Let the end be a new begin

Ervaring : 3

Slow down
that's the only way to suvive
One chance
That's what you get in your life

Twee bloedrode ogen opende zich langzaam. Snel knepen ze weer dicht door het velle licht dat naar binnen scheen. Ze knipperde even snel tot ze aan het licht gewend was. Een lichaam kwam ophoog en rekte zich even uit. Weer een nieuwe dag niets doen behalve geld proberen te krijgen en aan eten zien te komen. Ze haalde een hand door haar grijs/zwarte haar en liet haar hand even over haar oor heen gaan. Ja, dit was Nemi, een meisje met een paar dingen van een muis. Ze glimlachte even en keek naar Ikara. Da was haar diertje, een muis. Wat een verrasing. Die muis lag nog te slapen dus stond zij zelf maar op en keek even rond. Weer een nacht bij een boom liggen slapen. Nou je zij kon er ook niet veel aan veranderen, ze had geen huis dus moest ze maar elke nacht weer slapen waar ze uit kwam.

No home
No friends
No family
Only me and my mouse

Weer gleed haar hand door haar grijs/zwart haar en liet zich over de muizenoor gaan. Ze glimlachte even en tilde het mandje, die naast haar stond, op met haar staart en begon te lopen. Ze wiegde het mandje zachtjes heen en weer zodat Ikara bleef slapen. Dat dier werd 's middags vanzelf wel wakker. Ze keek even rond. Waar zou ze vandaag heen gaan. Eigenlijk had ze geen idee, ze zag wel waar ze uitkwam als ze gewoon door liep. Zo ging het dus al een aantal dagen, ze stond op begon te lopen en ging slapen waar ze uitkwam. En deze keer was het dus de Green Woods geworden. Ze keek opnieuw rond. Zij zelf vond het een heel mooi gebied maar ze wou hier ook weer weg. Alles was te open, te drukbezocht, bijna alsof het express was gemaakt zodat mensen haar zagen, als ze er even doorheen liep. Nee, Nemi was niet een meisje die graag met mensen om zich heen was.

Alone
That's what we are
Our hole live
Alone, it feels like freedom

De mensen aan de rand van de Green Woods zouden haar voetstappen horen wegsterven, om voorlopig niet meer terug te komen. Ze liep nu al een tijdje langs de gebieden. Opweg naar een nieuw leven, hopend op een paar mensen die haar begrijpen. Natuurlijk zou niemand haar begrijpen maar dat maakte niets uit, ze had Ikara en daar had ze meer dan genoeg aan. En als je het over de duivel had. Ze hoorde een piep zoals alleen Ikara kon geven als ze uit het mandje wou. Nemi glimlachte even en liet het mandje naar haar hand gaan. Haar passen gingen gewoon door terwijl ze voelde hoe de muis via haar arm op haar schouder kwam. Ze keek even opzij en voelde een kopje van Ikara. Ze glimlachte even. Ja, aan Ikara had ze meer dan genoeg.

It a long way down
But the way up is longer
Do you think you can pass that way?
You're stupid

Het was inmiddels al middag en de zon stond hoog aan de hemel. Een meisje en haar muis, dat is het enige wat daar liep, teminste dat dacht ze. Ze wist natuurlijk niet of er nog iemand bij deze bergen was, ze zou vast niet de enige zijn. Tot ze de brug zag, nou ja, de plek waar ooit de brug had gezeten. Ze ging op de rand van de rots staan en keek naar beneden. Daar lagen nu lijken van belangrijke mensen. Rijke en verwende mensen, maar toch, het waren mensen. Ze schudde haar hoofd en ging aan de rand van de klif zitten. Ze tilde het muisje van haar schouder en zette die naast haar neer. Ze keek in het mandje. 'we hebben niet veel meer Kaar' zei ze. Ze noemde haar muis altijd Kaar, dat was haar afkorting van Ikara. Ze zuchtte even en keek naar het kwart brood wat ze nog had. Ze keek naar Ikara en trok een stukje van het brood af en legde dat voor het muisje neer. Zelf nam ze een hapje van het brood en keek recht voor zich uit over de klif.

I don't know
what I must do
To let you care about me