Het was een rustige dag in de dojo. enkele mensen waren aan het oefenen, of aan het sparren. Een doffe knal klonk door de dojo. Het was het geluid van de warrior die de deur open gooide. Hij zag er uit als honderd procent outlaw. Wit haar, een zwarte broek, een lange rode jas, verband om zijn arm, en een zwarte doek voor zijn mond. Hij liep naar de muur van de dojo, en zette zijn tas neer. Hij draaide zich om, en keek naar twee warriors die aan het vechten waren. Ze waren allebei erg goed in hand-to-hand gevechten, want ze hadden enorm veel moeite met elkaar raken. Nathan glimlachte even. Hij keek naar een van de mannen die aan de kant toe stond te kijken. ''Wat?, voel je je stoer ofzo?'' Zei de man op agressieve toon, waarna hij opstond en naar nathan toe liep. '' Als je nog een kaar zo arrogant naar me kijkt, trek ik je hoofd van je schouders, begrepen?'' Zei de man zachtjes, terwijl hij met zijn hoofd vlakbij nathan was. Nathan klikte het verband op zijn rechterarm los, en zijn metalen handschoen kwam tevoorschijn. ''je maakt geen schijn van kans'' Zei nathan, waarna hij zijn arm optilde, en de man met zijn rechterarm recht in zijn gezicht sloeg., De man vloog door de dojo, en vloog dwars tussen het gevecht wat al aan de gang was door. '' Amateur.'' Zei nathan met een spottende toon. Hij ging weer zitten, en pakte een broodje uit zijn tas. net toen hij een hap wou nemen, klapte de deur naast hem open. Hij keek naar de man die binnenkwam. en ging verder met zijn broodje.



//Kakuya//

THEME

De dojo is verlicht door de openstaande deuren. Groot wit licht is tussen en naast de schim te zien die in de deuropening staat. Enkel wat je van hem ziet is een grote, zwarte schaduw. Als hij door loopt, ziet hij bange gezichten, en een bekend gezicht. Met zijn kille, rode ogen kijkt hij om zich heen. Wat hij zoekt is niet hier. Hij loopt naar een bankje en begint een boek te lezen, als al gauw loopt een groepje van stadwachters de dojo binnen, als Kakuya zich al tussen de menigte van de leden en gasten van de dojo heeft vermengd. Kakuya, die rustig een boek leest op een bankje, wordt aangesproken door een van de stadwachters, die een ander uniform aanheeft dan de andere, en met een beret zoals in het leger op zijn hoofd. Als hij dan merkt dat wie hij en de andere stadwachters zoeken vlak voor hem is, doen ze alles om Kakuya tot as te doen. Vervolgens hoor je kort daarna snel kreten waarop ze hun techniek benoemen. Kakuya legt het boek neer, en kijkt glimlachend naar de vuurzee die recht op hem afkomt. Hij springt hoog genoeg om te ontwijken, en hij laat de vuurzee het werk doen, die een gat in de muur maakt en een grote rookwolk creëert waardoor Kakuya rustig weg kan glippen. Hij was namelijk een lid van de al maar beruchte groep de Akusohi, en ook heeft hij de elders van de Darkness Country koud gemaakt. Vandaar dat hij een gezochte crimineel is. Helaas heeft Kakuya tot nu toe geen last gehad van de stadwacht, aangezien hij extreem snel is kan hij zo snel zijn dat ze hem niet eens zien.

Binnen enkele seconden veranderde de rustige dojo in een heus slagveld. Stukken steen vlogen in de rondte, en overal was vuur. Nathan sprong omhoog, en rendde door het gat in de muur. Hij zag de man met het lange haar weg rennen. Hij stuurde zijn kracht naar achter, zodat hij zelf naar voren werdt gelanceerd. Hij vloog over de man, nu kon hij pas goed zien wie het eigenlijk was. Aan zijn kleding en kapsel kon je duidelijk zien dat dit kakuya was, de oud-lid van de akusohi. Hij vloog ver over hem heen, draaide zich in de lucht rond, en mikte zijn handschoen op kakuya. 'waarom moet je elke keer als ik rustig wil trainen, de rust weer verpesten?' vroeg nathan op sarcastische toon. Hij voelde zich goed vandaag, en hij dacht dat hij kakuya nu vast wel aan zou kunnen.

Kakuya keek naar Nathan, die nu over hem heen vloog. Hij mikte zijn hand, waar Kakuya achteraf pas zag dat het een handschoen was, op Kakuya. Hij keek hem aan. 'Met jouw heb ik geen zaken te doen.' klonk de kille stem van Kakuya, die vanuit zijn ooghoeken over zijn schouder keek naar de wachters. De wachters, die nu uit hun riem een kleine stok haalde, met een knop erop. Ze drukte erop, en het werd een speer. Kakuya keek toen weer naar Nathan, die begon te praten. 'Waarom moet jij altijd mij in de weg zitten?' antwoordde hij. De wachters rende nu op Kakuya af, en vielen aan met speren. (THEME) Kakuya ontweek makkelijk, door zijn enorme snelheid. Het leek alsof hij niet eens bewoog, maar zweefde en ontweek zo de aanvallen. Kakuya glimlachte. Hij sloot zijn ogen, en haalde diep adem. Hij blies zijn adem uit, en op het zelfde moment schoten er zwarte bliksemstralen tientallen meters weg in elke richting, met Kakuya als epicentrum. Je zag dat de wachters die geraakt werden, verlamt op de grond bleven liggen, en wat later verder geëlektrocuteerd werden, met kleine schokken. Hij liep naar de overige wachters toe, die angstig toekeken naar de kracht van Kakuya. 'Lightning Release, Armour.' fluisterde Kakuya, waarop zijn chakra te zien was. Bliksemachtige chakra. Een blauwe gloed met bliksemschokken hier en daar. De wachters waren verstijfd van schrik, en Kakuya pakte een speer op die een van de wachters had laten vallen. Hij keek naar Nathan, met een valse glimlach. Hij draaide de speer snel rond met een van zijn handen, zodat het voor een windvlaag zorgde. Met zijn bliksemachtige chakra stopte hij deels in de metalen punt van de speer. Kakuya springt dan uit het niets in de lucht, nog altijd de speer draaiend, en landde dan, waarbij hij de speer in de grond boorde, waardoor een grote krater werd gecreëerd en bliksemstralen de grond elektrocuteerde, tot ongeveer 14, 15 meter ver, zodat de mensen wel weg moesten springen. Zo had Kakuya de ruimte. Als je nu in het geëlektrocuteerde gebied zou stappen, zou er circa 1400 volt in je lichaam geschoten worden.

Nathan zag hoe de schokgolf op hem afkwam, een dikke laag zand en steen werd de lucht in gegooid, en je kon duidelijk zien dat er bliksem tussen de schokgolf doorliep. Hij gooide zijn zes zwaarden in de grond, en sprong zelf de lucht in. De stroom van de schokgolf vloeide de zwaarden in, waarna nathan ze de lucht in gooide. Hij landde op de grond, en Sprong op Kakuya af. 'Party time' Zei nathan, terwijl er een sadistische lach op zijn gezicht tevoorschijn kwam. Hij had het hele plan al in zijn hoofd zitten. Hij gooide gewoon alle stenen en zand die net los waren geduwd, en daarna viel hij aan met de zwaarden, waardoor hij niet dichtbij hoefde te komen, en hij Kakuya kon electrocuteren met zijn eigen stroom. Hij kneep zijn hand, en alle stenen en zand vlogen op kakuya af, waardoor er een gevaarlijke stofwolk, met rondvliegend steen ontstond. Hij gooide zijn arm naar voren, waarna vijf zwaarden willekeurig door de stofwolk zwaaiden. Hij kon niet zien of hij iets raakte, maar als hij hem raakte zal het hem zeker voor een tijd uitschakelen, misschien net genoeg om zijn volgende aanval te landen.

Kakuya keek om zich heen, en zag Nathan in de lucht. Hij had een lach op zijn gezicht. Kakuya kreeg nu ook een valse glimlach op z'n gezicht, en klapte zijn handen in elkaar. De elektriciteit van Kakuya werd nu in een lijn onder Nathan geplaatst, waarop het vervolgens regelrecht de lucht in schoot. Het zou Nathan kunnen raken, en door de enorme hoeveelheid hem in twee stukken snijden. Vervolgens schoot er een grote stofwolk, die tot in de atmosfeer groeide. Stukken grond schoten in de lucht, maar dat deerde niks. De bliksem was eruit, en dat was maar goed ook. Hij klapte opnieuw zijn handen in elkaar, en deed een paar handseals. 'Raiton: Enerugīsākasu!' sprak Kakuya, waarop er wel honderden bliksemstralen in het rond schoten, en degene die mistten schoten de lucht in. Wat later schoten alle bliksemstralen terug naar beneden, gericht op Nathan, die zich ergens achter de stofwolk bevind. Met de energie die hierdoor loskwam, lostte de stofwolk op, en zag Kakuya Nathan weer.(THEME) Kakuya's sharingan draaide een beetje rond, en op zijn vingertoppen was er een zwarte energie te zien. Hij keek nogmaals naar Nathan, vlak voordat de energie naast, op, voor en achter hem landde van zijn eerdere techniek, en wees met twee vingers naar hem toe.

Nathan was bijna bij de grond, toen de bliksemstraal van kakuya recht onder hem vandaan kwam. Hij duwde snel zijn metalen handschoen naar beneden, en ving daarmee de klap op. Hij werd weliswaar nog verder de lucht in geduwd, maar hij overleefde het tenminste. Hij hoorde kakuya schreeuwen: 'Raiton: Enerugīsākasu! . De bliksemstralen schoten door de lucht, en raakten nathan over zijn hele lichaam. 'Wat de..?, ik kan niet meer bewegen.' Dacht nathan, waarna hij uit de lucht viel en de grond raakte. Hier lag hij zo'n twaalf seconden stil, waarna hij zijn eigen hartslag begon te horen. Hij zag een rode gedaante, met witte ogen voor zich, als een genjutsu, en het enige wat hij nog uit kon brengen was 'Oh fuck'. ~THEME~ Er kwam een rode gedaante om hem heen, die zich langzaam begon te vormen tot een menselijk bovenlichaam van ongeveer vijvenzeventig meter hoog , met witte ogen, en een rode, brandende huid. Nathan kon nu zelf alleen maar rustig toekijken, hij wist dat om controle over zijn lichaam terug te krijgen, hij zichzelf in een coma moest brengen, of zijn broer moest hem stoppen, en op dit moment was geen van beiden een optie. Hij zag hoe zijn demoon Kakuya aanviel. en ook al was hij nog wel zichtbaar door de huid van de demoon heen, was hij niet meer te raken. Hij glimlachte even naar kakuya, en zei 'Mijn excuses hiervoor, ik zou dit gevecht graag zelf afmaken, en misschien krijg ik daar ooit nog de tijd voor, mocht je dit overleven.' Hij voelde aan schok door zijn lichaam gaan, en binnen enkele seconden waren alle gebouwen, stenen, en andere obstakels in een straal van tweehonderd meter verdwenen. niet alsof ze vernietigd waren, maar ze waren op moleculair niveau uit elkaar gescheurd. Dit liet een grote lege vlagt over voor kakuya, en nathan's demoon. De ogen van de demoon begonnen te gloeien, en bollen met pure kinetische energie werden op kakuya afgeschoten, normaal kon je deze niet zien, maar door de stofwolk kon je precies zien waar de stof werd weggeblazen. één van de bollen ging belachelijk ver over kakuya heen, en raakte een huisje achter hem, Het bloed vloog aan alle kanten uit het huisje, waarna de muren en steunbalken versplinterden, en enkele levenloze lichamen door de lucht vlogen. 'hmm, volgens mij hebben we hun theekransje verstoord' zei nathan op sarcastische toon, waarna de demoon nog meer kinetische ballen willekeurig over het veld schoot.

Grijzend, springend en huppelend, was Danzyl onderweg naar de Fire Country. Hij had gewoon het gevoel dat hij daar moest zijn, maar erg drukte maakte hij zich er niet om. Hij keek om zich heen, maar zijn herdershond Lux was blijkbaar in zijn eigen Country gebleven. Danzyl haalde zijn schouders op. Hij kon ook nog altijd lol maken zonder zijn herdershond om zich heen. ‘Ik loop met een been op de stoep, een been in de goot,’ zong hij zachtjes, terwijl hij een voet op de stoeprand zette en de andere op het asfalt van de weg. Hij merkte dat hier wel meer straten begonnen dan ergens anders, maar verderop begon het losse zand weer, alsof hij naar een soort woestijn aan het lopen was. ‘En als je dan niet roept, dan ben ik morgen dood. Ik kom er niet vanaf, ik baal er wel eens van. Ik weet alleen maar dat ik het niet laten kan.’ Grijnzend maakte hij zingend zijn zin af, waarna hij als een soort balletdanseres een rondje om zijn as draaide. Zijn voet bleef echter haken aan de stoeprand, waardoor hij zijn evenwicht verloor en hard met zijn gezicht tegen de grond viel. Gelukkig waren er losse deeltjes zand die de val minder pijnlijk maakten, maar alsnog greep Danzyl kreunend naar de zijkant van zijn wang. ‘Dat was niet fijn,’ zeurde hij, waarna hij een bloederig spoor op de grond zag liggen. Hoofdschuddend stond hij op. Nou, zijn hyperactiviteit was er tenminste een beetje weg mee. Het was ook echt weer iets voor hem om zo onhandig te zijn. Nathan zou er sowieso niet mee gelachen kunnen hebben, aangezien zijn broer nooit lachte als Danzyl weer eens gek deed. Hij vond het een belangrijke, door hem gestelde prioriteit dat zijn broer serieus bleef op elk moment van de dag, net als hij.

Verderop hoorde hij een hoop rumoer, maar Danzyl was te druk naar een bloemetje aan het kijken om het echt op te merken. ‘Wat doe jij hier zo alleen?’ vroeg hij, waarna hij op zijn tippen naar het bloemetje liep en vooroverboog. Hij wreef zacht over de steel van het ding. Deze handeling werd echter ruw onderbroken toen een steen plotseling op het bloemetje vloog. ‘Hé! Dat is niet goed voor het bloemetje!’ riep Danzyl over zijn schouder naar een huisje. Hij moest echter een nieuwe steen ontwijken. Was dit nou Fire Country? Vermoorden ze hier werkelijk bloemetjes? Beschermend ging Danzyl voor het veld met bloemetjes staan, maar hij liet deze houding algauw varen toen hij merkte dat er helemaal geen aanslag op het bloemetje gepleegd was. Er was een gevecht gaande, zo te zien een hard gevecht ook. Hij merkte twee schimmen op die elkaar zowat probeerden te vermoorden. Langzaam kwam Danzyl een beetje dichterbij, terwijl hij adrenaline door zijn eigen lichaam voelde stromen. Zijn andere, serieuze kant dook op, die hij meestal kreeg voordat hij ging vechten. Niemand was hem zo gewend, evenals hijzelf. Hij keek aandachtig naar de twee schimmen, maar kon niet bepaald opmerken wie het waren. Hij was hier dan ook een beetje op een te verre afstand voor, waardoor zijn ogen de afstand niet goed konden inschatten. Ondertussen probeerde hij zijn technieken weer voor de geest te halen. Omdat hij het te druk had met dansen, vergat hij meestal te trainen voor zijn technieken, iets wat Nathan elke dag zou doen. Met schaamte bedacht hij zich dat zijn broer daar niet erg trots op zou zijn, zich misschien zelfs wel zou schamen voor zijn jongere broertje. Misschien moest hij zich ook iets meer naar zijn leeftijd gedragen.

Danzyl schudde zijn hoofd. Daar kon hij zich later wel op aanpassen, nu wilde hij weten wie daar aan het vechten waren. Langzaam kwam hij dichterbij. Terwijl zijn serieuzere kant meer op kwam dagen, slikte hij heel even. Dadelijk waren het twee van die huurmoordenaars die zich beiden tot hem zouden wenden, waarna hij dood zou zijn na dit gevecht. Dan zou Nathan alleen voort moeten leven, niet wetend waar zijn kleine broertje zou zijn. Misschien zou hij zich rot zoeken en als hij hem al vond, dan zou hij zijn broertje dood vinden. Hij slikte even, waarna hij zijn hoofd schudde. Nee, zo moest hij niet denken. ‘Nathan!’ Geschrokken keek hij naar zijn broer. Hij herkende de man, hij had er eerder mee gevochten, samen met een roodharig jochie en zijn broer. Snel keek hij hoe de twee elkaar te lijf gingen en schrok toen hij merkte dat Nathans Devil Trigger geactiveerd was. Die had hijzelf ook, maar die kon je alleen maar activeren als je heel boos was of als je die goed getraind had. Hij wist niet eens dat Nathan zo’n gevaarlijke dingen trainde. Als hij niet uitkeek, zou zijn broer zich tot hem kunnen wenden. Toch kon hij het ook niet maken om zich nu om te draaien en te wachten tot Nathan klaar was met vechten. ‘Red Queen,’ mompelde hij, waarna hij zijn zwaard in zijn handen tevoorschijn haalde. Hij stak deze echter weer weg en creëerde een zwarte, schaduwachtige bol in zijn handen, waarna hij deze naar de man smeet. Dit was puur en alleen om de aandacht van de man te trekken, zodat Nathan met rust gelaten zou worden. Zelf creëerde hij een soort koepel rond zich heen. Hij kon makkelijk doorbroken worden, maar hij moest iets hebben om zichzelf te verdedigen.

- Danzyl in da house ;D

Kakuya keek naar Nathan, die nu door woede of door enorme kracht een gedaante creëerde die er negatief uitzag, nadat Kakuya hem raakte met zijn ''energy-circus''. De gedaante zag er uit als een duister wezen, dus beschouwde Kakuya het dan ook zo. Het zag er gevaarlijk uit, en dat was het ook, aangezien hij nu plotseling meerdere gebouwen tot stof deed verdwijnen, in een grote straal van een paar honderd meter. 'Tijd om dit te beëindigen.' sprak Kakuya, niet geïntimideerd door het duistere wezen dat Nathan naar boven liet komen uit zichzelf of creëerde. Hij plaatste zijn polsen op elkaar, gericht op Nathan en het duistere wezen. (THEME) Een formatie van runes waren nu naast Kakuya, ronddraaiend. 'Meiton..' klonk het vanuit de lippen van Kakuya. Meer runes waren te zien, in een grote formatie, nu ook om Nathan en zijn duistere wezen. Zijn ultieme techniek.. 'Jiguko..' vervolgde hij zichzelf, waarop vijf grote ringen in de lucht waren te zien met runes erin, waaruit als de techniek geactiveerd is, een krachtstraal uit zou komen dat letterlijk alles, en dan ook alles zou vernietigen in zijn pad. De straal kon tot ongeveer 80 kilometer verkomen, en het had dan ook extreem veel chakra nodig. Aangezien Kakuya sterk was, had hij deze chakra, maar het zou hem werkelijk uitputten, en hem doen hijgen, en zelfs bloed naar boven halen. Net op het moment dat hij het laatste woord zou uitspreken, zag hij een schaduwachtige bol naar hem toe gaan. Hij stopte de techniek en ontweek gemakkelijk. Hij zag nu in de verte iemand staan die leek op Nathan. 'Jij.. jij verpestte mijn techniek.. Ik zou die jongen voor eens en voor altijd doen verpulveren.. Jij zult boeten..' sprak Kakuya. Nog nooit was hij echt 'boos' geweest, tot nu toe. Je zag aan zijn houding dat hij dus ook werkelijk boos was. (THEME) Met een luide knal, de geluidsbarriere doorbrekend zoals een straaljager dat deed, schoot Kakuya richting de jongen toe en schoot zo door de verdedigingskoepel heen, waarop hij de jongen bij zijn keel pakte en tientallen meters met hem in de lucht vloog. Hij duwde hem tegen de grond aan, en zoals eerder wees hij met twee vingers naar hem toe. Zwarte energie waren weer op zijn vingertoppen te zien. Dit was van zijn techniek genaamd: Jigokuzuki. Het betekende: 'hel steek'. Het verschil in kracht was groot, aangezien je meerdere 'versies' ervan had. Je had de viervinger-nukite, drievinger-nukite, tweevinger-nukite, en de sterkste: eenvinger-nukite. Een nukite was een aanval gebruikt in vechtsporten, door te 'steken' met je vinger. Door het bliksem element van Kakuya was de kracht enorm groot, aangezien de eenvinger-nukite makkelijk door de ultieme verdediging van oud Kazekage Gaara kon breken. De tweevinger-nukite, die Kakuya nu gebruikte, kon dat voor 75%. Hij keek naar de jongen toe, en wachtte af wat hij zou doen, evenals wat Nathan zou doen, een van hun moest de techniek toch herkennen.

~ Runes

Spoiler:

~ Handen

Spoiler:

~ Nukite

Spoiler:

Nathan zag hoe de man richting een gedaante in de verte sprong. Het was Danzyl, ook al noemde nathan hem eigenlijk altijd nero. Hij grijnsde even. 'ik ken weinig mensen die in zo'n korte tijd, zo veel domme beslissingen weten te maken' zei nathan, amper te horen voor kakuya en nero. de ogen van de demoon werden langzaam aan iets donkerder, een teken dat nathan hem gedeeltelijk onder controle kreeg. Hij voelde de kracht door zijn lichaam stromen, hij had zoiets nog nooit gevoeld, maar hij was sowieso sterker dan ooit tevoren. Zijn demoon werd kleiner, waardoor hij makkelijker kon bewegen, en hij sprong op nero en Kakuya af. Hij probeerde een klein beetje energie richting kakuya en nero te sturen, maar hij veroorzaakte per ongeluk een grote krater. Hij liep rustig naar nero toe, en ging achter hem staan, zodat hij hem kon beschermen van kakuya's aanvallen. ''én?, gaan we nog iets doen?' zei nathan tegen kakuya. Hij zag er uit alsof er niks mis was, maar hij moest erg veel moeite doen om de demoon onder controle te houden, want als hij te veel energie gebruikte, dan kon hij in een coma raken, en dan verloor hij sowieso. Hij keek naar kakuya, en tilde zijn rechter hand op. er kwam een klein geel bolletje in zijn hand tevoorschijn, dit was zijn zogenaamde finishing technique, waarmee hij bijna zeventig procent van zijn energie in één aanval stopte, en er nog niemand was geweest die hier zonder ernstige verwondingen was afgekomen. 'Dit gevecht... is over!'Zei nathan, waarna hij met één hand nero achteruit duwde, en bijna al zijn energie uit zijn andere hand schoot, waardoor er een enorme explosie ontstond.


~le kick ass nathan.
~also: ongeveer zo'n explosie:klik

De vrolijke, zich nergens druk om makende Danzyl was verdwenen. In plaats daarvan keek hij boos neer op Kakuya. Hij schrok toen hij een hand rond zijn keel voelde, waardoor zijn luchtwegen afgesloten werden. Met een luide schreeuw belandde hij een flink aantal meters verderop, met Kakuya’s hand nog steeds om zijn keel. Zijn grijze ogen waren verward, maar hij probeerde moeite te doen om Kakuya van zich af te krijgen. Een explosie naast hem maakte hem duidelijk dat Nathan zijn krachten aan het gebruiken was. Danzyl zelf voelde hoe een deel van zijn eigen Trigger Arm geactiveerd werd. Hij wist zeker dat zijn ogen nu half van kleur veranderden, voornamelijk in rood en paars. Woedend probeerde hij de man van zich af te krijgen. Hij creëerde een bol in zijn handen, maar voor deze effectief genoeg was, werd hij weggeduwd door Nathan. Door de kracht van zijn duw belandde Danzyl een eindje verderop. Zijn ogen waren verbaasd gesloten. Daarna opende hij ze weer en het volgende moment werd hij weggeblazen door een heftige explosie. Hij voelde hoe een paar stenen op hem terechtkwamen, waarvan eentje tegen zijn hoofd. Verslagen bleef Danzyl op de grond liggen, waarna hij zachtjes kreunde. Dat deed pas pijn. Zijn Trigger Arm was uitgeschakeld. Gelukkig maar, hij haatte die techniek sowieso. Hij kon deze nog niet zo heel goed behandelen en er zouden zeker ongelukken gebeuren als hij niet uit zou kijken. ‘Nathan,’ mompelde hij verzwakt. Hij wist niet hoe het met zijn broer ging, maar hij wist wel dat hijzelf aan het bloeden was, niet zo’n klein beetje ook. ‘Shadow Blast,’ mompelde hij zachtjes, waarna hij zijn handen uitstak naar de stenen. Eigenlijk was het bedoeld om de tegenstander schokken te geven, maar de stenen barstten hierdoor. Tevreden zijnd met dit resultaat stond Danzyl op.

‘Nou, dat was dan een deel van de Fire Country,’ mompelde hij, terwijl hij rond zich keek. Hij voelde hoe bloed langs de zijkant van zijn hoofd naar beneden drupte, maar schonk er geen aandacht aan. Hij maakte zich lichtelijk zorgen om zijn broer, of hij ook stenen op zich had gekregen. Natuurlijk kon het gebeuren dat je een steen zo hard tegen je kreeg dat je de volgende keer niet meer wakker werd, maar daar wilde hij liever niet aan denken. Een eindje verderop stonden een paar mensen verbaasd naar hem te kijken, maar zodra hij ze boos terug aankeek, liepen ze schouderophalend weg. Kreunend van de pijn begon Danzyl stenen uit te graven. Misschien waren Nathan en Kakuya al wel weggesprongen voordat de stenen hun echt pijn konden doen. Nou ja, hij was in elk geval wel gewond. Ook zijn schouder was geraakt dankzij de aanval. Zuchtend schudde hij zijn hoofd, waarna hij naar een soort lantaarnpaal liep en zich daar liet neerzakken. Zijn hoofd bonkte verschrikkelijk, maar ook de pijn in zijn schouder verspreidde zich. Hij wist niet of hij goed had gedaan door Kakuya’s aanval te blokken, maar de man was in elk geval wel woedend op hem geweest. Vaag drongen de woorden door zijn hoofd en hij glimlachte. Hij had een zware techniek, die bedoeld was voor Nathan, geblokt en daarmee misschien wel nog een explosie voorkomen. In plaats daarvan had hijzelf flink wat schade opgelopen, maar dat maakte niks uit. Als hij zijn broer werkelijk had beschermd, was hij daar blij mee. Kreunend zakte hij een beetje onderuit. Hij wist dat hij nu een makkelijk slachtoffer was, maar dat kon hem niks schelen. Hij schudde zijn hoofd en sloot zijn ogen, waarna hij zich even weg liet zakken.

Toen hij zag dat Nathan achter de andere jongen ging staan, wist hij al dat ze 'hecht' waren aan elkaar. Waarom zou die bloedlustige eikel anders achter iemand gaan staan? Hij zou hem wel willen beschermen tegen mij. Op dat moment zag hij dat Nathan de jongen achteruit gooide om hem 'weg' te halen, aangezien hij het moment daarna een gele bol creëerde in zijn handen. Nog voordat hij hem werkelijk kon afschieten schoot hij met enorme snelheid door zijn bliksem-element erop af, en sloeg met zijn viervinger-nukite ertegenaan, waardoor ook Kakuya wegschoot met alle kracht die eruit kwam. Met een harde knal landde Kakuya tegen de muur aan. Op zijn gezicht was een grote snee te zien, en ook bij zijn rechteroog. Hij had moeite met het bewegen van zijn rechterarm, aangezien hij die gebruikte voor de Jigokuzuki, die de bal onschadelijk maakte. Naja, onschadelijk kun je het niet noemen, maar wel zodat ook Nathan waarschijnlijk pijn had. Het bloed liep hem over zijn kin, en nog altijd kon hij zijn arm niet bewegen. Misschien was hij dan ook wel gebroken of flink gekneusd. Met zijn linkerarm pakte hij zijn Gumbai van zijn rug, oftoewel een grote japanse waaier, waarop het 'Sharingan' teken te zien was, en ook het 'Uchiha' teken. Hij spreidde zijn linkerarm waarin hij de Gumbai vasthield, en draaide heel snel rond. Tijdens het draaien stopte hij een enorme aantal bliksem in de Gumbai, waarvan de kracht en grootte en hoeveelheid steeds groter werd, door het draaien op een hoge snelheid. Als hij dan tussen de rookwolk een schim ziet liggen op de grond, zwaait hij zohard dat een enorme bliksembal door de stofwolk heen vloog. Of hij iemand had geraakt, wist hij niet, maar het zou een enorme klap geven aan het slachtoffer ervan. 'Ugh.. Als mijn arm gebroken zou zijn, zou ik het wel moeten gebruiken.' klonk toen een kille maar zachte kreunende stem van Kakuya. Hij sloot zijn rechteroog, en ook zijn linkeroog, en voelde toen chakra rechtvooruit. Hij opende zijn rechteroog, die nu de vorm had van een Mangekyou Sharingan. Een paar druppels bloed kwamen uit zijn ooglid, niet zoveel aangezien hij ervaren was hiermee. Het zwarte vuur schoot door de rookwolk en overal om zich heen. Een enorme ring van het eeuwigbrandende vuur 'Amaterasu' had Kakuya gemaakt. Als het een van je ledematen raakte, zou je het zo snel mogelijk moeten amputeren of ervoor zorgen dat iemand die netzoals Kakuya een Mangekyou Sharingan had, het in zijn oog absorbeerde, want ook dat was mogelijk. Snel sloot hij zijn rechteroog weer, waardoor het weer een normale Sharingan werd als hij deze weer opende. Hij zakte uit het niets door zijn knieën, en hijgde kort. 'Alleen al het voorbereiden ervan.. kost zoveel chakra.. Hehehe..' klonk toen eerst een verbaasde stem van Kakuya, die vervolgens veranderde in een kille stem. Zijn ultieme techniek die hij op Nathan af wou schieten, die de andere jongen stopte, kostte echt bijna 'teveel' chakra, ondanks dat Kakuya een heel groot limiet had voor zijn chakra, kon hij deze techniek maximaal een keer per MAAND gebruiken.

~ zometeen topic uit denk?

Nathan zag hoe kakuya's aanval net optijd de gele bol raakte, waardoor het nog lang niet zo'n grote explosie werd als het zou moeten worden, en met een beetje pech had kakuya het nog overleefd ook. Toen de explosie eenmaal opklaarde, kon hij niks zien, het was helemaal donker dus waarschijnlijk lag hij onder de stenen. Hij probeerde een steen weg te trappen, maar nog voordat hij zijn hele been had aangespannen voelde hij een enorme pijnscheut. Hij zuchtte even. Hij kon zijn been niet meer bewegen, dus waarschijnlijk was het gebroken. Hij kon ook twee van zijn ribben door zijn huid zien steken, dus hij kon sowieso weinig. hij voelde beweging boven hem, en het werd al iets lichter. Nero had een paar steken weg gehaald. Nathan kroop een klein stukje naar voren, en zag in een flits dat er een bal van elektriciteit op nero af vloog. hij gebruikte snel zijn laatste kleine beetje kracht, waardoor er een groot stuk steen voor schoot, en nero dus niet geraakt werd. hij had geluk dat zijn kracht alleen de energie van de demoon gebruikte, en hij zelf dus nog veel energie over had. Hij maakte snel een soort muurtje van losse stenen, en hij strompelde naar nero toe. er was een duidelijk bloedspoor te zien, en het zou niet lang meer duren voordat nathan flauw zou vallen door te veel bloedverlies. 'Gaat het?' vroeg hij bijna stotterend aan nero, waarna hij ging zitten. hij keek naar het muurtje, wat tussen hen en kakuya in stond. 'zou hij het overleefd hebben denk je?' zei hij op lacherige toon. Hij hoopte natuurlijk van niet, want als hij nog veel energie over zou hebben, zou nero het allemaal alleen moeten doen. Hij keek even naar nero, die ook een lelijke wond op zijn schouder had. hij zuchtte even. 'Wat ben jij een amateur zeg, dat je niet eens een paar stenen kan ontw....' hij kon zijn zin niet afmaken, het werd zwart voor zijn ogen, en hij voel knock-out of de grond. het kon nu wel twee weken duren voordat hij weer wakker werd, dat was een naar bij effect van de devil trigger, maar omdat hij het nu gedeeltelijk onder controle had, zou het waarschijnlijk wel wat minder zijn.

Hij wist niet veel dingen zeker, maar één ding wat Nero zeker wist, was dat Kakuya een gevaarlijke gek was, een moordenaar zelfs. En Nathan, Nathan was geen moordenaar. Nathan probeerde zichzelf alleen maar te beschermen, alhoewel dat beschermen toch wel wat ver ging. Stel dat hij een moord zou blijven en Nero zou er medeplichtig aan zijn, zouden ze dan uit hun Country verbannen worden? Verbaasd zijnd keek Nero om zich heen. De kloppende pijn in zijn schouder was vervelend, maar werd hem gelukkig niet te veel. Hij kon nog wel genoeg ademen en zuurstof opnemen, dus dat zat dan wel goed. Hij keek naar Nathan die ernstig verzwakt leek. Toen een paar stenen bij hem wegwaren, moest Nero moeite doen om niet over zijn nek te gaan. Daar waar Nathans ribben waren, staken er twee uit. Snel draaide Nero zijn hoofd de andere kant op, maar hij haalde diep adem en probeerde zijn broer weer aan te kijken. Hij schrok toen iets boven zijn hoofd kapot spatte. ‘Bedankt,’ mompelde hij. Hij wist niet of hij echt zo’n hechte band had met Nathan, maar hij had het wel mooi aan voelen komen dat hij in gevaar was. Daarom was hij dus op weg naar de Fire Country. ‘Beter dan met jou, denk ik,’ zei hij. Net toen hij dat zei, voelde hij zijn hoofd verschrikkelijk bonken. Nee, niet nu. Hij moest nu even sterker dan Nathan blijven. Die had zijn laatste restje energie gegeven om hem te redden, nu was het eens tijd dat de rollen omgedraaid werden. ‘Nathan,’ mompelde hij, toen de jongen zijn zin niet meer kon afmaken omdat het hem te veel werd. ‘Je had je Devil Trigger niet moeten gebruiken,’ maakte hij zijn zin af, waarna hij naast de jongen knielde en naar hem keek.

De pijn in zijn schouder verergerde alsmaar. Hoewel hij die Kakuya dolgraag een optater wilde bezorgden, het ging nu niet. Hij was, Nathan had gelijk, maar een amateur. Vechten was niet zijn stijl, zelfs iemand beschermen ging hem te ver. Hij zuchtte even. ‘Ik beloof dat ik probeer om wat serieuzer te zijn. Ik ga beloven om aan mijn technieken te werken,’ mompelde hij zachtjes, terwijl hij naast zijn broer ging zitten. Hij keek rond zich heen. Hoe kon hij Nathan en zichzelf veilig naar hun eigen Country brengen? Natuurlijk hoefde het niet per se. Ze konden ook hier blijven, maar de kans dat ze dan gevonden en vermoord werden, was groot. Als Kakuya weer op krachten gekomen was, dan zou hij zeker naar hier komen om hun terug aan te vallen. Nathan had zijn rust nodig en Nero zelf eigenlijk ook. Zuchtend keek hij rond zich heen. ‘Kijk wat je gedaan hebt, oude gek,’ mompelde hij, doelend op Kakuya. Hij liet zijn blik naar Nathans ribbenkast glijden en siste tussen zijn tanden. Hoe dan ook, Nathan moest medische hulp krijgen, anders zou hij misschien niet eens wakker worden. En aangezien Nero niet de juiste verzorgingstechnieken had om hem beter te maken, zou hij daarvoor iemand moeten zoeken. Diegene in zijn Country was te ver weg en het zou onmogelijk zijn dat hier iemand hun wilde helpen. Oftewel: ze zaten vast. Daar kwam dan ook nog eens bij dat Nathan niet een van de lichtste personen was. ‘Hoe krijg ik je ooit naar onze Country?’ vroeg hij zichzelf af. Hij zuchtte. Hier had hij geen tijd voor. Hij kon beter proberen om zijn broer zo voorzichtig mogelijk op te pakken. Kreunend greep hij naar zijn schouder, waar hij gewoon bijna geen gevoel meer in had zitten. ‘Oké, ik probeer het.’

Nero voegde de daad bij het woord. Met zijn ene arm probeerde hij Nathan op te pakken, maar dat was onbegonnen werk. Hij kon zijn andere schouder niet overbelasten en zijn ene hoofd bonkte als een gek. Zijn blik gleed opzij en hij zag een soort tapijt liggen, vast nog van dat opgeblazen huisje. Het was verroest, maar niet kapot, wat wonderbaarlijk was. Snel sleepte Nero met zijn goede arm het tapijt naar Nathan toe. ‘Even volhouden,’ mompelde hij, waarna hij Nathan aan zijn oksels op het tapijt sleurde. ‘Over de grond slepen dan maar,’ mompelde hij, waarna hij zich voorover boog en het tapijt vastpakte. Hij begon te trekken, maar zijn schouder protesteerde heel erg. Nero zette zijn kaken op elkaar en trok het tapijt voort, met Nathan die erop lag. ‘Jeetje Nathan, verlies wat kilo’s gast,’ mopperde hij, waarna hij nog eens probeerde te trekken. Het zweet liep over zijn voorhoofd, maar het ging hem wel goed af. ‘Ook dat nog,’ vloekte hij, toen het begon te regenen. ‘Dit moet goed genoeg zijn, toch?’ mompelde hij tegen zichzelf, toen hij een leegstaand huis zag. Hier kon hij deze nacht wel overnachten. Morgen trok hij Nathan wel voort naar Darkness Country. Hij trok Nathan naar het huis, stampte de deur open en bracht hem naar het midden van de kamer. Op dat moment werd het zwart voor zijn ogen en verloor hij zijn evenwicht. Hard klapte hij op de grond neer, recht op zijn gewonde schouder. Eén moment was hij stil, waarna hij schreeuwde en stampte van de pijn. Daarna werd het zwart voor zijn ogen en werd het doodstil in het huis, op vallende, tikkende regen na.

Kakuya ging zitten, nadat hij door zijn knieën zakte. Zo zwaar had hij het nooit gehad. Als dat stomme rotjoch nou gewoon uit zijn buurt was gebleven .. Argh. Het was een grote lastpak, en daarbovenop was ook dat andere rotjoch. Het bleek dat hij niemand raakte met zijn Amaterasu, het zwarte vuur dat voor eeuwig zou branden. Bloed drupte over zijn wangen, zijn arm kon hij niet meer bewegen en hij had enorme pijn bij zijn knieën. Waarschijnlijk kwam dat door die explosie die dat stomme rotjoch veroorzaakt had. Zijn benen schoten weg alsof ze afgehakt werden tijdens een orkaan, toen de kracht eruitschoot. Het was me dan ook wel weer een dagje. Met wat moeite stond hij op, met zijn linkerarm zijn rechterschouder vastgegrepen, liep hij rechtdoor. 'Met mijn laatste beetje energie kan ik ze nu afmaken..' mompelde hij toen kwaadaardig. Het zag ernaar uit, dat nogmaals een gevecht tussen Kakuya en Nathan eindigde in een gelijke stand. Toch voelde Kakuya dat hij gewonnen had, aangezien het twee tegen een was, want als het een op een was geweest had Nathan waarschijnlijk deze dag zijn laatste adem uitgeblazen. Naja, het was dan ook maar een 'als'. Hij wist niet hoe Nathan en dat andere joch er aan toe waren, dus kon hij nog geen conclusies trekken, behalve dan dat ze allemaal wel degelijk verzwakt waren, omdat ze anders weer terugkwamen om klappen uit te delen. Dan zou Kakuya gewoon zijn gift gebruiken, de Sharingan. Hij kon ze dan beide pakken via zijn Tsukuyomi. Het was dan een van de gevaarlijkste genjutsu's die deze Warrior maar te bieden had. Tot slot begon het te regenen. Kakuya keek even naar de lucht, die er maar donker uitzag. Dat was dan alleen maar goed voor Kakuya, want als het zou bliksemen, dan zou.. Ja, een enorme knal was te horen, oftoewel onweer, waarop een bliksemflits volgde. Dit was goed voor Kakuya, want hij kon met zijn laatste beetje chakra de bliksem uit de lucht plukken, en het zo 'full scale', oftoewel volle kracht op Nathan en de andere jongen afschieten. Nee, hij moest daar even niet meer aan denken. Kakuya was zelden gewond, maar als hij gewond was was het dan ook wel ernstig, zoals er nu niet aan denken. Zijn arm was gebroken, dat wist hij bijna wel honderd procent zeker. Waar hij wel echt honderd procent zeker van was, was dat hij die arm voorlopig niet meer kon gebruiken. Hij liep wat verder. De rook was ondertussen weggevaagd, door de regendruppels die met bakken uit de lucht kwam. Even kort kreunde Kakuya weer. Op zijn leeftijd hoor je in een wiebelstoel te zitten en wat voor te lezen aan je kinderen of kleinkinderen, maar nee, deze oude man was een krijger. Iemand die vecht voor alles waar hij voor vechten wou. Als hij iets niet wou, ging hij klappen uitdelen. Niet protesteren, maar gewoon op een hevige, wraakzuchtige manier. Hij deed mensen pijn, daar is geen ontsnappen aan, dat wist hij zelf ook. Hij moest stoppen met dit leven. Misschien zou dat kunnen, als hij voor een paar jaar de Blood Prison inging. Zijn krachten zouden worden afgetapt voor een tijdje, waardoor hij zich rustig kon houden. Hij keek om zich heen. Er was geen leven om 'm heen te bekennen, behalve de planten en het onkruid dat onder en naast de brokstukken lagen van huizen en weet ik veel waar nog meer van. Hij trapte tegen een steentje aan, en liep toen verder. Weg van hier, zover mogelijk. Hij moest medische hulp zoeken, of gewoon terug naar zijn huisje, in de Lightning Country, en ondertussen even opgelapt worden doormiddel van een genjutsu. Hij zou iemand in een genjutsu plaatsen zodat hij dacht dat hij een royalty - zoals een Kage - zou oplappen. Ja, dat moest hij doen. Maar voordat hij weer aan een lange reis begint, moest hij uitrusten.

~ als jullie topic uitgaan bij volgende post, dan is Kakuya dat ook :p, so decide ^^

~nathan en danzyl zijn allebij knock-out, volgens mij is het topic nu wel uit~