ϟ There's no turning back ϟ

Ervaring : 132

Langzaam slenterde ze vooruit, ze had haar hand bij de achterkant van haar bovenbeen in hoop de pijn van het lopen te verminderen. Het werkte niet, daar was ze bewust van. Maar soms was het fijn om in een illusie te geloven. Maar soms kan je de illusie's en de werkelijkheid moeilijk onderscheiden, het is iets wat je aanleerd, zoals fietsen, maar het nooit meer zal vergeten.. natuurlijk ligt het aan je situatie. Er waren enkele keren dat ze bijna door haar been zakte, maar ze wou niet tussen de bomen en modder gaan zitten. Haar kleren waren voor een deel gescheurd, waaronder bij haar gewonde been, buik en rug en ze had zo snel geen gewone kleren bij zich. Op haar blote voeten slenterde ze door de ijskoude sneeuw, ze voelde haar voeten al niet meer. Ze had geluk dat het vandaag iets warmer was dan gemiddeld op een winternacht, maar dan nog.. er was een kans dat ze de nacht niet overleefde. Tijd om naar een stad te zoeken was er niet, en als ze dat zou doen.. Hoe groot is de kans dat ze er één vind? Ze zal zich zelf alleen maar meer uitputten. Ze beet op haar blauwe lippen, waarom was het zover gekomen? Waar ging het mis? Wat had zij in godsnaam misdaan om zo'n lot te hebben. Wat was in gods ogen een misdaad..? Het had geen zin om erover te denken, de antwoorden komen toch niet.. Waarom leefde ze uberhaupt nog? Ze kon moeilijk een reden bedenken door de stekende pijn in haar been en de onbeschrijfbare pijn van de koud die door haar gehele lichaam te voelen was. Ohja, Leith. Als hij er niet was geweest dan was zij ook al lang niet meer op deze planeet geweest. Nee, daar moest ze nu echt niet aan denken.

Ze wou neervallen en helemaal verdwijnen, weg van alle pijn en verdriet. Maar al zou ze stoppen met lopen zal ze waarschijnlijk doodvriezen, ze had ook geen warme kleren aan ofzo.. Angstig keek ze naar de donkere grijze wolken die de sterren en maan bedekten, nee, alsjeblieft niet.. Langzaam dwarrelde er sneeuw naar beneden, het gaf een kalm en mooie sfeer aan de omgeving. Maar het paste totaal niet bij haar situatie. Wat was er ook alweer gebeurd vandaag? Ze was in ieder geval dom geweest.. en zwak. Ookal klonk het egoïstisch, ze was redelijk sterk. Maar lichamelijk was een ander verhaal, als er een groep mannen haar overvalt.. dan ja. Het was ook een slechte dag voor haar vandaag. Ze hadden haar spullen meegenomen en toen ze tegenstribbelde staken ze een mes in haar been en sneden haar kleren kapot. Ze had zich snel genoeg los kunnen wurmen en haar zwaarden weten te pakken, die kon ze niet verliezen. Die mócht ze niet verliezen. Als dat zou gebeuren, dan.. Nee. Het zal niet gebeuren.

Ineens begaven haar benen het, ze reikte met haar hand naar de grond en probeerde zich op te drukken, zonder succes. Ze stortte direct naar benden, ze had geen kracht meer in haar armen of benen. Maar hier mocht ze absoluut niet sterven, hoeveel motivatie ze ook had.. Haar kracht was echt op, het was al moeilijk om wakker te blijven. Waarom was ze zo zwak? Door de dodende frustratie gleden er tranen van haar wangen, wat het ook niet beter maakte. Als ze genoeg kracht had, had ze haar vuist al op de grond geslagen.. Ze zou eerder een stad zoeken, maar goed. Maar boven alles.. ze schaamde zich vreselijk..

|| & Kurosu

Ervaring : 17

_{Dat kleine handje vertikte het om de zijne los te laten. Die zoete, onschuldige blauwe ogen keken hem aan met een blik die moeilijk was te negeren. Hij keek haar aan, het kleine meisje, wat angstig naar hem keek. Ze was altijd angstig, altijd bang. Arm kind. Met moeite -en stiekem met pijn in zijn hart- wurmde hij zijn hand uit haar greep en aaide zachtjes over haar bol. Ze had prachtig lang, blond haar wat wel tot haar knieën kwam. Niet dat dat zo moeilijk was aangezien het 11 jarige meisje zeer klein was, maar toch. Haar witte jurk zat onder de smurrie en eigenlijk had hij wel met haar te doen. Maar hij liet geen zwakte blijken, grijnsde naar haar en duwde het kind voorzichtig het armoedige huis in. Zijn huis. Of eigenlijk, het huis van zijn moeder. Jep, Kurosu's moeder zorgde voor de weeskinderen in de stad. Hij zuchtte even toen hij het meisje op een stoel neerzetten en op zijn hurken voor haar ging zitten. Er rolde een kleine traan uit haar ogen. Ze was bang, dat wist hij ook wel. Dat begreep hij ook wel. Het meisje was een jaar geleden al eerder in het weeshuis geweest toen haar moeder overleed, maar werd even later opgevangen door haar grootouders. Maar die bleken nu ook onverwachts gestorven te zijn. Het was Kurosu's taak om de kinderen op te halen en weg te brengen, dus ook dit meisje. Ze was geschrokken, duidelijk in een shock. Haar blauwe ogen keken in de zijne, vroegen hem om niet weg te gaan. Hij schudde zijn hoofd, gaf haar nog een aai over haar bol. 'I'm sorry my lady, maar ik heb dingen te doen.' Hij grijnsde nog even kort naar haar, maar stond toen op en liep de deur uit. Het geschreeuw van al die koters gaf hem koppijn, maar het was hier wonen of op straat. Zolang hij klusjes deed hoefde hij van zijn moeder niet eens iets te betalen voor het feit dat hij op zijn 19e nog thuis woonde. Het deed hem ietwat pijn het meisje te verlaten, maar het moest. Zijn voetstappen weergalmde op de houten vloer. Hij hoorde het meisje nog eens snikken en vragen of hij echt niet kon blijven. Een seconde bleef Kurosu staan, draaide zich niet om en keek het meisje niet aan, maar schudde met zijn hoofd en vervolgde daarna zijn weg naar het kamertje van zijn moeder. Ze keek hem met die altijd gestreste blik aan, vroeg koud en kil of hij bij de Dark Woods een speciaal soort kruiden wilde halen omdat één van de kinderen plotseling een ernstige ziekte onder de leden had gekregen. Nou, het was niet echt een vraag, het was een opdracht. Overdag was hij niet de zoon, maar eerder gewoon een werknemer. Hij zuchtte, knikte en liep met grote stappen naar buiten het gekrijs en gegil van kinderen om zich heen negerend. Eenmaal buiten sloeg hij zijn vleermuis achtige vleugels uit en vloog richting de Dark Woods.
Dat was zijn manier van doen, gewoon vliegen. Lopen zou te lang duren en was te vermoeiend. Hij kwam overal veel sneller met deze techniek. Daarbij, als het makkelijk kon waarom zou je het dan moeilijk doen? Hij zuchtte even en ging boom na boom langs. Hoe de kruiden heette wist hij niet, hij wist alleen dat het een soort speciaal mos was wat aan verschillende soorten bomen kleefde. Het gaf een soort vieze, kleurige uitscheiding aan je huid af wanneer je het aanraakte. Alleen op die manier kon je het mos vinden, want het zag er hetzelfde uit als het normale mos. Vermoeid, zuchtend en steunend ging hij de bomen langs, maar hij had geen geluk. Het was allemaal doorsnee gewoon mos, daar hij hij niets aan. En toen hoorde hij ineens een zachte klap, een zachte boem. Het was niet echt een boem te noemen, maar je hoorde het geluid van ritselende bladeren wat aangaf dat er iemand viel. Kurosu trok zijn hoofd met een ruk op en keek achter zich. Hij had een scherp gehoor, wist dat het een eindje hier vandaan was, maar zijn nieuwsgierigheid was soms niet te stoppen. En dus draaide hij zich om en rende naar de plek van het geluid. Eenmaal dichterbij begon hij wat meer te sluipen in plaats van te rennen. Hij wilde immers niet opgemerkt worden, wist niet wie het was. En toen zag hij haar, een meisje. Of eerder een vrouw, iets er tussenin. Ze had prachtig lang oranje/rood haar, was slank en eigenlijk gewoon redelijk perfect. Er was alleen één probleem, ze lag op de grond terwijl haar kleren aan alle kanten gescheurd waren. Oké, om eerlijk toe te geven vond hij het feit dat haar kleren gescheurd waren niet zo heel erg, het was wel aantrekkelijk, maar als hij het goed zag lag ze op het punt om dood te gaan. Dat moest hij niet hebben. Met een grijns rond zijn smoel stapte hij naar voren. Ze hoorde haar een snik slaan, bedacht dat ze dus aan het huilen was. Dit was dus menens, al zou Kurosu nooit toegeven dat hij het serieus nam. 'Och och, wat doet zo'n schone dame hier nou in het bos, helemaal alleen? Er zouden hier wel enge griezels rond kunnen lopen, wie weet wat ze met zo'n mooie vrouw zouden uitspoken?' Zijn stem was ietwat sarcastisch, misschien duister, maar hij was niets met haar van plan. Tenminste, niets vunzigs. Nog niet tenminste, straks zou hij nog voor verkrachting worden aangehouden ofzo. Hij liep wat dichterbij en liet zijn vinger over haar voorhoofd glijden. Waarschijnlijk was ze ouder dan hij was, maar dat maakte niet veel uit. 'Laten we je eerst hier maar eens vandaan halen,' sprak hij, totaal niet serieus. Kurosu liet zijn ene arm onder haar benen glijden en met zijn andere ondersteunde hij haar rug. 'Hoppa,' zei hij terwijl hij haar van de grond optilde en in zijn armen nam. Ze was niet heel zwaar, wat het wel makkelijk maakte haar weg te dragen. Hij draaide zich om en weg van de plek, maar bedacht zich dat ze het waarschijnlijk niet zou uithouden totdat ze helemaal bij zijn huis waren. Dus zocht hij een schonere plek, een gras veld, en legde haar daar neer. Hij zag dat er iets mis was met haar been, en keek er ietwat verbaasd naar. 'Wat heb jij nou uitgespookt? Ben je ietwat depressief en heb je jezelf gesneden of is er iets serieus gebeurd?' Natuurlijk ging hij er niet van uit dat ze dat bij haarzelf had gedaan, maar anders leek hij weer te serieus. Met zijn groene ogen keek hij haar aan, bedacht zich even wat hij moest doen. Hij kon die wond niet zo open en bloot laten liggen, dat zou ontsteken en in de zweer gaan. Misschien zou het meisje wel bloedvergiftiging krijgen dan. Eerst maar eens de wond bedekken, dan zag hij wel verder. Kuro scheurde een stuk van zijn shirt af en wikkelde dit om de wond, trok het sterk aan legde er een knoop in. Eerst wilde hij het hele verhaal horen voordat hij meerdere stappen zou ondernemen. Dus ging hij naast haar zitten, deed een poging haar recht in de ogen te kijken. 'Shiiba Kurosu is de naam, aangenaam. Zeg, vertel eens wat er is gebeurd. Dat wil ik graag weten voordat ik je of verder help of gewoon dood laat gaan.'}

Ervaring : 132

Ze hoorde de sneeuw zacht kraken onder de voeten van een onbekend wezen, een dier of mens, dat wist ze niet. En ze had al helemaal niet de energie om er achter te komen. Bij het horen van een vage stem wist ze dat het een mens was. Waarschijnlijk een jonge man, maar er zijn ook vrouwen met lage stemmen. Zij behoorde echter niet tot die groep, al had ze ook niet een buitengewone hoge stem. Gelukkig. "W-wat..? Schoon, mooi, ik?" ze kuchte en hapte naar adem, maar ze liet zich natuurlijk niet zomaar kleineren door één of andere onbekende diee ze tegen kwam. Ze deed haar mond open met als doel nog enkele schorre woorden in haar mond te vormen.. Maar zonder succes. Ze hoorde hem nog enkele dingen zeggen, maar het drong allemaal niet tot haar door. Voor ze er bewust van was lag ze al in de armen van de jongen terwijl hij liep, dit pikte ze niet. Maar, kom op.. Ze had echt geen energie meer over. Zo zwak als ze nu was moest ze wel toegeven dat het geen onprettig gevoel was om de warmte van een mens te voelen. Ze had het zelfs een beetje gemist, Leith zag ze tenslotte vrijwel nooit meer.. Het lukte haar niet om de lustige gedachte's uit haar hoofd te krijgen. Het leek een eeuwigheid te duren al was het waarschijnlijk nog geen minuut, maar ze werd neergelegd op het gras. Het voelde fijner dan hiervoor en ze had wat meer energie gekregen. Ze wist haar hazelbruine ogen wat verder te openen, maar ze bleef liggen en keek naar zijn lippen die bewogen terwijl hij de woorden uitsprak. "Pfft. Het was gewoon een ongelukje." ze probeerde te lachen ondanks de pijnlijke uitdrukking op haar tedere gezicht. Ze wist niets te zeggen en had ook niet het gevoel dat het nodig was.
Toen ze door had dat hij met z'n shirt bezig was trok ze haar knie wat op, om het hem wat makkelijker te maken. Zo'n verkeerd persoon leek hij haar nog niet, alhoewel ze hem niet gelijk zal vertrouwen.. nee, dat durfde ze niet. En zo dom was ze ook niet. Ze voelde hij er een lap, naja, een stuk shirt om haar been gebonden werd en vervolgens strak werd getrokken. Het was een prettig gevoel, in ieder geval beter dan eerst. Het was ook iets warmer. Ze krabbelde voorzichtig overeind en leunde met haar elleboog op haar been en haar voorhoofd ruste op haar handpalm, ze was nog wat duizelig door het bloed verlies, maar ze was niet zo zwak om daar helemaal bewusteloos van te raken.. Ookal deed ze dat net bijna, dat kwam natuurlijk ook door de kou. Ze was zich nog niet volledig bewust van haar omgeving, maar wist wel dat hij inmiddels naast haar was gaan zitten. Ze observeerde hem een tijdje, misschien wel een halve minuut, misschien waren het maar 10 seconden. Ze wist het niet. Zijn haren hadden een lichte roodbruine kleur en hij had mooie groene ogen. Hoe hij zat.. hij zag er goed uit. Heel goed, misschien wel beter dan Leith.. Ze was er bijna zeker van dat hij er beter uit zag dan Leith, hij zag er ook gespierd uit voor hoever ze kon zien. En sterk, anders had hij haar net niet kunnen optillen. Bij de gedachte kleurde haar gezicht iets rood, al was dat iets goeds gezien ze heel erg bleek was net. Shiiba Kurosu, zo stelde hij zichzelf voor. Een unieke naam, die zou je waarschijnlijk niet vaak tegenkomen. Ze liet zijn woorden nog een tijdje tot haar doordringen voordat ze een normaal antwoord kon geven. "Aangenaam.. Ik ben Mayu." ze probeerde te lachen, met moeite. De pijn was wel minder geworden en daarvoor was ze hem dankbaar. "..een groep mannen viel me aan. Het is beschamend om het zo te zeggen, maar ik heb geen keus, hé? Toen ik tegenstribbelde staken ze een mes in m'n been. Ik wist wel op tijd te ontsnappen, maar ik was niet bekend met de stad en belande hier.." ze friemelde wat aan het stukje van zijn shirt. Daarna richte ze haar blik op Kurosu. "Heel erg bedankt." ze glimlachte naar hem "De pijn is al een heel stuk minder." de grootste reden dat het zoveel pijn deed kwam door de kou. Ze was sowieso slecht met de kou.. en dan zo gekleed. Nee, dat schiet niet op. Ze staarde een tijdje voor zich uit, niet wetend wat ze moest zeggen. Duizelig was ze nog een beetje en ze verwachtte niet dat ze gemakkelijk zou kunnen lopen, bovendien had ze het nog steeds ijskoud. "B-ben je een beetje bekend met het gebied?" door de kou stotterde ze wat, ze wou echt zo snel mogelijk naar de warmte toe. Omdat het zo koud was kon ze de pijn in haar been minder goed voelen, maar het deed pijn en het prikte.. Het stukje shirt was al rood gekleurd inmiddels, voor hem was het nu ook een stuk kouder.. Waarom was dit allemaal gebeurd? Zucht. Misschien was deze ontmoeting iets goeds, misschien iets slechts.. of misschien was het het allebei, hij zag er goed uit.. En die gedachte irriteerde haar het meest, ze moest Leith trouw blijven, nee, ze wou hem trouw blijven.. Het was niet alsof ze wat hadden, bovendien waren haar gevoelens toch wederzijds.. De gedachte deden pijn aan haar hoofd. Eén ding wou ze nu, en dat was in een deken gewikkeld zitten in een warm huis, het liefst bij een knusse openhaard. Misschien was het teveel gevraagd? .. Meer dan vragen kon ze niet nu. "Ik hoop dat ik je niet teveel problemen bezorg.."

Ervaring : 17

_{Onschuldig, puur, breekbaar. Dat was de eerste indruk die hij van de dame had. Hij keek haar aan met zijn ietwat verleidelijke grijns. Ze was ook nog eens knap, geweldig. En gewond, dus ze kon geen kant op. Wie ze was en wat ze hier deed wist hij niet, maar dat maakte hem ook eigenlijk niet heel veel uit. Nog voordat hij haar had opgetild en naar de plek gebracht had ze iets gemompeld, maar hij had het niet goed verstaan. Veel deed ze niet terwijl hij met haar in zijn armen wegliep, maar dat was te verwachten als je keek in welke toestand ze op het moment was. Eenmaal bij het gras kon hij haar in haar prachtige, hazelbruine ogen aankijken. "Pfft. Het was gewoon een ongelukje." Ze probeerde te lachen, maar er was een pijnlijke uitdrukking op haar egale, zachte gezicht. Kurosu drukte zijn wijsvinger op haar mond terwijl hij haar ietwat serieus in de ogen kijken. 'Lach niet als het pijn doet, dat is niet verstandig,' fluisterde hij. Het was duidelijk te merken dat Kuro zich niet bepaald gegeneerd voelde en ook niet echt verlegen was ofzo. In tegendeel, hij barstte van het zelfvertrouwen. "Aangenaam.. Ik ben Mayu." Sprak de vrouw. Hij lachte naar haar, met zijn vertrouwde grijns achtige lach. Dat was zijn manier van lachen. Met een rede natuurlijk, want als hij voluit lachte waren zijn ietwat scherpe hoektanden duidelijk te zien. Mensen waren over het algemeen niet zo gesteld op scherpe hoektanden, dachten meteen dat hij een vampier ofzo was, en dat had hij liever niet. Je moest wel je reputatie hoog houden, right? Niet dat Kuro een vampier was, nee, zijn natuur was een vleermuis. In zijn menselijk vorm vertoonde hij nou eenmaal wat vleermuis achtige trekjes. 'Als ik het goed heb betekend Mayu waarheid, niet?' Weer grijnsde hij naar haar, stond toen op en keek van bovenaf naar de prachtige vrouw genaamd Mayu. 'Mayu, stop toch eens met lachen. Lachen heeft geen zin als het alleen maar pijn doet.' Terwijl Mayu wat aan het afgescheurde stuk shirt friemelde keek hij haar met verbaasde ogen aan, luisterend naar haar verhaal. 'The bastards,' mompelde hij. Waarschijnlijk zou Mayu het niet verstaan, zo zacht was het gesproken. Hij liep een keer heen en weer, en keek toen weer neer beneden naar de vrouw. "Heel erg bedankt, de pijn is al een heel stuk minder." Een grote grijns sierde Kuro's lippen. 'Je begrijpt toch wel dat ik dit niet voor niets doe hè? Ik wil er wel wat voor terug.' Zijn grijns werd wat breder waardoor zijn scherpe hoektanden lichtelijk te zien waren, maar dat was maar voor een kort moment. Mayu vroeg of hij bekend was met het gebied, maar die vraag boeide hem niet zoveel. Wat hem wel boeide was dat ze stotterde, waarschijnlijk van de kou. Kuro zelf had een overhemd -waar een stuk vanaf was gescheurd-, warme broek en lange jas aan. Hij had het niet koud, had er meestal ook niet zoveel last van. Als een echte gentleman trok hij dus zijn lange trench coat uit en legde dit om de schouders van het meisje. Hij hoorde haar nog iets zeggen, maar hij wuifde haar woorden weg terwijl hij langs haar liep, weg van Mayu. 'Zo terug,' zei hij terwijl hij haar kort gedag wuifde. Hij legde expres niet uit waar hij naartoe ging. Misschien dacht ze wel dat hij haar gewoon achterliet om te sterven, maar het tegengestelde was waar.
Met een kommetje gevuld met water en wat andere middelen om een wond eenvoudig te ontsmetten. Hij had de wond gezien, en het was er best slecht aan toe. Toen hij weg liep was het stuk shirt wat erom heen was geknoopt al weer doorbloed, dus heel lang zou ze het niet uithouden als hij haar nu helemaal naar zijn huis moeten brengen. Zijn techniek was nog niet goed genoeg ontwikkeld om met iemand anders er nog bij te vliegen, dus zouden ze de afstand naar Katorea te voet moeten afleggen. Maar dan moest hij wel zeker weten dat Mayu geen bloedvergiftiging zou oplopen. Al fluitend liep hij terug naar de open plek. Mayu had waarschijnlijk nergens heen kunnen gaan, al zou ze dat gewild hebben. 'Back!' Schreeuwde Kuro terwijl hij op zijn gemakkie naar de vrouw toe liep. Hij grijnsde naar haar, ging op zijn hurken zitten en haalde het stuk shirt van haar been af, terwijl hij zijn handen in het kommetje liet glijden een poging deed met water de wond zo goed en kwaad als het ging te ontsmetten. Het zou haar waarschijnlijk wel wat pijn doen aangezien Kuro niet bepaald voorzichtig was en redelijk ruw de wond probeerde te ontsmetten, maar hij had geen keuze. Het was of dit of bloedvergiftiging. Nadat de wond voor Kuro's gevoel wel redelijk schoon was, scheurde hij opnieuw een stuk van zijn witte shirt af en wikkelde dit opnieuw rond de wond, trok het strak aan en hoopte dat nu wat beter zou voelen. Hij klopte zijn broek af en zuchtte. 'Zo, dat is ook weer gedaan. De dichtstbijzijnde stad is Ikebukuro, maar het duurt nog wel even voordat we daar aankomen te voet.' Hij knikte haar toe en probeerde zo goed en kwaad als het ging zijn shirt wat te fatsoeneren. Er zaten twee grote japen in en Kuro begon het wel redelijk koud te krijgen. Maar daar moest hij het maar mee doen, want zoals het er nu uit zag zouden ze nog wel even in de Dark Woods blijven. Natuurlijk kon hij Mayu gewoon achterlaten, maar dat was niet echt iets wat een gentleman zou doen. Daar won je de vrouwtjes niet mee. Hij ging naast haar zitten en ging met zijn vinger langs haar wang, tilde haar daarna opnieuw op en begon weer verder te lopen. 'Ik neem aan dat je niet kan lopen,' zei hij terwijl hij zijn weg vervolgde.}

Ervaring : 132

Nee, ze mocht zich niet overgeven aan deze man. Hoe lief en trouw de woorden ook mogen zijn, hoe waar ze ook zijn.. Ze zou ontrouw zijn aan Leith. Maar dan nog? .. Het leek niet alsof hij interesse in haar toonde, of dat hij haar uberhaupt leuk vond.. Ze had geen zin in deze eeuwige eenzijdige liefde, maar het was moeilijk om je rug te keren naar de mooie herinneringen. De enigste herinneringen die haar dierbaar zijn.. Wat zou er met haar gebeuren al zou ze zelfs die kwijt raken..? Ze beet gefrustreerd op haar lip. Ze was inmiddels al 20 jaar, verliefd op een jongen die twee jaar jonger is dan haar en maagd. Dat klinkt als een mislukt leven. Ze zei liever niet dat haar leven een puinhoop was, ze zou slechts zwak overkomen.
Daar komt nog bij dat ze constant aan het vechten is, echter is dat psygisch niet zichtbaar. Alles speelt zich binnen af.. Mayu, of Leia? Wie is echt en zal ze zichzelf wel kunnen blijven? Langzamerhand begint ze toe tegeven aan Leia.. Een leugen, wat moet ze daar over denken? Ze wist het niet, en wat ze nu dacht was waarschijnlijk allemaal pure onzin, een leugen, net zoals de naam zegt.
Toen de jonge man sprak grijnsde ze naar hem. "Lachen doet geen pijn." meer zei ze niet, meer wíst ze niet te zeggen. Niet heel erg lang nadat ze zich voor gesteld had keek hij haar weer aan. "Dat..klopt." De waarheid of een leugen? Het was alsof er gewoon twee totaal verschillende mensen zich in haar bevonden. Het was een pijnlijk gevoel.. Ze was Mayu, zolang ze dat niet vergat kon er niets gebeuren.. toch? Ze steunde met haar voorhoofd op de rug van haar hand, in poging de irriterende gedachte's te vergeten. Ze keek hem weer aan toen er een geluid zijn mond verliet, wat hij zei wist ze alleen niet. Het klonk als een luchtig iets, bijna als een zucht. Ze zou er niet teveel aandacht aan besteden, waarschijnlijk was het toch niets belangrijks. Ze grijnsde bij zijn woorden, daarna keek ze weg. "Het is te mooi om te denken dat je geholpen wordt en er niets voor hoeft te doen, in deze wereld." na een tijdje keek ze hem weer aan. "Vertel." Ze rilde, als het zomer of lente was had ze niet in deze kut situatie gezeten. Het verbaasde haar wel toen hij zijn lange jas over haar schouders legde, even keek ze hem verbijsterd aan. Ze was haar woorden kwijt, zoiets had ze niet verwacht. Hij zag er toch uit als een redelijk introvert persoon.. naja, op z'n minst iemand die meer aan zich zelf dacht. En ze wist ook dat het verkeerd was om zo te denken. Ze wou net 'dankjewel' zeggen toen hij haar onderbrak, "Zo terug" zei hij. Meestal is dit de situatie dat de dame achtergelaten wordt en de man gewoon weg gaat en zelf op pad gaat zonder terug te komen. Maar ze had zo'n vreemd gevoel dat hij terug zal komen, een reden daarvoor was omdat hij zijn jas gegeven had.. En ze nam aan dat hij die toch terug wou. Zeker met dit weer, ze tuurde naar in de verte. De sneeuw was inmiddels gestopt, maar de mist was er nog en je kon weinig zien. Vooral omdat het zo donker was en ze verwachtte ook niet dat het veel lichter zou worden. Na een tijdje wachten begon ze toch te twijfelen, maar die gedachte's verdwenen direct toen hij naar haar riep. Ze kon het niet helpen en glimlachte. Hij hurkte bij haar neer en ze liet hem zijn gang gaan, denkend dat ze wel wist wat hij ging doen. Hij haalde het shirt van haar been af, het deed pijn en was gelijk een heel stuk kouder.. Het water maakte het er niet beter op en hoe hij met haar om ging ook niet. Ze kon het niet helpen om enkele keren te gillen, het was niet extreem hard en een gemixt met gekreun. Daarna beet ze maar in haar hand, zodat ze niet kon gillen of iets wat daar op leek. De pijn stopte langzaam toen hij klaar was met het ontsmetten van haar wond, hij scheurde weer een stuk van zijn shirt af en bond het om haar been.. "Sorry voor je shirt.." ze was van plan om een nieuwe voor hem te kopen al zou het kunnen.. Maar ze had geen geld. En ze wou ook nog weten wat hij van haar wou.
Ikebukuro, heh? Ze was niet al te bekend met de stad en het leek er niet op dat het dichtbij was. Hij zei ook dichtsbijzijnde.. ze had zo'n gevoel dat hij ergens anders woonde. Maar ze durfde er niets van te zeggen, het was ook niet zo dat ze heel erg graag naar zijn huis wilde.. en zo zou het wel klinken. Ze knikte maar, zeuren zou ze ook niet over de afstand. Ze keek hem wat afwezig aan toen hij haar wang aanraakte, niet wetend hoe ze moest reageren. Ze werd wel rood, naar haar gevoel tenminste. Toen hij haar oppakte wou ze tegenstribbelen en deed haar mond er al voor open. "..Nee.." ze zuchte.. en beet vervolgens geïrriteerd op haar lip, ze mocht dit allemaal niet denken. Dat het niet erg was op zo door hem vastgehouden te worden, of dat hij knap was en sterk..

Ervaring : 17

_{Charmant, geheimzinnig. Zo probeerde de jongen over te komen. De dames vonden dat wel sexy, had hij vernomen. En ja, interessant gevonden worden door vrouwtjes, welke jongen van 19 jaar wilde dat nou niet? Meisjes die kwijlend achter je aanliepen, verlangend naar je keken. De droom van elke tiener, of eigenlijk wel elke man in het algemeen. Hij grijnsde naar de vrouw. Of meisje. Hij wist eigenlijk niet helemaal hoe hij over haar moest denken, als vrouw of meisje. Kuro wist niet wat de leeftijd van Mayu was, wist eigenlijk niets over haar. Wist alleen van het feit dat ze gewond was en Mayu heette. En dat ze er niet bepaald slecht uitzag. Dat was alles. "..Nee.." zei ze terwijl een zucht haar mond verliet. Hij lachte teder naar haar, waarna hij zijn weg vervolgde over de bladeren die onrustig onder zijn schoenen knisperden. Kuro zag er eigenlijk wel uit alsof hij redelijk wat geld in zijn zak had, niet bepaald arm. Hij leek eerder rijk, aangezien zijn kleding -normaal gesproken- niet bepaald gehavend was en zijn haar altijd perfect zat. Maar in feite was alles een act. De hele Kurosu, fake. Eigenlijk bestond hij niet. De jongen, altijd zo zelfverzekerd, iemand goed met de ladies om kon gaan. Tja, die bestond niet. Het was een masker die hij voor zijn gezicht had gespijkerd om te zorgen dat niemand ooit zijn zielige, verdrietige binnenkant zou zien. Niemand zou verwachten dat die womanizer Kuro eigenlijk littekens op zijn benen had, gemaakt door mesjes. Dat hij zich als klein jochie 's avonds in slaap huilde en tja, geen fijn leven had. Dat hij van oorsprong niet zo zelfverzekerd was, niet zo blij met zijn looks. Ook het feit dat hij altijd zei dat hij er wel mocht zijn qua uiterlijk, was geen zak van waar. Een zucht verliet zijn mond. Kuro besefte dat hij zijn gedachten had laten afdwalen, net nu hij in het gezelschap was van zo'n mooie jonge dame. Hij glimlachte naar haar, waarna hij besefte dat de zon al onder begon te gaan. Ze waren in de buurt van Ikebukuro, maar niet dichtbij genoeg om daar te zijn voordat het pikkedonker was. In een bos lopen, in het donker met iemand in je armen was niet echt een goed idee. Vooral niet omdat dit bos ook nog eens bekend stond als een spook bos in de volksmond. Het sneeuwde, maar daar was dan even niets aan te doen. Kuro zou zichzelf wel warm weten te houden, maar waar het om ging was dat Mayu niet zou sterven van de vrieskou of iets dergelijks. Maar hij moest de gok maar wagen, ze hadden echter geen keuze. 'Sorry my lady, maar ik vrees dat we de nacht samen moet doorbrengen hier. We redden het niet om voor het donker in de stad te zijn.' Hij keek haar aan, glimlachte en liep vlak daarna naar een stuk land wat redelijk vlak was en omgeven door bomen waardoor het aantal sneeuw wat op de grond lag niet heel veel was. Gelukkig sneeuwde het niet meer, want dan hadden ze een probleem gehad. Kuro zette Mayu tegen een boom aan en ging ondertussen zelf opzoek naar bruikbaar hout om een vuurtje me te kunnen maken. 'Jouw element is niet toevallig vuur?' Hij wachtte niet echt op een antwoord aangezien hij toch verwachte dat het antwoord nee zou zijn. Ze leek hem niet helemaal een typetje voor het vuur element. Dus zocht hij in stilte wat hout en gooide het op een hoopje om vervolgens verschillende stenen rond het stapeltje te plaatsen. Met moeite stak hij het vuur in de fik. Hij had geen idee hoe, maar het was gelukt. Hij keek naar Mayu, glimlachte en ging daarna onverstoorbaar verder met waar hij mee bezig was. Waarschijnlijk zou ze wel wat dingen vragen, maar die negeerde Kuro compleet. Hij pakte alles wat hij kon vinden om de nacht zo welbehaaglijk mogelijk te maken. Heel veel was er niet van te maken. Een vuurtje vlak bij een book waar beide personen tegen aan konden leunen en een deken. Meer was er niet. Wel was Kuro er in geslaagd wat sneeuw weg te vegen om te zorgen dat het toch wat gemakkelijker was. Waarschijnlijk zou het 's nachts onder 0 komen, dus ze hadden een heftige nacht in het vooruitzicht. Kuro kon gewoon weg vliegen nu, maar dan zou Mayu het niet overleven. En toch, dat jochie wat zo stoer deed aan de buitenkant, had wel degelijk een hart, hoe klein ook. Nadat hij klaar was liep hij richting zijn dame, tilde haar op en liep richting de boomstronk vlak bij het vuur. Hij zette haar er tegen aan en legde de wollen deken over haar heen. 'Het gaat vannacht waarschijnlijk erg koud worden, dus misschien moeten we wel tegen elkaar aankruipen om warm te blijven,' zei hij terwijl hij zijn wenkbrauw ophaalde en naar Mayu grijnsde. Een zucht verliet zijn mond waarna hij nog een paar takjes op het vuur gooide en aan de andere kant van de boom ging zitten met zijn knieën opgetrokken en armen eromheen geslagen. Mayu kon hem niet zien, maar hij helaas Mayu ook niet. Wel konden ze elkaar verstaan, al zat Kuro alleen aan de linkerkant van de boom en Mayu aan de voorkant met haar gezicht richting het warme vuur en onder een deken. 'Zou ik mogen vragen hoe oud my lady is en waar mevrouw precies vandaan komt?' Hij deed niets met zijn gezicht, aangezien Mayu het toch niet zou kunnen zien. 'Trouwens, waarom ging je in godesnaam het bos in terwijl je ernstig gewond was? Had hulp gezocht in een stad ofzo, baka.' Hij zuchtte en steunde met zijn hoofd op zijn handen terwijl hij strak voor zich uit keek, het prachtige sneeuwlandschap te bewonderen.}

Ervaring : 132

_{Was ze dronken ofzo? Nee, natuurlijk niet. Maar ze kon het niet helpen om zo te denken, het was een fijn gevoel in de armen van deze man. Ze moest zich niet overgeven aan lust. De manier waarop hij liep, het voelde allemaal zo natuurlijk. Als ze hem volledig vertrouwde was ze allang in slaap gevallen, maar ze kon zich geen enkel moment volledig ontspannen. Bovendien.. iemand met zijn uiterlijk zou zomaar een player kunnen zijn. Het zou haar helemaal niets verbazen, zo kende ze er wel meer. Al waren de meeste players lelijke mensen tegenwoordig.. Soms voelde ze nog een steek in haar been, maar de pijn was al minder. Ze was erger gewend, geestlijk tenminste. Geestelijk had ze veel meer meegemaakt, maar iedereen heeft zo z'n problemen. Daarom wou ze niet denken over die van zich zelf als extreem bijzonder, of erg. Nee, zo was ze niet en zo'n persoon wou ze ook niet worden. Ze sloot haar ogen, maar bleef wel alert en probeerde elk geluid te horen en elke verandering in zijn manier van lopen op te vangen. De woorden die zijn mond verlieten maakte haar niet al te blij, dat betekend een dag langer in de kou. "Oke.. ik had ook niet te veel verwacht." misschien hoopte ze het wel, maar dat hoefde hij niet te weten. Natuurlijk verlangde ze naar een warm bed, het liefst met een openhaard erbij. Dat geeft altijd zo'n knusse sfeer. Ze liepen nog een stukje, het was alsof haar gedachte helemaal blank was. Ze had niets om aan te denken, of was er simpelweg te moe voor. Na een tijdje werd ze tegen een boom gezet, er ging een pijnscheut door haar been, maar ze probeerde er niets van te laten merken. Haar ogen volgde Kuro, ze keek toe hoe hij de takjes oppakte en op een hoopje gooide. "Nope." ze glimlachte maar niet, het was geen gepaste situatie.. Wie zou er uberhaupt glimlachen als je een negatief antwoord moet geven op zo'n vraag? Ze droomde wat weg, haar hoofd hield ze wat schuin, haar mond een beetje open en haar ogen waren gesloten. Haar ademhaling was rustig, ze was te moe om overal op te letten. En.. ja, Kuro had toch wat van haar vertrouwen gewonnen. Hij zou haar iniedergeval niet zomaar verraden, verwachte ze. Ze opende haar ogen langzaam toen ze zich realizeerde dat ze naar een boomstronk getild werd dichterbij het vuur, het was een stuk warmer daar. Ze keek Kuro wat dromerig aan toen hij een wollen deken over haar heen legde, ze glimlachte naar hem. Ze draaide haar hoofd weg toen hij sprak, zonder er echt een reden voor te hebben. "Ohja..? Het is een heel stuk fijner dan dood te vriezen door de kou." ze keek hem aan met iets gefronsde wenkbrauwen en een grijns om haar smoel. Ze ging wat comfortabeler zitten en hield met beide handen de punten van het wollen deken vast zo dicht mogelijk bij haar kin. Ze staarde naar het vuur wat affentoe knisperende geluiden maakte, wat zou er gebeurd zijn als Kuro niet langskwam..? Ze wou het niet weten en er al helemaal niet aan denken. Ze hoorde wat gerommel achter zich, wat hoogstwaarschijnlijk Kuro was die ging zitten. Ze had eigenlijk wel geluk, dat zo'n knappe man haar kwam redden. Of jongen.. Meh, met zijn uiterlijk was man een beter woord. Naja, uiterlijk? Ze had hem niet eens goed kunnen bekijken omdat het zo donker was, bedacht ze zich. Ze gaf een kort lachje toen hij gesproken had. "Het is een beetje onbeleefd om naar de leeftijd van een dame te vragen, niet?" ze draaide haar hoofd naar rechts, door die beweging zag ze een stuk van z'n schouder.. "Ik ben twintig.. en waar ik vandaan kom, ik heb geen idee." ze woelde zich nog wat dieper onder het wolle deken. Ze had de neiging om op te staan en tegen hem te gaan schreeuwen.. maar haar been deed daar nog te veel pijn voor. Bovendien was het niet zo erg. "..uh..het kwam zo uit." waarom eigenlijk? Ze had werkelijk geen idee. Dom was ze sowieso geweest. Ze dacht weer aan de schouder van Kuro, hij had haar zijn jas gegeven en wat stukken van zijn shirt en een wollen deken. Hij zal het vast koud hebben, ze draaide haar bovenlichaam wat opzij en opende haar mond, maar snel ging ze weer terug naar haar eerdere positie. "Kuro-san.. je hebt het vast koud, niet?" ze keek in het vuur, hopend dat hij de hint zou begrijpen.. Hint klonk misschien wat uitdagend, maar zo bedoelde ze het niet. Helemaal niet. "Zonder jas en een kapot shirt.. je weet wel." ze deed het wollen deken over haar neus en trok haar knieën op. Hij verdiende het niet om kou te lijden. "E-en als jij straks dood vriest heb ik zoiets naars op m'n geweten." het was niet haar bedoeling om te stotteren. Zucht. Waarom moest ze nou weer zo doen, ze wiebelde wat heen en weer.. nam een paar keer goed adem en probeerde weer wat rustiger te worden..}

Ervaring : 17

_{Een grijns sierde zijn lippen terwijl hij naar het sneeuwlandschap staarde en alles keurend in zich opnam. Het beviel hem wel dat Mayu zo reageerde zoals ze, ja, reageerde. Het maakte hem aan het lachen aangezien ze wat onhandig overkwam. "Het is een beetje onbeleefd om naar de leeftijd van een dame te vragen, niet?" sprak ze. Een nog grotere grijns sierde Kuro's lippen terwijl zijn ogen vervaarlijk twinkelden. 'Ja, inderdaad. Maar dat betekend niet dat ik het niet vraag,' Sprak hij met een ietwat sarcastische stem wat eigenlijk wel duidelijk maakte dat hij niet veel gaf om regeltjes en netheden. Als Mayu een beetje logisch kon nadenken -wat Kuro betwijfelde aangezien je wel heel ver door moest denken om tot die conclusie te komen- zou ze nu misschien merken dat hij alleen maar deed alsof hij een gentleman was om haar te versieren. Hij hoorde een zachte beweging wat betekende dat Mayu bewoog, maar het was heel kort en niet echt opvallend. "Ik ben twintig.. en waar ik vandaan kom, ik heb geen idee." Haar toon was redelijk serieus, maar Kuro kon het niet laten om in lachen uit te barsten. Het was eigenlijk totaal niet grappig, maar er was gewoon voor een paar seconden iets wat hem aan het lachen maakte, al wist hij niet precies wat. 'Twintig? Zo zo. Ouwe tante. Dat ik nog moeite voor je doe met zo'n leeftijd.' Zijn gezicht was nu echt gesierd met een grote, ondeugende grijns. Had Mayu die nu maar kunnen zien. Een paar enkele seconden keek hij opzij waardoor hij de gestalte van Mayu lichtelijk kon zijn. Zijn ogen vielen op het vuur wat een koude rilling door zijn lief liet gaan. Kuro had geen jas meer aan, zijn shirt was aan stukken gescheurd en het was zeker weten onder de nul graden. Meestal had Kuro het niet koud, maar dan had hij een jas en een normaal shirt aan. Een paar seconden verstreken. Kuro had verwacht dezelfde vraag terug te krijgen, maar die kwam niet dus hield hij maar zijn mond en keek voor zich uit terwijl hij ietwat klappertandde. "..uh..het kwam zo uit," was het antwoord op zijn vraag waarom hij naar het bos ging en niet naar de stad. 'Baka, je had dood kunnen zijn weet je? Morsdood. Wees blij dat ik je heb gered.' Het klonk niet echt zoals Kuro normaal gesproken praatte, het was wat serieuzer. Die reactie van Mayu was de eerste die hem irriteerde. Ze antwoordde heel luchtig dat het gewoon zo uitkwam dat ze gewond een duister bos in liep en zowat dood vroor. 'Je weet toch wel dat dit bos onder de volksmond gezegd behekst is ofzo hè?' Hij schudde met zijn hoofd en keek ietwat pissed voor zich uit, zei geen woord meer totdat hij Mayu weer een beweging hoorde maken en even later hoorde spreken. "Kuro-san.. je hebt het vast koud, niet?" Kuro-san.. Hoe aandoenlijk? Dat klonk echt onwijs schattig. Een glimlach sierde zijn lippen en een klein blush was te zien op zijn wangen. Het kwam deels door de kou, maar toch. 'Uhu,' zei hij enkel terwijl hij strak voor zich uit keek. Zijn stem klonk nog een klein beetje geïrriteerd, maar dat was zo omdat hij zich niet wilde laten kennen. "Zonder jas en een kapot shirt.. je weet wel." Even grinnikte de jongen en met een grijns op zijn gezicht stond hij op, leunde tegen de boom en keek van bovenaf neer op Mayu. 'Uhu. Ik begrijp je, helemaal. Je wil wat fun met Kuro-san, niet?' Hij lachte even wat aangaf dat hij haar gewoon een beetje aan het plagen was. Maar hij begreep haar hint wel. "E-en als jij straks dood vriest heb ik zoiets naars op m'n geweten." Ging ze ook nog eens stotteren. Jezus, Mayu maakte het hem niet gemakkelijk. Zo schattig. Hij glimlachte van bovenaf naar haar en liet zijn hand door haar prachtige, lange haar gaan. Even gaapte Kuro expres, waarna hij zich naast Mayu tegen de boom aan ging zitten en een klein beetje deken van haar jatte. Ze zaten dicht tegen elkaar aan, omdat er anders te weinig deken was om elkaar warm te houden. Kuro voelde zich ietwat ongemakkelijk, het was de eerste keer dat hij samen met een meisje -ééntje van 20 nog wel!- onder dekens zat. Maar hij liet er niets van merken, verschool zich achter zijn grijns en stoere masker. 'Maak je geen zorgen, Mayu-chan. Ik ga geen vieze dingetjes bij je doen hoor,' zei hij tegen haar met die gebruikelijke half-grijns op de manier zodat zijn lange hoektanden niet tot amper te zien waren. Hij boog wat dichter naar haar toe. 'Nog niet tenminste,' fluisterde hij verleidelijk in Mayu's oor. Toen hij haar weer aankeek haalde Kuro een wenkbrauw op en keek weer voor zich uit, genietend van de warmte van Mayu's lichaam. En de deken natuurlijk.}

Ervaring : 132

_{Pff, soms wist ze echt niet wat ze moest antwoorden. Of hoe ze over hem moest denken, het is naïef om te denken dat ze nu volledig veilig was. Veilig..? Waarschijnlijk was ze wel veilig en ze had ook zo'n vermoeden dat hij haar geen kwaad zou doen. Dat veranderde niet de blik in zijn ogen, hoe vaak ze hem ook aan keek het veranderde niet. Tuurlijk veranderde z'n uitdrukking, maar.. er was iets in z'n ogen. Eenzaamheid, verdriet? Ze wist het niet zeker, maar het was koud en bezorgde rillingen over heel haar lichaam. Ze probeerde er maar niet aan te denken, aan de rode ogen die haar affentoe aanstaarde. Waarom gaf het haar eigenlijk zo'n naar gevoel? Het voelde bijna bekend, maar toch zo ver weg. Ze steunde met haar voorhoofd op haar handpalm, het deed pijn. Ze fronsde haar wenkbrauwen toen hij in lachen uitbarste, het irriteerde haar, heel erg zelfs. "..Zo grappig is het anders niet." ze liet haar voorlichaam wat meer zakken en keek even naar de grond inplaats van naar het vuur. Ze besloot zich niet om te draaien, zelfs al zou ze dat heel erg graag doen nu. Gezien zijn reactie verwachtte ze dat hij een aantal jaren jonger was dan haar, een heel groot verschil verwachte ze niet. Hij zag er tenslotte redelijk volwassen uit. "Ik, oud?! Pfft. Dat valt nog best mee." ze probeerde boos te klinken, maar ze kon het niet helpen om zelf te lachen, het kwam waarschijnlijk door zijn reactie en de manier waarop hij het zei. Ze ontspande haar gezichtspieren en toonde een tedere glimlach, zo'n situatie.. het kwam haar bekend voor. Het moest haar aan Leith denken, hij was ook twee jaar jonger dan haar.. Maar daar dacht ze liever niet aan. Het leek erop, ja, het leek er slechts op. Het was donkerder dan de tijd die ze met Leith doorbracht, niet omdat het nacht was, maar meer de sfeer. Er hing een nare sfeer rond deze jongen, maar ze kon het niet precies beschrijven. 'Baka, je had dood kunnen zijn weet je? Morsdood. Wees blij dat ik je heb gered.' ze schrok van zijn reactie. Hij was bozer dan ze had verwacht, ze voelde zich zo dom nu.. vooral omdat ze niet wist waarom hij boos was. Het was niet alsof ze belangrijk voor hem was, toch? Waarom twijfelde ze daar eigenlijk over? Ze waren vreemdelingen, hij kende haar niet en zij kende hem niet. Zo simpel is het. "Je wilt niet weten hoe blij ik ben." ze kon het niet maken om door zoiets te sterven, wat zou Leith wel niet denken? Zo zwak is ze niet. "In die stad.. in die wijk.. als ik daar zo rond ging lopen was het misschien veel erger met me afgelopen." Ze ging liever dood dan dat haar puurheid door een vreemdeling werd ontnomen en de kans was zeer groot dat dat gebeurd was. Met de mensen die daar rondlopen.. die zouden haar zo meenemen naar een of ander goedkoop hotel. Ze zou Leith nooit meer kunnen aankijken al zou dat gebeuren. 'Je weet toch wel dat dit bos onder de volksmond gezegd behekst is ofzo hè?' het had niet lang geduurd voor ze die reactie kreeg. "Nope. Ik had geen idee." ze kon het niet helpen om te zuchten, naja, zuchten? Het was meer een pff geluid, iets wat je moeilijk kon beschrijven. Ze loog niet, want ze wist het echt niet. Ze kwam tenslotte niet uit de Darkness Country en ze wist echt niet wat zich allemaal afspeelde in de wereld, ze wist niet eens waar ze wel vandaan kwam. Ze weet alleen dat ze in Hoshisawa is opgegroeid en dat ze daar nu met de Kage woont, Leith. Alleen zien ze elkaar vrijwel nooit, hij is altijd bezig met zijn werk en zij trekt door de landen. Er zijn zoveel plekken die ze nog niet gezien heeft, het liefst wou ze ze allemaal zien. Maar dat zou waarschijnlijk niet gebeuren. 'Uhu. Ik begrijp je, helemaal. Je wil wat fun met Kuro-san, niet?' hij moest zo nodig zo'n antwoord geven wat het nog erger maakte, ze kleurde wat rood en keek hem beledigd aan. Hij stond, dat had ze niet verwacht. Ze kon het niet helpen om er een beetje van te schrikken en draaide zich snel weer om. Zo'n falende reactie. Het duurde niet heel erg lang voordat hij naast haar ging zitten onder het laken, ze was nog steeds helemaal bedekt, maar daarvoor moesten ze wel heel knus tegen elkaar aanzitten. Het was een vreemd gevoel, zo dicht tegen een onbekende man zitten.. zelfs met Leith deed ze dat vrijwel nooit. Die gedachte maakte haar wat verdrietig, maar niet op zo'n zielige manier. 'Maak je geen zorgen, Mayu-chan. Ik ga geen vieze dingetjes bij je doen hoor,' ze keek hem even verbijsterd aan toen hij haar naam zei, Mayu-chan. Chan.. zo noemt vrijwel niemand haar. Toen ze door had wat hij voor de rest zei draaide ze haar hoofd snel weg. "Pff, dat hoef ik niet te horen van iemand die jonger is dan mij." ze grijnsde, speelde zijn spelletje mee, alsof het doodnormaal voor haar was en ze dagelijks als werk met jongens sliep. Maar nee, Mayu-chan was nog puur, geen man die van haar lichaam heeft kunnen genieten. En daar liet ze het ook bij. Alhoewel, Kuro zou misschien wel de eerste zijn. Ze schrok van haar gedachte, nee, haar puurheid zal hij niet afnemen. Maar ze had geen mouwen, slechts een deel van haar bovenbenen waren bedekt en haar buik en heupen waren bloot. En er miste ook wat stukken van Kuro's shirt. Dus ja, een blos sierde haar wangen nogmaals. 'Nog niet tenminste,' een charmante stem klonk in haar oor, ze schrok, maar vond het zo erg nog niet. De woorden kwamen niet, ze keek hem met een halve grijns aan en draaide haar rood aangelopen gezicht toen weg. Omdat ze niet bepaald comfortabel zat wiebelde ze wat heen en weer, waardoor ze zachte duwtjes tegen Kuro gaf. Dat irriteerde haar, maar ze had geen keus. Ze kroop nog wat verder onder het deken en staarde in het vuur, ze kon zijn lichaamswarmte voelen, misschien wel een beetje te goed. Het was een ongemakkelijk gevoel, vooral omdat ze bijna niets droeg.. Hij zou het waarschijnlijk niet zo erg vinden en zij zou zich er ook niets van moeten aantrekken. Alleen al dat ze 20 is en maagd is beschamend.. Toch wou ze haar puurheid nog wat langer behouden, ze hoefde die niet zo snel kwijt.}