In een hoog tempo sprong ze van boom tot boom. Haar lange ravenzwarte haar volgde haar sierlijk bij elke sprong die ze zette. Twee helblauwe ogen keken vooruit, naar de weg die ze nog af moest leggen. Vluchtig keek ze achterom, haar achtervolgers hadden haar niet bij kunnen houden. Met een zelfvoldane grijns rond haar lippen bleef ze op een hoge tak stil staan. Haar linkerhand rustte op de stam van de boom terwijl ze met haar andere hand in haar heuptasje zocht. Met een evil grijns op haar lippen haalde ze er strikdraadjes uit en spande ze tussen de bomen. Altijd het zekere voor het onzekere nemen. In een rustiger tempo vervolgde ze nu. Tot dat het aantal bomen dunner en dunner werd en ze uiteindelijk bij de rand van het bos uitkwam. Met een hoge sprong, sprong ze uit de boom en landde sierlijk op twee benen. Als een waterval viel haar lange ravenzwarte haar op haar rug. Het felle zonlicht prikte in haar ogen. Ondanks deze tijd van het jaar was de temperatuur zacht te noemen. Echter blies de wind zijn adem een stuk harder uit dan de dagen voorheen. Eenmaal daar aan gewend liet ze haar blik rond gaan over het gebied. Op haar na helemaal verlaten. Het was er sereen en puur. Er hing hier een bepaalde rust. Iets dat haar zelf ook tot rust bracht. Liet haar vrede en vrijheid voelen. Voor dit korte bijzondere moment. Met een zucht liet ze zich achterover zakken in het nog groene gras dat als een zacht bed aan voelde. Haar helblauwe ogen staarden omhoog. Omhoog naar de hemel. Volgende de wolken. Keek of ze er figuren in kon herkennen. Het was lang geleden. Heel lang geleden dat ze voor het laatst had kunnen ontspannen. Met een glimlach dacht ze terug aan Yusei. Een ontmoeting die anders uit was gelopen dan ze verwacht had. Ze had nooit iemand aardig gevonden ofzo. Echt nooit. Vaak was ze juist heel gemeen en kortaf tegen alles en iedereen. Dus waarom zou dat ineens veranderen? Juist omdat Yusei haar anders behandelde dan iedereen. Bij hem voelde ze zich tenminste normaal. Veilig. Toen werd haar blik triest. Het leek wel eeuwen geleden dat ze die grappenmaker voor het laatst gezien had. Het moeilijke was namelijk. Dat hij in de Fire Country woonde waar zij uit geschopt was. Die haar nu als een traitor zagen. Geritsel deed haar meteen opkijken. Haar hand rustte al op haar katana maar met een glimlach zag ze dat het haar wolfje Girei was. Die ondertussen al lang geen wolfje meer was. De eens nog tamelijk kleine zwarte wolf die destijds niet veel groter was dan een herders pup was nu al even groot als een klein paard. Met een zachte grauw drukte hij zijn neus tegen haar wang en gaf een lik. Twee ijsblauwe ogen keken haar aan. De blik in haar ogen werd zacht en ze streelde haar maatje over zijn zwarte hoofd. Kroelde hem achter zijn oren en onder zijn kin waarna hij ging liggen. Precies zo dat ze haar hoofd op hem kon laten rustten en hij zijn hoofd op haar buik kon leggen. ”Zijn ze in de buurt?” vroeg ze met haar helblauwe ogen gesloten aan Girei. Ze zijn je dwaalspoor gevolgd. Het duurt nog wel even voordat ze dat in de gaten hebben. Ze communiceerden met elkaars gedachten. Iets dat alleen maar mogelijk was met het dier waarmee je verbonden was. En Girei en zij waren al vanaf het begin af aan verbonden met elkaar geweest. Beiden verstoten. En moest je eens kijken waar ze nu stonden. Een trotste grijns plooide haar lippen. Waarom was ze hier nooit eerder geweest? Het bracht een soort rust in haar teweeg. Iets wat ze wel kon gebruiken nu die ANBU agenten van de Fire Country achter haar aan zaten. Het leven van een traitor was niet gemakkelijk. Je was je leven nooit zeker. Daarnaast was het wel weer heel erg spannend wat ook wel iets had. Maar eerst.. De moordenaar van haar familie vinden en hem afmaken.

Y U S E I ~

'Het is toch ook altijd weer hetzelfde met die jeugd van tegenwoordig,’ aapte Yusei het vrouwtje van zijn dorp met een hoog stemmetje na. Bah! Wat had hij toch een hekel aan wijven die alleen maar konden zeuren. Hij had medelijden met haar man. Misschien was die overleden, of was hij inmiddels al bij een andere vrouw. Yusei had er geen medelijden mee als het vrouwtje alleen was. Zelfs Ami had haar boos aangekeken, zijn trouwe wolf, die al flink gegroeid was. Zijn vachtkleur was meer zwart geworden. De witte kleur was verdwenen, waardoor hij nu een flinke leidershond was. Hij leidde een paar honden uit het dorp gewoon achter zich aan als hij wou. Yusei zelf was niet zo heel veel veranderd. Hij had nog steeds zijn bekende blonde plukken in zijn zwarte haar en nog steeds die vrolijke, blinkende ogen. Alhoewel… Hij mistte wel iets in zijn hart en dat was Yazuki. Hij wou haar terughebben, die dag terughebben dat hij haar ontmoette, maar wist dat dit niet zou gaan. Hij hoorde mensen roddelen over haar. Slechte dingen. Hij wou ze niet eens denken, het daglicht zou het niet eens kunnen verdragen. Toen Ami begon te grommen, keek Yusei verbaasd opzij. Ami begon meestal alleen maar te grommen als er een wel erg bekende in de buurt was. Toen Ami’s staart ook nog begon te kwispelen, grijnsde Yusei breed. ‘Zoek ze dan, jongen!’ riep hij en hij rende Ami achterna, terwijl die op een bepaald punt afging. Hij wist dat hij zijn trouwe wolf altijd kon vertrouwen. Verbaasd keek Yusei naar waar Ami ging. Alsof je het over de duivel had, trapte je hem dan toevallig ook nog op zijn staart. Alhoewel, als het een hij was, misschien kon de duivel ook een vrouw zijn, alhoewel hem dat wat meer onwaarschijnlijk leek en… Yusei schudde zijn hoofd en keek met een brede grijns naar het zwartharige meisje voor zich. ‘Wel, wel, als dat mijn super lieve vriendin niet is,’ zei hij vrolijk en zijn grijns werd mogelijk breder toen hij de wolf bij haar zag liggen. Vrolijk rende Ami op de wolf af en duwde zijn kopje speels tegen die van de wolf, waarna Yusei ook dichterbij kwam. Voor zijn dagelijkse outfit had hij gewoon een spijkerbroek en een wit, opvallend shirt aangetrokken. Tja… Hij was nog steeds het vrolijke, hyperactieve en opvallende type. ‘Men, daarnet was er een oud wijffie en die zat heel hard te zeuren,’ mompelde hij, waarna hij grijnzend naar het meisje voor zich keek. ‘Een aangename ontmoeting, Yazuki. Nou kom eens en geef deze grote jongen is een grote hug!’ riep hij lachend en hij opende zijn armen, waarna hij in een soort ontvangsthouding ging staan voor zijn knuffel van Yazuki. Als hij die tenminste kreeg.

- Jeeej :P -

Haar ademhaling was rustig. Haar borst deinde kalm op en neer. Ging gelijk met het ritme van haar hart dat langzame maar krachtige slagen maakte. Een hart dat omhult was door duisternis en kilte. Een dikke mist hing rond haar hart dat al haar emoties uitschakelde. Niets had er ooit door heen kunnen dringen. Alleen de zonnestralen van Yusei. Die hadden er door heen weten te dringen. Hadden een gedeelte van haar versteende hart kunnen verwarmen. Onwillekeurig verscheen er een glimlach op haar gezicht. Eigenlijk zou ze nu moeten vluchten. Vluchten voor hen die achter haar aan joegen. Maar het boeide nu even niet. Ze wilde gewoon even alleen van dit moment genieten en helemaal niks anders. Dacht terug aan het moment dat ze de jongen voor het eerst had gezien.

Een geërgerde zucht verliet haar keel terwijl ze hem koeltjes aan bleef kijken. Haar linkerhand bracht ze al naar achteren om haar katana te pakken. Wie deze jongen was wist ze niet. Echter wel wát hij was. Iemand uit haar country. Dat wist je gewoon. Het was een bepaald gevoel. En Yazuki was op zijn zachts gezegd niet bepaald blij met haar country. Vanmorgen nog had ze de oudsten van haar clan over haar horen praten. Dat ze een monster was. Walgend spraken ze over haar. En dat waren dus de mensen waar je mee moest leven. Verdomme! Ze had al elf jaar voor zichzelf gezorgd en nooit maar dan ook nooit hadden ze last van haar gehad en dit was hun dank! Ze had hen ook de rug toe kunnen keren. Haar kaken klemde ze op elkaar. De jongen voor haar hoefde niets van haar problemen te weten. Het was vast weer zo’n betweter die op haar afgestuurd was. Iemand die haar belachelijk probeerde te maken zeker. Nou als dat zo was dan zou het snel afgelopen zijn met hem. In één beweging zou ze zijn keel door kunnen snijden. Elke beweging die hij maakte volgde hij. Ze onderzocht hem, berekende of hij een gevaar kon zijn of niet. Zo ja, wat zijn zwakke en sterke plekken konden zijn. Altijd was ze bezig haar tegenstander te berekenen. Haar hoofd kantelde ze lichtjes naar rechts toen hij begon te praten. Bijdehand ook nog hé? Of was dat zijn humor. Nou, zij had geen humor. Daar was geen plek voor in haar leven. Haar leven bestond maar uit een paar dingen. Trainen en een paar mensen vermoorden die haar leven afgepakt hadden. Het leven dat ze had kunnen leiden. Diegene hadden haar gemaakt tot wat ze nu was. Een monster. Plots staakte ze haar beweging en kneep haar helblauwe ogen tot spleetjes. De jongen moest een grapje maken. Nog nooit heeft iemand zich aan háár voorgesteld. Meestal werd ze ontweken. Niemand wilde met háár praten. Ouders hielden hun kinderen bij haar weg. Fluisterden kwade dingen over haar alsof ze een demon was. Een frons verscheen op haar gezicht. Yusei.. Fudo Yusei. Een naam die ze nooit meer vergeten zou..

Automatisch schoot ze omhoog toen ze haar wolf zacht hoorde grommen. Eerst gevaarlijk. Nee, ze zou zich niet laten overvallen. Niet zoals haar ouders. Die op die manier aan hun einde gekomen waren. Haar katana had ze al tevoorschijn gehaald en hield die dreigend voor zich. Haar Sharingan had ze geactiveerd en twee bloedrode ogen keken naar de bomen. Waar het geluid van uit te voorschijn kwam. Het grommen van een andere wolf weerklonk. Echter niet gevaarlijk of kwaad. Meteen liet Girei zijn dreigende houding zakken en rende kwispelend op de andere wolf af. Een wolf die nu meer zwart was dan wit. Maar als ze ergens goed in was, was het het onthouden van persoonlijkheden. Van mensen én dieren. Hoeveel jaren ook verstreken. En ze wist het zeker dit was.. ”Ami..?” Wat was hij groot geworden. Een glimlach brak door op haar gezicht die zojuist nog dodelijk was geweest. Haar bloedrode ogen kleurden weer terug naar hun gewoonlijke helblauwe kleur. Zijn stemgeluid. De katana liet ze uit haar handen vallen. Haar ogen werden zo groot als schoteltjes en haar mond zakte een eindje open. Toen verscheen er een brede lach op haar gezicht. Er was maar één iemand in de wereld die dat voor elkaar kreeg. ”YUSEI!” Plotseling rende ze met een vaartje op de jongen af die uitnodigend zijn armen gespreid had. Sprong op hem af en sprong hem door haar snelheid zo omver waardoor ze samen op de grond vielen en ze boven op hem zat. Haar hoofd legde ze meteen op zijn borst. ”Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien..” En een verdwaalde traan rolde over haar wang op zijn borst.


-ghehe precies 777 woorden x3

Met een brede grijns om zijn lippen zag hij hoe Yazuki op zich afkwam. Hij moest zijn spieren echter wel spannen om niet om te vallen. Natuurlijk deed hij dit weer net te laat en lachend viel hij op zijn rug. Hij voelde dat zijn hart een paar slagen sneller dan normaal bonkte en liet zijn hoofd glimlachend in het gras zakken, waarna hij zijn armen om de perzikzachte huid van Yazuki sloeg. Lachend duwde hij zijn neus in haar haren – alsof hij zelf een wolf was – en drukte een kus op haar hoofd. ‘Welnee joh, zo snel ben je nog niet van me af,’ zei hij lachend en hij keek naar de traan die over Yazuki’s wang rolde. Hij stak zijn vinger naar haar wang en voorzichtig, met een gebogen vinger, haalde hij de traan weg, waarna hij glimlachte en zijn hoofd weer opnieuw liet zakken. Het was gewoon heerlijk om weer bij haar te zijn. Ami was ondertussen luid keffend tegen Girei aan het springen. Hij mocht zich dan wel als een leidershond gedragen in de buurt van zijn Country, maar bij Yazuki’s wolf was hij net een klein welpje die heel graag geaaid wou worden. Ze waren sowieso leuk bij elkaar. Goede vrienden. Ami liet nu geen enkel teken van zijn leiderachtige doen zien, wat Yusei dan weer fijn vond van Ami. Hij wist wel wanneer hij dat moest laten zakken en wanneer niet, zodat hij zijn echte vrienden nog kon behouden. Die andere honden in de Country waren niet eens fatsoenlijk opgeleid, deden hun behoefte in andermans hutten en blaften opgewonden bij elk ding dat er gebeurde. Nee, zo was Ami niet. Ami was dan ook een stuk rustiger dan Yusei, behalve als hij bij Girei was, zijn maatje. ‘Volgens mij heb jij me gemist,’ zei hij droog, waarna hij even grinnikte en voelde dat zijn hart een paar slagen sneller ging toen hij de bekende, heerlijke geur van Yazuki geroken kreeg. Hij vond het fijn dat ze weer bij hem was, maar vroeg zich ergens ook af hoe het opeens kon dat hij haar tegenkwam. Die Yazuki, heerlijke meid… Vooral toen ze opeens in een dreigende houding schoot, voordat ze hem ontdekte tussen de planten en al die andere struiken. De enige met wie hij tot nu toe nog gevochten had, was Kakuya, die op zijn beurt zijn broer leek te zijn. Hij was ergens wel benieuwd waar zijn broer nu was. Vast aan het vechten of zo iets. Nou ja, zolang hij maar voorzichtig bleef. Van Yusei kon je dat echter niet zeggen. Die zei tegen Kakuya dat hij voorzichtig moest zijn, terwijl hijzelf van een dak struikelde en op de grond viel. Hij grinnikte even en streek met zijn vingertoppen zachtjes door Yazuki’s haren. Hij had haar echt gemist. ‘Er is niet echt veel gebeurd. Alleen een oud wijf die net tegen me stond te zaniken, maar voor de rest niet erg veel. Ze praten alleen maar over je, maar dat ben je misschien wel gewend. Als zo’n jongen in mijn Country het lef heeft om zo over je te praten, dan…’ Yusei balde zijn vuist onder zijn zij en zijn blik verstrakte even. Deze houding liet hij algauw weer vergaan en glimlachend keek hij naar Yazuki. ‘Hoe voelt mijn meisje zich?’ vroeg hij en hij aaide door haar ravenzwarte haren, waarna hij haar met een brede lach aankeek en gelijk ook weer dat nieuwe, warme gevoel voelde opkomen, dat alleen zij kon veroorzaken.

- Sorry voor laatheid ;o -