Het stuk verband onder haar shirt had een groot deel van de klap opgevangen. Ze mocht dan wel bijna vormeloos zijn, helemaal was ze dat niet. Dus zodra ze had gemerkt dat haar vormen zichtbaar dreigden te worden, had ze zich volkomen ingepakt. Daarna was er niet erg veel meer bijgekomen, tot haar opluchting. Het was niet bepaald veilig, reizen als meisje. En zelfs als ze dat veilig zou kunnen doen; Een echt meisje was ze al lang niet meer. Nooit echt geweest, dus wat zou het nut zijn? Als jongen was ze nog iemand, kon ze nog haar brood bij elkaar halen zonder dat mensen haar wilden "helpen". Jongens daarentegen kregen nooit hulp aangeboden, die konden het wel zelf af. Net zoals dit. Ze was een jongen, verdomme, dit was niets. Er waren pijnlijker vallen geweest in haar leven, een paar botbreuken en heel wat schrammen. Eigenlijk zou het een vrij pijnloze val moeten zijn, ware het niet dat de grond net te koud was en de zon net te fel door haar gesloten ogen boorde. Ze kneep ze tot spleetjes, maar kapte daar weer mee toen ze bedacht dat haar wimpers te lang waren om geloofwaardig over te komen. Die kleine details maakten dat sommige mensen haar niet vertrouwden. Haar kleine lichaam, tere bouw, lange wimpers, ze was gewoon een meisjesachtige jongen, kreeg ze soms te horen. Wat ze dan weglachte met het excuus dat meisjes meisjes waren en jongens jongens, en dat die niet door elkaar moesten worden gehaald. Meestal kwam er dan een ander gesprek, waardoor zij er tussenuit glipte. De enige die wist dat ze een meisje was en die ze ook daadwerkelijk zag, was Bouncer. Want familie zag ze bijna nooit, alleen uit de verte, en veel mensen had ze verder niet gekend. Maar zelfs Bouncer wist dat Ayala niet als meisje beschouwd moest worden; Hij noemde haar liever Ay, of Aya. Daar konden mensen best een jongensnaam aan verbinden. Gokkers hoefden nooit namen, wilden gewoon winnen. Of verliezen, als ze de belasting wilden omzeilen. Wist zij veel, boeide ook niet echt. Wat wel boeide, was dat ze nog steeds op de grond lag, te luisteren. Naast het gejaagde hart van haar eekhoorn waren er nog meer mensen in de buurt. Een of twee, kon ze niet precies bepalen. Verdomme, ze was die achtervolgers toch kwijtgeraakt, halverwege haar tocht? Ze hield kort haar adem in, voetstappen kwamen dichterbij. Twee paar, vertelden haar oren haar. Twee paar voeten. Niet zo zwaar als volwassenen. Vreemd, er waren geen kinderen bij betrokken, voor zover ze het wist. 'Aya, je moet-' Bouncer's stemmetje werd afgebroken door een voet. Waar waren de manieren heen, zeg. Geen "Gaat het?", nee, ze kreeg een voet in haar zij. Ze reageerde niet tot hij harder duwde. 'Auw, kap daarmee.' Shit. Totaal niet op haar stem gelet. Ze was drukker bezig met luisteren, waardoor haar stem nu niet zoals normaal een halve octaaf lager lag, jongensachtig. Nee, nu klonk ze bijna als een echt meisje. Ze hoestte kort, keek daarna op. Een jongen met rood haar, en een meisje met blonde haren. Ach, romantisch afspraakje verpest? Wist zij veel. Boeide niet. 'Ik bepaal zelf wel of ik opsta, doe jij toch ook?' Ze ging zitten, daarna drukte ze zichzelf omhoog. 'En jij,' Ze prikte richting de blondine, 'Ik kan heus wel tegen een stootje. Ben geen watje, het was maar een meter of twee.' Ongemakkelijk, ze was kleiner dan allebei. Een nadeel wat ook genetisch was bepaald, haar hele familie was niet echt groot. Met een hooghartige blik op beide mensen klopte ze het vuil van haar broek, trok ze haar trui recht. Ze moest terug voor haar spullen, later. Had nu alleen een mes en een pak kaarten op zak. Niet echt iets waarvan ze kon leven. Met pijl en boog was ze beter, maar die had ze laten liggen. Nouja, dat kwam later wel. Eerst van deze twee - ergens niet onbekende - mensen afkomen.

Het was niet zo zeer dat hij gebruik maakte van anderen. Nou ja, eigenlijk wel. Eigenlijk deed hij dat hele dagen door. Het zij onbewust. Toch? Deed er eigenlijk ook niet toe. Het ging er om dat hij kreeg wat hij wilde. Simpel. Was niets ingewikkelds aan. Maakte ook niet uit waar het om ging. Zolang hij maar won. Hiro was sportief. Beoefende een aantal sporten zoals voetbal. Niet dat hij ooit lessen in gehad had of iets dergelijks. Nee, hij had het geleerd van de straat. Mocht ook graag een potje basketbal spelen. Hield sowieso wel van balspelen. Zolang hij maar won. Paste dan ook heus de regels aan als dat in zijn voordeel was. Net zoals met het gokken. Deed het met kaarten, met munten, op alle mogelijke manieren. Of hij altijd eerlijk speelde? Nee. Maar wie deed dat nou nog een dezer dagen? Vaak was het elkaar gewoon uitbluffen. En bluffen, daar was hij uiterst goed in. Had een vlotte rebbel waardoor hij veel bij mensen voor elkaar kreeg. Ze tegelijkertijd ook het bloed onder de nagels vandaan kon halen en ze tot acties dwingen die ze in een andere situatie nooit gedaan hadden. Mensen uit te dagen. Te starren. Hun hoofd gek te maken. Onbewust verscheen er een grijns op zijn gezicht. Dat waren wat van zijn hobby’s. En zo had hij er nog wel meer. Het was ondertussen zo’n waslijst geworden dat hij het al lang niet allemaal meer wist. Bijhouden kostte namelijk te veel moeite en die moeite stopte hij liever in andere zaken. Zo had hij ook een illegale handel op gezet. Zo handelde hij in exclusieve voorwerpen. Variërende van wapens tot sieraden. In allerlei materialen. Soms bezet met duur ogende diamanten of andere unieke edelstenen. Of ze echt waren. Was niet zijn probleem. Als hij ze met een mooi praatje aan een ‘klant’ verkocht was het in feite zijn zaak niet meer. Had de ander maar beter op moeten letten toch? Kon hem niet meer aangerekend worden. En niet alles wat hij verkocht had hij eerlijk gekocht. Vandaar dat hij niet graag een lange tijd op dezelfde plaats bleef. Mensen gingen je te snel herkennen. Hem al helemaal. Met zijn vuurrode lokken en geelgroene ogen. De ogen van een slang. Zoals velen dat zeiden. Zo nu en dan leken ze geel te zijn, tegen het goudkleurige aan. Andere momenten leek het groen juist te overheersen. Had met zowel het licht als zijn stemming te maken. Hoe geler zijn oogkleur des te geïrriteerder, al dan niet kwader was hij. Niet dat hij vaak boos was. Die grens was zeer hoog bij hem. Maar als hij dan ook boos was. Dan was hij écht heel erg boos. Was tot dingen in staat die hij normaal niet in zijn hoofd zou halen. Dat terwijl hij al niet zo’n lieverdje was. Toch was hij geen koele moordenaar. Was niet vies van een gevecht of een heftige knokpartij. Gebruikte vaak de mesjes die hij altijd aan de riem had zitten die hij op zijn heup droeg. Vond het onhandig om met die lange zwaarden te moeten vechten. En daarnaast kon hij deze kleine jongens makkelijk ergens verbergen om zijn tegenstandermee te kunnen verrassen. Daarnaast bezat hij luchtmagie. Niet bijzonder goed. Hij had nooit de moeite gedaan er verder in te leren. Was er te ongeduldig voor, had nooit een leermeester kunnen vinden en daarnaast wat moest hij er mee. Na al die jaren op de straat geleefd te hebben heeft hij zich altijd op deze manier weten te redden dus waarom zou hij het anders doen? Kon zich niets meer van zijn jeugd herinneren. Hoe vreemd dat ook moge klinken. Afijn, hij liet zich momenteel te ver naar het verleden meeslepen. En dat terwijl hij juist zijn kop hier erbij moest houden. Toen hij En hoorde praten draaide hij zijn hoofd naar hem om. Liet daarbij zijn gifgroene ogen over hem heen glijden. En nog steeds leek ze echt op een meisje. Kon het niet helpen dat die gedachte elke keer weer boven kwam. Dacht in feite ook altijd dat hij een meisje was. Ook al wist hij de waarheid. Dan nog. Het was moeilijk voor te stellen. Ongeïnteresseerd haalde hij zijn schouders op. ”Wat zou dat?” Alsof het hem wat kon schelen dat de ander niet op zou staan. Des te beter, kon hij nog kijken of hij nog wat van de ander mee kon gappen. Zo draaide hij zich weer terug naar het blauwharige jochie. Hij leek zo teer. Zo breekbaar. Even knepen zijn gifgroene ogen zich samen tot spleetjes toen hij zijn stem hoorde. Hoog. Totaal niet wat hij juist bij een jongen verwacht had. Maar als iemand niet op eerste gezicht dingen moest geloven was hij het wel. Nog altijd schaamde hij zich. Kon het niet over zich heen zetten wat er tussen hem en En gebeurd was. Zelfs al lag het nu twee maanden achter hem. Het bleef gewoon. Zwaar genant. Overduidelijk gepikeerd ging hij zitten en duwde zich overeind. Ja dat zal best een deukje in zijn ego gemaakt hebben. De jongen reageerde dan ook meteen op zijn woorden. Rustig nam Hiro hem op terwijl hij het zich gemakkelijk gemaakt had tegen de stam van de boom. Zijn ogen gleden eens over hem heen. Scande hem. Wist zeker dat hij hem wel eens eerder gezien had. Al zij het van een afstandje. ”Tja, dat had je ook kunnen blijven liggen he..” sprak hij droog zonder zijn blik van de ander los te maken. ”..kleine..” Moest dat ene woordje er gewoon nog extra achter plakken. Juist om de ander te irriteren. Die was dan ook een stuk kleiner dan hem en En. En meestal vonden mensen het niet fijn om daar mee geconfronteerd te worden. Des te leuker.

Soms kon het zeer vermakelijk zijn om andere voor een korte periode in je macht te hebben, ze te besturen, te manipuleren. Nee, vaak deed hij het niet. Echter was Hiro er toen hij in zo'n bui was en de uitdrukking op hun gezichten zodra ze er achter kwamen dat hij een jongen was, hij had er zoveel leuke tijden aan overgehouden. Nee, hij loog niet over het feit dat hij een jongen was. Het was gewoon dat andere het nooit aan hem vroegen. Als ze het zouden vragen zou hij direct zeggen dat hij een jongen is, maar er waren weinig mensen op de wereld die zichzelf zo laag zouden laten zakken aangezien hij er ook als een meisje uitzag. Hij was niet gespierd, zoals vele jongens van zijn leeftijd maar slap was hij ook niet. Maar hij had geen rondingen zoals een meisje zou hebben, hij was zowel als van de zijkant als van de voorkant helemaal recht, sommige zouden dat mooi vinden aan een meisje, andere zouden juist voor een ander type een voorkeur hebben. Hij wou niet opscheppen, maar er waren ook meisjes jaloers op zijn uiterlijk. Ja, hij was een crossdresser en dat was gek, raar, want het hoort niet, een meisje moet een meisje zijn en een jongen een jongen. Wat hij echter goor vond waren de crossdressers die ook in het ondergoed en zwemkleding van hun rondliepen. Hij deed ook niet aan schoolzwemmen, puur omdat alle meisjes hem dan kwijlend aan zouden kijken, de jongens waren altijd teleurgesteld. Ze wisten dat hij een jongen was, maar er waren vele die twijfelde, of dachten dat het gewoon onmogelijk was. Iets wat vele dachten. Maar sinds ongeveer twee maanden, hij had eigenlijk geen idee, was zijn saaie leven wat leuker geworden. Puur omdat Hiro gewoon leuk was om te volgen. Hij werd echter vaker als z'n vriendinnetje gezien dan z'n vriend, waardoor ze beide wat meer met rust gelaten werden. Hij vroeg zich af wat zo bijzonder was aan hem, waarom alle meisjes hem zo leuk vonden. Nee, hij snapte er echt niets van. Hij zwaaide met een soepele beweging van zijn hand een pluk haar naar achteren. De jongen op de grond kwam hem redelijk bekend voor, nee hij had nog nooit met hem gesproken maar blauwe haren vielen redelijk op ondanks dat er vele mensen rondliepen met opvallende haarkleuren, Hiro was daar één van, En daarin tegen had gewoon blond haar, kort blond haar echter droeg hij altijd een pruik van ook blonde afkomst ook de pruik had goudblond haar. Dat blonde haar viel niet zo op, er waren genoeg met blond haar al was zwart en bruin haar toch het meest voorkomend. Ah, blijkbaar had hij hen door. Nu pas viel hem op dat de stem van hem redelijk hoog was, hoger dan het gemiddelde van een jongen. Zijn stem was ook hoger dan de gemidelde jongen, maar het klonk niet vrouwelijk en dat wekte ook veel verwarring op bij mannen, toch dachten ze altijd dat hij een meisje was. Wat geschuif klonk vanaf de grond, hij keek naar beneden en de blik van hem werd op hem gericht. Hij glimlachte met zijn ogen gesloten en één van zijn handen hield zijn pols vast, achter zijn rug. "Je zag er wel.. breekbaar uit en gezien hoe je erbij lag. Agh. Sorry." Hij keek naar Hiro, hij was er bijna 100% zeker van dat hij weer een arrogante mond zou opzetten, zou was hij nou eenmaal. Kleine, zoiets had hij al verwacht van Hiro het was typisch hem om andere op een eigenschap te wijzen en hem daarmee te irriteren. "Maar hij had ook kunnen opstaan als hij niet zo'n 'watje' was, toch Hiro?" hij draaide zich half om naar Hiro en glimlachte. Verleidelijk en misleidend, net als toen ze elkaar voor de eerste keer hadden ontmoet, hij deed het wel vaker. Wachtend op zijn reactie, maar die reactie, helaas was daar niks bijzonders aan. Hij wou er toch wat in zien, in zijn reactie, misschien zou het ooit komen. Hij zou nooit kunnen weten wat Hiro dacht, wie weet, ooit. Wat hij over Hiro dacht of wist? Te weinig om écht over hem te oordelen. Er waren jongens geweest die hem probeerde te verleiden, wetend dat hij een jongen was, althans hij had het ze verteld maar misschien geloofde ze hem niet. Tuurlijk speelde hij het mee, tot ze te ver gingen. En ja, dan zijn ze helemaal in schock en willen ze van deze planeet verdwijnen. Maar nu was hij met iets anders bezig. Dit zou nog is leuk kunnen aflopen.