Rustig was Dakotah naar buiten gelopen. Ze zuchtte en keek opzij naar Micah. ‘Nee, Micah, blijf maar bij Satsuji. Ik ga een wandeling maken en als ik aangevallen word door een of andere sukkel, ben jij ook in gevaar,’ zei Dakotah, maar het had niet veel zin meer. Micah sprong vrolijk achter haar aan en Dakotah stak haar handen machteloos in de lucht. ‘Waarom snappen puppy’s nou niks van mensen?’ vroeg ze en Micah blafte verontwaardigd. ‘Je bent geen hond,’ snauwde ze hem toe en Micah keek haar uitdagend aan. ‘En durf me nog een keer zo aan te kijken en Satsuji en ik eten vanavond wolf!’ riep ze hem toe en Micah grauwde geamuseerd. Zuchtend liep Dakotah door. ‘Hoe kun je nu blijven lachen als ik je zo commandeer?’ vroeg ze en Micah drukte zijn kopje tegen Dakotahs been, alsof hij daarmee wou zeggen dat hij heel veel van haar hield. ‘Ik ook van jou,’ zei Dakotah en ze bukte zich en gaf hem een kusje op zijn kopje. Ze liep rustig door. Ze ging vandaag zwemmen. Een nadeel: het moest wel naakt, maar ach, wie zou er eigenlijk komen? Trouwens, als Satsuji en zij genoeg geld zouden hebben, zou ze een zwembroek gaan kopen en een bikini of zo iets, of hoe dat ding ook mocht heten. Toen ze aankwam bij de rivier, deed ze op haar dooie gemak haar kleren uit waarna ze in het water sprong. Ze grinnikte even en liet zich lekker in het water zakken. Toen Micah begon te grommen, vloekte ze. Er kwam vast iemand aan!

&Tsuna

Daar stond hij dan een jongen van 1.73. Dat was een normale lengte voor iemand van zijn leeftijd. Je kon hem niet echt lang noemen en ook niet kort. Hij had kort bruin haar dat alle kanten op schoot en goud, geel gekleurden ogen. ''Bommetje!'' riep hij luid. Hij sprong het water in met alleen een zwart gekleurde zwembroek aan. Hij was licht gespierd wat normaal was voor iemand die alleen hand- to hand vocht. Natuurlijk had hij wel enkele afstand aanvallen voor de zekerheid. Zijn sterkste aanval was een lange afstand aanval dus het was niet dat hij in het nadeel was bij een lange afstand gevecht. Hij haalde diep adem en ging onderwater zwemmen. Het was hier zo'n 4 meter diep en gelukkig voor hem was de stroom hier het zwakst van de hele rivier. Hij had lang gezocht naar een plek met een normale tempo, als hij zo'n 50 meter verder zou zwemmen zou de water sterk genoeg zijn om hem te vermoorden. Hij kwam weer boven water en haalde diep adem. ''Natsu, blijf jij hier?'' vroeg hij aan zijn Pet. ''Is goed!'' antwoordde deze. Het was niet dat Natsu water haatte, hij vond het er echt heel leuk uit zien. Hij zou heel graag willen leren zwemmen maar hij kon niet in het water. Zijn lichaam was bedekt met vuur. Het was niet dat hij dood ging van het water, het begon alleen te prikken wat niet leuk voelde. ''Ik ben zo terug.'' Tsuna haalde diep adem en ging toen onderwater.

Zonder dat hij het door had zwom hij mee met de stroom mee. Hij kwam tegen iets aan en kwam dus weer naar boven. ''Dat was leuk,'' mompelde hij in zichzelf. Hij wreef met zijn handen over zijn ogen om weer normaal te kunnen kijken. Hier leek de grond loop baar maar de stroom was niet sterk. Hij opende zijn ogen en keek naar een grommende wolf. Waar was hij? Waar was Natsu? Bang keek hij naar de wolf. Zou het bijten? Waarschijnlijk wel anders zou het niet grommen. Bang liep hij achteruit hij voelde dat hij tegen iemand aan kwam. Hij draaide zich om en zag een meisje staan. Was ze.. bloot? ''Uwh!'' hoorde je hem zeggen. Hij zette zijn hand voor zijn ogen om haar niet te zien, toch keek hij tussen zijn vingers door. Wat deed er iemand bloot in de rivier?

Het meisje begroette hem. Nog steeds keek hij haar maar half aan. Zo'n wolf die niks deed? Dat geloofde hij niet. Die beestte hadden niet zulke grote tanden voor niks. Natsu daarentegen mocht hij wel. Hij wist niet waarom, misschien omdat het een Chibi- achtig iets was? Het was klein en bol en zag er schattig uit. Iets wat hij niet van wolven kon zeggen. Misschien vond hij Natsu net eng omdat hij gewend was aan het diertje? Hij had Natsu als Ei gevonden zelf uitgebroed en zelf de naam gegeven. Hun namen leken best wel op elkaar, maar hij dacht daar niet aan bij zijn naam geven. Hij dacht aan Natsu wat zomer betekende in het japans. Bij zomer dacht hij aan hitte en bij hitte dacht hij aan vuur. Natsu was duidelijk bedekt met vuur, die niet pijn deed. Hij kon het vuur zo vaak aanraken als hij wou. Natsu kon zelfs door het gras rollen er gebeurde niks. Hij kon dan zelf bepalen. Als hij wou zou hij dingen in de fik steken en als hij dat niet wou, gewoon niet. Ook voelde sommige mensen zijn hitten en verbrandde als ze hem aaide. Dit was alleen als de persoon kwade gedachte had. ''Please don't hit me!'' Was het eerste wat hij aan haar zei. Hij wist al dat meisjes het niet leuk vonden om bloot gezien te worden. Het was niet dat hij expres naar haar toe gegaan was om haar bloot te zien. Het was per ongeluk, echt!

Toen Dakotah hem beviel om te draaien deed hij dit zonder na te denken. Hij deed zijn ogen dicht en wachtte braafjes op haar teken. Eigenlijk was hij best dom, hij draaide zich gewoon om. Stel je voor dat het meisje een Traitor was en dat ze zijn kop eraf zou hakken terwijl hij zich omdraaide? Hij slikte. Hij wou nog niet dood! Hij had geen keus, hij moest zo blijven. Als hij zou omdraaien om te kijken of ze hem eigenlijk stiekem wou aanvallen zou ze hem zeker weten doodde, of het een traitor was of niet. Toen ze zei dat hij weer kon kijken draaide hij zich opgelucht om. Gelukkig er was nog niks gebeurd. ''T-...'' Hij bleef even stil. ''T-Tsuna..'' zei hij nu stotterend. Ze zou hem nu vast uitlachen. Hij zag er best wel kewl uit, vond hijzelf dan, en dan gedroeg hij zich zo. Hij kon er niks aan doen! Hij had geluk dat hij niet altijd zo was, in een gevecht gedroeg hij zich ook kewl. Vond hij dan. Toch vond hij gevechten niet leuk, ze deden altijd zo'n pijn! ''M-mevrouw.. zou i-ik mogen vragen h-hoe U heet?'' vroeg hij nu nog stotterend. Het duurde even voordat hij zijn zin had afgemaakt.

Rustig keek ze hem aan en Micah liet zijn dreigende houding zakken en ging op de grond liggen. Micah vond dat hij wel genoeg voor Dakotah had gedaan. Dakotah was zelf verdergegaan met haar conversatie met de jongen, dan mocht ze het ook zelf oplossen als ze in de problemen kwam, vond hij. Natuurlijk zou hij gelijk opspringen als ze in gevaar was, maar Dakotah kennende, die liet zich echt niet gauw beetnemen en zeker niet door een jongen. Dakotah trok haar wenkbrauw verbaasd op toen ze hem hoorde praten. Haar blik was bijna spottend. Ze had een totaal ander gedrag verwacht van deze jongen. Een hele arrogante, denkend dat hij alle meisjes kon krijgen. ‘Nou, was dat nu zo moeilijk?’ vroeg ze spottend toen hij zijn naam uitgesproken had, maar ze had wel een lief – redelijk lief, dan – glimlachje erbij, wat betekende dat ze zijn gedrag en respect zeer op prijs stelde. Ook zijn volgende woorden lieten haar glimlachen, maar bracht haar ook op pikante ideeën. Deze jongen was overduidelijk niet uit op haar lichaam, maar hij was zo bang en deed zo voorzichtig. Ze kon hem toch wel een klein beetje plagen met haar vrouwelijke kanten? Ze wou hem wel eens zo rood als een biet zien worden. Ze kon, als ze wou, de mannen het hoofd lekker op hol laten slaan, alleen was ze wijs en gebruikte ze die kracht eigenlijk nooit, aangezien ze dan echt verkeerde ideeën in hun hoofd stampte en dan was het haar eigen schuld als ze op haar afkwamen. Ze keek hem rustig aan en grinnikte toen even. ‘Mijn naam is Dakotah, moet ik het voor je spellen?’ vroeg ze en ze keek hem daarbij met een pokerface aan. Eigenlijk was het heel gemeen. Kwam ze eindelijk iemand tegen die vriendelijk was, deed ze zo. Elegant trok ze haar been omhoog en boog ze zich voorover, zodat de opening van haar topje nog dieper werd. Ze had zin om hem flink te laten zweten, maar deze keer niet met angst. Deze keer van schaamte omdat hij per ongeluk naar dingen keek waar hij eigenlijk niet naar zou mogen kijken. ‘Achternaam heb ik niet,’ zei ze en ze gaf hem daarbij een knipoogje, waarna ze zich weer naar achter boog. Oké, nu had ze hem wel genoeg laten zweten. ‘Maar goed,’ zei ze en ze schudde haar haren heen en weer, alsof ze een soort godin van de zon was. Dit was gewoon zo leuk en grappig. Ze kon die jongen lekker hard laten zweten en laten schrikken. Maar nee, dat ging ze dus niet doen. Dit was niet voor herhaling vatbaar. ‘Je moet niet zo naïef zijn,’ zei ze zacht tegen hem en ze liet haar voeten in het water glijden. ‘Ik had je ook je kop af kunnen hakken,’ zei ze en ze keek hem daarbij even donker aan. ‘Zolang jij geen problemen zoekt, krijg je er ook geen, lief van mij hè?’ vroeg ze, plagend bedoeld en ze zette een schattig, zoet glimlachje omhoog. Haar grijze ogen keken diep in zijn ogen. ‘Tsuna, hè? Mooie naam,’ complimenteerde ze hem en je kon aan haar blik zien dat ze het meende. ‘Van welke Country?’

- Wooeeesj! Mijn inspiratie is terug van vakantie -

Nog steeds zat Tsuna in het water en half bloot. Hij had liever wat kleren aan gehad bij een meisje. Ze kon nu wel zijn sexy lichaam zien. Ze boog zich voorover. Deed ze het nu expres? Dit kon hij niet echt zien, misschien was ze altijd zo? Toch voelde hij zich hier ongemakkelijk bij. Hij richtte zijn blik op de wolf die achter haar lach. Gelukkig, ze boog weer normaal. Hij keek haar weer aan, natuurlijk gewoon haar gezicht. ''Dakotah- senpai dus..'' Het klonk misschien arrogant om haar senpai te noemen. Dat betekende dat hij zichzelf goed vond maar Dakotah beter was. Hij wist niet wat hij haar moest noemen. Ze voelde niet echt san achtig, chan zou hij haar nooit noemen. ''M-mijn hoofd?'' stotterde hij toen ze zei wat er kon gebeuren. Hij pakte zijn nek even vast. Hij wist niet wat voor beeld hij moest vormen. Ze leek best aardig maar zei gemene dingen. Hij had al van te voren een gevoel gehad dat ze zo zijn. ''I-ik kom van de Fire Country.'' Je hoorde dat hij nog steeds treuzelde maar hij zich meer op zijn gemak voelde. ''En jij?''

Hij keek eens achterom. Hij had Natsu helemaal alleen achter gelaten. Hij was nooit oor zo lang van Tsuna gescheiden geweest. Niet alleen hij maar ook Natsu zou vast heel bezorgd zijn. Hij moest snel een einde aan deze conversatie breien zonder onthoofd te worden. ''V- vind U het erg als ik s-snel m'n pet ga halen?'' vroeg hij haast smekend. ''En onthoofd me please niet.'' Dat tweede zei hij zonder een probleem. Normaal stotterde hij niet, hij had een soepele en sexy stem die aardig klonk. ''Ik ben zo terug, met kleren aan.'' Weer klonk het zonder problemen. Hij klom het water uit en keek haar kort aan. Snel rende hij weg de richting waar hij vandaan kwam. Toen hij Natsu zag was hij opgelucht. Blijkbaar had Natsu al gemerkt dat hij vast wel meegenomen was door de stroom dus was hij met de tas, waar zijn kleren in zaten, naar hem toegegaan. Ze stonden nog steeds in de buurt van Dakotah. Dakotah zou ze waarschijnlijk nog zien. ''Oeh, een leuk meisje. Vraag haar mee uit!'' riep Natsu. ''Neej!'' antwoordde Tsuna blozend. ''Mietje..'' Natsu snoof en schoof de tas naar Tsuna. ''Dankje..'' Hij pakte zijn deken uit de tas en droogde zichzelf snel. Hij deed een grijze vest aan. Zijn zwembroek liet hij aan. Hij had geen zin om die uit de doen voor Dakotah. Met zijn vest half dicht gerist en zijn tas in zijn hand liep hij terug naar Dakotah..

''Ja.. Natsu is een leeuw..'' Nog steeds voelde hij zich ongemakkelijk, waarschijnlijk omdat hij niet zo vaak met meisjes praatte. Soms kwamen er wel meisjes naar hem toe om hem mee uit te vragen, maar als ze zagen hoe hij zich gedroeg gingen ze lachend naar hun vriendinnen terug om over hem te roddelen. Hij was dan haast nooit zo lang bij een meisje gebleven. Bang keek hij naar Micah. Waarom moest ze van alle dieren die er waren een wolf nemen? Gelukkig leek de wolf niet heel erg gemeen wat het beter maakte. Toch kon hij niet anders dan bang zijn voor de dier. Hij probeerde te glimlachen aangezien hij merkte dat zij dit ook deed. Het was een scheve glimlach, iets wat er normaal veel beter uit zou zien. ''Dakotah- senpai..'' herhaalde hij weer om de naam te kunnen onthouden.

Ze verontschuldigde voor haar gemene gedrag wat hem deed denken dat ze een goed persoon was. Gelukkig, ze zou hem niet doden. Eigenlijk zou hij daar niet bang voor moeten zijn. Hij was best sterk en kon waarschijnlijk wel een meisje aan. ''Water Country..'' zei hij nu zachtjes. Het klonk alsof hij een heel dom persoon was die niet verstond wat ze zei. ''Hoe kun je weten dat ik een goeie gesprek persoon ben terwijl onze gesprek net is gestart?'' Weer klonk het duidelijk dat hij meer op zijn gemak was terwijl er ook klonk dat hij dit niet was. Hij zou waarschijnlijk een paar dagen moeten wennen aan haar voordat hij zich helemaal normaal gedroeg. Als dit hun laatste gesprek zou zijn zou ze dus de echte Tsuna nooit leren kennen. ''Van dichtbij ziet ze er nog beter uit,'' merkte Natsu op. Schamend keek hij naar Natsu. Hij had geluk dat Dakotah hem niet zou verstaan en Micah niet dichtbij genoeg was om het te horen. Hij zou vast in de problemen komen als ze het zou horen. Dit was niet de eerste keer dat Natsu dit deed, bij elke meisje wat maar een beetje er goed uit zag begon hij dit rond te schreeuwen.

''Ahh, het is ook best fijn om met jou te praten Je bent nog niet lachend weg gegaan.'' Aangezien Micah dichterbij kwam staan ging hij verder van de wolf staan. Natsu bleef echter staan om Micah op dezelfde manier aan te kijken. Nu Tsuna nog verder stond werd het wel wat moeilijker om te praten. Ook hij ging bij het randje zitten en stak zijn voeten het water in. Hij negeerde maar wat ze zei over hoe dik ze was, dat was waarschijnlijk privé of hoe je het ook wou noemen. ''Het Country leven?'' Hij keek haar kort aan. Het leven in de Fire Country zou hetzelfde moeten zijn als in de Water Country. Of ze zou niet uit de Country moeten komen dat ze het daarom vroeg. Hij kon nog niet zo goed uitmaken of ze nou wel of niet een Traitor achtige type was. Ze had eerder gezegd dat ze zijn hoofd er makkelijk af kon halen, als hij zich niet goed gedroeg. Daarna bood ze haar verontschuldigen aan, iets wat hij niet kon zien als wat een traitor deed. Hij kon het ook gewoon vragen, maar als het antwoord ja zou zijn, zou ze zijn hoofd er misschien af slaan. Hij legde zijn hand weer op zijn nek. Hij had gehoord dat dat pijn deed..

Neej! Hij moest het gewoon vragen. Hij balde zijn hand. ''Z- zou ik w-wat mogen vragen?'' zei hij voordat hij haar vraag had beantwoord. Hij voelde zich weer ongemakkelijk door de gedachte dat ze misschien een traitor was die zijn hoofd eraf wou hakken. ''Ben je een Traitor?'' floepte hij er snel uit. Hij zetten zijn handen gekruist voor zijn gezicht om deze te beschermen. Met zijn ogen gesloten wachtte hij op de klap die misschien zou aankomen. Wacht, misschien was haar antwoord nee en dan stond hij zo.. Hij opende een oog om te gluren. En deed zijn handen snel weg, hij keek weer normaal. ''Btw.. 't is wel leuk ja..'' zei hij alsof hij zijn vraag nooit had gesteld.

Shit, shit shit! Ze was waarschijnlijk veel te duidelijk geweest over wie of wat ze was. Ze keek hem aan met grote ogen. ‘Ik zou niet snappen waarom ik je uit zou lachen. Zoals je doet is gewoon schattig, dat is niet stom. Nooit onzeker zijn, bij onzekerheid begint altijd de shit,’ zei ze en ze keek hem rustig aan. Over onzekerheid gesproken: daar moest ze echt haar mond over opendoen. Zijzelf was zo onzeker als wat over haar lichaam, maar dat was anders. Ze wou het gewoon niet toegeven dat ze onzeker was. Kom op, haar lichaam was ook gewoon vet, dat was al bewezen. Geschrokken keek ze de jongen aan, Tsuna. ‘Ja, ik ben een Traitor,’ zei ze. Het hem vertellen zou niks ergs zijn, wel dan? Hij leek niet echt in de mood om haar te beoordelen, volgens haar was hij ook gewoon niet zo. En ze vertrouwde hem wel. Ze keek hem aan en haalde haar schouders op. ‘Ik ben gewoon normaal, hoor. Alleen vermoord ik vervelende mensen,’ zei ze doodleuk, waarna ze weer voor zich uitkeek. ‘Maar jou vermoord ik niet,’ zei ze zacht en ze keek even opzij, waarna ze haar blik algauw weer naar voren richtte. Micah ging liggen, was blij dat Tsuna haar niet boos had gemaakt of haar agressie niet opgewekt had, maar vond het ook raar dat Dakotah zich zo makkelijk aan een jongen overgaf. Het leek wel alsof Dakotah Dakotah niet meer was. Hij keek haar aan, maar Dakotah had haar blik naar voren gericht, waardoor Micah niet kon zien of ze zich werkelijk zo snel aan haar vertrouwen en instincten overgaf of dat ze alweer een plan had om die jongen zijn keel door te snijden. Nee, anders deed Dakotah helemaal niet zo. Ze vertrouwde die Tsuna, gek genoeg. Dakotah merkte dat Micah naar haar keek en keek opzij. De wijze wolvenogen zeiden haar al genoeg, legden zijn probleem met haar uit en legden ook uit dat hij het maar raar vond. ‘Ik denk dat ik je wel kan vertrouwen met die informatie. Zolang je me maar niet verlinkt bij een Water Country, anders word ik weer achtervolgd en mijn neefje ook. We hebben al een gevecht achter de rug met eentje van de Water Country en geloof me, het is verschrikkelijk vernederend en rottig als je met iemand van je eigen Country moet vechten,’ zei ze, waarna ze op haar arm wees, haar hand waar het rode verband nog steeds omzat en haar hals, waar een groot litteken liep. Ze haalde haar schouders op. ‘Maar ja, ik denk dat ik je wel kan vertrouwen, zoals ik daarnet zei,’ zei ze en ze haalde haar schouders op, waarna ze opzij keek naar Micah, die haar even aankeek en een knikje gaf. Micah kwam wat dichterbij naar Tsuna en Dakotah keek hem aan. ‘Gewoon niet bang zijn, hij doet je niks,’ zei Dakotah en Micah stapte behoedzaam dichterbij en stak zijn snuit omhoog, maar op een paar centimeter afstand van Tsuna. ‘Als je mij en hem vertrouwt, aai hem dan,’ zei ze en ze was benieuwd wat Tsuna ging doen.

- Je kan eens een postsheet voor Tsuna aanvragen. Die zal er wel cool uitzien :P Met een bange jongen op de cover -

Ze vermoorde mensen? Hij keek haar bang aan. Ze zei dat ze hem niet wou vermoorden, waarop andere mensen dan wel? Hij vond haar nu maar eng. Nu keek hij naar al haar wonden. Waarom waren deze hem nu pas opgevallen? Als hij zo naar haar keek vond hij het best wel zielig voor haar. Wat zei hij nou? Hij kon het niet zielig vinden voor een Traitor. Die verdiende het om te leiden. Ze zei zelf dat ze mensen vermoordde, hoe zouden natuurlijk zouden mensen achter haar aan gaan als ze dat deed. Toch leek ze hem te vertrouwen wat hij raar vond. Hij begreep het eigenlijk wel een beetje dat ze niet weg ging om hem uit te lachen. Ze had niemand om naar toe te gaan om over hem te roddelen. Op haar neef na, die ze al 3x in het korte gesprek had genoemd. Was haar neef ook een Traitor? Dan zat het vast in de familie. Nogsteeds was hij bang voor de wolf. Wat Dakotah ook zei. ''Mietje, dit is geen wilde wolf,'' riep Natsu hem toe. Natuurlijk was het geen wilde wolf, hij had toch een baasje. Zo dom was hij ook weer niet. ''Dus hij zal je niks doen, toch?'' hij keek de wolf even kill aan. ''Anders zal ik hem wat aandoen..'' mompelde hij erachter na. ''Ok..okeey..'' zei hij treuzelend. Langzaam bewoog hij zijn hand naar de wolf. Bij een kleine beweging trok hij zijn hand weer bang weg.

''Ik kan het niet..'' zei hij zachtjes. ''Mietje..'' zei Natsu weer. ''Stop me zo te noemen!'' antwoordde hij gelijk. Je merkte dat hij heel anders praatte dan tegen Dakotah. ''Mietje..'' herhaalde de kleine leeuw. ''Okeey, okeey!'' Hij bewoog zijn hand weer langzaam naar de wolf toe en zetten deze op zijn hoofd. Hij wou dit echt niet doen maar het moest, hij wou geen mietje meer genoemd worden door zijn pet. Langzaam bewoog hij zijn hand over de wolf zijn hoofd om vervolgens bij het begin weer te beginnen en de beweging te herhalen. Eigenlijk was het niet zo erg.. Met een grote glimlach op zijn gezicht keek hij Dakotah aan. Het was het gelukt! ''W.. waarom ben je eigenlijk een traitor?'' vroeg hij aan haar.

~ Er zijn niet zo veel bange pics van deze char al speelt hij in de anime ook bang xD ~

Rustig keek ze naar Tsuna. Als ze heel eerlijk over hem moest zijn, was hij echt een apart geval. Hij was bang, maar zag er stoer uit, ook als alles goed was en hij er zeker van kon zijn dat zelfs Micah hartstikke aardig tegen hem was, kroop hij bang achteruit. Hij was echt een rare, interessante jongen. Ze zuchtte en keek naar Micah, die, toen hij verder geaaid werd, dichterbij kwam en zijn snuit even tegen de borst van Tsuna drukte. Soms wou ze dat ze Micah was. Micah had het zo makkelijk met mensen, zij niet. Zij moest van alles weer een probleem maken. Micah kon goed met agressie omgaan, zij niet. Micah mocht overal aan snuffelen, zij niet. Haha, dat was best een grappig voorbeeld, maar die nam ze dan ook niet serieus. ‘Goed zo, gewoon niet bang zijn. Pas als ik Micah opdraag om je aan te vallen, doet hij het ook,’ zei ze tegen de jongen en ze glimlachte. Zijn vraag kwam als een steek in haar hart en even had ze moeite om adem te halen. Ze keek naar beneden, zodat haar haren voor haar gezicht kwamen te hangen. Langzaam en met zekerheid voelde ze hoe haar kwetsbare kant haar begon te helpen. Nou ja, zij noemde het nu niet echt helpen, omdat ze met die kwetsbare kant om de haverklap kon gaan huilen. Ze voelde de tranen al branden en deed net alsof ze heel hard moest hoesten. Micah zei expres niks, bang dat hij Dakotah zou verraden aan Tsuna. Micah wist dat ze kwetsbaar was en als Dakotah kwetsbaar was en Micah zou gaan janken, zou die leeuw het goed kunnen weten en het tegen Tsuna vertellen. Dakotah wreef even over haar wang en voelde het zweet langs haar rug glijden, ze wou niet huilen! ‘Ze hebben Satsuji vals beschuldigd op moord, ik ben voor hem opgekomen en voilà, nu ben ik hier,’ zei ze en ze keek toen opzij. Ze wendde haar hoofd algauw weer af toen ze tranen voelde komen. De vraag waarom ze Traitor was en de reden waarom ze Traitor was, waren twee van de pijnlijkste dingen om haar te kwetsen, haar kwetsbare kant te zien en op te wekken en om haar aan het huilen te maken. ‘Ik heb mijn ouders vermoord, moeder bij ongeluk, vader om mishandeling, alleen weet mijn Country daar niks van. Ze hebben me alleen maar eruit gegooid omdat ik Satsuji beschermende,’ zei ze en ze zuchtte even. Het water rimpelde even. Ze had haar benen niet bewogen. Ze bewoog snel met haar benen om net te doen alsof het haar benen waren die het water liep rimpelen. Ze voelde het schaamrood op haar wangen komen, gelijk met de natte sporen op haar gezicht. Gatver, ze haatte janken! Als ze nu zou praten kwam hij erachter en als ze op zou kijken ook. Dit had geen zin. Micah, die zijn snuit nog steeds gedrukt had tegen Tsuna, legde zich neer met zijn kop op zijn voorpoten naast Tsuna en keek haar treurig aan. Dakotahs blik was nog steeds naar beneden, hopelijk verborgen haar haren de sporen van tranen zo goed mogelijk, ze wist niks meer te zeggen, alles zou haar kunnen verraden.

- Gemene Tsuna nu! :O -

Valse beschuldiging. Dat was niet zo erg, en het was juist goed dat ze voor een familie lid op kwam. Even leek hij haar minder eng te vinden toen ze zei dat ze haar ouders had vermoord. Tenminste, eentje per ongeluk dus die telde niet. Haar vader vond hij wel meetellen, hoe irritant je ouders konden zijn, je ging ze toch niet vermoorden? Hij had zelf ook zijn ouders verloren Zijn ouders de enige personen die hij had, dus toen hun dood gingen had hij niemand meer over. De enige reden waardoor hij normaal had kunnen doorleven was omdat zijn ouders hadden geregeld dat bij hun dood hij elke maand geld zou ontvangen. Het geld was genoeg voor drie personen, het aantal waarmee hij vroeger in een gezin zat, dus elke maand had hij veel geld over wat hij maar op zijn spaarrekening gooide. Hij kon iemand die zijn eigen ouders had vermoord waarschijnlijk niet vergeven. Ze werd mishandeld had ze gezegd, maar was dat echt een reden om je vader te vermoorden?

''Je moet vast veel om je neef geven, in dit korte gesprek heb je al vijf keer naar hem verwezen,'' zei hij stotterend. ''Als je uit de Water Country bent gegooid en het, ja..'' Hij bedacht zich hoe hij zijn zin moest afmaken. Het zou raar klinken als hij de twee zinnen achter elkaar zou zeggen. ''Ga je de echte dader niet zoeken?'' zei hij nu stotterend. Hij aaide de wolf weer over zijn hoofd heen. Hij keek haar goed aan, huilde ze nou? Het was vast zijn schuld en dan zou ze boos worden en dan zou ze zijn kop eraf hakken! Hij stopte met het aaien van de wolf. Hij was niet goed met huilende mensen! Toch moest hij haar proberen te troosten. ''Het spijt me, ik dacht niet aan je gevoelens toen ik het vroeg!'' zei hij vlug. Hij verwachtte dat dat de reden was dat ze huilde. Hoe kon hij haar laten stoppen met huilen? ''Kijk ik ben een clown!'' zei hij maar. Hij trok zijn neus naar achteren zot het nu een varkensneus leek. Ook trok hij zo'n raar mogelijk gezicht op. Verlaagde hij zich echt naar deze niveau om een meisje te laten stoppen met huilen?

(Geen zin om alle letters dubbel te schrijven xD )

Dakotah wreef door haar ogen. Ah, dit was echt gênant! Nu zat ze hier, huilend, voor een jongen. Ze zuchtte even en hield haar blik naar beneden gericht, vond het ontzettend stom van zichzelf dat ze nu nog aan het huilen was. Ze keek opzij toen hij haar zei dat ze moest kijken. Ze zuchtte even, maar een waterig glimlachje was verschenen. Ze vond het verschrikkelijk om te huilen en zeker in de buurt van een jongen. Hij was eigenlijk best grappig als hij zo deed. ‘Ja, stop maar, hoor, ik huil toch niet,’ zei ze stoer en ze sloeg haar armen demonstratief over elkaar, maar de tranen braken weer door toen ze hem aankeek. Ze wendde haar hoofd af en keek naar de grond, zodat ze de verdrietige blik in elk geval voor hem kon verbergen. Verschrikkelijk vond ze het als mensen wisten dat ze haar kwetsbare, verdrietige emotie had bij mensen die ze net kende. Het maakte je dan zo gemakkelijk om te pesten, zo’n gemakkelijk doelwit. Ze keek opzij naar Tsuna en verborg haar hoofd toen in haar schoot, terwijl ze zachtjes begin te snikken. ‘Ik heb iets in mijn oog,’ zei ze, gesmoord omdat ze in die houding zat. Het zou waarschijnlijk niet uitmaken wat ze zei, maar zo zou ze in elk geval niet opvallen met haar huilen. Dacht ze nu werkelijk dat dit zou helpen? Een beetje hulpeloos keek Micah richting Tsuna.

- Sorry, maar het lukte me niet om een grotere post te maken als ik haar moest laten blijven huilen en ook gewoon omdat ik een nieuwsgierig mens ben :P -

Stoer sloeg Dakotah haar armen om haar heen. Wat moest hij nou doen! Al zei ze dat ze niet huilde was het duidelijk dat ze dat wel deed. Hij moest haar laten stoppen met huilen. Ze vond het duidelijk wel grappig als hij deed als een clown maar dit stopte het huilen niet. ''Eh..'' Hij zetten zijn vinger onder zijn lip, een echte nadenk pose. Ze ging in de positie zitten om haar hoofd te verbergen. Nog steeds hoorde je het snik geluid. ''Het spijt me dat ik er over ben begonnen, wil je nu alsjeblieft stoppen met huilen?'' vroeg hij half smekend. Hij moest haar gedachten van de reden af krijgen.. De reden dat ze was begonnen met huilen.. Wat was dat eigenlijk? Misschien had hij gelijk gehad en was ze begonnen met huilen omdat hij het daar over had gehad. Terwijl het misschien een heel andere reden was. Hij had zich eigenlijk wel in het meisje vergist. Ze kwam zo stoer over en hij had niet verwacht dat ze opeens zou gaan huilen. Dat was waarschijnlijk hoe mensen hem zagen. Hij zag er ook best wel stoer uit en zijn karakter was 24/7 laf. Op in een gevecht na dan.

Hij moest nu echt iets doen om haar te laten stoppen met huilen. Zonder door te hebben wat hij deed zette hij zijn mond op de hare. Binnen enkele seconde hield hij deze er weer af. Het huilen kwam van haar mond, en als ze iets anders deed ermee dan moest ze stoppen. Pas na de korte kus had hij door wat hij had gedaan. Ze zou hem vermoorden. 'Het spijt me! Dood me please niet!'' riep hij in paniek. Hij stond op en rende enkele meters van haar vandaan. Wat had hij gedaan? Natsu kwam kalm naar hem toe gelopen. ''Goeie zet,'' zei hij droog. ''Het was niet de bedoeling!'' riep hij nu naar Natsu. ''Dat zeggen ze allemaal,'' antwoordde de kleine leeuw hierop.

Langzaam liep hij achteruit. Het zou slimmer zijn geweest om om te draaien en weg te rennen, maar hier dacht hij nu niet aan. Hij bleef staan niet precies wetend waarom. Het kwam niet uit angst, hij kende het verschil tussen de twee dingen wel. Toen ze gevaarlijk dichtbij was deed hij zijn armen over elkaar en voor zijn gezicht zoals hij meestal deed. ''Please don't hit me,'' smeekte hij half stotterend. Wat ze deed was iets anders. Ze deed haar arm om zijn nek heen om vervolgens haar lippen tegen de zijne te drukken. Toen ze eenmaal los liet deed hij zijn handen geschrokken bij zijn lippen. Wat deed ze zou weer? Zo had hij niet bedoeld. Hij wankelde achteruit, hij wou haar alleen maar troosten. Straks had hij haar op verkeerde ideeën gebracht. Wild schudde hij zijn armen heen en weer. Misschien bedoelde zij het ook niet zo en deed ze het alleen maar terug om te laten zien dat ze het niet erg had gevonden. Dat moest het wel zijn! Tenminste, dat hoopte hij. ''G-gaat het?'' vroeg hij toen ze door haar knieën zakte.

Gelukkig was ze gestopt met huilen. Zijn plan had gewerkt. Haast trots liep hij naar de rivier toe om water in zijn gezicht te gooien. ''Nu kunnen we weer normaal praten.'' Hij keek haar met een grote glimlach op zijn gezicht aan. Hij wist niet of hij het meisje moest vertrouwen. Ze zag er zo.. niet slecht uit. Toch had ze moorden op haar naam. Hij kon niet inzien dat iemand zoals haar dat zou doen. ''Weet je, als je ooit op zoek gaat naar de moordenaar kan ik je misschien helpen..'' mompelde hij nu zachtjes. ''Het lijkt er misschien niet op, maar ik ben best wel sterk..''

Dakotah zuchtte. Slecht idee, slecht idee. Haar hoofd tolde en ze kon niet eens meer fijn denken. Ze zuchtte en keek naar Micah. ‘Waarom deed je dat?’ vroeg die haar. ‘Geen idee. Ik moest het van mezelf gewoon doen, oké? Ik weet niet wat er is,’ snauwde ze hem toe en hij legde zich neer. Ze gooide water in haar gezicht om haar rode kop te verbergen. Het was fijner om een beetje frisser te zijn. Ze had zin om woedend te schreeuwen. Fijn, ze had zich laten meeslepen en had die jongen teruggezoend. Het voelde raar. Fijn. Toch raar. Ze zuchtte. Ze keek opzij naar Micah. Haar hoofd bonkte verschrikkelijk en ze wou het liefste gaan zitten. Eigenlijk zou ze haar boemerang nu moeten pakken en zijn hoofd af moeten hakken. ‘Oh, het gaat geweldig,’ snauwde ze hem toe. Viel het niet te zien dat ze zich afschuwelijk gedroeg? Ze omklemde met een hand haar boemerang en voelde haar agressie oplaaien. Micah piepte en deed een paar stappen achteruit, terwijl Dakotah haar benen tegen de grond hield om niet kwaad te worden. ‘Oh, kan je dat?’ snauwde ze hem toe en ze keek hem aan. ‘Ik hoop voor je dat je sterk bent. Die mensen die ons zullen achtervolgen zijn tien keer erger dan mij. Behalve als ik agressief word, misschien ben ik dan ietsjes harder en erger dan hun, maar hun vermoorden je genadeloos,’ zei ze en ze keek hem aan. ‘Trouwens, je wilt echt niet met me omgaan. Ik heb meer dan twintig moorden op mijn geweten, slechtheid zit in mijn hart,’ zei ze en ze keek weer voor zich uit. Micah zuchtte en keek ook voor zich uit. Hij vond dat Dakotah nog steeds dezelfde was als voor de moorden. Maar ja, wie was hij? Dakotahs hoofd schoot opzij. ‘Houd alsjeblieft op met je sentimentele gedoe, Micah!’ snauwde ze hem toe, waardoor die achteruit stapte. Dakotahs ogen hadden een roodachtige gloed gekregen, het teken dat iedereen die nu in haar buurt was op moest passen. Ze probeerde de rode gloed weg te krijgen, maar het lukte nauwelijks. Micah jankte zachtjes en duwde met zijn snuit tegen Dakotahs arm. Hij beet hard in haar arm, waardoor Dakotahs elleboog opzij stootte, recht tegen Micah aan. ‘Tsuna, ga weg,’ gromde ze, in poging om hem te beschermen. Haar hand had haar boemerang omklemd en haar ogen werden steeds feller rood. Micah was op de grond gevallen en keek machteloos toe naar Dakotah. ‘Als ik jou was, zou ik oprotten,’ snauwde ze hem toe en haar hoofd bonkte harder.

- Oh oh, she's get mad :O -

''S-senpai?'' stotterde Tsuna. Hij keek haar bezorgd aan. Had ze stemmingswisselingen. Het ene moment was ze heel erg aardig, de andere moment begon ze te huilen en nu was ze opeens boos en gemeen. ''S-senpai..'' herhaalde hun nu. Moest hij nu echt weg gaan? Hij wou het eigenlijk heel erg graag, maar het voelde niet goed om dat te doen. Hij kon ze al een soort van vrienden noemen, iets wat hij nog bij niemand kon. Hij wou het nu niet verpesten door weg te gaan. ''N-neej..'' stotterde hij. ''Ik ga niet weg!'' probeerde hun daarna dapper te zeggen. Bang keek hij naar haar boemerang. Was dat haar wapen? Eigenlijk zag hij het normaal niet als wapen, maar je zag dat deze boemerang gevaarlijk scherp was. waarschijnlijk was het scherp genoeg om iemand zijn keel er af te snijden zonder problemen. Hij had eigenlijk best wel geluk, om het zo te zeggen. Zijn wapens waren perfect om de hare te blokkeren. Hij had handschoenen. En als ze haar boemerang zou gooien zou hij met de vuur krahcten erin de boemerang kunnen vertragen zodat ze netjes in zij handen lande.

Hij keek naar de boemerang. Waarschijnlijk gebruikte ze het alleen maar als gooi wapen. Ze zou de boemerang veel sterker kunnen maken als ze haar type wat in haar geval water was, zou adden. Ze zou overdreven sterk kunnen worden, als ze dit niet al was. ''Senpai, doe alsjeblieft rustig..'' Hij stond al klaar om ieder moment haar overdreven scherpe boemerang op te kunnen vangen. ''Het was niet m'n bedoeling, alsjeblieft niet boos worden..'' zei hij nu half stotterend. Het was moeilijk om bij haar te zijn. Hun gesprek was net begonnen en ze had hem al uitgescholden, gezoend, en aardig tegen hem gedaan.

Dakotah leek kalmer te worden. Toch vond ze dat hij weg moest gaan. ''Waarom zou ik weg gaan?'' Nog steeds was hij een soort van bang voor het meisje, maar hij kon haar niet in de steek laten op zo'n moment. ''Zelf ik praat niet zo slecht over mezelf,'' mompelde hij er zachtjes achteraan. ''Natuurlijk word je gevaarlijk voor ons als je zo over jezelf denkt, maar als je probeert het niet te zijn kun je het jezelf afleren.'' Het klonk alsof ze in een slechte TV serie zaten. Sinds wanneer gebeurde deze dingen in het echt?

Eigenlijk vond hij het zielig voor de wolf. Al was de wolf eerst eng. Hij vond de wolf nu niet meer eng dus vond hij dat hij het niet verdiende om te bloeden omdat hij haar probeerde te stoppen. De wolf leek het zelf niet erg te vinden aangezien het enige wat hij deed was dat hij Dakotah likte. ''Je hebt een geweldige Pet, dat hij je zo snel vergeeft.'' Een klein glimlach verscheen op zijn gezicht. Jaloers porde Natsu tegen zijn been aan. ''Jij bent ook geweldig,'' zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij pakte de kleine leeuw op en bleef er kort naar staren. Hij keek even naar zijn eigen kleren. Hij stond nog steeds in zijn zwembroek wat best raar was. Een zucht verliet zijn mond, hij had echt geen zin om helemaal terug te lopen naar de Fire Country. Dan moest hij zo veel lopen en hij had geen zin om moe te worden. Alleen aan het denken over het lopen werd hij eigenlijk al moe.

~ Geen inspi ~

Dakotah keek naar Micah. ‘Ja, daar heb je wel gelijk in,’ zei ze en ze glimlachte hem toe, de eerste echte glimlach die ze vandaag bij deze jongen had gekregen. Als Satsuji te weten zou komen over deze ontmoeting, zou ze in elk geval niet erbij zeggen dat ze met hem gezoend had, ook al was dat deels per ongeluk gebeurd. Misschien had ze gewoon niet moeten huilen of zo. Dan kon ze zichzelf veel beter afleren dan haar woede. Ze stond op. Ze pakte Tsuna’s hand en keek hem rustig in zijn ogen aan. ‘Ik breng je terug naar je Country. Daar ben je veiliger dan hier,’ zei ze zacht en Micah knikte instemmend. ‘Als er een jacht op me geopend wordt en jij bent medeplichtige, dan vergeef ik het mezelf nooit meer,’ zei ze en zonder nog iets te zeggen, draaide ze zich om en wenkte ze hem. Ze keek naar de lucht. ‘Ik ben wel bang dat we het in een dag niet zullen redden,’ mompelde ze en ze keek om zich heen. ‘Heb je ooit al eens ergens anders overnacht dan in je Country?’ vroeg ze en ze keek hem daarbij doordringend aan. Het huis van Satsuji was nog veel te ver weg, verder weg dan de Fire Country. Trouwens, ze moest sowieso langs die Country om zichzelf naar Satsuji te sleuren. Ze keek hem rustig aan en keek toen naar zijn leeuw. Het was een mooi beest. Ze glimlachte even en even leek het alsof ze helemaal geen zorgen had. Alsof ze nooit iemand vermoord had en dus geen moorden op haar naam had staan. Alsof er niet elk moment iemand uit de bosjes kon springen om haar te vermoorden. Alsof ze Tsuna niet in gevaar bracht door een gesprek met haar te hebben. ‘Kom.’ Rustig begon ze te lopen, Tsuna geduldig achter zich aan trekkend, maar ze liet zijn hand toch maar naar een tijdje los. Hij zou de boodschap wel begrijpen. ‘Als Traitor heb je de kans om elk moment te worden aangevallen. Meestal zijn dat mensen van je eigen Country,’ zei ze en ze keek hem daarbij even aan. ‘Dus als jij van de Water Country was geweest, had ik sowieso niet geaarzeld om je een proefje van mijn boemerang te geven,’ zei ze en ze keek naar zijn handschoenen. ‘En ik denk dat je zonder die handschoenen daar toch niet goed genoeg geweest was,’ zei ze en ze grinnikte even. Het was wel makkelijk te zien dat hij zijn handschoenen kon gebruiken voor een gevecht, daar moest hij mee oppassen. ‘Vergeet je kleding onderweg niet mee te pakken,’ zei ze achteloos, waarna ze gewoon verder liep. Net als Micah bleef ze op een afstand staan om naar hem te kijken. Hij was helemaal anders. Hij had zo’n andere trekken dan zij, maar toch voelde het zo vertrouwd. Ze schudde haar hoofd. Wat dacht ze nu? Ze moest zich focussen op de weg naar huis, niet jongens gaan aankijken en bekijken! Ze gromde en liep verder, waarna ze wel gewoon vermoedde dat Tsuna haar wel zou inhalen, als hij mee wou gaan tenminste.

- Misschien krijg je hier een inspiratieboost van :P -

Eigenlijk was Tsuna blij dat ze weer normaal deed. Dit liet ij niet zien. Het enige wat hij deed was zijn linkerhand op zijn achterhoofd zetten. Hij liet Natsu los en liet zichzelf meegetrokken worden door Dakotah. ''Dankje, maar ik ben geen klein kind meer.'' Voordat hij klaar was met praten had ze zijn hand alweer los gelaten. Eigenlijk zou het best snel kunnen zijn als hij vliegend naar huis ging, maar dat zou opvallen zijn. Ook was het zo ver dat hij op ongeveer driekwart uit zijn Chakra was zodat hij de rest moest lopen. En als hij de laatste kart zou moeten lopen en hij werd aangevallen zou hij niks kunnen doen. Hij had geen wapens om zich te verdedigen als hij zijn handschoenen niet meer kon gebruiken. Hij zuchtte luid. Hij wist niet waarom, maar hij vond Dakotah al minder eng dan bij hun ontmoeting. Toch zou hij zich nog anders gedragen als hij haar nog meer zou vertrouwen. ''Nee, ik heb nog nooit buiten de Fire Country overnacht.'' Hij schudde hierbij zijn hoofd, hij hield ervan om in zijn eigen bed te slapen. Het was zo zacht, misschien vond hij het ook gewoon eng om buiten zijn eigen bed te slapen. Hij kon in zijn slaap vermoord worden! Dat zou hij niet willen. In de Fire Country zat zijn huisje waar het lekker veilig was. Natuurlijk kon de Country elke dag aangevallen worden, zeker door de Darkness country. De twee Country's hadden niet zo'n goeie relatie.

''Misschien kan ik jou eens lang huis brengen, als je word aangevallen kan ik je helpen.'' Hij keek haar kort aan. Hij zou sowieso niet aangevallen worden, als hij zei dat hij van de Fire Country kwam. Als ze hem zouden aanvallen zou hij kunnen klagen bij de mensen van de Fire Country. Dan zouden de mensen van de Fire Country boos kunnen worden op de hogere mensen van de country van de plek waarvan hij was aangevallen. Naja, misschien zouden ze hem wel aanvallen als hij bij de Traitor was. Nu hij er over dacht, als iemand hem zou zien met een traitor dan werd hij dat toch ook? Want het was verboden om Traitors te helpen. Moest hij haar eigenlijk als een Traitor zien of niet? Ze gedroeg zich zeker niet als een, op de woede aanvallen na.


~ Weet je wat grappig is? Fire Country zit kwa gebieden naast Rimu River dus is eigenlijk niet ver. Sat zijn huis zit in Rimu River, dus langs het water, en is dus ook niet ver xD ~

Lachend legde Dakotah haar hoofd even in haar nek. ‘Jij bent echt zo’n humoristisch persoontje, weet je dat?’ vroeg ze en ze keek met twinkelende ogen opzij. ‘Je overnacht naast de Country helemaal nergens? Toen ik vroeger in de Country zat, deed ik niks anders als ergens anders overnachten, neem dat maar van me aan. Ik ben een geboren avonturier,’ zei ze en ze keek even glimlachend opzij. Het was wel waar. Vroeger was ze al dol geweest om onder of in een boom te slapen, om leden van andere Country’s te ontmoeten en ook gewoon om met dieren te praten. Van grote dieren tot de kleinste insecten. En toen ze dertien was, kreeg ze Micah, haar wolf. Hij was toen nog heel klein, maar volgde altijd wel braaf haar bevelen op, net zoals hij nu deed. Hij was een echte vriend geworden. Er was niemand zo close bij haar als haar wolf en Satsuji. Volgens de oudsten van haar Country moest ze zich meer openstellen voor andere mensen, haar snauwende woorden opzij leggen en haar hart openen. Maar wist je waar het je bracht? Nergens! Helemaal nergens! Opnieuw moest ze keihard lachen. Ze draaide zich demonstratief om, zodat haar haren een bepaalde kant in zwiepte. Ze pakte Tsuna’s kraag vast en liet haar gezicht dichtbij hem komen, zodat het meest onzichtbare donshaartje toch nog zichtbaar was. ‘Luister schat, ik kan voor mezelf zorgen. Ik heb al voor meer hetere vuren gestaan. Zelfs een peper in je reet is niet zo heet als voor de vuren die ik al heb bevochten. Ik heb je hulp niet nodig,’ zei ze en ze glimlachte en gaf hem daarna twee zachte klapjes op zijn wang, waarna ze zijn kraag weer losliet en weer doorliep. Jeps, ze was niet een van de makkelijkste mensen! Micah keek achterom. In tegenstelling tot Dakotah liet hij zijn hart wel snel openen. Hij keek bezorgd naar Tsuna en kwam trouw naast Tsuna staan. Hij keek naar Dakotah, die gewoon doorliep. ‘Hè, ik dacht dat we verder van huis waren. Zo ver is het niet. Misschien dat we als de schemering begint al terug zijn,’ zei ze verbaasd, toen ze zich weer herinnerde waar ze was. ‘Nou ja, het was het waard om je bang te maken. Goh, stel dat je toch dat hele eind zou moeten lopen,’ zei Dakotah spottend tegen Tsuna. ‘Je mag me gerust thuisbrengen, maar als je onderweg aangevallen wordt door mensen die mij achtervolgen, heb ik je gewaarschuwd,’ zei Dakotah en ze haalde haar schouders op. Als deze jongen met zijn eigen veiligheid wou spelen door die van haar te verzorgen, moest hij dat vooral doen. Ergens vond ze het wel fijn, het aanbod. Maar dat ging ze niet laten merken. Ze had zich net al zwak opgesteld door zich aan haar gevoelens over te laten en door hem te zoenen, die fout mocht ze echt niet opnieuw maken. Ze mocht gewoon niemand toelaten in haar leven en niemand vertrouwen. Ze keek achterom. Het ging moeilijk worden. Tsuna had iets wat niet veel jongens hadden. Hij had doorzettingsvermogen. Normaal kapten alle jongens al met haar als ze een keer snauwde of als ze hun beteuterd achterliet, maar hij liet zich niet van baan brengen. Misschien was dat wel de reden waarom het haar zo aantrok. Waarom hij haar zo aantrok. Ze schudde haar hoofd. Geen tijd voor crap, doorlopen! ‘Kom je nog of moet ik je handje weer vasthouden?’ snauwde ze hem toe, waarna ze gewoon verder liep. Micah drukte zijn neus bemoedigend tegen de been van Tsuna, alsof hij daarmee wou zeggen dat Tsuna zich niet moest laten wegjagen en Dakotah best aardig en lief kon zijn. Als ze wou. Als…

- Inspiratieboost! :P -