Nauseous~

Ervaring : 21

'HATSJOE.' Oh nee. Niet alweer die vreselijke pollen. Hij haatte ze. Elke keer kreeg hij zo'n vreselijk kriebelgevoel aan zijn neus, werden zijn ogen waterig (als ze al niet waterig waren) en nieste hij non-stop, maakte daarmee hele pakken zakdoekjes op. Hooikoorts, bah. Vroeger was hij nooit buiten te vinden in deze tijd van het jaar, was hij altijd binnen zodat hij geen last zou krijgen van de pollen maar helaas pindakaas was hij nu niet binnen. Het opvangtehuis was geen fijne plaats en hij was net zoals zijn vader en broer, de avonturiers, veel liever buiten. Dan vroeg hij er eigenlijk toch echt om. Ach, hij zou het wel overleven. Niemand was dood gegaan van hooikoorts en al helemaal niet van een beetje genies. Bovendien zou het binnen een paar dagen wel over zijn, dan kon Elijah er niet echt om klagen.
Op zijn korte beentjes baande hij zich een weg door het grasveld, op zoek naar de brief die het leuk vond om weg te waaien en hem de hele tijd te laten zoeken. Hij wist in welke richting hij gevlogen was. Het probleem was nu dat hij hem nog moest vinden. Hij kon het niet kwijtraken, dat mocht niet. Als hij het echt kwijt was, zou hij niet alleen zijn baas teleurstellen maar ook de geadresseerden. Wie wist hoe lang ze op de brief hadden gewacht, wie wist wat er in stond. Dadelijk was het erg belangrijk en als hij het zou verprutsen door de brief kwijt te raken, zou hij niet met zichzelf kunnen leven. Want brieven waren voor hem niet zomaar brieven. Ze waren uitstortingen van het menselijk hart, hetgene waarin een persoon schreef wat hij voelde, wat hij dacht. Net zoals een dagboek maar dan geadresseerd aan een dierbaar persoon, die waarschijnlijk weer zou antwoorden en de eerdere verzender op een bericht wachtte. Ten eerste mocht die communicatie niet verstoord worden, ten tweede zou hij met een missende brief en onnodige onrust mee verwekken. Hij kon prima zeggen dat hij de brief kwijt was geraakt aan de geadresseerde maar ergens durfde hij dat niet, daar had hij net niet de moed voor. Om de persoon in de ogen te kijken en te zeggen dat hij iets dierbaars, iets belangrijks had kwijt geraakt. Hij zou zich diep schamen en dat wou hij niet. Hij wou het gewoon niet.
'Waar is de - HATSJOE - brief?' mompelde hij met een bijna trillende stem. Zijn ene roodrozige oog ging zoekend rond ook al belemmerden de tranen hem om goed te zien. Het was voor hem niet helemaal duidelijk of het kwam door de pollen of doordat hij echt in huilen uit wou barsten. De jongen was mentaal sowieso niet de sterkste, was vaak huilend te vinden wanneer hij iets ontroerend vond, ergens in faalde of bezorgd was om iemand. Om pijn huilde hij niet, gek genoeg. Het was dan ook maar net te vraag of hij sterker was dan hij leek of niet.

Moet nog inkomen.
A Y L I N N O N L Y

Ervaring : 6

Een ingewikkelde gedachtestroom had ze weldegelijk. Hoewel dat niet echt zichtbaar was van buiten. Daar leek het altijd alsof dingen niet tot haar door schenen te dringen. Nog maar te zwijgen over het feit dat ze moeite had met het uitspreken van sommige woorden. En ergens was het vrij erg dat ze de naam van de jongen die haar had gevonden niet eens kon uitspreken. De vloeiende klanken… Ze kreeg ze gewoon niet uit haar keel, niet zoals het hoorde. Ze had het vaak geoefend, maar het was altijd maar tevergeefs. Het zou haar waarschijnlijk ook nooit lukken. En ze wilde het zo graag, al zou het maar betekende dat ze hem haar leven verschuldigd was. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze ervan moest vinden. Maar ze zat vaak in de problemen met haar mening. Ze wist het nooit zo goed, wilde geen kant pakken. Maar dat deed je vrijwel automatisch als je een echte vaste mening had ergens over. Dus probeerde ze dat te vermijden. Aangezien ze vrijwel nergens een mening over had. Ze had eigenlijk helemaal niets. Geen wapens, geen technieken. Misschien had ze ze wel gehad… Ze wist het niet.
Ze wist eigenlijk ook niet waarom ze wel nog in staat was geweest haar naam te onthouden, eveneens als dat haar lichaam een bepaalde elegantie had. En ze altijd een soort van… Balletachtige bewegingen maakte om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen. Om dingen te ontwijken, of gewoon als ze vrolijk was. Haar lichaam handelde uit zichzelf, zonder dat zij er iets aan kon doen. Het was een raadsel. Zijzelf was een heel mysterie. Het enige wat ze eigenlijk deed was het jongetje volgen, op de voet. Hij was iets dat hij de term postbode had gegeven. Wat inhield brieven geven aan mensen. Ze snapte eigenlijk niet zo goed waarom hij dat nou precies moest doen, die mensen konden het toch ook prima zelf doen? Misschien hadden ze er de tijd niet voor… Zij had immers alle tijd van de wereld, want ze wist immers niet wat ze anders zou moeten doen. Ze had niets, helemaal niets. Zelfs geen tijdverdrijvende activiteit.
Een vraag, gericht op haar, die door een nies werd onderbroken werd gesteld. Ze keek op, knipperde met haar ogen. Ze snapte niet echt wat zijn probleem was met dit gebied, maar er was iets waar hij nogal heftig op reageerde. Ze ging op haar tenen staan. Brief? ‘Briefje?’ bracht ze zachtjes uit, alsof ze de brief probeerde te roepen. Alsof het echt leefde en zou reageren op haar vraag. ‘Waar jij zijn briefje?’ Daar kwam haar goede zin indeling weer, ze had nooit echt iets gesnapt van grammatica nadat ze het was vergeten. ‘Hij niet luisteren,’ zuchtte ze, huppelde vervolgens langs het jongetje en ging voor hem staan. ‘Moet je huilen?’ Er zaten wel goede zinnen tussen, maar dat was meer puur geluk dat ze er echt bewust van was. ‘Waarom moet je dat?’ En dan kwam er weer een vage zin waarmee ze het verpestte. Het was weliswaar schattig, kwam zo nogal kinderlijk over. Maar het irriteerde haar als iemand haar verbeterde, ze snapte het niet. En het was duidelijk dat ze nogal snel gefrustreerd raakte als ze iets niet scheen te snappen. Dat hoorde vast en zeker gewoon bij haar persoonlijkheid. Want een fragment om de schuld te geven had ze niet.

» Ik ook hoor. Hopelijk kun je er wat mee x')