Ugatsu besloot om weer terug te gaan. Hij kwam weer door de hoop stenen heen met zijn Hydrification Technique. Toen hij aankwam, liet hij zijn Chakra dit keer naar zijn handen komen. Een blauwe gloed kwam om zijn handen, en Ugatsu goot het gif van zijn Poison Bottles over zijn handen. Deze smolten echter niet, want zijn Chakra nam deze op. ''Mooie goocheltruc hé?'' zei hij toen, terwijl hij een van zijn handen op de rotswand zette, waardoor hij het liet smelten (waar hij met zijn hand kwam). Zijn kwaadaardige blik keek Satsuji, het meisje, en de dieren aan. Ugatsu liep rustig en kalm op hun af. Na een paar passen rende hij ineens, sprong vervolgens tegen de muur op en op hun af. ''Ice Sphere Technique!'' zei hij toen, waardoor de Ice Sphere op Satsuji afging, en Ugatsu zelf op het meisje afging. Hij sloeg richting het meisje, en probeerde zijn handen op haar keel te leggen. ''Ga maar slapen, VOOR EEUWIG!'' schreeuwde Ugatsu toen, hij was kwaad, en hij werd bijna gek. Hij kon er niet tegen als iemand sterker dan hem was, dus dan werd hij al snel kwaad en - nogal - gek.

[Vraagje - niet boos worden ofzo plies - maar Ice Sphere Technique bevriest eigenlijk alles wat het aan raakt .. o_o Nvm though ]

Ugatsu zag via zijn ooghoeken dat Satsuji zijn Ice Sphere Technique - alweer - blokkeerde. Hoe durfde hij?! Ugatsu zag hierbij ook dat Satsuji op hem af kwam. Ugatsu had al een - nogal grof - plannetje bedacht. Hij draaide zich om, waarbij Satsuji hem kon steken. Hij sprong net over Satsuji, en duwde hem hard (telt dit als godmod?). Hij zou Dakotah nu wel moeten steken, tenzij hij zijn zwaard wou breken tegen de muur.. Of wacht .. is het wel een slappe zwaard? Ugatsu wist dit niet, maar wat hij wel wist is dat hij met zijn - in Chakra gevangengenomen - vergif Satsuji nu van achter kon raken. Hij sloeg richting zijn rug, en besloot hierna vervolgens te vluchten. ''Swamp of the Underworld!'' Hierdoor zouden ze allebei vast kunnen zitten, en door het te bevriezen eruit kunnen komen, maar dan kon Ugatsu ze allebei wel onthoofden, in die tijd. Met zijn laatste beetje Chakra, gebruikte hij Hydrification Technique, en verdween uit hun zicht. Hij ging weer naar het begin van de waterval, en besloot daar - diep - onder water te gaan, om zo zijn ultieme techniek te gebruiken, die hij - helaas - alleen in het water kon gebruiken.

~ Srry.. ik zou me sowieso niet laten raken door de Ice Sphear dingutje, je beschrijft het namelijk als iets waar je onmogelijk uit kan ontsnappen en als ik geraakt word betekent het dus gelijk de dood, wat ik niet wil ~

Het lukte Ugatsu de aanval te ontwijken. Hij merkte dat hij nu recht op Dakotah springen, maar hij zag dat ze toch een beetje werd geraakt. ''Het spijt me!'' riep hij gelijk. Hij was niet gewend om met zijn rechter hand zijn zwaard rond te zwaaien en daar was hij dan ook beter in, nu moest hij het doen met zijn linkerhand. Hij was al begonnen te oefenen met zijn linkerhand omdat hij twee kantana's tegelijkertijd wou gebruiken, maar het was lang niet zo goed als zijn rechterhand. Luid ademhalend draaide hij zich om, niemand bezeerde Dakotah als hij erbij stond en nog erger, hem haar laten bezeren. Hij wou net beginnen met zijn aanval toen hij werd geraakt door de aanval en dus bevroor. Wild schudde hij heen en weer om uit het IJs te breken. Met zijn blote handen kon hij het niet doen! ''Grw..'' gromde hij naar zichzelf. Hij merkte dat het bloed om zijn hand werd geabsorbeerd door het IJs zodat dit rood werd. Gelukkig was hij tenminste van het bloed af, hij vond het een eng gezicht om naar een hand vol bloed te kijken. Nu moest hij alleen maar uit het IJs. Weer schudde deed hij een poging om er uit te breken en weer mislukte het. Keihard vloog hij opeens achteruit, met ijsblok en al. De ijsblok kwam tegen de muur aan en viel uit elkaar. Hij wreed over zijn armen om wat warmer te worden. ''Dankje Dakotah, ik sta bij je in het krijt..'' zei hij nog wrijvend over zijn armen. ''Waar is die Stalker?'' vroeg hij aan zijn nichtje. Hij draaide zich om en keek de richting op van de waterval. Was hij weer weggegaan om op krachten bij te komen? Satsuji draaide zich om, nu pas merkte hij dat ze op de grond lag. ''Dakotah?'' vroeg hij zachtjes. ''Dakotah!'' herhaalde hij nu. Hij rende naar haar toe. ''Word wakker..'' Hij schudde haar door elkaar..

~ I understand, je kan er wel uit though, door iemand anders, dat was ik vergeten te vertellen. Klinkt beetje overpowered .. again .. - i fail - ~

Ugatsu had na een paar - korte - 20 minuten, 3/4 van zijn Chakra teruggehaald, met dank aan de Medicine Pill - waarvan Ugatsu niets wist - dat het versnelde. Ugatsu keek naar waar de gang was waar Satsuji en het meisje vastzaten. Soundtrack! - click -) Ugatsu deed een bepaalde pose, nadat hij een paar handseals deed. Hij ging een sterkere versie van Hydrification Technique gebruiken. Dit had hij geleerd van Suigetsu Hozüki, die het hem leerde toen Ugatsu klein was. In gedachte keek Ugatsu tegen Suigetsu op. ''Water Release: Demon Fish Wave CRASH!'' schreeuwde hij toen trots.

Spoiler:

Het was hem gelukt. Nu was het tijd om de doden die Satsuji had veroorzaakt te wreken. Hij bevroor het pad naar de grot, en liet het toen smelten, waardoor daar water kwam. ''Deze is voor jullie..'' zei hij toen. Ugatsu beukte tegen de deel van de grot waar Satsuji was. Na een beuk stond het al op instorten. ''VUILE! --'' verder kwam Ugatsu niet. De verbeterde Hydrification Technique was al ongedaan. Hij moest erop oefenen.. Hij stond nu hijgend in het water dat hij zelf gecreeërd had. .. Hij was sprakeloos, maar hopelijk bedolven Satsuji en het meisje onder de stenen. De uitgang had hij zelf vernietigd. Hij lachte.. was het hem gelukt? Ugatsu wist dit niet, dus zou hij Satsuji achterna blijven zitten.

- Nieuw doel <3 -

Ugatsu keek in de kapotte gang. Hij hoopte dat het hem gelukt was. Hij lachte overdreven, en keek in de lucht, waardoor hij de boemerang niet zag aankomen. Een steek kwam bij zijn buik. Één boemerang punt was door zijn hele buik heen gespiest. Het voelde hetzelfde bij zijn rug. Raar genoeg vloog de Boemerang weer verder, en hij ontweek deze behendig. Hij wou ontsnappen via Hydrification Technique, maar dit werkte helaas niet. Alles werd wazig .. na een paar minuten werd hij weer wakker. Hij keek naar de kapotte gang. Snel vluchtte hij weg, weg van hier. Op naar Benisu Village of de Water Country, als hij die nog kon halen natuurlijk. Hij bloedde stevig, en hij liet een kort bloedspoor achter, op zijn weg, weg van hier. Dit bloedspoor verdween echter na een tijdje, aangezien hij zijn hand op zijn wond hield. Dit was niet goed, hun waren samen veels te sterk voor Ugatsu alleen. Hij wist de oplossing nu al. Op zoek .. naar zijn verloren familie!

- Hierbij verlaat Ugatsu dit topic, helaas, maar als 't nog erger zou zijn zou Ugatsu doodgaan

Dakotah voelde ergens wel een kleine overwinning toen ze bloed zag op haar boemerang. Ze keek om en zag de man liggen. Waarschijnlijk had de boemerang hem gespietst. Het was een gewaagde truc, maar als het lukte, dan waren je darmen zo doorboord en als je veel geluk had met zo’n boemerang, waren de hartspieren misschien doorboord, wat een einde zou maken aan het leven. Ze keek naar haar boemerang, maar had geen geduld om te kijken wat ze precies doorboord had. Iets wat ze later misschien beter wel had kunnen doen om naar de man te gaan en om hem het leven te beroven. Ze zocht maar door naar Satsuji. Ze schrok toen ze een bekende stem hoorde en keek om. ‘Satsuji!’ zei ze en ze rende naar hem toe. Ze sloeg haar armen rond zijn nek en begroef haar neus in zijn hals. ‘Ik dacht dat je op onder die stenen lag, kleine rotzak!’ vloekte ze, maar in haar ogen fonkelden de lichtjes wat aangaven dat ze blij was dat hij niet onder de stenen had gelegen. Ze keek om. De man was weg. ‘Shit! Ik had wel moeten kijken of hij dood was of niet,’ mompelde ze en ze keek naar haar boemerang, helemaal gekleefd met bloed en slijm. ‘Die ga ik maar eens schoonmaken,’ zei ze en ze haalde een flesje water uit haar hand en liet het gaan over de boemerang, waarmee, dankzij het gladde hout, het bloed en het slijm zo op de grond vielen. ‘Dat is veel beter,’ mompelde ze tevreden, waarna haar blik naar Satsuji’s been schoot. Ze schrok. ‘Je bent dus toch geraakt,’ zei ze en in haar stem klonk teleurstelling. Ze had hem niet helemaal kunnen redden. ‘Mijn schuld,’ verontschuldigde Dakotah zich. Ze keek nog een keer naar zijn been en slikte even. Of het vies was om te zien? Nou, aangezien ze haar boemerang op haar tocht naar Satsuji ook door iemands hoofd geboord had ten dank aan een sterke, niet te onderdrukken agressieaanval, had ze erger meegemaakt en was Satsuji’s been nog redelijk mild om te zien, maar de pijn zou voor Satsuji vast onwerkelijk zijn. ‘Ik wou dat ik je pijn kon wegnemen,’ zei Dakotah dan ook tegen hem en ze keek daarbij even schuldbewust naar beneden, waarna Micah zachtjes jankte en opkeek naar Nero. Vriendschappelijk liep hij op de panter af en drukte zijn snuit tegen die van Nero. ‘Heb je verder niet te veel wonden?’ vroeg ze en ze keek naar zijn hand waar eerst nog volop bloed aan had gezeten, maar dat nu verdwenen was. Gek genoeg had Satsuji die dus weggekregen, of het kon ook met het ijs gesmolten zijn. ‘Dat is handig wat je gedaan hebt. Door het ijs is je wond genezen,’ zei ze lachend. ‘Dat is weer wat minder gebruik van het verband, je gebruikt ook zo veel,’ zei ze plagend, waarna ze een steek in haar arm en in haar hals voelde. Die plaatsen bloedden een beetje. ‘Oh ja, vergeten,’ zei ze droog. Soms was ze echt een droogkloot.

- Naha, Dakotahs magische boemerang :P -

Hij schudde zijn hoofd heen en weer. ''Neej, ik heb niet zo veel schade opgelopen.'' Eigenlijk wel zijn been was zwaar gekneusd en zijn hand, die deed gewoon heel veel pijn. Verder had hij vele sneeën over zijn lichaam die door shurikens en geworpen kunai waren ontstaan. Hier zou hij later wat pleisters over plakken. Hij keek naar Dakotah haar wonden, als ze niet naar hem was gekomen om te helpen zou ze deze wonden niet hebben. Dus het was allemaal zijn schuld. ''Het spijt me,'' sip keek hij naar het meisje. ''Ik heb je in gevaar gebracht..'' Het bleef even stil, hij merkte dat ze naar zijn been keek. ''Deze been? Het doet helemaal geen pijn!'' Hij loog op zijn beste. Eigenlijk deed het verschrikkelijk veel pijn, maar dat hoefde Dakotah niet te weten. Aan zijn uitdrukking kon je niet zien dat hij loog. ''Laten wij ook maar gaan voordat hij terug komt.'' Hij keek naar haar wonden. ''Natuurlijk gaan we jou wonden eerst genezen.'' Hij pakte haar hand en een doekje. ''Dit kan misschien heel erg veel prikken.'' Hij zette het doekje op haar wond en wachtte op haar uitdrukking. Hij had het gevoel dat deze heel grappig zou zijn. Wat voelde hij zich toch gemeen. Hij haalde het doekje even van de wand om het er weer op te zetten. Hij glimlachte raar. Als ze het prikkend gevoel niet leuk vond zou ze de volgende keer niet meer in het gevecht springen. ''En nu het verband..'' Ook bij haar negeerde hij de meeste tussenstappen. Het was beter als ze zo snel mogelijk weg gingen uit deze grot. De grot zelf had al veel schade opgelopen en hij was bang dat de grot nog kon instorten.

~ Dit is het langste topic in de hele RPG, wij zitten samen ook in de ene langste xD ~

''Ik lieg niet.'' Als een klein kind deed hij zijn armen over elkaar. Hij probeerde haar zo onschuldig mogelijk aan te kijken. ''Okeey, okeey. Jij wint! Het is niet dat ik lieg omdat ik het leuk vind. Je kent de reden vast wel! Je doet het meestal ook!'' Ook hij merkte het steeds als ze wat verborgen voor hem hield. Voordat ze wat zei merkte hij al wanneer ze het wou doen. Niet omdat ze slecht was in liegen. Hij wist gewoon al wat ze deed als ze loog. Hij zei er nooit iets van, hij had daar niet echt een bepaalde reden voor. ''Okeey Patiënte Dakotah...'' Hij deed alsof hij een bril naar achteren schoof. ''Ik raad je rust aan, dus de komende tijd geen gevechten.. hetzelfde raad ik mezelf aan, wat moeilijk word als een traitor.'' Weer deed hij dezelfde beweging. ''Nog vragen?'' Hij leunde op het hoofd van het meisje. Er zat zo'n 10 cm tussen hun en ze was maar een jaar jonger en ze was een meisje.. ze had de perfecte lengte om op te leunen. ''Jou hoofd voelt lekker aan,'' mompelde hij kalm. ''Btw, dankje voor de hulp!'' zei hij daarna kalm. ''Laten we eens uit de grot gaan, het begin hier saai te worden. '' Hij hinkelde naar de ingang en deed zijn hand even tegen het water. De stroming was te hard, normaal zou hij er wel door kunnen Het zou moeilijk zzijn om ver genoeg te springen met maar een been. ''Kun je straks een gat slaan in de waterval?'' Voordat hij zijn antwoord kreeg raakte hij het water weer aan. Het water begon te veranderen in IJs en het duurde niet alng voordat er geen water meer naar beneden stroomde. Het IJs was sterk genoeg om het water voor een dag tegen te houden, zelfs als ze er nu een gat in sloegen om te kunnen ontsnappen. ''Het is jou beurt, Dakotah..''

Suigetsu kwam met de stroming mee, via zijn zelf gecreeërde Hydrification Technique, die heel veel mensen van de Water Country nu gebruikte. Zijn hoofd kwam omhoog, en je zag water strepen op zijn haar, gezicht, en zelfs door zijn ogen. ''Waar ben ik nu weer beland..'' zei hij toen, waarop hij zichzelf onwaterig maakte, en op een randje klom. Hij zag twee personen, waarvan de een het ijs net bevroor. Hij klom snel erdoorheen, waardoor hij op zijn bek viel, vlak voor de voeten van de jongen. ''Allo! Alles goed? Met mij wel hoor.'' zei hij toen vrolijk, waarop hij opstond, en vuil van zijn bruine gewaad afklopte. Dit gewaad was nu open, waardoor je Suigetsu's armor zag. Het drupte nog steeds, van het water daarnet. Het Armor van Suigetsu was eigenlijk helemaal niet dik, maar wel sterk genoeg om een pijl tegen te houden, en een snelle slag van een zwaard, dat leverde sindsdien maar een krasje op, dat viel dus ook te zien, want Suigetsu's armor zat vol met gaten en krassen. ''Suigetsu Hözuki.'' zei hij toen, waarop hij zijn hand uitstak.

~ Omdat het de langste topic is en blijft, kan ik lekker Suigetsu mee laten doen! ~

Met een hand op haar kin, leunend daarop, keek ze naar Satsuji. ‘Je bent echt een droogkloot, weet je dat?’ zei ze en ze keek hem daarbij rustig aan. ‘Oh nee, dat ben ik,’ zei ze en ze giechelde expres even hoog, om haar humor te benadrukken. Ze was echt hetzelfde als Satsuji: ze had geen humor, was een droogkloot en vond zichzelf verschrikkelijk grappig, net zoals Satsuji dat vond. En omdat zij net als Satsuji was, kon ze ook makkelijk met zijn humor meespelen, ook al zouden andere mensen er dan helemaal niks van snappen. ‘Dat gaat inderdaad niet met je been,’ merkte ze bezorgd op, waarna ze al in de houding stond om het ijs tot moes te slaan. ‘Als ik daarbij mijn favoriete – kots – neefje kan helpen, doe ik het graag,’ zei ze, waarna ze in aanvalshouding ging staan en naar het ijs keek. Ze schrok op toen ze een stem hoorde. Meteen ging ze voor Satsuji staan, trok haar boemerang en hield die in aanvalsmode, om hem op elk moment te kunnen gooien. Ze gromde erbij, waardoor Micah opschrok en aan haar zijde ging staan. ‘Vertel me wie je bent!’ gromde ze. Ze vertrouwde de jongen niet. Een vonk van herkenning schoot door haar heen en ze liet haar boemerang zakken. ‘Suigetsu, stomme idioot met je rotvrolijkheid,’ snauwde ze chagrijnig naar hem, waarna ze haar boemerang weer opborg. ‘Ik denk dat je me nog wel kent,’ zei ze en ze keek hem aan met haar grijze ogen, recht in zijn ogen, waarbij de meeste mensen een rilling over hun rug kregen. Ze had dan ook van die diepgrijze, mistige ogen, waarin je zo zou kunnen verdrinken als je er te lang naar keek. Het waren haar poelen naar overwinning, want als een aantastelijke man erin verzoop, kon ze zijn leven beëindigden. ‘Ik ben het, Dakotah. Ik heb je een paar dagen geleden bij die standbeelden nog gezien, weet je nog?’ vroeg ze, nu – naar haar doen toch – iets vriendelijker. Ze keek naar het ijs. ‘We zitten zo’n beetje in problemen. We zijn aangevallen door een van de Water Country,’ zei ze en ze keek daarbij naar haar schouder, die opgedroogd bloed had, wat nog aan weerszijden van de pleister te zien was. Ook had ze een bloedvlek op haar polsslagader, alsof ze daar gesneden was. Door de pleister heen – die helemaal rood was – bij haar hals, droop nog vers bloed en haar hand had verband, waarmee Satsuji geholpen had. Ze sloeg haar vuist tegen het ijs en beet op de binnenkant van haar wang om niet te brullen. Ze had dan deels haar kracht gebruikt om door het ijs heen te beuken, de grootste schade liep je zelf op. Ze voelde het bloed langs haar knokkels stromen, maar het kon haar niks schelen. Ze keek opzij naar Suigetsu. ‘Geloof me, mij vergeet je nooit meer,’ mompelde ze, waarna ze omkeek naar de twee jongens. ‘En nu mogen jullie twee, idioot een en idioot twee, mij volgen, want ik heb geen zin om te gaan babysitten,’ snauwde ze op haar gebruikelijke Dakotah-manier, waarna ze wegliep, met haar neus in de lucht. Micah had zijn staart omhoog en zijn eigen kopje in de lucht en trots liepen de twee, zij aan zij, naar buiten, waarna ze gingen wachten op Satsuji en Suigetsu.

- Ik hou van Dakotah -

[5 Pagina's =o]

''Wie is dat? Je vriendje?'' Riep hij lachend. Hij deed zijn arm om Suigetsu zijn schouder. Als Dakotah hem kende en nog niet vermoord had was het goed. ''Als je Dakotah iets aan doet vermoord ik je!'' zei hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij was een van de weinige mensen die zoiets kon zeggen met een glimlach op zijn gezicht. Hij haalde zijn hand van Suigetsu zijn schouder en zette hem nu om die van Dakotah. ''Zoenen mag nog niet, tot ik hem beter ken.'' Droog keek hij haar aan. Familie was er om te pesten, daarom deed hij het ook. Wie moest hij anders pesten? Vreemde mensen. Dat zou niet aardig zijn. Alleen mensen die bevriend waren misschien. Hij had op het moment niet zo veel vrienden, Dakotah. Deze kon hij niet echt een vriendin noemen. Ze was familie. Dan was er nog alleen maar Misaki- san. Die was wel aardig of ze vrienden waren kon hij nog niet zeggen. Normaal zou hij zeggen van wel, maar ze hadden maar twee ontmoetingen gehad. Hij haalde zijn hand nu van haar schouder en keek Suigetsu aan. ''Ik ben btw Satsuiji, aka idioot nummer een.'' Stelde hij zich voor. ''Ben haar neef,'' zei hij daarna. ''Het spijt me alvast,'' zei hij daarna. Waarschijnlijk zou hij zich afvragen voor wat het hem speet. Deze vraag was heel simpel. Voor Dakotah. Hij had al een gevoel dat Dakotah erge dingen bij de jongen zou doen. Zo niet dan speet hij zich voor haar gedrag en aangezien er kans was dat ze hem zou vermoorden dan speet hij zich voor zijn dood.. Een woordje was genoeg voor alle 3. Tevreden sprong hij achter Dakotah aan. Het was een wonder dat hij normaal lande aangezien hij het maar met een voet deed. ''Goed hè!'' zei hij met een glimlach tegen zijn nichtje. ''Ik weet zeker dat je trots op me bent!'' Hij zette zijn hand op haar hoofd om normaal te kunnen staan. Hij keek naar oven, Nero sprong achter hem aan en met een grote glimlach lande hij naast hem. Normaal zou hij tegen hem opgesprongen zijn maar toen hij zag dat zijn voet bezeert was deed hij dit niet.

Suigetsu lachte om wat de jongen allemaal zei. ''Ik neem aan.. dat je familie bent?'' zei hij toen. Hij liet een korte glimlach zien, trok vervolgens zijn zwaard, oftoewel Kubikiribōchō (Decapitating Carving Knife) en zette die in de grond. Hij leunde erop, en trok een verveeld gezicht. ''En.. wat doen jullie hier?'' zei hij toen. Hij keek naar Satsuji, die zich voorstelde. ''Dus.. als ik 't goed begrijp.. heb je veel trofeeën.'' zei hij toen, doelend op ''idioot nummer een''. Hij knipoogde hierbij naar Dakotah. Hij lachte weer even, en liep een kort rondje door de grot. Het was bijna overal dicht. ''Hebben jullie je flink uitgeleefd?'' zei hij toen, verbaasd. Hij keek naar hun toe, en trok een verbaasd, maar merendeels raar gezicht.

-inspiloos <3

Dakotah wierp Satsuji een woedende, haast moordende blik toe. Ze gromde. ‘Ik zou er tenminste nog een kunnen krijgen, jij bent echt veel te lelijk om een vriendin te hebben,’ kaatste ze de bal hard terug, waarna ze hem aankeek en haar blik niet langer op hem richtte. Ze keek trots toe hoe Satsuji met zijn been om kon gaan, maar hield haar blik algauw weer fel en uitdrukkingloos toen die van hem de hare kruiste. Satsuji wist zonder al die blikken ook wel dat ze trots op hem was, waarom zou ze het tonen? ‘Ja, de wip was lekker, toch, Satsuji?’ vroeg ze droog, doelend op het ‘uitleven’, ook al zou Suigetsu het helemaal anders bedoeld hebben, de vraag. ‘Nee, even serieus, we zijn familie. Hij is mijn irritante neefje die zo nodig telkens op mijn hoofd moet leunen omdat ik net iets kleiner ben. Ik wed dat als ik hem in zijn ballen trap dat hij dan kleiner is dan mij,’ zei ze en ze keek daarbij fel opzij. Zoals eerder al gebleken was: Dakotah was geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken en als een ander zo op haar gesteund had, had ze die dan ook echt daar een trap gegeven. Zo was ze gewoon. Ze kon nog niet voldoende met haar agressie omgaan. En als ze eerlijk was, kon dat haar ook helemaal niks schelen. Ze deed dan ook bagger weinig aan haar agressie. Ze keek naar Suigetsu. ‘Nee, we zijn aangevallen geweest door onze soortgenoten. Iemand uit de Water Country,’ gromde ze en ze keek daarbij achterom naar de grot. Nooit meer ging ze terug naar die grot, alhoewel ze moest toegeven dat het wel een fijn slaapplaatsje was. Ze keek opnieuw richting Suigetsu. Haar vriendje. Poeh, hoe kwam Satsuji aan die slechte grappen? Micah grauwde naar Suigetsu. Micah was er natuurlijk niet bij geweest toen ze Suigetsu had ontmoet. Ze liep daarna dreigend op Satsuji af. ‘Krijg nog een keer het woord ‘vriendje’ of ‘zoenen’ over je lippen en ik laat je mijn wraak voelen,’ zei ze en ze keek daarbij fel in zijn ogen. Met het lopen had ze ook gelijk zijn hand afgeschud, die op haar hoofd had gezeten. ‘En zoek een andere steunpaal. Hoe vaak moet ik dat nog zeggen?’ snauwde ze hem toe. ‘Vaak blijkbaar, want je hersens hebben te weinig ruimte om dingen te onthouden zoals deze,’ zei ze hard in zijn gezicht en Micah lachte Satsuji stiekem uit. Hij zocht Nero. ‘Nero! Waar ben je?’ zei hij en hij zuchtte, waarna hij ging zitten en naar Dakotah keek. Dakotah was een en al furie, maar hij wist zeker dat ze het ergens wel goed bedoelde. ‘Gaan we nog ergens naartoe of gaan we koffieklets houden, totdat er iemand een pijl in zijn borst krijgt?’ vroeg ze ongeduldig en ze zette haar handen in haar zij, terwijl ze van Satsuji naar Suigetsu keek.

- Volgens mij zijn die pagina's gewoon uitgerekt dankzij de postsheets en dat we, als we zonder postsheets werkten, nog maar bij pagina drie of zo waren -

''Dakotah, dakotah, dakotah..'' zei hij hoofd schuddend. ''Je zegt nu wel dat ik zo lelijk en dat ik niet aan een vriendin kon komen, maar gisteren was het ; elke meisje dat ik bevriend raakt valt voor jou. Dus, aangezien ik zo lelijk ben kun je dus weer vrienden maken.'' Hij had het onderwerp weer naar boven gebracht. Waarschijnlijk had ze al geprobeerd vrienden te maken. Ze zou anders hem niet ontmoet hebben. Hij keek naar de jongen hoe heette hij eigenlijk? Hij had zich nog niet voorgesteld. Waarschijnlijk wist hij al dat hun Traitors van de Water Country waren en aangezien Dakotah had gezegd dat het onze ,dus hem meegerekend , soortgenoten waren die hun hadden aangevallen, moest hij ook van de Water Country zijn. Er was een kans dat Dakotah hem al kende van de Water country.. Hij had hem in ieder geval nooit gezien. Als hij van de Water Country kwam en hen niet had aangevallen dan was het waarschijnlijk zo dat hij ook een Traitor was. Meestal haatte hij Traitors. Sommige waren net zoals hem en Dakotah. Terwijl sommige het verdiende vermoord te worden aangezien ze de ergste dingen deden. Natuurlijk zou hij als hij eindelijk weer toegelaten werd bij de Water Country niet meer op Traitors jagen. Hij was pas net begonnen met de missies toen hij er uit werd gekikt. Nu voelde hij hoe het was voor de Traitors om achterna te zitten; irritant. Om het nog erger te maken waren er waarschijnlijk Traitors die niet iets slecht hadden gedaan en dan moest hij achter ze aanjagen. Hij schudde zijn hoofd heen en weer, hij zou dat niet meer doen! Terwijl hij diep in gedachten verzonken was praatte Dakotah en Suigetsu blijkbaar tegen hem. Dit had hij allemaal niet gehoord. Hij werd wakker toen Dakotah zijn hand van haar afsloeg. Dit zorgde ervoor dat hij zijn evenwicht verloor en met een grote plons in het water viel. Snel schoot hij met zijn goeie hand naar zijn been. ''Aww..'' kreunde hij van de pijn. Hierbij liet hij het, hij zou zich niet op dat niveau verlagen. Zeker niet voor Dakotah. Hij tilde zijn been op zodat het nu boven water was. Hij had geluk gehad dat deze plek zit baar was. Hoe de fuck moest hij nu opstaan? Hij deed een poging om om te staan zonder succes. Hij keek Dakotah met een glimlach aan. ''Dakotah- Chaaaaaaann..'' Normaal sprak hij haar zo niet aan, het was normaal gewoon Dakotah. Dit was gewoon om zielig te doen. ''Kun je me helpen?'' Hij stak zijn goeie arm naar haar uit. ''Please..''

- Nup, elke pagina heeft 50 post vordat hij vol is. Het is dus 10 post zonder of met postsheets. -

Suigetsu keek naar de conversatie tussen Dakotah en Satsuji. Ik zou er nog een tenminste kunnen krijgen, jij bent echt veel te lelijk Dakotah Dakotah Dakotah Je zegt nu wel dat ik zo lelijk en dat ik niet aan een vriendin kon komen, maar gisteren was het ; elke meisje dat ik bevriend raakt valt voor jou. Dus, aangezien ik zo lelijk ben kun je dus weer vrienden maken. Ja de wip was lekker he Satsuji spraken de twee. Suigetsu rolde zijn ogen en keek met zijn armen over elkaar heen naar de twee. ''Er is niks sexueels tussen mij en Dakotah, dus ook geen relatie. Pech.'' zei hij toen snauwend. Hij krabde nu op zijn hoofd, en liet een zenuwachtig lachje horen. ''Dus.. Jullie zijn aangevallen. Ik neem aan een Bounty Hunter met een raar metalen masker? Dat is iemand van de Shimura familie. Zo iemand wou mij ook te pakken krijgen, maar die ligt nu ergens dood te bloeden.. denk ik.'' zei hij, kijkend naar boven. Hij leunde nogsteeds op het zwaard van de vader van Kakuya Momoto, die hij tevens ooit nog bevochten had. Hij ging nu op de grond liggen, en viel meteen in slaap.

Boos keek Dakotah opzij, maar een lach kwam op haar gezicht toen ze Satsuji zag liggen. Haar lach ging van onhoorbaar naar hoorbaar. Op een gegeven moment stond ze zelfs dubbelgeklapt van het lachen. ‘Dat is leuk, jou zo machteloos en smekend zien,’ zei ze smalend, waarna ze hem aankeek en dichtbij hem ging staan. Ze hurkte bij hem neer en keek hem aan. ‘Kijk, Suigetsu, dit is nu de ontsnapte aap, genaamd Satsuji,’ begon ze en ze deed net alsof ze haar brilletje achteruitschoof. ‘Hij is ongeveer meer dan een meter zeventig, heeft een letterlijke grote mond, met scheve tanden en hij houdt van kleine nichtjes. Hij is redelijk dom en heeft geen hersens,’ zei ze en ze keek daarbij opzij, plagend. ‘En daar ligt hij dan, zo hulpeloos. Wilt iemand hem helpen behalve ik?’ vroeg ze en ze keek in het rond alsof ze iemand zag, maar natuurlijk was er niemand in de buurt. ‘Nee? Echt niet?’ Nu vond ze wel dat ze hem genoeg gepest had. ‘Die kreeg je nog terug, kleine rotzak. Niemand zegt iets over vriendjes in mijn buurt!’ snauwde ze hem toe, waarna ze zich bukte en hem van de grond hielp. Ze grinnikte even en trok hem met een ruk overeind, waarna zij zich omdraaide. Toen ze Suigetsu zag liggen, vertrok haar gezicht naar boos. ‘Opstaan, lame ass!’ schreeuwde ze, waarna ze een harde trap tegen zijn rug gaf. ‘Geen tijd voor slapen nu,’ snauwde ze hem toe. ‘Nou, ik ga, doei doei,’ zei ze en ze begon te lopen, met Micah aan haar zijde.

- Maha, vadertje is er, dus moet gaan ^^ -

Suigetsu hoorde alles in zijn slaap, waardoor hij erover droomde. Hij zag in zijn droom nu Satsuji als een lelijke behaarde aap met kei lange maar scheve tanden, een brein dat uit zijn neus stak, en scheve ogen. Suigetsu werd vervolgens wakker door een trap op zijn rug. ''Sheez.. moet dat nou..'' zei hij waarop hij zich omdraaide, en zijn hoofd tegen de rotswand aanstootte. ''Godver.. klote...'' vloekte Suigetsu, merendeels in zichzelf. Hij stond op, glimlachte overdreven naar de twee, klopte zichzelf af, en wou weer terug het gat inspringen, waar hij vandaan kwam. Hij was vergeten dat het nog bevroren was, dus ging hij ervoor zitten. Hij trok ondertussen zijn zwaard, die nogsteeds in de grond zat, waar Suigetsu eerder nog op leundde, uit de grond en deed het in zijn schede. [color=blue]''WATASHI GA OKONA! TSU, Teru BAKA''/color] riep Suigetsu vervolgens kwaad. Het betekende, ik ben weg, idioot, doelend op Satsuji. Hij blies een kusje naar Dakotah, en wou vervolgens het ijs breken. Hij werd onderbroken toen de naam Shimura werd uitgesproken. ''De meeste Shimura zijn Bounty Hunters. Ze werken soms samen. Degene die ik op me hielen kreeg, was een sukkel genaamd Ugatsu. Er was niks gevaarlijks gebeurt achteraf, want ik zat in een café, aangezien ik ging ontbijten, alleen als een Rogue Warrior, zou je bijna alleen kunnen eten in Benisu Village.'' vertelde Suigetsu toen.

Boos keek Dakotah opzij. ‘Als je daarnet naar me geluisterd had, weet je dat hij Suigetsu heet, eendagseend,’ zei ze en ze keek hem daarbij achterlijk lang aan. Micah keek naar Satsuji en begon half medelijden te krijgen dat Satsuji steeds uitgescholden werd door Dakotah, ook al had hij dat soms wel verdiend met zijn nogal stomme opmerkingen. Ze keek naar Suigetsu. Ze nam haar boemerang bij haar heup vandaan en gooide die vlak voor zijn neus af tegen het ijs, waardoor er een groter gat ontstond. Handig ving ze haar boemerang op. ‘Alle jongens zijn hetzelfde,’ mompelde ze, doelend op het kushandje. ‘Leuk geschiedenisverhaal. Ik zal het voor eeuwig in mijn hoofd houden,’ mompelde ze sarcastisch in verband met de Bounty Hunters. Ze voelde zich nu niet bepaald bang voor die gasten. ‘En om Satsuji maar even vrolijk te maken: ik hou van hem,’ zei en ze keek hem daarbij lang en verleidelijk aan, knipperend met haar ogen als een achterlijk wijf die voor haar grootste fan stond. Daarna keek ze hem weer droog aan. Micah sprong tegen de kont van Suigetsu op, als een soort teken dat hij geen kushandjes meer mocht werpen naar Dakotah. Dat Micah snel jaloers was, was nu weer eens gebleken. Ongeduldig trok Dakotah Satsuji aan zijn hand. ‘Kom op, dadelijk worden we weer aangevallen,’ zei ze en ze keek daarbij Suigetsu even aan en rolde toen overdreven met haar ogen en grijnsde toen naar hem, waarna ze Satsuji’s hand als een klein, bang meisje vasthield. Klein? Nee. Bang? Nooit. Micah piepte ongeduldig. Ook hij wou blijkbaar weg hier.

- Inspiratie is met de rollende donder hier meegegaan :p -

''Ik heb echt veel aan alleen een naam,'' mompelde hij droogjes naar Dakotah. Nu keek hij Suigetsu uit. ''Alleen Dakotah mag me idioot noemen.'' Het klonk normaal, maar toch eng alsof hij iets zou doen als hij het nog eens deed. ''Okeey, Dakotah!'' Hij keek Dakotah nu met een glimlach aan, wat raar was omdat hij zo snel wisselde. ''Lets go!'' Hij pakte haar hand stevig beet. ''Ik weet zeker dat er paarden tussen de bomen verstopt zitten dus uitkijken om overreden te worden.'' Weer hetzelfde grapje, maar zij had zijn hand vastgehouden. Eigenlijk hielp ze hem hiermee. Het zou moeilijk worden voor hem om de hele weg naar huis te hinkelen. Omdat Dakotah zijn hand vast had kon hij zijn evenwicht een beetje behouden. ''Bye Suigetsu!'' riep hij nu met een grote smilie op zijn face. ''Kom Dakotah!'' hij begon te hinkelen terwijl hij Dakotah haar hand vasthield. Eigenlijk ging het best snel, toch was het niet goed. ''Wacht!'' Hij liet haar hand los en pakte een tak van de grond. ''Deze kan wel dienen als wandelstok, hè?'' Hij leunde erop. Toevallig was het de precieze lengte en zag hij er schoon uit. Hij had geluk gehad. Hij liep weer naar Dakotah, iets watt veel makkelijker leek nu, en hield haar hand weer stevig vast. ''Zoals ik al zei, Kom Dakotah!''

~ Topic uit, kut post ~