Buiten slapen, ze liet het klinken alsof het een geweldig iets was. Eigenlijk zou hij heel graag eens buiten willen slapen, maar hij vond het veel te eng. Hij zou het absoluut niet doen. Never! Okeey, misschien als hij vrienden had om samen met hun te gaan kamperen, maar dan had hij eerst vrienden nodig. Nu hij er over dacht, hij was best wel zielig. Hij wist al van zichzelf dat hij snel bang werd. Het was een goeie ding dat hij het aanvaarde. Er werd gezegd dat als je het aanvaarde je het ook makkelijker kon afleren. Maar mensen die bang waren hadden normaal ook gewoon vrienden. Iets wat hij niet had. Misschien kon hij Dakotah nu een vriend noemen. Ze had eerder gezegd dat ze dat absoluut niet wou aangezien ze hem dan zou vermoorden. Toch had hij er een nodig. Wat liep ze snel.. Hij probeerde haar bij te houden wat moeilijk ging. Hij had wat meer aan zijn conditie moeten werken. Was hij maar weggegaan toen ze het zei, dan kon hij op zijn eigen tempo naar z'n huis gaan en zo te zien zou hij het wel halen. ''S-senpaaaii!'' stotterde hij naar Dakotah. ''Z-zou je please iets langzamer kunnen lopen?'' vroeg hij nu aan haar. Ze stopte opeens zodat hij verbaasd aankeek. Ze was duidelijk niet gestopt omdat hij had gevraagd of ze langzamer wou lopen. Daar was haar enge kant weer. Hij keek haar half bang aan, haar enge kant vond hij echt eng. ''Please don't hit me!'' Net zoals gewoonlijk zette hij zijn handen gekruist voor zijn gezicht. Dit weerhield haar er niet van om hem bij zijn kraag te pakken. Gelukkig liet ze al snel los, wat moest hij allemaal doen om een vriend te krijgen. Waren alle normale mensen zo? Nee, waarschijnlijk niet. Hij had al vele meisjes ontmoeten geen deed zoals haar. De meeste meisjes die hij kende waren wel gemeen, maar gingen om met vele vriendinnen. Ze waren dan alleen maar gemeen als ze samen waren, als ze apart waren waren ze daar te bang voor.

Ze begon weer door te lopen alsof er niks was gebeurd. Weer op dezelfde tempo. ''S-senpaai!'' stotterde hij weer. Misschien moest hij proberen sneller te lopen. Hij begon te joggen om haar bij te kunnen houden. ''Senap-pai.. K-kunnen we even stoppen?'' riep hij naar het meisje waarna hij weer normaal begon te lopen. Hij pakte haar bij de hand om haar wat af te remmen. ''Zou je please wat l-langzamer kunnen l-lopen?'' vroeg hij nu, bang dat ze boos zou worden. ''maar voor heel even,'' zei hij nu zielig. Normaal hadden mensen geen medelijden met hem. Hij vond haar wel het type die snel medelijden had met mensen. Tenminste mensen die ze mocht. Ze zou geen medelijden hebben met vreemde mensen. Die onthoofde ze zelf! Nu hoopte hij alleen maar dat ze hem mocht. Ze zei wel dat ze hem een goeie gesprekspartner vond, maar dit betekende niet dat ze gelijk medelijden met hem zou hebben. Ze zat nu met hem opgescheept, ze had gezegd dat ze hem naar de Fire Country zou brengen, en hij zou haar dus stalken totdat ze dat had gedaan of hij haar naar haar huis. Hij had wel zin om haar naar haar huis te brengen, maar als ze eenmaal daar waren was het vast nacht. Dan durfde hij niet meer door te gaan naar de Fire Country. Misschien kon hij vragen of hij bij hun kun blijven slapen? Ze had al gezegd dat ze bij haar neef leefde, misschien zou haar neef het erg vinden als hij kwam met haar. Dan zou hij vast verkeerde ideeën krijgen. Nu hij er over dacht, Dakotah leek haar neef heel aardig te vinden en dom en een idioot. Hoe zou hij echt zijn? Hopelijk was hij geen maniak of iets in die richting. ''Hoe beschrijf je je neef eigenlijk?'' vroeg hij voor de zekerheid. Hij wou niet met haar mee gaan tot haar deur voordat hij het wist.

Dakotah rolde met haar ogen. ‘Luister schat, je moet echt conditie hebben om me bij te houden. Als je een Traitor bent, of zelfs als je in de Fire Country leeft en je wilt vaart maken om op tijd in je Country te zijn, zul je op dit tempo moeten doorlopen,’ zei ze en ze draaide zich om, maar deed wel wat hij vroeg. Ze zuchtte. ‘Niet zielig doen, zo erg ben ik niet. Ik lijk erg,’ zei ze en ze perste een vriendelijk glimlachje rond haar lippen. Deze bleef echter maar een paar minuten hangen. Ze zuchtte even en keek hem aan. Ze trok hem aan zijn hand tegen de grond en ging in kleermakershouding zitten. ‘Hoe ik mijn neef beschrijf?’ vroeg ze en ze dacht even na. Ondertussen vond ze wel weer dat Micah ook wat rust verdiende. Micah had veel moeite met zijn pijnlijke poot om haar bij te houden. Bij het gevecht van die zogenaamde Ugatsu was zijn poot erg gewond geweest omdat hij door het ijs had moeten springen en dat niet helemaal soepel was gegaan. Hij had duidelijk pijn geluid achteraf, toen ze bij Satsuji’s huis kwam. Ze had het toen gezien en had zijn poot toen ook verzorgd. Zacht hijgend legde Micah zich neer en Dakotah had al spijt dat ze zo erg doorgelopen was. ‘Hij is aardig, lief, maar kan soms een ontzettend rotjoch zijn, vindt het nodig om mij te pesten met andere jongens en vindt zichzelf ontzettend leuk, kan zich soms ook als een ontzettende idioot gedragen, maar diep in mijn hart vind ik hem wel lief en hou ik van hem en ik weet dat hij hetzelfde over mij denkt,’ zei ze en ze kreeg even een glimlach om haar lippen als ze aan de bezorgde Satsuji dacht. Vast. Rustig keek ze Tsuna aan. ‘Maar goed,’ zei ze en ze wist even niks te zeggen. Ze zag dat het al langzaam begon te schemeren. Hadden ze al zo lang gelopen? Blijkbaar wel. Ze keek opzij. Als ze bij het huis van Satsuji aan zou komen, zou hij waarschijnlijk bang voor de nacht zijn. Ze kon een slaapplaatsje regelen. Dan ging hij binnen en zij buiten. De gast moest het immers het beste hebben, toch? En trouwens, ze wou hem gerust die plek verlenen. Nu ze hem vertrouwde, wou ze hem ook wel een goed slaapplaatsje geven. En ze vond het helemaal niet erg om onder het fijne maanlicht te slapen, helemaal niet. Ze keek opzij naar Tsuna. ‘Het komt wel goed,’ mompelde ze. Ze had het eigenlijk meer tegen zichzelf, dus het zou goed kunnen dat Tsuna niet begreep wat ze bedoelde. ‘Laat maar,’ zei ze, voor hij irritante vragen begon te stellen. ‘Nou, genoeg gerust,’ zei ze en ze stond op en trok Tsuna mee. Rustig klopte ze haar kleren af, waarna ze weer verder wou lopen, toen ze opeens iets hoorde. Mannengeroep, of zo iets. Van schrik viel ze voorover, tegen Tsuna aan. Omdat ze te veel kracht zette in haar val, sleurde ze hem mee, waardoor ze op hem viel. In plaats van blozend overeind te krabbelen, deed ze een teken naar Tsuna dat hij stil moest zijn en drukte zich nog platter tegen hem aan toen het mannengeroep dichterbij hoorde. Ze legde haar hoofd in zijn nek zodat ze qua gezicht zeker niet gezien werd, mochten de mannen dichterbij komen en mochten het mensen van de Water Country mijn. Micah had zich stil en geruisloos tegen de grond gedrukt.

- Nu moet je heel zachtjes gaan typen voordat we ontdekt worden :P -

''Aww,'' was het eerste wat hij zei ten hij gevallen was. Dakotah was de persoon die struikelde en dan landde ze op hem. Dat was oneerlijk. Hij wou net iets zeggen toen hij haat teken zag. Moest hij blijven liggen? No way dat hij zou blijven liggen met haar op hem. Nu pas begreep hij waarom. ''Ik heb ze hier ergens gezien,'' hoorde hij iemand zeggen. Geschrokken keek hij naar Dakotah, zover dat mogelijk was dan. Aangezien haar hoofd in zijn nek zat ging dat moeilijk. Het lukte hem om de omgeving te bekijken. Het was nu al best donker, dus ze hadden geluk gehad. Nu waren ze veel minder duidelijk. Het slechte was dat ze op een opvallende plek zaten. Ze waren midden op het pad gestopt om uit te rusten op een plek waar veel mensen kwamen. Als ze in de bosjes of achter een boom hadden verstopt hadden ze al meer kans dan op de grond op de meest bezwalkte pad. Kon ze niet op een andere plek vallen? Dat was veel gunstiger geweest. Misschien zouden ze het makkelijk halen naar de bosjes.. Nee, dat was te riskant. Dan werden ze vast gehoord. Ze moesten zo maar blijven liggen. Wat hem nu pas opviel was dat hij niet bang was geweest toen hij de stemmen hoorde. Hoe zou dat komen? Hij probeerde haar weer aan te kijken. Zou het door haar gekomen zijn. Nee, vast niet. Hoe zou zei er nou voor moeten zorgen. Er was een reden, misschien omdat hij zich niet bedreigd voelde door de mensen? Natuurlijk vond hij die mensen wel eng. Hij vond iedereen eng. Wat was het, hij kon zijn vinger er niet op leggen. Normaal zou hij nu al half huilend weg zijn gerend. Als hij in zijn 'gevecht mode' was zou hij dat niet doen, maar hij zat er niet in. Misschien moest hij er nu in gaan? Zou dat wel slim zijn, als hij er in zat en ze zagen hem met haar dan zouden ze hem beter kunnen beschrijven. Er waren weinig mensen, beter gezegd niemand, naast hem, die met handschoenen vochten. Het was niet dat hij heel bekend was, maar de meeste mensen wisten wel dat hij het deed. Het was dan ook iets speciaals.

Luid gerommel was te horen bij de bosjes naast hun. Fuck. Natsu stond klaar om aan te vallen. Ook al was hij het niet gewend, hij had geweten dat hij de hele tijd stil moest blijven. En nu hij iets hoorde, wilde hij al te graag vechten. Een man met een speer kwam tevoorschijn. Verbaasd keek hij de twee aan. ''Ongepast moment..'' zei hij duidend op hoe ze lagen. Hij kuchte eens en als was het donker, je zag dat hij bloosde bij het zien van hun. Hij keek ze weer serieus aan en richtte zijn speer op hun. ''Identificeer jezelf!'' zei hij nu streng. Aan zijn kleren kon je zien dat hij uit de Earth Country kwam. Misschien was het de Light Country. Die twee pakken leken best wel op elkaar en het was nu donken dus moeilijk te zien. Hij kwam sowieso niet van de water of fire country. Hun pakken waren totaal anders. Opgelucht zuchtte hij. Iemand uit de LIght Country zou hem nooit kunnen herkennen. Als hij zijn handschoenen niet zou gebruiken zou hij onmogelijk herkend worden. Dan werd hij dus toch geen Traitor. Dat betekende dat ze moesten vluchten of Dakotah het alleen moest afhandelen. Hij was nu nog alleen dus het was het slimste om snel te vluchten. Aangezien hij eerder tegen iemand had gepraat was het duidelijk dat er nog iemand was. Blijkbaar waren ze gesplitst.

Zachtjes vloekte ze toen ze iets hoorde. Ze moest Tsuna in veiligheid brengen! Haar eigen veiligheid kon haar niks meer schelen. Tsuna verdiende het niet om een Traitor te worden. ‘Wil je je even omdraaien? Ik lig namelijk halfnaakt op deze jongen,’ zei ze en ze deed net alsof ze zich schaamde. Waar hij ook vandaan kwam, die man, hij was dom. ‘Natuurlijk,’ zei hij en hij draaide zich half om. Dat was het moment waarop ze van Tsuna rolde, hem een trap gaf en een teken met zwaaiende handen gaf dat hij moest weglopen, haar boemerang pakte en die plaatste tegen de keel van de man, die verbaasd naar zijn keel greep. ‘Domme man,’ zei ze en ze liet de boemerang expres tegen hard tegen zijn keel gaan. ‘Hij was mijn gevangene. Dankzij jou is hij ontsnapt. Nu kun je gaan betalen,’ zei ze in zijn oor. Ze had geen zin om Tsuna nog verder in gevaar te brengen. Als ze erachter zouden komen dat Tsuna om was gegaan met een Traitor, werd hij uit zijn Country verbannen. Dat wou ze niet. Waarom wou ze dat eigenlijk niet? Waarom boeide zijn veiligheid haar zo? Ze kon hem toch ook lekker achterlaten? Nee! Ze zuchtte. Moeilijke vraag, die kon ze zichzelf nu niet stellen. Voordat ze de man met de keel kon doorsnijden, voelde ze iets tegen haar schouderbladen. Ze viel voorover van de pijn en zwarte vlekken waren aan het dansen voor haar ogen. Micah gromde en beet de man in zijn been, waardoor die onderuit ging. Voordat de man haar verder kon aanvallen, gooide ze haar boemerang. Ze zag dat zijn hoofd op de grond viel en stond zwakjes op. De andere man lag op de grond, maar ze had geen kracht meer om hem ook nog aan te vallen. Zwak viel ze op de grond neer en keek achteruit. De man was dichtbij haar, veel te dichtbij. Zijn ogen waren gekluisterd op haar lichaam. Oh nee… Ze voelde hoe een hand zich vastpakte aan haar topje. ‘What the…’ begon ze haar vloekwoordje, maar de man kroop al op haar. Nee, nee, nee! ‘Smeerlap!’ zei ze en ze probeerde hem van zich af te krijgen. Ze werd op haar rug gerold en voelde het ding in haar schouderbladen dieper in haar schouderblad dringen. Ze gilde het uit van de pijn. ‘Blijf van me af,’ klonk het als een fluistering. Ze voelde zijn handen over haar lichaam glijden en probeerde zich onder hem uit te werken. Misschien was hij gek geworden omdat ze zijn vriend vermoord had. Ze kreeg hem met moeite van zich af en trok het ding half uit haar schouderblad, maar ze had niet genoeg tijd om te zien wat het was en om het helemaal uit haar schouderblad te trekken. Ze voelde bloed langs haar schouder druipen en hoe meer warme vloeistof ze voelde, hoe zwakker ze werd. De man drukte zijn lippen tegen haar lippen aan. Ze opende haar ogen en zag in zijn ogen niks anders dan waanzin. Bij de moord op zijn vriend had ze waanzin in hem geblazen. Ze voelde zich hard gedrukt tegen de boom. Micah jankte zachtjes en probeerde de man te pakken. Hij pakte een steen uit zijn heuptas en smeet die tegen Micah. ‘Micah,’ zei Dakotah zachtjes, waarna ze de aantastende handen weer op haar voelde. Haar ogen werden van zwakte niet rood. Ze kon zich niet verweren tegenover hem. Toch spartelde ze tegen, waardoor hij kwaad werd en haar aan haar haren tegen de boom duwde. In paniek probeerde Dakotah iets te bedenken. Als iets of iemand de man kon afleiden, kon zij hem afmaken. Ze sloot haar ogen toen ze zijn mond en tong tegen haar hals voelde. Nee!

- In dit soort dingen ben ik goed :P Vechten! D: -

Dakotah wist een soort van plan te bedenken waardoor hij geen Traitor werd. Met een knikje als dank rende hij zo snel mogelijk weg in het bos. Hij bleef rennen en rennen, maar er leek geen verschil te komen. Liep hij rondjes? Nee, dat was het zeker niet. Misschien zat hij wel vast in een van de o zo bekende illusies van de Darkness Clan? Dat was ook onwaarschijnlijk, die mannen kwamen niet uit de Darkness clan. Hij moest het zich vast gewoon verbeelden. Hij stopte met rennen en schudde zijn hoofd heen en weer. Snel zette hij de sprint weer in om enkele meters verder weer te stoppen. ''Beslis nou eens, ga je rennen of niet?'' vroeg Natsu Geïrriteerd. ''Of wil je liever dat ik je ga dragen, uwe majesteit,'' zei hij nu op een sarcastische toon. ''H-hoezo?'' Hij werd vaak dingen genoemd door Natsu, maar nog nooit werd hij Uwe majesteit genoemd. ''Hoezo?'' herhaalde Natsu hem. ''Terwijl jij aan het wegrennen zit zit een fucking meisje aan het vechten. Het is de bedoeling dat de Prince met de kewle leeuw de schone dame red. Niet de Princess met de domme vos die de watje red,'' zei de leeuwtje. ''Ten eerste, dit is de echte wereld. Het hoeft niet zo te zijn dat de jongen de meisje red. Ten tweede, ik en geen prince,'' antwoordde Tsuna met een domme grijns op zijn gezicht. ''Het gaat om de gedachten, als je nu niet teruggaat. Gaan we als we weer thuis zijn een jurk voor je kopen.'' Eigenlijk vond Tsuna dat Natsu wel ergens een punt had, maar dat zou hij nooit bekennen. Hij gunde zijn Pet de lol niet. ''Okeey, okeey..'' mompelde Tsuna maar. Tevreden knikte de leeuw. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij Dakotah dood op de grond zag liggen. Hij moest daar niet aan denken, Dakotah was vast wel een sterk meisje. Anders had ze nooit gezegd dat hij moest vluchten. Nu hij er over dacht was het best wel egoïstisch van hem dat hij was gevlucht, omdat hij geen Traitor wou worden moest zij dood. Dat sloeg nergens op.

Het eerste wat hem opviel toen hij terug was was dat er een man onthoofd op de grond lag, omringd door bloed. Hij had geweten dat de boemerang scherp was geweest, maar was hij echt zo scherp. Als Dakotah er was zou hij haar bang hebben aangekeken. Nu hij er over dacht, waar was Dakotah? Verbaasd keek hij om zich heen. Ah, daar was ze! Tegen een boom.. aangedrukt.. ? ''Wat moet ik doen?'' fluisterde hij naar Natsu. Natsu haalde zijn schouders op, zover dat mogelijk was. ''Jij bent de Prince, ik ben alleen de kewle leeuw naast hem.'' Geïrriteerd keek hij naar Natsu. Hij was de persoon die zo nodig terug wou en nu had hij niks aan hem. Hij was wel blij geweest dat Natsu het had gezegd, het was duidelijk nodig. ''Volg mij, en stil!'' Bang sloop Tsuna hun richting op. Hij begon te blozen toen hij zag wat ze deden. Dakotah vond het duidelijk niet leuk, maar had geen keus. ''Ha..'' Hij ging normaal staan en strok zijn been naar achteren. ''jah!'' riep hij nu. Hij schopte de man tussen zijn benen zodat hij Dakotah los liet. ''Niet daar! Alleen mietjes schoopen daar!'' riep Natsu nog, maar hij negeerde het maar. De man was waarschijnlijk sterker geweest en al had hij hem op een andere manier aangevallen zou het mislukken. Hij klemde zijn handpalm aan de achterkant van zijn nek. Zijn vingers kwamen precies uit bij zijn keel. Zo hard mogelijk drukte hij zodat de man niet meer kon ademen. ''Eet zand..'' Je hoorde aan zijn stem dat hij bang was, maar toch deed hij het. Hij schoof de man zijn voet met zijn eigen voet naar achteren. Daarna zette hij zo veel mogelijk kracht op zijn hand en duwde de man met zijn gezicht tegen de grond. De man draaide zich wild om, hij had duidelijk pijn van beide dingen, maar toch vocht hij door. Hij schopte zo hard mogelijk met zijn been naar boven, en aangezien hij op de grond lag kwam het precies in Tsuna de buik. Pijnlijk greep Tsuna naar zijn buik. ''Jij vieze..'' hoorde je de man kreunen. Hij kon we schoppen, maar het deed duidelijk nog te veel pijn om op te staan. ''Die krijg je terug!'' nog steeds hoorde je dat hij bang was. Met beide armen nog bij zijn buik schopte hij de man in zijn gezicht. Dat zou hem leren! ''Jij mag hem afmaken, na wat hij je heeft aangedaan..'' Hij keek Dakotah met een pijnlijke blik aan. Het was allemaal zijn schuld geweest.

Hijgend keek Dakotah naar de man. ‘Laat me met rust!’ snauwde ze hem toe, haar eeuwenoude stem toch nog gebruikend, ook al werd ze hier nu half aangerand door een gozer die ze nauwelijks kende. Wat er daarna gebeurde, zag ze maar half. Ze viel op de grond nadat de man gedwongen was geweest om haar los te laten dankzij Tsuna’s trap. Micah grauwde en keek naar de man voor zich. Pas toen Tsuna haar de gelegenheid gaf om het af te maken, pakte ze helemaal onder het zweet haar boemerang. Ze voelde de plekken waar hij haar had aangeraakt en haar handen nog steeds, wat haar even liet in een krimpen. Nog nooit had een man het zo ver bij haar kunnen halen. Ze gooide haar boemerang en mikte op zijn nek. Zijn hoofd viel eraf en Dakotah ving het ding weer. Ze rolde op haar rug en hijgde zachtjes. Het ding dat op haar schouderblad zat, drong bijna weer terug diep in haar lichaam. Voordat het dat kon doen, draaide ze zich op haar buik en trok het met een ruk uit haar rug. Ze keek naar het ding. Een pijl. Ze viel voorover en stak de man in zijn rug hiermee. Hij liet een kreun vallen en daarna wist Dakotah zeker dat hij dood was. Ze keek hem aan en werd bijna misselijk. ‘Dat was close,’ zei ze en ze keek naar Tsuna. ‘Ik denk dat ik je moet bedanken,’ zei ze droog en Micah keek hem aan, waarna hij naar de leeuw keek en op zijn kont ging zitten. Dakotah kroop richting Tsuna en gaf hem een korte knuffel. ‘Bedankt,’ fluisterde ze in zijn oor, waarna ze opstond. Ze keek naar de dode lichamen. Als Satsuji dit te weten kwam, zou hij echt kwaad worden. Heel kwaad. Ze voelde dat haar shirt doordrenkt was met bloed, maar had geen zin om te zien hoe groot de schade was. Met moeite bewoog zij zich heen en weer. Het deed ook zo’n pijn. Ze wreef over haar rug. ‘We gaan,’ zei ze rustig tegen Tsuna, alsof er eigenlijk helemaal niks gebeurd was. Ze keek hem aan en glimlachte zachtjes, waarna ze probeerde op te staan. Bezorgd ondersteunde Micah haar. ‘Vanaf hier moet het niet zo ver zijn,’ zei Dakotah zwakjes en ze pakte een lange stok van de grond, dat net groot genoeg voor haar was om haar te ondersteunen. Rustig liep ze er een beetje mee. ‘Kom je?’ vroeg ze en ze keek achterom. Toen ze in zijn ogen keek, wendde ze haar blik snel af, om vervelende gevoelens in elk geval te ontwijken. Micah keek naar Dakotah, toen naar Tsuna en liep toen rustig met Dakotah neer, kijkend of ze wel goed kon lopen met die stok.

- Mooie post! D: Vergeleken bij jou is de mijne flut :P -

Wild schudde hij zijn hoofd heen en weer toen hij Dakotah haar woorden hoorde. ''Neej!'' stotterde hij. ''Je moet me niet bedanken, dit is mijn schuld! Als ik er niet was hoefde je geen afleiding te zorgen zodat ik kon ontsnappen en dan kon je het zelf doen zonder schade en nog erger; ik heb je in de steek gelaten terwijl jij vocht.'' Het durde heel lang voordat hij deze zin had afgemaakt. Om de woord stotterde hij wel en aangezien het een lange zin was begreep Dakotah het vast niet. ''Het spijt me, Senpai!'' Hij boog zich voorover en keek hij weer bang aan. Door hem had ze twee personen extra gedood. Nu vond hij doden niet meer erg. Hij vond het natuurlijk wel eng, maar Dakotah had niks fout gedaan. Zij was de persoon die aangevallen werd, ze ging niet naar hun toe om hun dood te maken. Toch werden ze boos op haar als ze hen dood maakte. Als hun haar hadden gedood was doden vast wel een goeie ding. Het was oneerlijk! Niet alleen werden je huis, familie, geld en vrijheid van je ontnomen. Ook mocht iedereen je doden! Nu hij er aan dacht, hoe kwamen Dakotah en haar neef eigenlijk aan geld? Hij zette zijn vinger, zoals gewoonlijk, onder zijn lip. De nadenk pose die hij vaak trok. Een optie was dat ze mensen doodde voor geld, dit betwijfelde hij. Dakotah had gezegd dat ze alleen maar mensen doden als ze vervelden deden en dus niet zomaar. Hoe kwamen ze dan aan geld? Dakotah was duidelijk niet de type die mannen ging entertainen, hij verwachtte niet dat ze een domme baantje gingen doen waarmee ze niet eens 40 Jewels, ofzo, per week kregen.

Hij keek haar kort aan, misschien moest hij haar geld aanbieden? Hij had er genoeg. Hij had het gevoel dat dat ze het niet zou aannemen, daarom zou hij het op een andere manier aanbieden. Als hij uiteindelijk bij hun overnachten, als hun het goed vonden. Dan zou hij betalen voor zijn plekje. Dat zouden ze toch wel aannemen? Dat hoopte hij tenminste. Al had Dakotah al uitgelegd dat haar neef niet gemeen was, toch was hij een beetje bang voor hem. Mischien was het wel een aardige persoon, maar aardige personen werden ook boos. Hoe zou Dakotah zeggen dat ze op een dag twee keer had gezoend terwijl ze het gebruikelijk nooit deed. Om het nog erger te maken zou ze aan hem vragen of de persoon die ze had gezoend bij hun mocht blijven slapen. Ze zou het hem vast niet vertellen.. Wel zou hij natuurlijk vragen waarom ze gewond was. Dan zou ze wat er nu gebeurd was wel ter sprake moeten laten komen. Zenuwachtig keek hij haar aan. Het was nu ongeveer half 10. De zon ging nu meestal onder tussen 8 uur en 9 uur. Dus het was al best donker Aangezien hij geen ouders had zouden die gelukkig niet ongerust worden. Je kon zeggen dat hij geluk had omdat hij nu de rest van de eind niet hoefde te lopen.

Rustig keek ze hem aan en ze glimlachte. Ze mocht die trek wat hij deed als hij aan het nadenken was wel van hem. Ze legde haar handen op zijn schouders en keek hem aan. ‘Luister, Tsuna. Het was niet jou schuld. We waren gewoon op het verkeerde moment, verkeerde tijd en de verkeerde plaats,’ zei ze en ze keek hem hierbij scherp aan. Het was gewoon zo. Er was geen ontkomen aan mensen die je op de hielen zaten, ook al zou ze Satsuji nu wel moeten vertellen dat ze twee mensen vermoord had. ‘En je moet je nergens druk over maken, ik zeg wel iets tegen mijn neef, maak jij je er nu maar niet druk over,’ zei ze en ze glimlachte bemoedigend. Ze kon makkelijk zien dat hij dacht aan haar neef. Hij trok zo’n angstige blik. Ze haalde haar schouders op. ‘Jezus, ik heb honger. Volgens mij heb ik bij Satsuji nog wel wat. Hè, kan ik weer eens koken voor ons drieën. Satsuji is te lui,’ zei ze, maar ze kon het niet laten om haar ogen te laten twinkelen. Hoe erg ze het soms ook vond dat Satsuji het koken vaak aan haar overliet, ze vond het toch fijn om voor hem te koken en al helemaal als hij het lekker vond. Het was gewoon een soort compliment dat ze goed kon koken. ‘Gelukkig is ons huis niet ver hier vandaan meer,’ mompelde ze, toen ze naar de lucht keek. Ze hield haar hand kreunend op haar schouderblad en zakte in elkaar. ‘Dat stukje doet erg pijn,’ zei ze en ze keek opzij. ‘Maar het gaat alweer!’ zei ze dapper, waarna ze opstond en dapper verder liep. Ze ging zich echt niet onderdoen omdat ze een klein beetje pijn had, kom nou toch! Niet zielig doen, Dakotah! Micah begon uitgelaten te keffen toen hij verderop een huisje zag. Hij begon richting het huisje te rennen. ‘Micah, niet zoveel lawaai!’ zei Dakotah nog, maar het was al te laat. Uitgelaten kefte Micah bij de deur van Satsuji’s huis. Ook al woonde zij er nu ook, ze vond het echt beschamend om het haar huis te noemen. Het voelde alsof ze dan een soort verraad deed tegenover Satsuji. Ze zuchtte. ‘Zie je Micah?’ zei ze en ze grinnikte, aangezien wie Micah nu niet kon zien, echt een bril nodig had. ‘Daar is het huis van mijn neef,’ zei ze en ze keek hem even bemoedigend aan. ‘Waarschijnlijk is hij niet thuis, maar het kan ook zijn dat hij er wel is. Hij heeft van die kinderachtige regels. Niet later dan tien uur buiten en zo,’ zei ze en ze grinnikte even. Tot nu toe had ze zich nog braaf aan die regels gehouden. Ze klopte op de deur. ‘Ach wat, waarom kloppen?’ mompelde ze zichzelf toe, waarna ze de deur gewoon opendeed. Ze knipte het licht aan en zag Satsuji niet. ‘Buiten,’ zei ze hardop, nadenkend. Ze keek om naar Tsuna. ‘Maak het je gemakkelijk, lust je wat eten? Dan kan ik wat koken voor ons. Ik sterf,’ zei ze en ze deed een overdreven gebaar. Daarna keek ze hem vriendelijk aan. Een totaal andere Dakotah stond tegenover Tsuna, met haar handen over elkaar geslagen en haar armen onder haar borsten gekruist keek ze hem aan.

- Dit topic wordt in mijn ogen alsmaar leuker en grappiger :P -

Dakotah leek moedig te blijven en gaf hem niet de schuld. Als zei het zei was het wel goed? Nee! Het was duidelijk dat ze het alleen maar zei om hem goed te laten voelen. Hij wou er wat van zeggen, maar Dakotah begon al weer over iets anders. Het leek alsof ze elkaar al heel lang hadden gekend. Toch was het hoogstens 2 uur. Eigenlijk hadden ze maar een half uur echt kunnen praten. De rest was de wandeling om het zo te zeggen. Ze hadden ook een beetje tijdens de wandeling kunnen praten, een beetje maar dan. De meerderheid van de tijd had hij haar proberen bij te houden en stonden ze dus niet echt naast elkaar. Hij was dan ook kei moe, ze had hem gemarteld! Zij noemde het lopen terwijl hij het joggen noemde. Zijn conditie was eigenlijk redelijk goed, maar hij kon niet anderhalf uur achter elkaar joggen. Hoe kon zo'n korte meisje zo snel lopen? Zijn benen waren langer dan die van haar. Toch wist zij met haar kort benen zo snel te lopen! Ook Natsu en Micah leken haar makkelijk bij te kunnen houden, die twee hadden zelfs kleinere benen dan zij had, maar ook hun rende niet. Hun liepen gewoon. Lag het egt aan hem, of waren de mensen om hem heen gewoon overdreven super. Dakotah kon hij al abnormaal noemen, waarom kon hij nog niet zeggen. Hij wist wel dat ze het was. Natsu niet echt hij was wel arrogant maar kon dit niet echt opbouwen. In en gevecht was hij soms wel sterk als hij gebruik maakte van zijn vlammen, verder niet en Micah. Micah kende hij nog niet zo goed, nog steeds was de wolf een beetje eng.

Dakotah stopte opeens voor een huisje. Wow, hij had niet eens door gehad dat daar een huisje stond. Het was eigenlijk best goed verstopt tussen de bomen, maar zat naast de rivier. Raar. Toch was het wel een goeie plek om een huisje te hebben als een traitor. Een traitor wou natuurlijk niet gevangen worden door Bounty Hunters en moesten zich goed verstoppen. Met zo'n huisje kon je normaal leven en verstoppen tegelijkertijd. Hij bekeek het huisje kort. Het was een middelgroot huisjes gemaakt van hout. Toch leek het goed geïsoleerd te zijn zodat het warmte vasthield. Het had maar een verdieping zodat het onopvallend zou zijn, maar was in ruil voor dat best wel breed. Als hij zou schatten dan waren er zo'n 2 of 3 kamers exclusief de woonkamer, keuken, wc, opslagkamer en douche. Het kon ook zijn dat de Wc en Douche hier in een zaten zodat er 4 kamers waren. De tweede leek handiger als er veel mensen waren, maar de eerste was logischer. Als de ene in de douche zat zou het irritant zijn om op een andere persoon te wachten als je naar de wc moest. Hij zelf leefde natuurlijk alleen in een huis die groter dan dit was. Je zou denken dat een grote huis veel leuker zou zijn, maar als je met weinig mensen was zou dit maar lonley zijn. Hij zelf voelde zich eigenlijk best alleen en was best blij dat hij nu voor het eerst met iemand kon zijn. ''S-sorry, dat ik het zeg maar, ik ben eigenlijk best opgelucht dat je neef er niet is.'' Hij liet voor de tweede keer een glimlachje zien aan Dakotah. Hij stond nog steeds in de deuropening en wou net naar binnen gaan toen hij een metaal voorwerp aan zijn nek voelde. Was dat een zwaard? ''Waah!'' schreeuwde hij uit. Van schrik sprong hij richting het meisje om achter haar te verstoppen.

''Ik heb geluk vandaag!'' Met een grote glimlach op zijn gezicht ving hij nog een vis. De vissen in deze rivier waren niet normaal. Ten eerste waren ze overdreven lekken. Dat had hij gehoord. Ook waren ze aardig groot wat ze perfect maakte om op te eten. Hij had er nu al een aantal gevangen wat ongewoon was. Normaal was je blij als je een of twee had gevangen. Het was hem gelukt om zijn vijfde te vangen in amper een uur. De vissen stonden bekend als Serona vissen. Het enige gebied waar ze leefde op de grote wereld was in de Rimu River, dus bij zijn huisje. Aangezien ze niet meer zo veel geld over hadden besloot hij om van tijd tot tijd te vissen. Zo kregen ze te eten zonder er geld voor te betalen. Het was beter om vissen te eten als je ook geld had zodat je later niet elke dag vissen hoefde te eten omdat je toen je geld had geen vissen wou eten. Ook was het handig om eten te kopen die je vaak kon gebruiken. Iets zoals pindakaas, waar hij allergisch voor was. Eigenlijk kun je dat een lange tijd eten wat het goeie eten maakte, maar dan moest je bedenken dat je daarvoor ook brood nodig had. Brood verote in minder dan een week, dus al had je pindakaas dan kon je er uiteindelijk niks mee doen als je geen brood mee zou kunnen kopen. Of je wou zielig doen en pindakaas uit de pot eten met een lepel. Was er eigenlijk wel eten die je een lange tijd kon bewaren waar je niks extra voor nodig had. Misschien drinken? Dat kon je wel een lange tijd bewaren. Toch was het onhandig. Drinken ging overdreven snel op, dan was het beter als ze water gingen drinken. Misschien moesten ze iets anders bedenken?

Met dat in zijn hoofd kwam hij bij zijn huisje. Zoals normaal sprong hij over de grootste steen die er stond. Dit kon hij niet in een keer doen. Hij moest eerst op de steen lande en daarna van de steen springen. Hij landde naast de deur. Wacht, er stond iemand in de deuropening. Hij pakte zijn zwaard en zette deze bij de nek van de jongen die er stond. Hij zette het er recht naast, natuurlijk zou hij zijn hoofd er niet af halen. Dat was iets wat hij niet kon. Bang rende de jongen naar binnen. In z'n haast kwam hij met de zijkant van zijn nek een beetje tegen het zwaard aan. Een klein beetje bloed ontsnapte ervan, gelukkig. Het was niks ergs. Hij sprong achter.. Dakotah? Raar keek hij naar het meisje. Hij had niet verwacht dat ze nu al iemand naar huis zou mee brengen. ''Is that your botfriend?'' Hij zette zijn zwaard weer in zijn schede en liep naar de jongen toen die achter Dakotah stond. Hij zetten zijn hand om zijn schouder heen en trok hem naar hem toe. Het was duidelijk dat hij bang was. Was hij echt zo eng geweest. ''Sorry voor daarnet, ik dacht dat je een inbreker bent. Meneer Boyrfiend..'' Hij grijnsde en liet de jongen weer los. Dit was niet genoeg voor Tsuna, snel verstopte hij zich weer achter Dakotah, wat moeilijk ging aangezien ze kleiner was dan hij was. ''D-dat is je neef?'' hoorde hij de jongen fluisteren. ''Ohja, Dakotah! Raad eens wat we vandaag gaan eten.'' Trots pakte hij de 5 grote vissen die hij had gevangen. ''Hier!'' mompelde hij toen droog, waarna hij de vissen aan haar gaf. ''Veel plezier ermee..''

Dakotah keek naar binnen, maar verwachtte elk moment om Satsuji achter een muur te zien springen of zo. Het was al vaker gebeurd dat ze zich op de stang liet jagen door Satsuji. Ze schrok toen ze iets hoorde. ‘Achterlijk joch, laat me niet zo schrikken!’ schreeuwde ze naar Tsuna. ‘Jeetje, kun je nu niet een keer normaal doen met onze gasten? Ik zou een boemerang naar je bek hebben gesmeten als ik je niet herkend had,’ snauwde Dakotah naar haar neef, waarna ze over haar schouder keek. ‘Vriendje?’ mompelde ze en ze voelde dat ze rood werd. ‘Poeh, echt niet!’ zei ze stoer en ze keek hem aan. ‘Niemand kan mij handelen, ik ben een monster, remember? Trouwens, ik ben onhandelbaar,’ zei ze en ze haalde haar schouders op. Zijzelf vond het de waarheid. ‘Satsuji, rotjoch!’ zei ze boos toen hij doorging over dat ‘vriendjes’ gedoe. Bah! Soms wou ze hem zo graag met zijn neus in een pan met vuur duwen, maar aan de andere kant maakte Satsuji ook onzekerheden bij haar los. Wat als het zo was? Nee, niet dat het haar vriendje was, maar wat als ze echt niemand kon krijgen omdat ze zo snauwde? Nou ja, die persoon die ooit haar vriendje zou worden, zou haar maar moeten accepteren om wie ze was! Ze slikte even. ‘Ik ben nog voor tien uur thuis, tevreden, papa?’ vroeg ze sarcastisch en ze keek naar de vissen in haar hand. Een zo’n ding viel bijna op de grond en ze deed een rare heupbeweging om hem toch nog op te vangen. ‘Rotjoch,’ mompelde ze opnieuw, waarna ze naar de vis keek. ‘Kan ik weer voor je gaan koken!’ mompelde ze. ‘Ik heb al een hele wandeling achter de rug met deze gast hier,’ zei ze en ze wees achter zich naar Tsuna. Gelijk herinnerde ze zich dat ze Tsuna vergeten was voor te stellen. ‘Oh ja, Tsuna, dit is dus mijn rottige neefje, Satsuji en Satsuji, dit is Tsuna,’ zei ze en ze liet hun maar aan elkaar wennen. ‘En hij is niet mijn vriendje. Hij is gewoon een vriend, ja?’ zei ze tegen Satsuji en ze boog zich om de pan te pakken en ook gelijk om haar rode kleur te verbergen. Hè, waarom kreeg ze die stomme, rotrode kleur weer? Ze snauwde boos naar de pan toen die op de grond viel. ‘Als je nu niet meewerkt, gooi ik je naar buiten met de hersens van Satsuji erin gebakken,’ zei ze. ‘Oh wacht eens,’ zei ze en ze deed alsof ze nadacht. ‘Dat kan helemaal niet, want Satsuji heeft er geen!’ zei ze en ze keek expres uitdagend opzij. ‘Maar ik ben trots op je dat je in een uur, of welke tijd het ook mag zijn, vijf vissen hebt gevangen,’ zei ze en ze deze keer klonk ze oprecht. Ze glimlachte naar Satsuji en knikte hem bemoedigend toe. ‘Goed gedaan,’ zei ze en er klonk trotsheid in haar stem. Daarna duwde ze de twee jongens, beide aan een schouder, weg. ‘En nu moet dit vrouwtje koken, of jullie krijgen geen eten,’ mompelde ze en ze deed onopvallend een knipoogje naar Tsuna. Aangezien Tsuna de meest bange was en haar nog niet helemaal kende, wou ze met dat knipoogje duidelijk maken dat ze ook alleen maar grapjes maakte. Ze zuchtte even en zette de pan toen neer op het vuur. ‘Shitzooi,’ zei ze, toen ze naar de vis keek. ‘Oké,’ mompelde ze en ze pakte een mes. ‘Tijd voor de ingewanden van de vis. Die mag Tsuna opeten,’ riep ze en ze grijnsde even. Jongens pesten was zo leuk. Rustig begon ze met het mes er stevig op in te hakken. Ze liet de ingewanden er met alle gemak uitglijden, in een klein bakje, waarna ze naar buiten ging en die in de rivier stopte. Ze zakte in elkaar van de pijn in haar schouder en kreunde even. ‘Satsuji mag dit niet zien,’ mompelde ze zachtjes, waarna ze wat water op de plek gooide van de pijn. Ze voelde dat het zwart werd voor haar ogen, maar vocht tegen dat zwarte. Ze liep naar binnen alsof er niks gebeurd was en begon over een vis te wrijven, waarna ze die achteloos in de pan gooide. ‘Fuck!’ riep ze, toen de pan bijna viel. Ze liet snel een kring van water komen die de pan van zijn val weerhield en zette hem weer terug op het vuur. ‘Jou schuld,’ zei ze droog richting Satsuji, waarna ze weer verder begon. Handig legde ze er drie andere vissen in, de laatste ging er niet in. Nou ja, mocht er iemand nog honger hebben, bakte ze die straks wel. Ze voegde er lekkere kruiden aan toe en zette een hoog vuurtje op, waarna zij zich omdraaide en Tsuna rustig aankeek. ‘Geloof me, je gaat me helemaal anders zien als je deze vis eenmaal op hebt. Ik wil namelijk in een restaurant gaan werken,’ zei ze droog. Ze meende er helemaal niks van. ‘En nu ga ik me omkleden, want ik voel me verschrikkelijk vies,’ zei ze, toen ze aan de man dacht. ‘Ik bedoel, mijn kleding, ik ben namelijk gestruikeld en zo,’ zei ze gauw en ze rende gauw naar boven. Ze voelde de handen van de man overal en gooide water in haar gezicht, waarna ze naar haar ogen keek. ‘Bloedrood,’ mompelde ze en de droom flitste voor haar ogen. Ze verloor de controle en viel half neer. ‘Au!’ riep ze uit, toen ze op haar schouder kwam. ‘Niks aan de hand,’ riep ze naar beneden. ‘Ik liep tegen een deur!’ schreeuwde ze en ze liep naar een kamer toe, waar ze sliep. Ze deed haar spijkerrok en haar topje uit, waarna ze zichzelf in een short en een ander topje wurmde. Op blote voeten rende ze naar beneden en sprong ze handig neer. Ze keek naar de vis. ‘Shit!’ riep ze hard uit. Ze deed het vuur gauw uit, raakte hierbij tot overmaat van ramp het blauwe vuur zelf, trok haar hand vloekend terug en keek met tranen in haar ogen naar de pan. ‘Fijn, jongens kunnen niet koken en ze kunnen niet waarschuwen als het eten bijna aanbrandt, hoe fijn is dat!’ snauwde ze hun toe, waarna ze haar vinger onder het water deed. Tot overmaat van ramp was die ook nog eens gloeiend heet. Ze zag dat haar vinger zwart en helemaal rood was, dus koelde ze die af met haar eigen waterkrachten. ‘Zoveel moeite voor een stomme vis, ik kan beter entertainen bij mannen, dan krijgen we tenminste op een fijnere manier geld en hoef ik mijn vingers niet te verbranden aan dit strontvuurtje,’ mompelde ze zachtjes, hopend dat Satsuji dat niet hoorde. Als hij het hoorde, zou hij echt kwaad worden. Ze pakte een bord en smeet de vissen erop met haar verbrande vinger, wat maakte het ook uit? Ze zette een bord voor Satsuji neer en de andere voor Tsuna, waarna zij aan het aanrecht ging staan en zelf hongerig begon te eten. Niet echt een goed voorbeeld voor de jongens, maar ach. Hongerig viel ze aan, waarna ze keek naar Tsuna en Satsuji en stiekem observeerde of Tsuna het lekker vond. Oké, waarom dacht ze eigenlijk zo aan Tsuna? Telkens als ze iets deed, dacht ze aan wat hij deed en ook toen Satsuji net over een vriendje begon, moest ze blozen. Normaal had ze dat niet. En bovenal: ze haalde stommiteiten uit. Ze verbrandde haar vinger aan een rotbrandje en moest keihard blozen omdat Tsuna het misschien gezien zou hebben, wat vast en zeker gebeurd zou zijn, aangezien ze nou niet stil gereageerd had. Waarom interesseerde ze zich zoveel voor die jongen? Ze slikte even. Micah leende ze iets van haar vis en ze knielde zich bij Natsu neer. ‘Jij ook wat, maatje?’ vroeg ze liefjes aan Natsu, waarna ze hem een kriebel onder zijn kin en achter zijn oortjes gaf en een beetje vis van haar leende aan de twee. Met een lieve glimlach, wat ook meteen een totaal andere Dakotah toonde, keek ze naar Natsu en ook naar Micah, die echt bleek te genieten van de vis. Ze glimlachte lief. Ze liet haar blik algauw weer naar de harde zijde glijden toen ze merkte dat iemand zijn blik op haar gericht had, ze had echter geen zin om te kijken wie het was. Ze keek opzij en haar blik blikte even richting Tsuna. Wat was er aan die jongen dat hij steeds haar aandacht trok? En waarom nam ze dat ‘boyfriend’ gedoe van Satsuji zo serieus? Ze zuchtte even. Al die onduidelijke gevoelens. Ze keek naar de grond en at voorzichtig verder, stikte bijna in een graatje en spuugde die uit. ‘Fuckgraatje,’ zei ze en ze keek lachend opzij. ‘Ik heb niks gezegd, papa,’ zei ze sarcastisch, in verband met haar gevloek. Ze keek naar Tsuna. Ze leek wel verlegen. ‘Ik uh..’ zei ze en ze draaide zich om om zogenaamd te eten, maar eigenlijk bloosde ze vet hard. ‘Hoe vind je de… vis? Smaakt-ie?’ vroeg ze en ze keek hem even aan, haar ogen diep in de zijne kijkend en snel richtte ze haar blik af. What the hell? Ze kon dat toch ook zonder gestotter vragen? Ze haalde haar schouders op naar Satsuji en at opnieuw, maar ze voelde zich helemaal rood worden.

- 1.556 woorden, bijna drie pagina's van Word vol en een inspiratieboost. Hoe cool is dat? :P -

Was dat de neef van Dakotah? Hij zag er niet bepaald eng uit, toch moest hij een gesprek voorkomen. Hij klemde zich vast aan Dakotah haar goeie schouder omdat hij haar geen pijn wou doen. Ban bleef hij kijken naar de zwart harige jongen. Satsuji was iets langer dan hij was, hij had zwart haar en blauwe ogen. Eigenlijk leken de twee best wel op elkaar. Hij voelde dat Satsuji zijn pols vasthield en dat hij naar hem werd getrokken. Vervolgens voelde hij Satsuji zijn arm om zijn schouder. Bang keek hij Satsuji aan. Wat zou hij hem aan doen? Bang sloot Tsuna zijn ogen. Verbaasd opende hij zijn ogen weer toen hij zijn stem hoorde. Dat klonk haast aardig, zelfs als een excuses! Het was hetzelfde als bij Senpai. Zij had zich ook een soort van gemeen gedragen bij het begin en daarna ook haar excuses aangeboden. Ze leken meer op elkaar dan hij dacht. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. Deze verdween toen Satsuji zijn schouder weg haalde. Snel verstopte hij zich achter Dakotah. De veilige zone. ''N-ne-'' Hij wou net ontkennen dat hij haar vriendje was toen Dakotah dat al schreeuwde. Toen ging ze verder met het uitschelden van haar neef. Dit was eigenlijk best grappig. Als hij dacht dat het een echte ruzie was geweest dan zou hij in paniek raken. Maar Dakotah had al onderweg uitgelegd hoe veel haar neef voor haar betekende wat haast allemaal positief was. Dat betekende dat deze ruzie niet echt een ruzie was. Hij vond tenminste dat het niet telde. Ze gingen door met het tegen elkaar schreeuwen over niks. Tenminste, niks wat er op het moment aan de hand was. Hij snapte het eigenlijk niet. Waarom werd hij uitgescholden? Op het feit na dat Satsuji hem bijna had onthoofd. Hij zette zijn hand bij zijn nek en merkte nu pas de bloed die er stroomde. Straks ging hij nog dood aan bloedverlies! Alsof hij al dood was keek hij naar Natsu die kalm bij zijn voeten stond. Daarna richtte hij zijn blik op Dakotah en haar schouder. Nee! Hij moest niet huilen als Dakotah zo erg verwond was en er niks van zei. Hij veegde het bloed goed weg. Gelukkig, de sneetje was zo klein dat er niet eens meer bloed uit kwam. Het was waarschijnlijk al weer naar 2 dagen verdwenen.

Toen ze eenmaal klaar waren met het ruziën werd hij naar voren geduwd door Dakotah. Ze zou het eten voorbereiden en dan moest hij met.. dat monster.. wachten. Satsuji leek hem wel aardig, maar.. Hij wist niet wat het was. Hij voelde zo boos en eng aan. Was Satsuji boos op hem? Oneej! Misschien had hij de kus gezien en nu zou hij hem afmaken terwijl Dakotah niet keek. Nooh! Waarom moest Dakotah weg gaan. Hij wou niet wachten met Tsuna. Hij voelde dat hij beet werd gepakt bij zijn pols. Hij keek op naar Satsuji die hem letterlijk naar de banken trok. ''Zit,'' hoorde hij Satsuji zeggen voordat Tsuna haast op de bank gesmeten werd. Hij wist niet o je het echt gesmeten kon noemen aangezien hij netjes op de bank lande. Satsuji zat tegenover hem en bleef hem aankijken. Bang kromp Tsuna in elkaar. Waarom werd hij zo aangekeken.. ''Z-zals s-senpai al heeft g-gezegd..'' stotterde hij voor de angst van Satsuji. ''Ik ben T-tsuna..'' Hij stak zijn bibberige handje uit naar de jongen waarna hij hem weer terug trok. Moest hij hier nu wachten op de bank terwijl hij werd aangestaard door een of andere jongen die hij niet kende? Bij het begin zag hij er vriendelijk uit en klonk dit ook, maar nu kon hij dit niet meer zeggen. Hij zag er haast enger uit dan Dakotah! Bang keek hij naar Dakotah. Deze viel hard. ''Ik ga naar Dakotah, haar helpen!'' zei hij nu flot. Hij wou weer op staan om weg te rennen naar Dakotah toe. Hij werd echter weer bij zijn pols gepakt. Bang keek Tsuna hem aan, dit betekende zeker dat hij weer moest zitten.

Wacht, dit hoorde niet zo. Waarom bloosde Dakotah toen hij het zei over haar 'vriendje'? Hij had het alleen maar als grap ebdoelt. Eigenlijk meende hij het ook een beetje. Hij verwachte gewoon dat ze hem zou uitschelden omdat ze het zei. Hij kreeg echter gewoon een; nee. Met een bloos erbij. Geïrriteerd keek hij naar de jongen. Wat had hij met zijn Dakotah gedaan? Hij wachtte tot Dakotah klaar was met haar gezeur. De helft ervan negeerde hij. Hij glimlachte en knikte gewoon zoals hij meestal deed. Zo negeerde je de grootste gedeelte. ''Ik hou ook van jou,'' zei hij toen ze klaar was. Vervolgens duwde Dakotah de twee naar de banken toe. Stevig pakte Satsuji Tsuna bij zijn hand om hem vervolgens op de bang neer te zetten. ''Zit,'' was het enige wat hij zei. Satsuji ging voor hem zitten en keek hem doordringender aan. Pas toen Dakotah weg liep en het niet zou horen begon hij met praten. ''Wat is er gebeurd?'' klonk zijn stem kill. ''Ik weet dat ze het wilt verbergen, dus pers ik het maar uit jou.'' Het was hem al opgevallen dat de jongen een mietje was. Hij had normaal niks tegen mietjes. HIj vond het alleen irritant dat hij haar bij de schouder beet had gepakt doen hij bang was geweest Hij wilde liever niet dat jogens aan haar zaten. Natuurlijk vond hij het niet erg als ze een vriendje kreeg. Het was tenslotte haar leven. Wel wou hij weten wie het was voordat ze in de volgende stage zouden gaan. Je zou zeggen dat hij zich nu overdreven vaderig gedroeg. Hij vond het gewoon normaal. Dakotah zou het ook willen. Ze zou niet willen dat hij met een trutje zou daten dus besloot hij dit niet te doen. In ruil daarvoor verdiende hij te weten wie zij zou daten.

''Wat is er met haar schouder?'' vroeg hij nu. Wow, wat had het lang geduurd voordat hij had antwoord gegeven. Hij had iemand wel ooit horen stotteren maar niet zo overdreven veel. Hij had gehoord dat je mensen die stotteren moest laten uitpraten, dan zouden ze vanzelf wennen en stoppen met stotteren. Dat moest hij dan maar doen. Het was hem ook al opgevallen dat ze pijn had aan haar schouder. Ze kon voor hem niks verbergen. Ze had hem dit keer minder hard geduwd dan ze normaal zou doen. Je zou zeggen dat het een rare manier was om er achter te komen. Maar het hoorde gewoon bij hun. Hij was het al gewend en hij vond het niet leuk als hij een dag eindigde zonder gewud te worden door Dakotah. Meestal gebeurde het gelijk al in de ochtend. Dan irriteerde hij haar genoeg en liep ze vervolgens boos weg. Dan voor het ontbijt hadden ze het al weer goed gemaakt. Hun normale ochtend ritueel, wat rustgevend. Hij zou het niet anders willen. Zo voelde je je nooit alleen! ''En als laatste, wat is er tussen jou en Dakotah?'' Hij verwachtte een antwoord zoals niks. Dakotah zou echter niet iedereen die ze zag leuk vinden en naar huis meenemen. Eerst twijfelde hij nog over of ze hem leuk vond. Nu ze zo veel blunder maakte was het duidelijk. Raar genoeg leek Tsuna het niet te merken. Wat een stom kind.

Pas toen ze zich omgedraaid had en beter gekeken had, schoot ze in de lach. ‘Sta ik hier Tsuna op mijn domste manier te vragen of hij het eten lekker vindt, zitten die twee nog gezellig op de bank, terwijl Natsu, Micah en ik al hebben gegeten. Jongens, echt rare wezens,’ zei Dakotah en ze hoorde hierbij Micah piepen. ‘Behalve jullie, jullie zijn mijn schatjes,’ zei ze met een lieve stem, waarna ze zowel Micah als Natsu een kriebel achter het oortje gaf. Voorzichtig sloop ze dichterbij om vervolgens aan de trapleuning – die dichtbij de bank stond waar ze op zaten – te luisteren. Ze voelde woede in zich opkomen. Waar was Satsuji nu weer mee bezig? Ze rende op zijn bank af, sprong toen en landde naast hem neer. ‘Hoi honey,’ zei ze overdreven, maar Satsuji kon normaal de woede onder deze achterlijke vertoning wel horen. ‘Onze gastheer lekker aan het uitvragen?’ vroeg ze en ze deed net alsof ze dat niet wist. Tenminste, tegenover Tsuna. Voor Satsuji kon ze toch niks verbergen. Ze keek opzij. ‘Jullie eten staat koud te worden,’ mompelde ze droog. Op dat moment pakte ze Satsuji bij zijn arm en trok haar naar zich toe, met haar hand zijn gezicht weggedraaid van Tsuna, die ze met haar vinger en duim tussen zijn wangen had vastgepakt. ‘Net zoals ik niks voor jou kan verbergen, kan jij niks voor mij verbergen. Stel die vragen dus ook maar gewoon aan mij, ook al weet ik gelukkig voor jou niet wat je vroeg,’ siste ze, zodat Tsuna het al zeker niet zou horen. Haar blik schoot opzij naar Tsuna en ze opende haar mond om iets te zeggen, maar die klapte ze dicht. ‘Wat heb ik toch?’ mompelde ze zachtjes. ‘Ik bedoel, houd ermee op en kom eten,’ zei ze tegen Satsuji en ze keek hem duister aan. Meteen toen ze opstond voelde ze een pijnlijke steek in haar schouder, maar ook in haar hart. Echt waar, zo had ze Satsuji nog nooit vastgenomen. Ze had haar duim en vinger beide tegen een wang geplaatst en hem zo vastgehouden, misschien zelfs geknepen. Haar agressie was, deels zonder dat ze het wist, opgespeeld en dat vond ze erg eng. Ze keek opzij naar Satsuji, haalde haar schouders op alsof het haar niks kon schelen, liep naar de pan en smeet er een vis in. Misschien was het niet zo pijnlijk, aangezien haar schouder te veel pijn deed om echt hard te knijpen, maar ook omdat het haar verbrande vinger geweest was. Met een vies gezicht keek ze naar het vlees dat een beetje strak tegen de huid was en rood en zwart. Ze zuchtte en wreef over haar achterhoofd. Wat moest ze nu doen? Oh ja, ze moest die vis bakken! Ze had al erg veel spijt dat ze Satsuji zo vastgepakt had. ‘Weet je dat ik mezelf soms echt kan haten?’ mompelde ze tegen Micah. ‘En trouwens, waarom deed ik zo arrogant? Hij stelde toch alleen maar een paar vragen aan Tsuna?’ vroeg ze zichzelf zacht af, zodat niemand het kon horen. Het zou fijner zijn geweest als ze gewoon normaal had gedaan. Ze zuchtte even. Toen de vis gebakken was, gooide ze die op het bord neer en zette die voor Natsu en Micah neer, nadat ze ze natuurlijk van de graatjes had ontdaan. ‘Smakelijk, wel delen,’ zei ze en ze keek met een zachte blik naar de twee. Ze legde haar hoofd in haar handen en beet op de binnenkant van haar wangen om eventuele stomme emoties te bedwingen. Haar schouder klopte pijnlijk en haar vinger brandde. Plots voelde ze een ontzettende misselijkheid naar boven komen. Met haar hand voor haar mond, rende ze naar boven. Nog even, nog even… Ze knielde neer bij de wc en gaf over. Ze hield haar haren vast en kon haar bleekheid nu gewoon voelen. Haar schouder deed onweerstaanbaar veel pijn en ook flitsten er beelden van de droom toen ze Nathan ontmoette, iemand van de Darkness Country. ‘Fatale plek,’ mompelde ze hijgend en ze wreef over haar schouder. Ze kon het wel uitkrijsen van de pijn, maar weerhield zich hiervan. Ze werd niet goed. Hoe moest ze dit Tsuna en Satsuji uitleggen zonder dat ze zwak overkwam? Ze gromde. Ziek worden met iemand bij je was nu niet bepaald fantastisch. Satsuji zou wel weer denken dat het iets met Tsuna te maken had. Ze zuchtte en hing nog een tijdje boven de plee, waarna ze een nieuwe golf van overgeefsel voelde. Nee, ze ging niet Satsuji roepen omdat ze zoveel pijn had, niet! Maar wat moest ze doen? Gewoon naar beneden gaan? Zoals altijd? Pijn negeren? Haar bleekheid verbergen met wat make-up? Nu had ze nog geluk dat ze van nature al best bleek was, maar Satsuji zou het zo zien. En naast eyeliner, mascara en lipgloss had ze geen make-up, omdat ze daar niet zo aan deed. Haar mistige, grijze ogen keken haar vanaf de spiegel aan. Nog even en ze zou in zichzelf verdrinken. Haar ogen waren best mooi, ook al zei ze het zelf. Oké, waarom dacht ze nu weer aan haar ogen? Ze grinnikte even. Misschien moest ze gewoon naar beneden gaan en zo min mogelijk laten merken. Ze wist niet of Tsuna en Satsuji de braakneigingen hadden gehoord, maar misschien hadden ze dat niet en had ze daarmee vrij spel voor zichzelf gewonnen. Ze hoopte het maar. Rustig begon Dakotah de afdaling naar beneden. Ze moest zich goed aan de trapleuning vasthouden, want alles zag verschrikkelijk wazig. De pijn, daar dacht ze alleen maar aan. Nee, ze moest niet aan de pijn denken. Misschien moest ze dadelijk gewoon even douchen. Alhoewel, als ze zou flauwvallen in de douche, dat was ook niet echt geweldig. Toen ze Satsuji en Tsuna zag, gedroeg ze zich zo gewoon mogelijk, alsof er niks gebeurd was. Haar kop deed pijn en ze voelde weer een golf van misselijkheid, maar ze onderdrukte die met de grootste moeite. Ze zette zichzelf tegen het aanrecht en keek de twee aan. ‘Waar hadden jullie het over?’ vroeg ze met een glimlach, waarbij ze dacht alles te maskeren van wat er gebeurd was. Ze zag Satsuji dubbel! Ze knipperde met haar ogen. Nee, toch niet. Hé, had Tsuna nu ook een rode neus? Ze schudde haar hoofd. Nee, toch niet. Ze zuchtte even en keek opzij naar Micah, die haar bezorgd aankeek. ‘Niks aan de hand,’ mompelde ze. Ze voelde zich met de minuut zwakker worden, draaide zich toen om en zette zich met de ellebogen neer op het aanrecht, waardoor haar rug naar Satsuji gekeerd was. Ze had geen zin om erover na te denken dat die nu haar wond kon zien. Ze voelde zich moe. Het volgende moment werd alles zwart en ging ze van haar stokje. Alleen de harde klap op de grond voelde ze nog, haar schouder die pijnlijk hard begon te kloppen en ze hoorde Micah nog ver op de achtergrond, toen werd alles stil. Stil en donker.

- Naha, vier alinea's. En nu goed lezen hè, jochie?

Bang dook hij in elkaar. Gelukkig. Hij wist dat het geheim hoorde te zijn en hij zou eigenlijk alles al hebben verteld, van de angst, als Dakotah hun niet onderbrak. Hij glimlachte naar haar als een bedankje. ''Ik ga e-ten..'' Hij probeerde een glimlach op zijn gezicht te persen. Hij gaf Satsuji geen kans om wat te zeggen. Hij pakte snel een mes en vork. Ja, hij zou proberen beleefd te doen en met mes en vork te eten voor de eerste keer! Natuurlijk at hij soms met een vork of lepel, maar nooit had hij die combinatie gebruikt. Niet dat hij kon herinneren. Hij sneed de vis in kleine plakjes, als het goed was had zo'n vis geen botjes wat best fijn was. Hij stak met zijn vork tegen de vis aan en zette hem langzaam in zijn mond. ''Sugoi!'' riep hij nadat hij het had doorgestikt. ''Ik heb gehoord dat het heel moeilijk is deze vis te koken, dat je echt skills nodig hebt om alle smaak naar boven te brengen.'' Blij riep hij dit naar Dakotah. ''Kon ik maar elke dag zo eten,'' zei hij daarna. langzaam deed hij zijn vorkje in een andere stukje. Hij had eigenlijk geen zin om zo langzaam te eten, en wou alles in een keer doen. Hij wou echter niet te gretig overkomen. Hij probeerde weer een glimlach op zijn gezicht te toveren voor Satsuji. Je hoorde al dat hij anders praatte tegen Satsuji dan tegen Dakotah. Je kon zeggen dat hij Dakotah meer mocht. Vervolgens deed nam hij weer een hap. Dit was geweldig! Hij keek daarna naar zijn leeuw, hopelijk zou hij kunnen delen. Met een vieze grijns p hij zijn gezicht keek hij naar de wolf. Moest hij echt met dat eten? Hij was veel te goed voor de wolf en zou nooit met hem eten. Met opgehaalde hoofd liep hij naar het eten. ''Jij mag de restjes.'' Hij zette zijn hoofd in de bak en begon te eten. Hij deed zijn hoofd er weer uit toen er maar een paar korreltjes over waren. Daarna keek hij weer naar het meisje. ''Wees blij dat ik wat voor je over heb gelaten,'' zei hij arrogant. Daarna liep hij met opgehaalde hoofd naar Tsuna.

Toen Dakotah weer naar boven ging keek Satsuji hem weer aan. ''Nu kan je praten?'' hoorde hij Satsuji zeggen. Kort knikte hij. ''Z-ze i-ss gew-wond geraak-k-kt t-tijdens een gevecht,'' zei hij tegen haar neef. ''Een gevecht, huh?'' Waarschijnlijk was het net als zijn been. Het deed pijn, maar ze wou het niet laten zien. Toch was het te zien dat het wel echt pijn deed. Zijn been was ondertussen al een paar dagen genezen. Net als haar zou hij niet haar de hele tijd lastigvallen over haar schouder. Wel zou hij haar proberen te helpen. ''E-en t-tussen ons-s z-z-zit echt n-iik-k-ks-s.. niks..!'' stotterde hij. Ook dit duurde een lange tijd voordat hij het eindelijk had gezegd. Hij perste weer een glimlach op zijn gezicht. Dakotah leek veel aardiger dan Satsuji. Toch wist hij niet of hij Satsuji aardig moest vinden of niet. Hij leek eerst boos en gemeen te zijn, maar hij deed het alleen maar om zijn nichtje te beschermen wat best lief was. Met dat in gedachten zette hij weer een lepel in zijn mond. Met een grote glimlach op zijn gezicht slikte hij deze door. Waar bleef Dakotah zo lang? Hij wou niet langer alleen zitten met hem. Hij keek naar de trap waar ze eerder weg was gelopen. Hierna hoorde hij een kots geluid. Was dat Dakotah? Wat was er me haar aan de hand? Hij keek Satsuji aan, dit was zijn huis en het was vast ongepast als hij zonder te vragen zou rondlopen. Toen ze weer naar benden kwam keek hij haar alleen opgelucht aan. Ze draaide zich gelijk om zodat de twee haar gezicht niet kon zien, wel was haar schouders te zien. Dit maakte waarschijnlijk niet uit omdat hij alles al had verklapt. ''Senpai!'' riep hij luid toen ze viel.

Tevreden knikte Satsuji toen hij de antwoorden hoorde. Dat was er dus aan de hand. Hij wou door vragen maar Dakotah kwam al naar beeneden. Met haar rug naar hun toe gekeerd zei ze dat er niks aan de hand was. Het was duidelijk dat ze loog. Hij keek naar Nero die in zijn mandje sliep. Hij nam weer een hapje van zijn eten en keek Tsuna droog aan. ''Ik heb hetzelfde gehoord, maar ik proef het niet..'' riep hij luid genoeg zodat Dakotah dit ook kon horen. Natuurlijk meende hij het niet, hij wou gewoon niet dat ze te arrogant zou gaan doen met haar kook kunsten. Hij had al een paar keer gelogen erover en ze leek het te geloven. Het kon ook zijn dat ze gewoon niks zou zeggen, maar ze zei er altijd wel wat van als hij loog. Hij nam weer een hap, het was jammer dat nero sliep. Hij hield echt van vis, misschien moest hij een beetje voor Nero overlaten? Hij liet iets meer dan de helft van zijn vis over. ''Dit is niet te eten!'' riep hij naar Dakotah. Hij zou het graag helemaal op hebben gegeten, maar hij moest ook denken aan z'n pet. Hij pakte zijn bord en zette het voor Nero neer. Als hij wakker werd kon hij gelijk gaan eten. ''Senpai!'' hoorde hij Tsuna luid roepen. Wat was er nu weer met die knul? Hij draaide zich om en zag Dakotah op de grond liggen. Was het echt zo erg geweest? En had hij helemaal niks gemerkt. Hij had het natuurlijk wel gemerkt, maar hij wou er gewoon niks van zeggen. De volgende keer moest hij er wel wat van zeggen, als er een volgende keer kwam.

Hij rende naar het meisje dat was gevallen en schoof zijn hand onder haar hoofd. Hij trok haar hoofd wat naar boven zodat ze nog lag, maar niet plat op de grond. Hij keek naar haar wond, misschien zat er gif in het wapen en was terwijl ze geraakt was door het wapen gelijk de gif binnengedrongen. Hij kon het nu nog niet zeggen. Het eerste wat hij moest doen was haar op een goeie plek neerzetten en niet op de grond laten liggen. Hij schoof zijn hand onder haar knieën en de hand die onder haar hoofd was verplaatste hij naar haar nek. Hij tilde haar op. Ugh. Ze was aangekomen. Het was niet dat ze heel zwaar was, maar het verschil sinds hij haar de laatste keer had opgetild was duidelijk te voelen. Wanneer was de laatste keer eigenlijk? Hij kon het niet herinneren. Daar moest hij nu niet aan denken. ''Opstaan!'' beval hij Tsuna. Toen hij eenmaal was opgestaan legde hij haar daar neer. Misschien kon ze hun de moeite besparen en nu gelijk wakker worden. ''Micah, doe je werk..'' hij keek naar de wolf. Hij was al gewend dat Micah wist hoe ze haar moest wakker maken. De keer ervoor ook, toen probeerde hij haar wakker te maken en lukte het niet. Micah kon het wel.

Een raar gevoel doordring hem. Waarom? Hij keek haar aan. Was dit ook zijn schuld? Hij wist niet zeker of het zijn schuld was. Het was meestal zijn schuld, dus waarschijnlijk deze keer ook. Schuldig keken hij naar het meisje wat op de bank lag. Het ergste was, hij kon er niks aan doen. Hij was helemaal niet medisch ofzo. Hij had wel een EHBO doosje maar kon hier helemaal niks mee. Hij wist pas net hoe zo'n pleister wekte. Het was eigenlijk best dom als je niet wist hoe een werkte. Het was heel erg simpel, het simpelste wat er waas. Je hoefde alleen maar de velletje er af te halen en dan kon je het op de wond plakken. Het meest logische wat er was. Toevallig wist iedereen hoe zo'n plijster werkte. Het was net als ademen, iedereen wist het. Hij was eigenlijk best nutteloos, hij kon helemaal niks. Hij was niet echt sterk hij zat op het niveau van de meeste mensen. Slim, was hij wel een beetje, maar niet heel erg. Hij was niet snel, had niet echt een heel goeie conditie, hij was voor bijna alles bang, was slecht in sporten. De rest wat er was was hij ook slecht in. Misschien kon je zeggen dat hij een beetje goed was in keken? Hij moest het voor zichzelf doen sinds zijn ouders boos waren en begon er nu best goed in te worden. Goed? Nee. Het was normaal. Hij zou lang niet zo goed worden als Dakotah. Als je bedacht dat Satsuji dat niet lekker vond was het waarschijnlijk da hij ook geen gevoel voor smaak had. Hij wist niet waarom mensen met hem omgingen. Eigenlijk deden ze dat niet, dit was de eerste keer. De eerste keer had hij Dakotah gelijk in gevaar gebracht, meerdere keren. Ze had iets in haar schouder gehad, zodat ze dood kon bloeden. Ze had gif in haar lichaam zodat ze nu nog steeds dood kon gaan. Ze was flauwgevallen wat waarschijnlijk ook zijn schuld was. Als hij de volgende dag opstond, zou hij gelijk weg gaan. Hij hoefde hun niet in gevaar te brengen omdat hij nutteloos was.

''Dakotah..?'' Hij keek het bewustloze meisje aan. Daarna keek hij naar de wolf. Deze stond om het punt haar te bijten. Ze beet zachtjes in haar hand. Het leek alsof hij steeds harder begon te bijen. Uiteindelijk opende ze haar ogen. ''D-dakotah..'' zei hij nu opgelucht. Ze zag er ziekjes uit, en ze zei ook dat ze zich niet goed voelde. Daarna wou ze naar boven om te douchen. Wat als ze weer zou flauwvallen in de douch? Ze konden onmogelijk met haar mee gaan om haar daar te helpen Hij moest gewoon zijn mond houden, Satsuji wist vast wel wat hij deed. Hij was niet echt bang, toch verstopte hij zich als een klein meisje achter Satsuji. Pas toen Dakotah weg was viel hem op dat hij zich had geklemd aan zijn schouder. ''F-fuck..'' Snel liet hij Satsuji op. Hij was eerder al boos geworden dat hij Dakotah had aangeraakt. Waarschijnlijk zou hij nu ook boos worden omdat hij hem had aangeraakt. Tsuna deinsde achteruit. Het zou misschien beter zijn als hij gewoon zou slapen. ''E-eh.. w-waar kan i-ik slapen?'' stotterde hij nu. Hij vond Satsuji eigenlijk minder eng omdat hij al door had dat hij om Dakotah gaf. Toch kon hij het niet laten om bij hem te stotteren.

Satsuji zette zijn hand op het voorhoofd van Dakotah. Geen verhoging. Nu wierp hij een blik naar Micah die al was begonnen met bijten. Zoals hij dacht werd Dakotah gelijk wakker. ''Welkom Terug,'' zei hij met een glimlach op z'n gezicht. Hij had nu echt zin om zijn nichtje te knuffelen, maar dit was vast ongepast met hem erbij. Hij keek Tsuna weer aan. ''Okeey, ga jij maar douchen,'' zei hij daarna met een glimlach op zijn gezicht. Toen ze eenmaal weg was keek hij naar Tsuna die aan hem geklemd zat. Hij leek bang te zijn en liet los. ''Je hoeft heus niet bang te zijn, ik bijt heus niet.'' Hij deed zijn arm weer om de schouder van Tsuna. ''Ik sla ook niet, als je Dakotah niks aandoet.'' Waarschijnlijk zou hij haar niks kunnen aandoen zelfs al zou hij het willen. Zijn wapens leken zijn handschoenen te zijn, dit was best duidelijk aangezien hij voor de rest niks had. De enige manier waarop hij haar pijn kon doen was waarschijnlijk haar hart. Het klonk misschien raar, maar hij had de gevoel dat Dakotah hem erg leuk vond, en als hij haar zou afwijzen zou ze die waarschijnlijk niet leuk vinden. Als ze hem niet ter plekke zou vermoorden, zou hij er wel voor zorgden dat hij spijt kreeg voor de afwijzing. ''Slapen? Het is nog vroeg!'' Het was eigenlijk raar geweest dat ze zo laat hadden gegeten, het was al weer ongeveer half elf. Vroeg? Ja, Satsuji vond dit vroeg. Hij begon pas slaap te krijgen om twee uur 's nachts wat raar was aangezien hij dan weer zes uur 's ochtends wakker werd. ''Wil je niet eerst je kleren aan doen?'' Eigenlijk was het Satsuji net pas opgevallen. Hij had de hele tijd een zwembroek en een simpele vest aangehad. ''Je kan je in die kamer omkleden.'' Hij wees naar een kamer, zijn eigen kamer.

Tsuna liep weg naar de kamer. Satsuji merkte dat de deur op slot ging. Nu was hij dus alleen.. Dit duurde niet lang. Enkele minuten later hoorde je de deur weer open gaan en Tsuna naar buiten lopen met een zwarte lange broek. Hij had zijn vest niet verwisseld, waarschijnlijk omdat hij op het moment niks anders had. Voor de zoveelste keer deed Satsuji zijn hand om Tsuna zijn schouder. ''Je moet er maar aan wennen, ik doe het bij iedereen.'' Hij keek naar de trap, hij had gehoord dat de deur openging dus Dakotah was waarschijnlijk klaar met douchen. ''Als Dakotah je vertrouwt, doe ik dat ook. Dus heb je ooit hulp nodig kom dan naar mij.'' Hij deed zijn arm weer van Tsuna zijn schouder en ging met een plof zitten op de bank. Het was zo luid geweest dat Nero wakker schrok. ''Sorry!'' riep hij naar de kleine panter. Nero leek het niet erg te vinden omdat hij al gelijk de vis op het bordje zag en begon te eten. Zoals al verwacht kwam Dakotah naar beneden. ''Ik herinner me iets van toen mijn been gekneusd was en ik op de grond lag.'' Hij keek haar droog aan. ''Maar omdat ik aardig ben,'' zei hij daarna droog. Hij pakte de pleister uit haar hand en zette het zo zacht mogelijk op de goeie plek. ''Klaar..'' zei hij daarna kalm.

Okeey. Hij kon Satsuji nu officieel vertrouwen. Dat dacht hij dan. Hij leek echt veel op Dakotah qua karakter. Ze waren beide niet grappig, maar het was zo niet grappig dat het grappig werd. Beide leken ze niet echt slim, en dan kwam van hem. Ze waren best wel schreeuwerig, allebei. Ze waren wel aardig, allebei en allebei waren ze ook eng. Het enige verschil was dat Dakotah woedeaanvallen had iets wat hij bij Satsuji niet had gezien. Hij richtte zijn blik op Satsuji. Misschien kon hij de ondervraging als een woedeaanval zien? Nee. Het was geen woede aanval. Zeker niet! Misschien bij de ingang? Nee, dat was zelfverdediging. Zoals hij al dacht, Satsuji had geen woede aanvallen laten zien.. Er was kans dat de woedeaanvallen nog zouden komen, dan moest hij beter oppassen. Voor beide. Het goeie aan bij hun beide zijn was dat als een een woede aanval had de andere hem of haar kon kalmeren. Het zou wel eng zijn als ze beide tegelijkertijd een woede aanval hadden, maar dan zou hij vast uit het huis vluchten. Hij grinnikte bij de gedachten. Sinds wanneer lachte hij om zijn eigen bangheid? Dat was nieuw.

''M-mag ik niet gewoon slapen?'' vroeg hij aan Satsuji. Voordat Satsuji antwoord gaf kwam Dakotah op hun af om te zeggen over dat iemand iets zei over slapen. Al zei ze het aan beide was het duidelijk gericht op hem. Je merkte dat zijn wangen iets roder werden, waarschijnlijk omdat hij verlegen was. Hij zou nu echt gaan slapen bij mensen die hij amper kende. Was dat wel slim? Misschien was er een missie om hem te doden, omdat hij aardig wat geld had. Daarom gingen ze proberen zijn vertrouwen langzaam te winnen en wachtte ze tot hij bij hun ging slapen. Als hij eenmaal sliep gingen ze hem onthoofden en kregen ze geld voor hun missie. Nee! Hij moest hier niet aan denken! Het waren zijn vrienden, een soort van dan. Hij moest niet blijven denken dat ze hem wouden vermoorden. Al zou het waar zijn, hij moest er niet aan denken.

''Een r-romantische film?'' stotterde hij. ''Oké!'' Hij had eigenlijk totaal geen zin in een romatishe film, maar hij had geen keus. Dit was niet zijn huis doen het zo egoïstisch zijn als hij ging bepalen welke film ze zouden kijken. Hij deed alsof hij opgewonden was over de film en ging naast Dakotah zitten. Was het wel goed om naast Dakotah te zitten als ze een romantische film keken? Stel je voor dat Satsuji boos zou worden! Hij zou het vast niet leuk vinden de combinatie van een romantische film en hun twee naast elkaar. Hij leek het niet erg te vinden als hun boy en girl friend waren. Dat had hij al laten blijken bij de deuropening, maar verder dan dat zou hij waarschijnlijk wel erg vinden. Nu hij over Satsuji dacht. Hij noemde Dakotah Senpai. Hoe zou hij Satsuji dan moeten noemen? Ook Senpai? Dat zou een beetje verwarrend zijn.

Emotieloos keek Natsu naar de twee andere dieren die over hem leken te roddelen. Hij negeerde ze maar, wat zou het hem boeien wat ze van hem vonden. Hij zou de volgende toch met Tsuna weg gaan en dan zou hij nooit terug komen in dit zwijnenstal. Toen hij iets hoorde over eten grijnsde hij gemeen. Ze moesten blij zijn dat hij wat korreltjes had overgelaten. Normaal was hij niet eens zo aardig. Het was gewoon wie hij was, hij zou nooit en te nimmer eten met iemand delen. Wat van hem was was van hem en wat van diegene was was van diegene. Delen stond niet eens in z'n woordenboek! Niet dat hij een woordenboek had.. Hij likte zijn pootje. Het maakte hem niet uit wat ze zeiden. Hij negeerde Dakotah dan ook volkomen toen ze tegen hem praatte. Het was vast onbelangrijk. Als het belangrijk was zou Tsuna het wel zeggen. Hij merkte at er een biefstuk naar hem werd gegooid en stond klaar om weg te springen. Dit was niet nodig omdat Micah het al voor hem opving. Goedd zo, de slaafje moest de koning beschermen tegen de vliegende biefstuk. Hij had zijn maag al opgegeten dus vliegende eten maakte hem niet uit. Royaal begon hij aan zijn pootjes te likken.

''Jij wilt mij wijsmaken dat de romantische film is voor ons?'' hij grijnsde droogjes bij het horen van dit. Ze deed alsof ze hun belachelijk wou maken, maar ze wist wat ze wou doen. Ze wou gezellig naar iets romantisch kijken terwijl ze naast Tsuna zat. Hij zou dit niet toelaten. Hij zou iets anders kijken zodat hij haar voor gek zette. Misschien een horror film? Hij wist niet of ze bang was voor een horror film, maar Tsuna zou dit zeker zijn. Dat verwachte hij dan. En wist je wat er daarna zou gebeuren? Hij zou bang tegen Dakotah aan kruipen. Nee, wacht. Dat was niet de bedoeling. Hij wou dat ze zo min mogelijk lichamenlijkcontact hadden. Misschien moest hij het deze ene keer weerstaan. Als Dakotah zag hoe laf hij was zou ze niet meer met hem willen. Met een haast kwadaardige glimlach op zijn gezicht liep hij naar een kast toe waar nog best oude films in zaten die hij zzelf nog niet had gekeken. ''Wat dacht je hier van,'' zei hij terwijl hij in de kast rommelde.

''The path of the blood warrior 4,'' zei hij met een spookachtige stem om de twee te pesten. Hij deed de licht aan en zonder te wachten op hun toestemming zette hij de CD in de ding. De TV ging aan en je zag met bloederige letters de naam al staan. Fijn, dit zou zeker eng genoeg worden om de hell uit Tsuna te scaren. Hij wist eigenlijk niet of hij tsuna mocht. Hij was aardig enzo en eigenlijk zou hij Tsuna mogen, als Dakotah niet voor hem viel. Maar aangezien Dakotah hem mocht mocht hij hem ook gelijk, het was raar. Je kon zeggen dat ze normaal waren. Met een grote plof ging hij naast Dakotah zitten. ''Druk maar op start.. nee wacht!'' Hij stond weer op en pakte iets uit de kast. Dit zette hij in de magnetron. Je hoorde iets ontploffen en toen nog eens en nog eens, Het was nu al duidelijk dat het poporn was. Hij maakte de zak open en deed het in een zo groot mogelijke kom. Ook pakte hij een deken. ''Hier!'' Hij gooide de deken over de twee heen. ''Niet onder de deken zoeken terwijl ik niet kijken,'' zei hij droog. ''Hier is de popcorn. Hij zette deze op Dakotah haar schoot, zij zat namelijk in het midden dus dan konden ze er allemaal goed bij. ''Nu kun je het wel starten.'' Hij deed een stukje van de deken ver zichzelf heen. Het was groot genoeg om over hun alle 3 heen te gaan. ''Dakotah- chan. Als je bang bent kun je tegen me aan kruipen,'' zei hij daarna dom aan zijn nichtje.

Rustig keek Dakotah een grijns om haar gezicht bij haar geslaagde grapje. Ze wist wel dat Satsuji veel te beschermend zou zijn om ook werkelijk een romantische film op te zetten, alhoewel het haar wel deels verbaasde dat hij een horrorfilm opzette. Hij zou wel een reden hebben. Ze keek opzij, naast het dijbeen van Tsuna. Ze kreeg gelijk al een idee hoe ze ging zitten. ‘Verandering van zitplan,’ zei ze en ze zette de popcorn bij Satsuji neer, waarna ze haar kont tussen de plaats van Tsuna’s dijbeen en tussen de leuning neerzette, zodat haar rug tegen de leuning steunde en de onderkant van haar kont nog net niet tegen Tsuna’s dijbeen lag. Haar benen sloeg ze over Tsuna’s benen en zette ze met haar platte voeten neer naast zijn andere dijbeen. Ze raakte hem nog net niet aan. Zo keek ze recht tegen de tv aan en had ze geen kans dat Tsuna haar goed kon grijpen, mocht hij bang worden. Ze keek hem rustig aan. En ze had stiekem ook een goed zicht op hem. Ze schudde haar hoofd. Daar mocht ze niet aan denken! Ze trok haar benen een beetje omhoog, zodat Satsuji recht tegen haar scheenbenen keek en Tsuna, als hij naar beneden keek, naar haar knieën. Ze sloeg haar armen over elkaar heen. ‘De film mag van mijn part gestart worden,’ zei ze droog, wetend dat die al even bezig was. Ze keek naar de popcorn. Nee, ze mocht niks nemen. Ze zou afvallen en snel ook. Ze had wel gezien hoe Satsuji naar haar keek. Ze was te dik. Of verbeeldde ze het maar? Was haar fantasie erg groot? Nee, ze was veel te dik! Ze ging afvallen! Ze zuchtte en keek naar Micah, die naar de leeuw ging. Ze trok haar wenkbrauw op. Micah kwam bij Natsu staan. ‘Sorry,’ zei de wolf alleen maar, waarna hij zijn schouders ophaalde en terugging naar Nero. Dakotahs ogen glansden als nooit tevoren. Ook al had Micah eigenlijk niks fouts gedaan en was Natsu hier de arrogante geweest, hij bood wel zijn excuses aan. Dat vond ze echt geweldig, aangezien zij dat dus echt niet kon. Even werden haar ogen troebel. Het zou jammer zijn als Micah hetzelfde werd als haar. Ze was geen goed voorbeeld. Waarom was ze hier eigenlijk? Op deze wereld? Het voelde raar om dat te denken. Ze keek naar Satsuji. Eigenlijk zou ze op deze momenten het liefst haar hoofd even tegen zijn schouder leggen en hem vertellen wat er scheelde, maar Tsuna was er. Zou ze dat bij Tsuna ook doen als ze hem beter kende? Ze schrok van die vraag. Toen ze opeens een vrouw angstig hoorde gillen, keek ze pas op. Ze keek naar film, maar zonder echt te kijken. Ze keek naar de popcorn. Waarom, op momenten zoals deze, zat zij met zulke gedachten in haar hoofd? ‘Boring,’ zei ze en ze gaapte, omdat ze de film maar saai vond. Geamuseerd keek ze opzij naar Tsuna. Misschien greep hij haar wel echt vast. Dan kon ze lachen!

- Nu voel ik me schuldig :P Jij post zoveel en ik zo weinig... Sorry, ik kon nks anders bedenken op dit onderwerp :P -

Gelukkig! Geen liefdes film. In plaats daar van kwam er een horrorfilm. Hoe bang hij ook voor de meeste dingen was, voor films was hij niet bang. Waarschijnlijk omdat hij al wist dat dat het nep was. De films die hij meestal keek waren ook Horror FIlms, deze film had hij zelf al een paar keer gezien. Ja, hij was het type dat films meerdere malen keek. Waarschijnlijk hadden ze geen andere horror films die hun zelf nog niet hadden gezien, dus hij moest er maar mee leven. Dakotah begon heen en weer te bewegen. e zocht waarschijnlijk gewoon een goeie houding om de film te bekijken. Toen ze eenmaal klaar was met heen en weer bewegen zei ze dat de film kon bewegen. Tsuna knikte kort. Hij pakte de afstandsbediening en richtte deze op TV. ''Met of zonder ondertiteling?'' vroeg hij nog aan de twee. Ze konden waarschijnlijk einde normaal Engels. Aangezien hij niet echt verwachte dat ze ondertiteling wouden deed hij het maar gelijk aan.

''Je hebt het goed gedaan, wolf.'' Arrogant keek hij de wolf aan die zojuist zijn excuses had aangeboden. Het had hem niks geboeid wat hij deed. Het enige wat hem boeide was dat ze de 'koning' zouden beschermen. Royaal liep hij naar het mandje van Nero. Nu hij er uit was m te eten was het eindelijk zijn beurt om te slapen. Hij keek het mandje kalm aan. Trok de kussen van Nero eraf omdat hij nog ingedeukt was van Nero zijn slaapje. Pakte Micah zijn kussen die nog schoon was en zette hem in het mandje van Nero. Hij ging op het kussen staan, en zoals een kat het deed liep hij een paar rondjes erin voordat hij ging liggen en zijn ogen sloot. Tsuna zou hem wel waker maken als hij hem nodig had.

''Nee.. Nee! Dood me alsjeblieft niet.'' Verveeld keek Tsuna de TV aan. De eerste keer dat hij het had gezien was het echt kewl geweest! De tweede en derde keer gingen nog wel, maar dit was zijn vierde keer geweest. Hij staarde weer naar de TV. Een soort van demon pakte een naald op en sloeg het door de hart van een man. Dit was een van de weinige films met een sad ending. Eigenlijk kon je het ook een happy ending noemen, want de hoofdpersoon won uiteindelijk en werd een warrior, maar hij zou geen vrienden meer over hebben en ook zijn familie was helemaal afgeslacht. Bijna iedereen die hij kende. Langzaam sloot Tsuna zijn ogen, nee. Hij moest zijn ogen open...

~ Jup er valt niks te verzinnen aan dit onderwerp. Gwn in slaap vallen en de 'volgende' dag wakker worden ~

Ow. Hij had niet geweten dat deze fillm zo eng zou zijn! Hij keek even naar de doos waar de CD in had gelegen. 18+? Het was te eng voor kinderen onder die leeftijd. Alle 3 waren ze onder de achttien. Hij wist het niet zeker van Tsuna, maar het was waarschijnlijk dat hij het niet was. of hij moest er veel jongen uit zien dan hij was. Zou hij de film eruit kunnen halen en dan zeggen dat hij het zielig vond voor Tsuna? Hij wierp een blik naar Tsuna. Wacht, was hij in slaap gevallen? De film was onderhand al best lang bezig. De film zelf duurde ongelofelijk lang! Twee uur en vijfendertig minuten, dat was wat op de doos stond. Nu was maar zo'n kwart van de film geweest. Het enge gedeelte was pas net begonnen. Hij keek Tsuna weer aan. Hoe lang zou hij eigenlijk slapen? Misschien als sinds het begin van de film. Daarom had hij nog geen angst gil gehoord. Hij moest bekken, hij vond het zelf ook eng. Toch wist hij zich in te houden en niet te schrikken. Het zou iets anders zijn als Dakotahh zou gillen, dan wist hij dat hij het ook zou kunnen doen zonder dat ze hem uitlachte. Eigenlijk zou ze hem sowieso uitlachen, dus hij moest zich inhouden!

Verbaasd keek Nero op. Op die beelddoos waren mensen aan het dood gaan! Waarom deed Satsuji niks om ze te redden? Satsuji zou iedereen helpen die bijna dood ging, zelfs zijn vijanden. Misschien zag Satsuji het niet, hij moest hem waarschuwen. ''Sats!'' riep Nero luid. Satsuji schrok haast, maar omdat hij de stem van zijn panter herkende deed hij dit maar niet. Hij keek om naar de panter. ''Red die mensen!'' zei Nero nu. HIj wees naar de TV. ''Dat is allemaal nep.'' Satsuji gaapte en keek weer naar de TV. Nep? Hij zag met zijn eigen ogen dat ze dood gingen! Sinds wanneer hielp Satsuji mensen niet? Het waren waarschijnlijk hele slechte mensen. Dat was de reden dat Satsuji ze niet redde! Alsof hij een heel moeilijke puzzel had opgelost liep hij weer naar zijn mandje om te slapen, maar daar lag.. een leeuw in? Niet eens op zijn kussen! Hij keek naar zijn kussen. Hij lag op de .. grond? Hoe durfde de leeuw! Boos keek hij naar Micah, ze moesten samen van de leeuw afkomen!

Wat had Satsuji zin om Dakotah haar hand vast te pakken! Dit kon niet aangezien ze me haar rug naar hem toegekeerd zat (als ik een goed begrijp) Zodat ze als ze in slaap viel op hem kon leunen. Misschien moest hij ook gewoon slapen? Dan hoefde hij niet meer naar zijn enge film te kijken. Hij wou niet weten hoe de film eindigde! Bang deed hij zijn ogen dicht. Hij hoorde nog stemmen van doodgaande personen in de achtergrond, maar deze verdwenen snel toen hij eenmaal sliep..