haar hoofd had een rood kleurtje gekregen, hopelijk kon hij het niet zien. Telkens als hij zoiets deed moest ze weer aan stomme dingen denken, zoals wat ze over hem dacht of wat ze over hem wou denken. Ze dacht over hem als een broertje, familie, maar het werd steeds moeilijker om zo over hem te denken. ,,Geen zorgen, geen plek is saai als ik bij jou ben." ze kon zeggen dat ze haar antwoord al gevonden had, hij was geen klein broertje meer voor haar. Hoe kan ze eigenlijk zo over hem denken? Zeker als hij zulke dingen zegt twijfelt ze nog meer, waarom is hij zoveel gegroeid? Omdat hij in de groei zit natuurlijk, heel vreemd is dat. Not. ,,Ik was al die tijd alleen, ik ben al blij genoeg dat ik bij iemand kan zijn." ze kon het niet helpen om even te lachen, een giechelend achtig lachje was het. "Sorry dat ik je alleen gelaten heb." - ze was even stil - "Ik ben ook blij.." ze had genoeg moed verzameld om naar zijn gezicht te kijken en haalde haar hand een keer door zijn haar, het was zachter dan ze had verwacht. Ze schudde daarna zijn haar door de war om het moment wat minder 'awkward' te maken, zegmaar. Vervolgens zette ze haar hand wat achter haar rug en keek naar de wolken die langzaam voorbij zweefden. Ze waren redelijk grijs en affentoe waaide er een net iets te koude wind naar haar zin. Ze verborg haar hoofd nog wat verder in haar sjaal. ,,Weet je, eigenlijk heb ik nog wat papier werk liggen." ze schrok even, vooral omdat ze bang was om weer afscheid van hem te nemen. Tot ze door had dat ze met hem mee ging. "Daar kunnen we niets aan doen hé? Zullen we dan maar terug gaan?" ze stelde te veel vragen, niet specifiek vragen die ze aan iemand stelde. Aan leith bijvoorbeeld, maar gewoon tegen niemand. Of tegen zich zelf.. Ze raakte in de war van te veel denken en schudde haar hoofd. Ze had eigenlijk best wel zin om met hem mee te gaan, maar ze twijfelde er ook weer aan omdat ze verwachtte dat er veel andere mensen waren. Dat beviel haar niet echt, ze was contact met andere mensen niet echt gewend, maar je verwacht ook niet anders van iemand die jaren op straat gezwerfd heeft en vervolgens voor een organisatie moet trainen en natuurlijk als geheim moet houden. Ze wist dat ze er niet vanaf was, ooit zal ze geroepen worden..maar dit keer zal ze wel een goed afscheid van hem nemen. Al was ze bang dat ze elkaar nog een keer zouden zien, maar dit keer als vijanden. Maar ze wist toch al dat er een grote schaduw over haar leven hing en ze kon er niet onderuit..ze moest hem vermoorden. Dat wist ze, maar of ze dat zou kunnen doen? Vast niet, al zou haar hart niet meer zo zijn als nu als het zo ver is..ze zal veel mensen moeten vermoorden en hun leven verwoesten. "..Zullen we dan maar gaan?" ze probeerde nog een glimlach te voorschijn te toveren en legde voorzichtig zijn hoofd op de steen neer terwijl ze opstond. Ze moest er niet teveel aan denken.