Dakotah keek naar Satsuji. Ze wist dat hij bang was van de film, daar hoefde ze echt geen prof voor te zijn. Zelf schrok ze ook wel van sommige fragmenten. Ze keek opzij naar Tsuna. Ze proestte het uit. ‘Ja, dat is echt weer wat voor jou,’ zei ze hoofdschuddend toen ze hem half in slaap zag vallen. Ze keek hem even aan en zuchtte. Zelf probeerde ze zich zo goed mogelijk op de film te concentreren. Dit ging echter steeds minder toen Satsuji zelf ook in slaap viel. God, wat zou ze nu zo graag tegen hem aan willen liggen. Dit was eigenlijk heel erg normaal voor haar. Ze voelde met haar neefje een erg speciale band, kon niet zonder hem, ook al zou ze… Nee, dat zou ze nooit ontkennen. Ze keek even naar de jongen. Toen keek ze naar Tsuna. Ze zuchtte even en keek weer naar de film. Een mes kwam richting het beeld vliegen en Dakotah voelde een rilling door zich trekken. Satsuji had geluk dat hij al in slaap gevallen was, deze film was echt gruwelijk. Met afgrijzen zag ze hoe een bot helemaal openlag. Ze zuchtte en voelde misselijkheid in zich opkomen. Niet per se om de film, meer omdat ze zich nog niet echt lekker voelde. Ze keek naar Satsuji en toen naar Tsuna. Ze ging ze wel naar boven dragen. Satsuji zou gek worden als ze tegen Tsuna aan in slaap viel en zijzelf zou het ook maar gek vinden, alhoewel ze niet moest ontkennen dat ze bij dat idee rood werd. Ze keek naar Satsuji en had een besluit gemaakt: die jongen had een bed nodig. Ze keek hem rustig aan, stond op en deed de film uit, net op het moment dat een vrouw haar oog verloor. Ze zuchtte even. Micah grauwde vervaarlijk toen hij naar de leeuw keek. ‘Dit pik ik niet meer,’ zei hij tegen Nero. Hij zette zijn voorpoten tegen de grond, boog zijn achterlijf en nam toen een aanloop, waarna hij op de leeuw sprong en zijn tanden in de nek van het dier zette. Niet hard, niet dat het pijn deed of zijn nek zou breken, maar wel zodat hij wakker zou worden. Alvorens de leeuw iets kon doen, sprong hij terug achteruit. ‘Rotbeest,’ snauwde hij de leeuw toe, waarna hij met zijn tanden het kussen onder diens kont vandaan trok. ‘Kom, Nero. Ik heb toch mijn behoefte daarnet stiekem op dat kussen gedaan tijdens mijn aanval. Puppy power,’ zei hij zachtjes tegen Nero en hij grinnikte, waarna hij zijn kussen in het midden van de kamer zette, onder het maanlicht. Hij ging zelf liggen en maakte genoeg plaats voor Nero door zelf op de koude vloer te gaan liggen, alleen zijn kopje steunend op het kussen. Die leeuw moest het een keer flikken om het leven van hem te bezuren en hij kreeg een gevecht. En aangezien Dakotah toch zijn kant koos, zou ze die leeuw wegjagen. Toch? Opeens was hij niet meer zo zeker. Sinds dat dat beest hier was en Tsuna ook, die jongen, deed Dakotah zeer raar. Hij zag Dakotah lopen, maar had geen zin om zijn aandacht verder aan haar te schenken. Ze leek wel in de war, maar hij besteedde er niet veel aandacht aan. Dakotah was moe, hij hoefde geen prof te zijn om dat te weten en Nero zou ook wel weten dat Satsuji erg moe was. Hij keek opzij naar Nero. ‘Die hebben we goed teruggepakt,’ zei hij, doelend op de leeuw en hij grinnikte even. Ja, die leeuw had zijn verdiende loon gekregen. Lekker puh. Dakotah liep, met Tsuna in haar armen, naar boven. Ze kon hem makkelijk dragen, hij was niet zo zwaar. Ze trapte een deur open en legde Tsuna daar neer. Ze glimlachte toen ze naar hem keek. ‘Slaap lekker, Tsuna. Morgen ben je vast weer weg,’ zei ze en ze kon de teleurstelling in haar stem niet verbergen. Plots boog ze zich en drukte een kus op zijn voorhoofd. ‘Satsuji mag nooit iets weten van de kus,’ zei ze zachtjes tegen hem en ze gaf hem een aai, waarna ze besloot om hem met rust te laten. Ze deed zijn licht uit, dekte hem toe met een deken en deed de deur dicht. Zelf voelde ze zich ook verschrikkelijk moe, alsof haar benen van lood waren en haar niet langer meer konden dragen. Zelfs de trap af lopen was een verschrikkelijke moeite die ze toch moest uitvoeren. In de kamer was het donker, alleen het maanlicht scheen. Ze zuchtte even en keek naar Micah en Nero, die gezellig op een kussen lagen. Ze rook iets. Pis, of zo iets. Ze snoof en keek richting de leeuw. Daar kwam het vandaan. ‘Jeetje, Natsu, ga de volgende keer buiten!’ snauwde ze de leeuw toe, het zich niet schelend dat het de leeuw wel eens wakker kon maken. Ze liep op Micah en Nero af en gaf ze allebei een kus op hun kopje. ‘Dag schatjes van me,’ zei ze zachtjes. Ze zag Micah tevreden kijken en zijn ogen sluiten. Een traan rolde over haar wang. Hoe konden Micah en zij nu zo verschillen, hoe kon dat toch? Ze zuchtte en keek toen achter zich, waar Satsuji lag. Nu moest ze Satsuji nog naar boven brengen. Ze rekte zich uit en keek naar de popcorn, die ze in de keuken zette. Ze zuchtte. Ze wendde zich tot Satsuji en tilde hem op. In tegenstelling tot Tsuna, was Satsuji wel wat zwaarder. ‘Dat heb je ook met zoveel spieren,’ zei ze lachend en ze keek naar Satsuji. Hij zag er eigenlijk lief uit als hij sliep. Misschien kon ze hem zo eeuwig houden, had ze geen last van zijn gezeur. Meteen dacht ze aan hun dagelijkse ochtendritueel. Ja, dat zou leuk worden. Ze zuchtte. Ze voelde zich net een moeder die Satsuji en Tsuna in het bed ging leggen en toedekken. Maar ze wou niet dat ze een stijve nek kregen van de bank. Ze wou gewoon… ze slikte. Niet zoals haar vader zijn. Ze keek naar Satsuji en liep toen naar boven. ‘Oeps,’ zei ze en ze proestte even toen Satsuji’s hoofd bijna tegen de trapleuning klapte, nog net niet. Ze zuchtte en liep zijn kamer binnen. Haar benen begaven het bijna, maar ze kon Satsuji nog net neerleggen in zijn bed. Ze dekte hem toe. Ze deed het licht uit en wou weggaan, maar ze voelde zich wazig worden in haar hoofd. Ze zette zich neer en viel toen naast Satsuji. Haar hart klopte eerst heel snel. Opeens hoorde ze hem even niet meer en ze liet haar adem weer uitgaan, waarna ze haar hart weer snel hoorde kloppen. Eigenlijk best raar. Ze zuchtte en voelde dat haar ogen zich sloten. Haar hoofd viel naast Satsuji’s schouder en haar ogen bleven gesloten, haar ademhaling werd rustig en de stilte overviel de kamer.

- Hopelijk kan ik hiermee goedmaken wat ik een post geleden verknald heb :P -

Natsu voelde wat tanden bij zijn kraag. Slaperig opende hij zijn ogen. Hij keek naar de wolf, wat dacht hij wel? Hem in zijn slaap aan te vallen? Ook kon hij de wolf nogal dom noemen. Was het niet duidelijk dat zijn lichaam werd omringd door vuur? Als hij wou zou hij de wolf pijn kunnen laten lijden door het vuur voelbaar te maken. Dan zou hij zijn bek lekker verbranden en dan kon hij een tijdje lang niet meer eten zonder pijn te hebben. Bij het idee grijnsde hij. Wat had hij zin om dat te doen. Dit zou niet kunnen, tsuna had hem verboden zijn vuur voelbaar te maken. Die mensen. Altijd speelde ze de baas. Doe dit, doe dat. Dan moesten de dieren maar braaf luisteren. Het zou leuk zijn als hun eens de personen waren die moesten luisteren. Dit zou waarschijnlijk nooit gebeuren. Toen hij eenmaal los gelaten werd sloot hij zijn ogen weer. Wat stonk er zo? Hadden de twee niet eens geleerd dat ze binnen hun behoefte niet mochten doen? Ahh, het maakte niet uit. Hij zou er maar een dag in slapen. Hun zouden de rest van hun leven, tot een van de baasjes zin had om het op te ruimen, erin moeten slapen met de stank en al. Hij grijnsde, stapte uit de mandje en ging op de bank liggen. Er zat er nu toch niemand. Ahh, wat zat de bank toch lekker. Hij was zelfs warm van de konten van de baasjes. Langzaam sloot hij zijn ogen, zodat nu ook hij, echt in slaap viel.

Langzaam opende hij zijn ogen, waar was hij? Slaperig sloot hij zijn ogen weer. Oja. Hij was in slaap gevallen op de bank terwijl ze naar de film keken. Hadden ze hem helemaal naar zijn kamer gedragen? Weer opende hij zijn ogen. Hij ging rechtop zitten terwijl hij in zijn ogen wreef. Hoe lang had hij wel niet geslapen? Hij stond op en liep naar het gordijn. Hij opende de gordijn en keek even naar buiten, even moest hij wennen aan het verschil in licht. ''Hmm..'' mompelde hij in zichzelf. De rivier zag er nog mooier uit in de ochtend. In de ochtend scheen er zo'n rare mooie licht op. Als hij most gokken was het nu ongeveer 8 uur. Niet heel erg laat dus. Waarschijnlijk was de rest nog niet wakker, hij hoorde helemaal geen geluid van beneden. Het enige wat je kon horen was het stromend water en de vogels die tsjirpen. Had hij maar een huis bij het water. Dat was zo ontspannend! Je kon ook zwemmen of vissen wanneer je wou. Het enige slechte eraan was dat als de rivier zou overstromen je huis zeker kapot was. Hun zouden er waarschijnlijk geen last van hebben, het huis zat best hoog vergelijken de rivier.

Moest hij nu naar beneden gaan of niet? Normaal zo hij het wel gedaan hebben. Nu zou het wel best onbeleefd zijn. In iemand zijn huis rondlopen zonder toestemming. Dan voelde hij zich als een inbreker. Hij kon niet anders. Het zou saai moeten zijn om te wachten op iemand anders. Langzaam opende hij de deur. Je hoorde een krakend geluid, maar het was niet hard genoeg om de andere wakker te maken. Langzaam bewoog hij zich voor naar de trap. Bij elke trede hoorde je nu zo'n kraak. Wat was dit irritant. Probeerde je zo geruisloos mogelijk te lopen dan waren de trap trede zo krakerig. Eenmaal in de woonkamer keek hij heen en weer. Het eerste wat hem opviel was Natsu die op de bank sliep. Daarna de andere twee dieren op de grond. Natsu had zich vast weer misdragen. Ze leken alle drie nog te slaen. Dus hij moest ook beneden rustig doen. Hij keek heen en weer. Een normale, gezellige huisje. Waren dat zwaarden? Hij liep naar de zwaarden die op de grond naast de bank lagen. Die waren vast van Satsuji. Zou het erg zijn als.. niemand zou er toch achter komen. Hij pakte de zwaarden uit de schede. Ze waren best zwaar. Een ervan zou niet zwaar zijn, maar als je twee zwaarden had, een in elke hand, was het veel zwaarder. Hij had respect voor de personen die met zwaarden vochten. Hij maakte een paar bewegingen met de zwaarden. Dit was best moeilijk..

Wat was dat zware bij zijn schouder? Slaperig keek hij naast zich. Was Dakotah, half, naast hem in slaap gevallen? Gelijk sprong hij het bed uit. Tsuna was in slaap gevallen voor hem, en als hij ook in slaap was gevallen betekende dit dat zij hem naar boven had getild. Een krkerig geluid was te horen van de trap. Wie was dat.. Een inbreker? Oja, tsuna was ook nog in het huis. Hij moest er nog aan wennen. Hij keek naar het meisje dat nogsteeds half op de bed lag. Normaal zou hij haar wakker hebben gemaakt als hij ook wakker was. Dan zou hij naar haar roepen dat ze waer moest worden. Dan zou ze wel wakker worden, maar ook boos. Dan gingen ze naar beneden en gingen ze door met het ochtend ritueel. Vandaag zou hij iets anders doen. Ze verdiende het om een beetje door te slapen. Hij pakte haar op en zette haar midden in het bed. Hij gooide de deken over haar heen en glimlachte nog even. Ze zag er schattig uit in haar slaap.

Hij moest naar beneden gaan. Wat zou Tsuna doen? Natuurlijk mocht hij gewoon naar beneden gaan, al wou satsuji liever dat hij aan niks anders zat. Hij mocht natuurlijk ook gewoon naar de wc ofzo. Dat was normaal. Satsuji liep naar de deur toe en opende deze rustig. HIj deed de deur achter zich dicht en liep geruisloos van de trap af. Ja, hij kon dat wel. Hij wist de precieze plekken die niet krakerig waren. Die zaten gelukkig steeds onder elkaar. Hij liep de woonkamer in en keek kort naar Tsuna die met de zwaarden rond sloeg. Gelukkig. Hij had, nog, niks gebroken. Normaal zat niemand aan zijn zwaarden, dus hij voelde zich er wat ongemakkelijk bij. ''Je houd de zwaarden verkeerd vast,'' merkte Satsuji op. Geschrokken keek Tsuna op. Hij had de zwaarden op de kop. Als hij zo zou vechten dan sloeg hij met de buitenkant van de zwaard die veel minder scherp was. Verder had hij de linker zwaard in zijn rechterhand en andersom. ''Als je het zo vasthoud zijn ze veel te zwaar,'' zei hij daarna. Het was waar. Als je een zwaard verkeerd vasthield kon het veel zwaarder lijken dan het was. Je zou denken dat zwaard een normale gewicht had en het niet uit maakte hoe je hem vasthield.

~ Kortheid ~

''Andersom?'' zei hij. Nu pas had hij door dat iemand er stond. Shit! Hij wou dat niemand er achter kwam dat hij aan de zwaarden zat. Nog erger, het was Satsuji. Hij wou de zwaarden net goed zetten toen Dakotah de kamer ik kwam rennen. Ze trok de zwaard uit zijn hand, en pakte hem bij zijn kraag. Verlamd van angst keek hij het meisje aan. Was het dan zo erg dat hij aan Satsuji zijn zwaard zat? Satsuji leek het niet erg te vinden. Waarom Dakotah dan wel? Ze gooide hem op de grond. Gelukkig, ze was gestopt. Dat verwachte hij dan. Ze keek de zwaarden aan en viel hem weer aan. Wat was er met haar aan de hand? Micah begon te blaffen om haar tegen te houden. Ze leek geen aandacht te hebben voor haar wolf. Nog steeds verlamd van angst bleef hij haar aankijken. Had ze zo'n slechte ochtendhumeur?

Eenmaal van hem af, deed Tsuna zijn handen bij zijn keel. Luid ademde hij in en uit. Wat was er met haar aan de hand? Ze was zo aardig. Of niet? 'Hij ging zitten, nog steeds op de grond. Zijn benen had hij naar zicht toe getrokken en zijn hoofd tussen zijn benen verstopt. Nog steeds ademde hij luid in en uit. Wat bezielde haar? Hij wist niet of hij haar wel kon vergeven. Of was het gewoon zijn schuld? Misschien zou Satsuji sowieso boos op hem worden voor het aanraken van zijn zwaarden en hielp Dakotah hem gewoon. Dat ze hem al zou martelen en als Satsuji het wou doen dan zou ze zeggen dat zij het al had gedaan? Nee, dat was het vast niet. Dit keer was het absoluut niet zijn schuld! Met betraande ogen haalde hij zijn hoofd tussen zijn benen vandaan. Waarom huilde hij eigenlijk? Omdat hij bijna dood was? Het was wel een goeie reden om te huilen, maar hij hoorde het niet te doen. Zacht begon hij te snikken. Misschien was het gewoon beter als weg ging? Dan liet hij het geld hier en ging hij weg.

Natsu kwam rustig naar hem toe gelopen. Hij was wakker geworden door de twee. Konden ze niet ergens achter ruzie maken? Geïrriteerd keek hij naar de jongen die was begonnen met huilen. ''Shut it!'' zei de leeuw licht geïrriteerd. ''Mannen huilen niet,'' zei hij daarna. Hij beet zijn jack en trok er vervolgens aan. Tsuna keek hem alleen aan. ''Stop met huilen,'' zei natsu nog met de jack in zijn mond. Hij liet de jack los en keek naar Tsuna. Hij sprong op de knieën van de jongen en keek hem serieus aan. ''Ze heeft al Sorry gezegd jankend, nu moet jij zeggen het geeft niks,'' zei Natsu. Tsuna veegde de tranen weg. Hij was ondertussen al gestopt met huilen. ''Ik weet niet of ik dat kan,'' mompelde hij zacht. ''Dit is je enige kans.''

''Ja, andersom!'' zei Satsuji nog. Voordat hij het kon afmaken was Dakotah binnen gerend, Wat. geen goeie morgen? Ze rende naar Tsuna toe en pakte de zwaarden af. Zo erg was het niet at hij aan zijn zwaarden zat. Ja, hij vond het niet leuk. Dit betekende niet dat ze het uit zijn handen hoefde te trekken. ''Hoe bedoel je dank?'' Ook Satsuji leek het niet te snappen. Ze pakte hem bij zijn kraag beet. ''Wacht, wat doe je?'' had ze weer een woede aanval. Waarom? Hij rende naar de twee toe en wou ze uit elkaar houden. Dit hoefde niet meer aangezien ze hem al op de grond had gegooid. Ze zou nu stoppen, toch? Ze leek te kalmeren. ''Dakotah, het is niet wat je denkt!'' Hij haatte het als ze een woede aanval had. Ze luisterde naar niemand, zelf niet naar hem. Ook als Micah het probeerde uit te leggen luisterde ze niet. Arme Micah. Hij moest hier waarschijnlijk dagelijks mee kunnen omgaan. Satsuji knielde naar de wolf en deed zijn hand op de z'n hoofd. Langzaam aaide hij de wolf.

Hij zou haar niet kunnen stoppen als ze een woede aanval had. Het zou wel kunnen, maar dan moest hij haar pijn doen. Hij zou zijn nichtje nooit meer pijn doen. Dan ging Tsuna maar dood. Hij moest toegeven, hij vond het zielig voor deze persoon. Hij had helemaal niks fout gedaan, maar het was zijn schuld! Hij moest zo nodig met Dakotah mee komen. Hij wist waarschijnlijk wel dat ze woede aanvallen had. Waarom ging hij dan me haar mee? Waarom ging hij niet gewoon naar zijn Country. Of was het ook een Traitor. Nu hij er over dacht, dit was hem helemaal niet verteld. Hij keek weer naar Dakotah en Tsuna. Ze was ondertussen al weer gestopt met het wurgen van Tsuna. Ze rende de trap op. Nep voor Tsuna. Eerst werd hij bijna dood gewurgd, en dan was zij de persoon die dramatisch mocht wegrennen. Dat was het leukste gedeelte aan bijna dood gaan.

''Gaat het?'' Toen Tsuna klaar was met het praten tegen zijn leeuw liep hij naar de jongen toe. ''Het spijt me voor haar woede aanval, ze bedoelt het niet zo.'' Hij liep naar de rug van de jongen toe. Zette zijn handen onder de jongen zijn armen en trok de jongen naar boven. Hij zou zelf op zijn voeten moeten staan, maar nu zat hij alvast op de goeie hoogste. Hij liet de jongen weer los. ''Laten we naar Dakotah gaan.'' Waarschijnlijk wou hij het niet, maar ze moesten het uiteindelijk wel goed maakte. Bij hun maakte ze het meestal de volgende minuut weer goed. Dat zou ook bij hun moeten. Hij pakte de jongen bij zijn pols en trok hem vervolgens mee op de trap. Hij voelde dat Tsuna tegenstribbelde. Langzaam liep hij zijn kamer binnen. De kamer waar ze altijd naar toe ging als ze zich zeg maar verborg voor hem. ''Dakotah- chaaan! I brought your boyfriend..''

Waarom moest hij zo nodig naar Dakotah toe? Hij wou Dakotah niet zien, niet nu. ''Laat me los!'' mompelde hij. Met zijn andere hand probeerde hij de vingers van de jongen los te trekken. Het mislukte. Voordat het hem lukte was hij al in de kamer, bij Dakotah. Zat ze aan het huilen. Alweer? Dit was de tweede keer dat ze huilde. Terwijl ze helemaal niet de type was om te huilen, vond hij. ''D-dakotah..'' stotterde hij bij het zien van het meisje. Eigenlijk wou hij haar verhaal niet horen. Ze had hem bijna vermoord, dat was het. Zelfs al bedoelde ze het niet zo, ze had hem bijna vermoord. Misschien zou ze hem eens echt vermoorden! Hmm.. De reden dat ze hem had aangevallen was eigenlijk best wel lief. Iemand beschermen die ze lief had. Nee! Hij moest nu niet toegeven. Hij was boos op haar, en dat moest zo blijven! Hij deed zijn armen om elkaar heen en keek het meisje kort aan. Waarom was het zo moeilijk om boos te zijn op iemand? Hij wou haar ergeven, maar dan zou ze denken dat ze alles bij hem kon flikken en dat hij dan niet boos zou worden.

Warme handen voelde hij om zijn nek heen. ''eh..'' hoorde je hem treuzelen. Ze voelde zo zacht lief en vredig aan. Hij deed zijn hoofd op haar hoofd en rook aan haar haar. Dit kon niet lang. Ze liet hem weer snel los en rende van de trap af. Nee, hij wou hun vriendschap niet verpesten omdat hij kinderachti deed. Hij zou naar haar toe gaan en zeggen dat het niet uitmaaktte dat ze hem bijna had vermoord. Ze had een normale reden. Toch? Het was te begrijpen dat ze zo zou reargeren. Als hij iemand lief had dan zou hij ook voor die persoon vechten. Hij wou zijn eerste vrienden niet verliezen. Hij keek Satsuji even kort aan. Daarna stormde hij ook van de trap af.

Langzaam keek hij heen en weer Waar was ze? Ze was zo te zien niet binnen. Wat een ochtend. Echt een kut manier om een dag te beginnen. Langzaam liep hij naar de midden van de woonkamer. De TV de boekenkast. De keukendeur die open zat. De woonkamer zag er ook zo vredig uit. Betekende dit dat ze naar buiten was gestormd? Hij opende de deur en zag Dakotah daar zitten. ''D-dakotah..'' stotterde hij. Hij ging naast haar zitten en stak zijn voeten in het water. Net als toen ze elkaar hadden ontmoet. Hij keek haar aan en probeerde een glimlach op zijn gezicht te toveren. Dit lukte maar half, toch was het te zien dat hij het echt probeerde. ''H-het maakt n-iks uit!'' Nogsteds was zijn glimlach half. ''Ik-k vergeef je!'' zei hij nu. Zijn half neppe glimlach veranderde in een echte glimlach. Waarna hij haar hand vast pakte.

Voor zijn eigen ogen gingen de wee knuffelen. Hoe durfde ze? Geïtoteerd keek hij ze aan. Hij zou het dit keer toelaten omdat ze ruzie hadden. Een andere keer zou hij dit niet doen. Gelukkigl. De knuffel duurde niet heel lang Het was zels een korte knuffel. Tevreden keek hij ze aan. Zjin tevredenheid veranderde toen Dakotah van de trap afstormde. Het was de bedoeling dat ze het goed maakte. Niet dat ze wer dramaisch weg rende. Ook Tsuna rende nu dramatisch achter haar aan. Wow, dit zag er echt uit als een soap film. Liefdes problemen. De een is boos op de andere en dan rennen ze steeds dramatisch achter elkaar aan. Ze zouden het uiteindelijk goed maken met als een kus, als het oals een Soap serie ging dan. Wacht,, een kus? Hij zou dit niet toelaten!

Snel rende hij achter de twee aan. Ook hij kwam uit bij een lege woonkamer. Waar waren ze naartoe gegaan? Hij was niet zo slim om naar buiten te rennen en rende eerst de keuken in. Hier zat ook al niemand! Maar er was wel eten.. nee! Hij moest hier echt niet aan denken. Dit was niet het juiste moment om aan eten te denken. Maar hij had zo'n honger! Normaal had hij op deze tijd al ontbeten.. Wow, het was pas ochtend. Ehh.. waar zouden ze naar toe kunnen gaan? Hij wreef met zijn hand over zijn achterhoofd. Buiten! Dat was het! Snel rende hij door de woonkamer. Hij stopte met rennen toen hij nero op de kussen zag slapen. Kon hij echt door al dit lawaai heen slapen? Wat een dier. Hij hield er echt van om te slapen Hij sliep in de middag als middag dutje. En ook in de avond deed hij een avond dutje. Dan werd hij meestal rond elf uur wakker. Dan bleef hij wakker met Satsuji tot ongeveer 3 uur en ging dan weer slapen tot 11 uur. Een echt slaapkop. Maar als Satsuji hem nodig had was hij er voor hem.

Hij dacht er weer niet aan! Hij rende snel weer door de deur heen. Daar zaten ze al en had hij haar hand nou vast? Geïriteerd plofte hij tussen de twee in. Nog steeds zouden ze elkaar hand vasthebben, maar dat ging nu achter hem langs. Ze zouden waarschijnlijk wel begrijpen dat ze los moeten laten. Anders zou hij het hun laten begrijpen! ''Dus, alles is nu goed? Dan is het tijd voor ontbijt!'' zei hij nu met een glimlach op zijn gezicht.

Blij liep Tsuna naar binnen. Ze hadden het dus goedgemaakt. Hoeveel geld had hij eigenlijk bij zich? Hij moest ze natuurlijk wel betalen voor alles wat ze voor hem hadden gedaan. Hij pakte zijn tas erbij en keek even in z'n portemonnee. Dit was wel genoeg, waarschijnlijk te veel. Hij pakte een briefje van 500 eruit. Hij had het toch niet nodig. Hij zou het wel later geven. Met een groot grimlach op zijn gezicht ging hij weer op dezelfde plek zitten als de dag ervoor. Hij was blij geweest dat hij Dakotah had vergeven. Hij wist niet waarom, normaal hoorde hij het niet te zijn Of wel? Moest je blij zijn dat je zei, het maakt niks uit. Aan de persoon die je bijna had vermoord Vast niet. Toch was hij blij. Neuriënd keek hij naar Natsu die aan zijn pootjes begon te likken. Hij moest zichzelf elke ochtend schoonlikken. En elke middag en elke avond. Hij wou er altijd tip top uitzien.

''M-mij missen? N-neej!'' zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Er was niemand in de Country die hem kon missen. De enige personen die hem kende waren de buren en de winkels die hij bezocht. Familie had hij wel, maar die had hij ondertussen al weer meer dan 3 jaar niet gezien. Ze hadden ook helemaal geen contact ofzo. De laatste keer dat hij ze zag had hij ook niet echt een gesprek, hij liep gewoon langs ze. ''Geen Ouders,'' legde hij kort uit aan de twee. Vrienden had hij ook niet, dat was waarschijnlijk al duidelijk. ''Geen vrienden,'' zei hij daarna tegen de twee. De buren kende hij alleen maar omdat ze hem manipuleerde. Ze wisten dat hij snel bang werd dus ging zijn 'aardige' buurvrouw met de tweekoppig hond steeds vragen of hij dingen wou doen zoals haar huis schoonmaken of even naar de winkel gaan. Hij had geluk dat hij het niet zelf hoefde te betalen. Dat zou ze waarschijnlijk ook eens doen. Als hij Natsu niet had die steeds voor hem opkwam dan zou hij veel erger aan toe zijn. Hij glimlachte en keek naar Natsu. Hij werd eigenlijk best vaak geholpen door zijn pet.

Hij pakte zijn broodje van het bord af. Een heel simpel broodje kon ook lekker zijn. Hij nam er een kleine hap uit en slikte het door. Daarna keek hij Dakotah met een glimlach aan. Oja! Hij was het bijna vergeten. Natsu wou natuurlijk ook eten. Hij had een bepaalde ochtendritueel. Geen ruzie of iets in die weg net als hun Hij moest beginnen met het likken van zijn vacht. Dan wachtte hij tot Tsuna een Omelet had gemaakt. Als het niet goed was, dan moest hij het opnieuw doen en opnieuw tot het eindelijk goed was. Als hij dan eenmaal klaar was met dat dan zou hij weer opnieuw beginnen met het schoonlikken. ''V-vind je het erg als..'' Hij stond op en liep naar de keuken, pakte een ei en liet het even zien aan hun. Toen Satsuji nee schudde, pakte hij een pan. Hij pakte een aparte bakje en brak de ei er in. Hij deed er wat melk bij en begon te roeren. Snel deed hij de rest, en gelukkig voor hem. Ging het in een keer goed. Met een glimlach op zijn gezicht bracht hij het naar Natsu die kalm aan het wachten zat. ''H-hier..'' Hij zette het met bord en al voor de kleine leeuw. Tevredne knikte de leeuw, wat betekende dat Tsuna weg kon lopen. Tsuna ging weer op zijn plek zitten en keek de twee aan. ''Sorry,'' zuchtte hij waarna hij een nieuwe hap van zijn broodje nam.

~ Yaj, de zevende pagina ~

Ahh, broodjes. Wat vond hij ze och lekker. Raar genoeg vond hij die van Dakotah altijd het lekkerste, al was er niet veel wat ze er aan deed. Het was gewoon een normaal broodje met wat er op gemeerd. Zij wist natuurlijk al van hem waar hij allergisch voor was enzo, dus ze wist wat ze nooit op zijn broodje moest doen. Hij na, een grote hap uit de broodje jam. Hij glimlachte toen hij bedacht dat Tsuna misschien allergisch hiervoor kon zijn. Dat zou echt grappig zijn, Tsuna met een grote hoofd. Grappig.. Misschien was dat gemeen om te zeggen, maar iedereen zou het grappig vinden als hij of zij het zag. Helemaal met zijn soort hoofd. Hij glimlachte en nam nog een hap van zijn broodje. Hij maakte het broodje snel af en schudde nee toen Tsuna wat vroeg. Natuurlijk mocht hij een eitje gebruiken, die dingen waren niet zo duur. Zo'n 10 cent voor eentje. Hij stond op en keek Dakotah kort aan. ''Ik ga even douchen en dan andere kleren aantrekken, heb gisteravond de tijd er voor niet gekregen,'' mompelde hij droogjes. Het was niet handig om in slaap te vallen voor de TV zondeer een pyjama. Dan gingen je kleren zo stinken.

Langzaam liep hij de trap op. Dakotah en Tsuna konden nu doen wat ze wouden, als het te stil was zou hij wel gewoon wat naar beneden roepen. Hij liep de badkamer in en keek naar de badkuip. Wat zou hij vandaag kiezen? Badkuip was lekker ontspannend maar dan lag je in je eigen vuil. Douche was iets minder ontspannend en dan kon hij niet horen wat er beneden bezig was. Hij zou gewoon kiezen te baden. Hij deed het warme water aan en toen de badkamer half gevuld was deed hij het koude water aan. Nu moest hij het lekker bubbel achtig maken. Hij deed het water uit en luisterde naar wat er beneden aan toe ging. Gelukkig, ze praatte nog. Ze konden niet praten en andere dingen met hun mond doen tegelijkertijd. Eenmaal zijn kleren uit gedaan stapte hij langzaam in het bat. Wat was dit ontspannen. Enkele minuten later kwam hij er al weer uit.

Met een doek om zijn middel kwam hij de badkamer uitgelopen. De kamer ernaast as gelijk zijn kamer dus zo veel hoefde hij niet te lopen. Snel trok hij andere kleren aan en stormde hij de trap af. Met zijn handen in zijn zij keek hij de twee aan. ''Ik hoop dat jullie niet hebben gezoend terwijl ik niet keek?'' Hij geloofde onderhand wel dat ze niks met elkaar hadden. Tsuna was veel te dom om te begrijpen dat Dakotah hem leuk vond. Toch vond hij het leuk om hun een beetje te pesten. Zou Dakotah rood worden als hij dit zij? Hij had haar nog nooit iemand leuk zien vinden, dus zou hij haar zo veel mogelijk pesten.

Grijnzend keek Dakotah opzij. ‘Wat leuk, niemand mist mij ook altijd,’ zei ze lachend en ze keek daarbij extra lang naar Satuji. Nee, dat was flauwekul. Voor haar gevoel kende Satsuji haar te goed en zij hem. Toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat het hem duidelijk smaakte, sloot ze haar ogen even en kwam er een geslaagd glimlachje om haar lippen. Ze keek algauw weer naar Tsuna, die een ei ging bakken. Nou ja, hij mocht het zelf weten, als hij maar toestemming aan Satsuji vroeg. Aan haar hoefde hij geen toestemming te vragen. Dit was haar huis niet. Ook al deed ze net alsof het wel een huis van haar was, ze had genoeg respect voor Satsuji om van iets af te blijven als hij dat wou. Maar zo vaak zei Satsuji zulke dingen niet. ‘Oké, tot zo,’ zei ze tegen Satsuji. Ze keek een beetje ongemakkelijk opzij naar Tsuna en slikte even. Ze beet in haar broodje. Met Satsuji erbij was het wel makkelijker geweest om tegen Tsuna te praten, maar voor dit gedoe, dat ze hem bijna vermoord had, was het praten met Tsuna veel makkelijker geweest. Gelukkig leek Tsuna niet zo heel veel meer te zitten met de daad van haar, of hij liet het gewoon niet merken. ‘Wat een rare ochtend,’ verzuchtte ze en ze nam een nieuwe hap. Ze kreeg plots een idee in haar hoofd en een geniepig lachje kwam om haar mond. ‘Welkom bij Dakotahs Burp Show,’ zei ze lachend en ze ging vlakbij de trap staan. Zoals ze al gedacht had, stond Satsuji niet onder de douche. Ze kreeg de slappe lach. Ze zou Satsuji eens flink uitdagen. Ze liet een vet harde boer naar boven. Ze schoot in de lach. ‘Dit wordt nog eens leuk,’ zei ze en ze grinnikte even. Haar tweede idee was dan een beetje grof. ‘Sorry, dit kan grof klinken, maar ik moet Satsuji gewoon eens terugpakken voor al zijn plagerijen,’ zei ze en ze grinnikte even, waarna ze haar lach inhield en diep inademde. ‘Oh ja, Tsuna, harder!’ riep ze toen naar boven, waarna ze een kreun over haar mond liet gaan. Ze hield haar hand op haar mond om haar lach in te houden en Micah keek haar hoofdschuddend aan. Hij vond het ergens wel grappig dat Dakotah Satsuji zo erg aan het uitdagen was. ‘Ja, daar ja, Tsuna!’ riep Dakotah nog een keer en ze liet een kreun volgen. Daarna hield ze het niet meer en liep ze weg van de trap. Ze boog zich over een stoel en drukte haar hand tegen haar mond. ‘Sorry,’ zei ze tegen Tsuna. ‘Maar ik vind zijn plagerijen soms zo vervelend. Hiermee pak ik hem wel terug. Geen zorgen, hij valt je niet aan hoor, eerder mij,’ zei ze en ze glimlachte bemoedigend richting Tsuna en grinnikte even. Satsuji moest niet denken dat ze hem gewoon zijn gang liet gaan met zijn geplaag. Ze hoorde de deur opengaan en grinnikte even, waarna ze ging zitten op de stoel naast Tsuna en haar broodje verder opat. Ze keek naar haar hand, die nat werd. Micah zat haar hand te likken en piepte zachtjes. Dakotah aaide Micah en keek toen opzij naar Tsuna. ‘Nogmaals sorry dat ik je als object heb gebruikt om Satsuji te plagen,’ zei ze en ze grinnikte even, aangezien ze de grap eigenlijk best wel geslaagd vond. En Satsuji zou vast helemaal uit zijn dak gaan als ze het nog een keertje deed. Ze grinnikte even en hoorde voetstappen naar beneden en zette zich schrap. Ze had wel eens zin om Satsuji terug te plagen. Ze kreeg een brede grijns bij Satsuji’s vraag. ‘Heb je me net niet horen kreunen? Goh, ben ik voor niks zo bang geweest dat alle mensen het zouden kunnen horen,’ zei ze en ze zette haar pokerface op, terwijl ze diep vanbinnen verschrikkelijk hard moest lachen. ‘Ja, het was leuk, toch, Tsuna?’ vroeg ze en ze legde haar hand even onder tafel op zijn been, eigenlijk om haar toneel echter te maken. Ze trok haar hand weer terug en nam haar broodje weer vast, waarna ze Satsuji uitdagend bekeek. Het wou nog niet zeggen dat als hij haar goed kon plagen, dat zij dat niet bij hem kon!

- Omg, als je hier niks mee kan, pb me dan! Ik snap dat volkomen! Wat een shitpost :o -

Vriendje? Kreungeluiden? Hij werd rood bij het horen van al dit. Vonden ze dit hier normaal? Hij voelde zich echt ongemakkelijk. ''Ik denk dat het wel tijd is om te gaan, voor mij..'' zei hij half stoottred. Hij pakte zijn tas er weer bij en het geld eruit. Hij legde het op de tafel en glimlachte kort. ''Dankje voor de slaapplek en heteten..''zei hij kalm. Hij boog voorover als een bedankje. ''Natsu..'' riep hij naar zijn leeuw. Hij keek de leeuw kort aan. ''Laten we gaan..'' De leeuw was net klaar met het schoonlikken van zijn vacht. Hij had het al eens schoongelikt en gegeten, dus het kwam precies goed uit. ''Eindelijk,'' mompelde de leeuw verveeld. Hij sprong van van bank af met opgehaalde hoofd. Hij ging naast Tsuna staan en grijnsde even naar Micah. Zoals hij al dacht. Hij kon niet omgaan met andere dieren en vond het dus veel leuker om alleen te zijn. ''Okee, ik denk dat dit doei is..'' Langzaam liep hij naar de deur toe. Hij opende de deur en draaide zich nog even om. ''Doeii..'' zei hij zachtjes. Hij deed de deur achter zich dicht en liep weg. Hij zou misschien nog ooit terug komen om ze te bezoeken, maar hij zou niet meer bij hun overnachten. Ook zou hij niet te vaak of in deze tijd men, Hij zou er wel wat over doen, zodat het een echte bezoek was. Anders leek hij zielig. Dan ging hij steeds bij mensen omdat hij geen vrienden had. ja, dat klonk zielig.

''Die is weg..'' mompelde Stasuji toen hij weg liep. Hij keek Dakotah kort aan. ''You like him..'' zei hij langzaam. Waarschijnlijk zou ze het ontkennen, maar hij wist dat het waar was. ''Okeey, of je het nou aan me zegt of niet.. ik ga even weg, je weet het. Voor tien uur thuis zijn.'' mompelde hij kalm. Hij pakte beide zijn zwaarden van de grond en zette ze in de schede. Daarna deed hij de schede op zijn rug. ''Ik werk aan een nieuwe techniek, dat is echt kewl,'' mompelde hij droog. Het was een zwaard techniek, dus een close range aanval. ''In de naam zit het woord Panter,'' zei hij daarna droog. Hij liep naar de nog slapende panter toe. ''Neroo.. wakker worden..'' Hij zette zijn hand op de hoofd van de dier. Gelijk werd de panter wakker. Hij keek verbaasd naar boven. ''Is het weer tijd om door te gaan met de tehniek? Of gaan we vissen?'' vroeg Nero. ''De eerste,'' ei Satsuji droog. Hij pakte wat vis wat over was van de dag ervoor. ''Kom, je kan daar ontbijten..'' riep hij voordat hij het huis rende.

Rustig keek Dakotah naar Tsuna. Ze moest toegeven dat als ze diep in haar hart wou kijken, ze het jammer vond dat Tsuna weg moest. Maar wat moest dat moest. Misschien zou ze hem ooit wel tegenkomen. Ooit. Eerst moest ze hem zien te vergeten. Ze had een slechte indruk op hem gemaakt, vanaf het begin al en had hiermee hun toekomst voor vrienden te zijn, zelfs als er meer zou zijn, dan ook helemaal verknald, net zoals ze het gewend was van zichzelf om te doen. Voor de eerste keer vond ze het verschrikkelijk van zichzelf dat ze het verpestte. Nou ja, niks meer aan te doen. Ze zou erom kunnen huilen. Ze keek naar het geld. ‘Tsuna, dat hoeft echt niet,’ zei twijfelend. Eerst hem vermoorden en dan zoveel geld aannemen, uh uh, zij niet! Tsuna leek echter een standpunt te houden en ze besloot er niet meer tegenin te gaan. Ze keek naar hem. ‘Je hebt trouwens wel vrienden,’ zei ze en ze keek hem aan. ‘Wat je zei was dus niet waar,’ zei ze. ‘Je hebt ons,’ vervolgde ze en ze gaf hem een kort knikje. ‘Nou ja, doei,’ zei ze en ze haalde haar schouders op, alsof het haar niet kon schelen. Ik voel een soort scheur. Ik laat niet zien wat ik echt voel, maar het voelt alsof mijn hart uit elkaar scheurt als ik zijn gekwetste gezicht weer bovenhaal. Ik kijk hem aan, de laatste keer dat ik hem zal zien voor een heel tijdje. Ik wens dat ik hem een knuffel kan geven, maar ik doe het niet. Dan zal mijn neef me wel weer raar aankijken en mijn neef vindt het sowieso niet leuk als ik teveel jongens aanraak, of wat het ook mag zijn. Mijn hart lijkt tien keer sneller te kloppen als ik de jongen met zijn rode haren nog een keer recht in zijn ogen aankijk. Ik voel een misselijkheid opkomen in mijn buik als ik eraan denk dat het lang zal duren voordat ik hem eindelijk weer zie. Nee, ik moet dit gevoel bannen. Ik wil dit gevoel helemaal niet hebben. Ik kijk hoe hij de deur achter zich laat en voel een brok in mijn keel. Met moeite probeer ik het te onderdrukken en ik loop een beetje naar achteren. Ik heb het verknald. Ik heb het echt verknald. En het ergste is: ik kan niks doen. Ik kan niks doen om die wonden te helen. En ik kan mijn neef niet in vertrouwen nemen om hem mijn gevoel uit te leggen. Ik voel nu echt iets scheuren. Dakotah opende haar ogen en keek naar Satsuji. ‘Dat zal wel,’ antwoordde ze schamper op zijn woorden. ‘Ik vind hem niet leuk,’ ontkende ze gelijk en ze liep weg, maar stopte. ‘Ja, veel plezier,’ zei ze en ze zuchtte even. Ze was zichzelf niet sinds ze een ontmoeting met Tsuna gehad had. Nee, ze wou die persoon ook niet zijn die daarnet even uitgebroken was om het verhaal binnenin haar te vertellen. Nooit meer liet ze die toe. Ze was een sterk iemand, niet een zwak iemand. Ze keek naar de plek waar Satsuji net vertrokken was. Op dat moment begaven haar knieën het en sloot ze haar ogen even. Ze kroop naar de bank en liet haar hoofd daartegen rusten, waarna ze haar ogen sloot en alle herinneringen samen met Tsuna in haar hoofd tevoorschijn haalde.

Topic uit.

~ P.S: Het schuingedrukte beschrijft Dakotahs gevoelens hoe zij ze echt zou willen tonen tegenover Satsuji en Tsuna.