Haar ravenzwarte haren golfden mee op haar rug bij elke stap die ze zette. Haar helblauwe ogen speurden het gebied af voordat ze het betrad. Iets wat ze tot een gewoonte had gemaakt. Nooit, maar dan ook nooit zou ze zich zó laten overvallen als haar ouders. Dat had tot hun dood geleidt. Een zucht verliet haar keel. Opnieuw had ze flarden van gesprekken opgevangen van mensen die dachten dat ze doof was of whatever. Opnieuw hadden de ouderen van het dorp over haar gefluisterd. Dat ze een monster was. Dat ze alles wat op haar weg kwam doodde en afslachtte als een wild varken. Oké misschien was dit half waar. Maar álles afslachten? En zo zonder reden. Nee, soms was het leuk. Nah dat ook nog niet eens maar er moest een reden zijn waarom ze iemand moest doden. Tot vandaag. Het was allemaal te veel geweest. Het had gewoon op moeten houden. Hun hadden op moeten houden. Ze zag de blikken in hun ogen toen ze haar katana meerdere malen in het lichaam van haar buren had gestoken. Of toen ze haar donkere vlammen over het lichaam van een van de elitaire leden van de clan had laten vlammen. Opnieuw krulden haar mondhoeken omhoog. Eindelijk had ze laten zien wat ze werkelijk waard was. En nu had de clan haar niet meer. Ze waren haar kwijt. Men had lang op dit moment gewacht maar vreesde haar nu des te meer. Even weerklonk haar koude lach. Een traitor. Zo werd ze vanaf nu genoemd. Haar ogen sloot ze, bracht beide handen naar elkaar toe met de handpalmen tegen elkaar en sloot toen haar vingers om elkaar heen zodat haar handen met elkaar verstrengeld waren op haar wijsvingers na. Die drukte ze zacht tegen haar lippen. ”Girei..” fluisterde ze zacht en noemde daarmee de naam van haar jonge ravenzwarte wolvenwelpje. Zoals altijd verscheen hij meteen aan haar zijde. Vanonder haar lange wimpers keek ze naar het diertje dat haar trouw volgde. Yazuki zakte door haar knieën en streelde het dier over zijn hoofdje. Met zijn kristalblauwe ogen keek het omhoog alsof het op een teken wachtte. En daar was het. Iemand was in de buurt. Haar vinger drukte ze tegen haar lippen toen ze Girei een zacht geluidje hoorde maken, haar ogen bleven echterde omgeving afzoeken..

& Nathan!

Nathan liep rustig door de bossen, het was er altijd donker, en bijna iedereen verdwaalde hier. Maar nathan niet, want hij kon schaduwen van elkaar onderscheiden, en zo had hij altijd een weg terug. Hij liep over een paar boomstammen, je zag hoe ze bet brute kracht waren omgegooid, Aangezien Nathan hier vorige week getraind had. Hij Sprong op een hoge tak, en keek even rond, alles leek op zich rustig, op twee aparte schaduwen na, een kleine, en een redelijk grote. Hij gebruikte shadowstep, en kwam achter een bosje terecht. Hij stond rustig op, en keek even rond, hij zag een meisje, en een klein draakje. Hij ging weer gebukt zitten, en raakte een tak, die met een zacht geluid verschoof.

'zucht''Shadowstep' zi hij rustig. Hij landde ongeveer 2 meter achter het meisje. Nou je toch weet dat ik hier ben, hoef ik me ook niet meer verbogen te houden he?. Zei hij tegen het meisje. 'Simpel vraagje, Wie ben je, en wat doe je hier?, je weet toch wel dat dit gebied eigendom is van de darkness clan he? Zei hij tegen het meisje, aangezien hij haar nog niet kende

Met een ijskoude blik in haar helblauwe ogen staarde ze de jongenman koppig aan. Eigenwijs stak ze haar kin naar voren en liet haar blik over hem heen glijden. Haalde toen haar schouders op zonder zijn blik los te laten. ”Dus..? Wat boeit mij het dat dit bij de Darkness clan hoort” Yazuki haalde een hand door haar ravenzwarte haar en raakte met haar rechterhand even het puntje van haar neus aan. ”Wel. Ten eerste zie ik niet in waarom het jou wat aan gaat maar goed. Als je het zo graag wilt weten mijn naam is Kuchiki Yazuki. Ex-lid van de Fire Clan.” zei ze met een sluwe grijns rond haar lippen. Een koud briesje streelde haar huid en speelde met haar lange lokken. Nauwkeurig bestudeerde ze zijn gezicht. Ieder groefje, bekeek zijn ogen. Boorde haar helblauwe ogen in de zijne. Haar blik gleed over zijn haar. Sneeuwwit, in schril contrast met haar eigen ravenzwarte lokken. Nog altijd krulde een grijns haar lippen terwijl ze naar hem keek. ”Het is me een genoegen een lid van de Darkness Clan te ontmoeten. Maar wat ik hier doe? Nah, gewoon. Ik hou van de duisternis van dit bos..” zei ze waarna ze genietend haar ogen sloot. Vanonder haar lange wimpers hield ze de jongen die van dezelfde leeftijd als haar was in de gaten. Hoewel er geen directe dreiging vanuit hem was gekomen vertrouwde ze hem ook niet. Het was en bleef een member van de Darkness Clan en die werden niet zomaar onvoorspelbare schaduwen genoemd. Speels kantelde ze haar hoofd en opende haar ogen weer volledig. Met een korte handbeweging maande ze Girei naast haar te gaan zitten en gehoorzaam luisterde de jonge ravenzwarte wolf en nam naast haar plaats. Zijn kristalblauwe ogen op de jongen gericht. ”En met wie heb ik het genoegen?” zei ze quasi vriendelijk terwijl ze de laatste paar bloedspatjes van haar gezicht af poetste.

Nathan hoorde dat ze een Ex-lid van de fire clan was, en grijnsde even, elk lid minder maakte zijn taak immers makkelijker. ”Het is me een genoegen een lid van de Darkness Clan te ontmoeten. Maar wat ik hier doe? Nah, gewoon. Ik hou van de duisternis van dit bos..” hoorde hij haar zeggen. hij vond het zelf ook fijn, maar dat was alleen maar omdat hij in een bos vol met schaduwen bijna onverslaanbaar was. ”En met wie heb ik het genoegen?” vroeg ze aan Nathan, hij kon niet precies horen of het nou vriendelijk, of arrogant bedoeld was. 'Mijn naam is Nathan Hollow, een van de beste warriors van de darkness clan, en bij verre de sterkste warrior die dot bos ooit heeft betreden.' zei hij op trotse toon, hij was in het bos nog nooit verslagen, omdat hij volledige bewegelijkheid had over alle schaduwen, er hoefde maar een steen te liggen, en hij kon er uit tevoorschijn komen.

'En, wat zijn jouw specialiteiten?' vroeg hij aan het meisje, hij wou het bij iedereen weten, want voor het zelfde geld moest hij er nog een keer tegen vechten.

Yazuki trok haar wenkbrauw op terwijl ze hem aan keek. Het leek wel een wedstrijd wie het het langste vol zou houden. Na het horen van zijn worden trok ze haar linkermondhoek op in een sluwe grijns. Yazuki ontging niets. Had geleerd op ieder klein trekje van een ander te letten. Op alle kleine voor velen onbelangrijke feiten. Daar kon zij weer informatie uit halen. Vaak negeerde men haar. Sprak met angst en afschuw over haar. En waarom? Vreemd vond ze het ook niet als een ander haar net zo behandelde. Aangezien haar hele Country haar zo behandelde. Yazuki haalde haar schouders op. ”Mijn specialiteit is zoals je zult verwachten vuur..” zei ze met een grijns rond haar goedgevormde lippen. Yazuki was niet lelijk, nee zeker niet. In feite was ze zeer aantrekkelijk zelfs. En wie niet beter zou weten zou meteen verliefd op haar worden. Echter leek het alsof ze een muur rond zich opgebouwd had dat alles en iedereen af stootte. Zo ook het mannelijk geslacht. Of het haar wat deed? Nee. Of ze ermee gezeten had? Ja. Mannen en jongens keken wel, nee staarden zelfs. Maar daar bleef het bij. Ze zouden nooit een gesprek met haar aanknopen. ”En daarnaast heb ik zo mijn speciale technieken..” verlieten de woorden haar keel als een zoetgevooisde fluistering zo helder en zangerig. Waarna ze hem een knipoog schonk. Geen haar op haar hoofd die er aan dacht haar specialiteiten met hem te delen. Het was en bleef een lid van de Darkness Country. Haar blik liet ze rond het gebied gaan waar bomen omgegooid lagen. ”Jou werk?” vroeg ze met een knik van haar hoofd in de richting van de omgevallen bomen.

Nathan was in gesprek gekomen met het meisje, dat er niet bepaald verkeerd uitzag! ”Mijn specialiteit is zoals je zult verwachten vuur..” . Ja, dat had hij inderdaad al verwacht, maar hij wou het toch zeker weten. ”En daarnaast heb ik zo mijn speciale technieken..” zei het meisje, Nathan grijnsde even, hij had bijna alle meiden achter hem aan, voor zijn kracht, of voor zijn geld. maar dit meisje was anders, er was iets met haar, maar hij wist niet precies wat.
ze knikte richting de bomen. ”Jou werk?” vroeg ze. Ja, ik had hier vorige week even getraind, maar ik heb nu toegang tot de training grounds van de darkness country, dus ik hoef hier niet meer te trainen.Nathan keek haar even aan, ze kende haar ergens van, maar waarvan wist hij niet. Waarom ben je trouwens een EX-lid van de fireclan?, je bent toch geen akusohi he?




en poef, hier ging mijn inspiratie op een roadtrip

Met een grijns keek ze naar de jongen voor haar. Het was al meteen wel duidelijk geweest dat hij van de Darkness Country was geweest. En laat de Fire Country en de Darkness Country nou net bepaald geen vriendjes zijn. Ach boeide het haar ook. Ze had immers niets meer met die hele Fire Country te maken. Haar hoofd kantelde ze terwijl ze haar blik over het lichaam van de jongen liet glijden. En ze toe moest geven dat hij er niet verkeerd uit zag. Dit waren gedachten die anders nooit bij haar op gekomen zouden zijn. Totdat haar ware natuur ontwaakte. Want bij het ontwaken van de draak in haar ziel was ook een ander deel van haar ontwaakt. Een gevaarlijke, vurige kant die zowel dodelijk als passioneel was. Kort knikte ze haar hoofd en liet haar blik nogmaals rond glijden over het gebied met de verwoeste bomen. Het koste wel degelijk een bepaalde kracht om die bomen te ontwortelen. En zo zag hij er ook wel uit. Krachtig. Bijna zou ze de chakra kunnen ruiken maar zo geoefend was ze nou ook weer niet. Ze voelde het echter wel. Een gevaarlijke glans weerspiegelde in haar ogen. Tanden leken scherper te worden. Haar ivoorkleurige huid leek uit schubben te bestaan en haar ravenzwarte haar kreeg een bloedrode glans. Vleugels van vuur sierden haar rug. Met een zowel uitdagende als speelse grijns rond haar lippen keek ze hem aan. Haar helblauwe die hem strak aankeken. ”Ach, je word al om het minste en geringste uit de Country gezet. Ook al dood je maar een random persoontje.” antwoordde ze nuchter. Girei was naast haar gaan zitten en nam de jongen doordringend op maar hield zich koest aangezien er geen sprake was van gevaar. Een koele, koude lach verliet haarkeel. Zowel angstaanjagend als aangenaam. ”Akusohi? Als ik ergens een hekel aan heb is het de Akusohi.” zei ze spottend. Niks moest ze met hen te doen hebben. ”Maar wat brengt jou hier zo vroeg in de ochtend aangezien trainen hier niet meer aan de orde is.” vroeg ze hem koeltjes. Onvoorspelbaar bleef ze. Van het ene moment op het andere kon ze van koel overgaan op een heethoofd en net zo weer haar koele zelf worden. Dat was gevaarlijk. Dodelijk gevaarlijk..

[heeeel laat sorry ]