Er zijn zoveel mogelijkheden voor technieken. En toch kan ik er geen een verzinnen. Ik de kage die twee elementen bezit en geen enkele techniek. Op Flight na dan, maar dat kan ik niet echt gebruiken voor in een gevecht. Er zou toch wel iets moeten zijn wat ik kan verzinnen. Ik had altijd al gedroomd om deze twee elementen te krijgen. Het bliksem elementen en het element van de wind. De twee elementen die het beste bij mij passen. Ik kon niet eens kiezen tussen de twee! En toen bleek het te zijn dat ik ze allebei had. Ik was zo blij geweest toen ik er achterkwam. Helemaal omdat het zo lang had geduurd voordat ik de elementen kreeg. Pas toen ik veertien was geworden. De eerste twee jaar toen ik het probeerde te doen lukte het niet, terwijl de meeste mensen er al achter komen op een jonge leeftijd. Ik was zo bang dat ik geen element had. Dat zou heel erg gênant zijn als kage. Een kage die alleen maar gebruik kon maken van zijn handen en voeten. Al ben ik wel geweldig daarin. Naja. In mijn gedachten toen ik de technieken wou spuwde ik altijd wind en schoot ik bliksem uit mijn vingertoppen, maar het blijkt dat het niet genoeg is als je je element weet, maar je er ook een bepaalde techniek voor moest leren. En die technieken moesten eerst gemaakt worden door de persoon zelf. Er moet wel een techniek zijn! Ik zou gebruik kunnen maken van de wolken. Dat had toch met wind te maken? Of een beetje. Hoe zou ik ooit de wolken moeten besturen? Dat werd hem niet. Nog niet tenminste. Misschien als ik meerdere jutsu's heb en ik er achter kom hoe. Bliksembesturen was net zo moeilijk als het besturen van de wolken. Ik moet het simpeler houden. Ik zou misschien kunnen beginnen met een windbol of iets in die richting? Nee, dat was saai. Wie maak er nu gebruik van een wind bol om te vechten? Misschien dan iets zoals bliksem dat zijn hand omringde? Dat is ook saai. Hoe kwam ik aan die slechte ideeën? Mijn geniale brein moest veel beter kunnen verzinnen.

Languit lag hij op de grond. Waarom was er niks wat hij kon verzinnen? Hij had ondertussen zijn hele brein al meerdere keren uitgeperst. Zijn o zo briljante brein. Hij was gewoon helemaal inspiratie loos als het op dit soort dingen kwam. Sommige mensen konden dat soort dingen wanneer ze wouden verzinnen. Zelfs tijdens een gevecht en dan perfectioneerde ze de aanval in datzelfde gevecht. Als hij het zo bekeek moest hij nog veel leren. Ooit zou er wel een dag komen dat hij het ook zou kunnen doen. Nu was hij nog geduldig. Hij was pas vijftien, hij had nog vele jaren om een techniek te kunnen verzinnen. Hij was zo geweldig dat niemand hem ooit zou kunnen vermoorden en aangezien Leith nog nooit alcohol of zo had gedronken en niet rookte zou hij een lang leven hebben. Tenzij hij een dodelijke ziekte kreeg of zo, maar daar dacht hij niet aan. Daar vond hij zichzelf ook te geweldig voor. Hij was te geweldig voor iedereen en alles.. Op Mayu na, die was wel geweldig genoeg. Eigenlijk miste hij haar wel een beetje. Hij had er drie jaar niet meer gezien. Drie jaar zonder Mayu tot hij haar een paar dagen eerder was tegengekomen. Nu begon hij haar te missen elke keer dat hij een paar uur van haar verwijderd was. Was hij zo zielig? Hij had een leven zonder haar, en hij moest daar maar aan wennen. Hij stond op en zetten zijn handen op elkaar. Hij ging maar iets proberen tot er een techniek of iets in die richting verscheen. Dat zou hij dan voor de rest van zijn leven spammen. Er begon win tussen zijn einde handen in te draaien. Hij haalde zijn beide handen van elkaar af en de wind splitsen door midden zodat er een deel om zijn linker hand zat en een deel op zijn rechterhand. Het wind bleef draaien voor zijn handen en het begon een soort van te lijken op een ronde zaag dingetje. Hij stak zijn beide handen voor elkaar om het naar voren te schieten, maar de wind verdween gewoon. Het ging niet zoals gehoopt, maar hij had nu wel iets. Het was best wel makkelijk om de wind te besturen.. Iets wat hij wel vaker zou kunnen doen.

:: RYOU c:

Een moment staarde ze naar haar hand palm waar een blauwe vlam boven wapperde, waarom was het blauw? Waarom niet oranje? Ze wist het niet, één ding wist ze wel over haar vlammen. Ze had er geen controle over en ze waren heet, ze brande alles wat in hun weg kwam. Ze wou dat het anders was, dat ze wist waar haar vlammen heen gingen en ze ze kon doven zodra ze wou. Ze liet zich achterover op het gras vallen, het was way to boring om daar constant aan te denken. Tuurlijk wou ze sterker worden en pronken over haar krachten en haar blauwe vuur, maar wat ze moest doen om dat te behalen was te moeilijk, duurde te lang en daar had ze absoluut geen zin in. Zelfs al had ze niets te doen en was dat misschien het enige wat een beetje nuttig was om te doen. Een koude wind gleed over het gebied, de winter kwam eraan. De winter kwam er sowieso altijd aan, of het nou over een half jaar of een maand was, ooit kwam ze wel. "Le boring." ze schoot overeind, stond wat wankelend op en schudde haar losse haren door elkaar, voor een keer had ze geen twee staarten in maar had ze haar haar los. Er kwam niet zoveel gras uit haar haar, maar dan nog..zo opvallend was het ook niet met haar blauw-groene haren die meer afweken naar blauw. Ze was trots op haar haarkleur die je niet overal tegenkwam, evenals op haar armen, benen, ogen, mond, neus en de andere onderdelen van haar lichaam. Ze was gewoon pérfect en er was niemand die dat kon veranderden, haar werd altijd verteld dat je niet laag over jezelf moest denken. Dus deed ze dat niet, maar volgens vele ging het te ver. Waarom? Ze zeiden zelf dat ze niet laag over zich zelf moest denken, dus ja. En ze vond het prima. Ze keek een tijdje rond, rechts, links, omhoog en zelfs omlaag. Hopend dat er misschien één of andere kabouter een boek zat te lezen, maar helaas er was niets te vinden. Zouden ze eigenlijk wel bestaan? Vele mensen stelde die vraag, maar zij was er zeker van dat deze planeet vele kleine dingen voor de mensheid verborgen hield. Ze had de moed verzamelt om te gaan lopen, op zoek naar een object dat haar zou kunnen bezig houden, op z'n minst voor een minuut. Het liefst langer dan vijf minuten, maar waar zou ze zoiets bijzonders kunnen vinden? Ze was snel uitgespeeld met..eigenlijk alles wel. Ze had redelijk een aantal relatie's gehad, sommige voor een dag, sommige voor een week, zelden één van een maand en de langste die ze ooit had was van drie maanden. Een record, maar het begon steeds saaier te worden. Dus ja. Lang, klein, stijl haar, stekeltjes ze had met vanalles gedate. De leukste? Dat was waarschijnlijk de jongen met het vuurrode haar, stekels en een piercing in zijn rechteroor. Oorbel klonk zo stom. Hij was het stoerst van allemaal, maar goed, ook dat werd saai. Ze schopte tegen een steen aan, hopend dat het haar zou vermaken. Maar zonder succes, er was wel iets anders..ze keek richting de plaats waar het steentje heen ging en als ze het goed had zag ze een jongen liggen. Blauw haar, het viel wel op. Zo stil mogelijk sloop ze naar de jongen toe, ging naast hem zitten en boog over hem heen. Ze ging steeds dichterbij, met haar hoofd naar de zijne. Net voordat haar lippen de zijne raakte, stopte ze en gaf hem een kus op zijn wang. "Yo," onschuldig stak ze haar rechterhand op, alsof er niets gebeurd was daarnet en alsof het de normaalste begroeting was waar je maar aan kon denken. Aaah, wat zou zijn reactie zijn? Ze was benieuwd, misschien had hij wel een vriendinnetje? Bij die gedachte kon ze het niet helpen om een grijns die enkele seconde duurde op haar gezicht te toveren.

Zijn ogen nog steeds gesloten genoot hij van de rust. Er waren niet veel mensen die naar de plek kwamen. De plek waar honderden mensen hun leven hadden verloren. Dit maakte het de perfecte plek om te komen als je rust nodig had. Waarom er niet veel mensen waren die naar de plek durfde te komen? Ondanks dat het een geweldige plek was die heel rustig was en een prachtig uitzicht had waren de mensen bang om hun leven te verliezen. Er was eigenlijk niet veel om bang voor te zijn. Het was niet dat de mensen waren vermoord. Het was iets compleet natuurlijks. De mensen waren dood gegaan doordat een brug kapot was gegaan. Het was hier zo stil dat je de vogels kon horen fluiten en de wind hoorde suizen. Leith opende zijn ogen om een goed uitziend gezicht voor de zijne te zien. Het gezicht kwam steeds dichterbij en dichterbij. Hij wou het stoppen, maar voordat hij het wist had ze al een kus achtergelaten op zijn wang. Opgelucht boog hij zich voorover om de persoon aan te staren. De persoon die deed alsof het heel normaal was om een random persoon op zijn wang te kussen. Het maakte niet zo veel uit. Het viel wel een beetje te begrijpen dat ze het deed. Hij was geweldig. Wie wou het nou niet willen doen? Hij bekeek haar van top tot teen, bleef even hangen bij de borsten, voordat hij weer door ging met het mens te bekijken. Ze zag er er naar zijn mening geweldig uit. Een soort van mini- model. Ze was iets te kort om model genoemd te kunnen worden, maar ze had er het lichaam voor. ''Ik begrijp dat dit gezicht heel aantrekkelijk is,'' zei hij terwijl hij met zijn beide wijsvingers naar zijn gezicht wees '', maar ik heb liever niet dat je te dichtbij komt bij deze lippen, mijn eerste kus is bestemd voor iemand anders.'' Hij had zojuist verklapt dat hij nog nooit eerder was gezoend, maar dat maakte hem helemaal niet uit. Hij had er de kans niet voor gehad. Eerst was hij een zwerfkindje geweest, niemand zou een zwerfkindje wille zoenen. Daarna zat hij drie jaar opgesloten in zijn paleisje en dat bracht hem op nu. Hij vond het niet eens erg dat hij nooit gezoend was, hij wou liever dat de zoen bewaard bleef voor Mayu. Mayu was de enige persoon die hem mocht hebben. Anders ging Leith wel alleen dood of met eenentwintig katten. Hij wou niet alleen dood gaan.. hij verdiende beter.. misschien Supermodel beter? Hij keek Ryou weer aan. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Het zou wel iets kunnen worden, ze zag er bijna goed genoeg uit voor hem. Haar borsten waren in ieder geval groot genoeg. Nee, hij moest trouw blijven aan Mayu en het gene wat ze hadden. In zijn hoofd. ''Ehh, ik ben Leith Neville, je kent me wel.'' Er waren genoeg mensen die hem niet kende, toch liet hij zichzelf geloven dat iedereen van zijn bestaan afwist. Iedereen die van ded krant af wist zou het wel moeten weten. ''Dus, nu weet je met wie je het genoegen hebt. Jou naam?''

:: Ik moet echt weer wennen O.O