'JA, GEEF 'M EEN RECHTER, SLAAN, MAAK 'M AF!' klonk het in het vechtcafé dat zich bevind in de achterwijken van Sapporo. Zo nu en dan bezoekt Ranque dit café om de rust te bewaren hierzo, voordat de wachters dit vinden. Dat vermijd Ranque liever, aangezien de eigenaar een goede vriend van hem is. Met een luide knal hoor je iemand hard vallen. Midden in de stalen kooi, met een 'octogan' vorm, zijn ze aan 't vechten. Het is onofficieel, en illegaal. Bloed ligt midden in de ring, wangen zijn dik en ogen zijn blauw. Ranque stond op van zijn stoel, en liep richting de kooi, pratend met de assistent die dit organiseert. Hij vraagt of hij elementen mocht gebruiken, en dat mocht, zolang de tegenstander dat ook kan. Hij ging terug aan de bar, wachtend tot hij opgeroepen werd. Hij haalde het verband bij zijn mond weg, waardoor je kan zien dat hij op zijn linkerwang een tatoeage heeft. Een van zijn vele lightning-tattoo's. Hij had ze om bliksem te absorberen, zodat hij het later kan gebruiken om chakra aan te vullen en om zijn Lightning Release Armour te creëren, om er nieuwe vormen en variaties van bliksem te maken, en om verboden technieken te verstoppen. Ondanks dat ze waren verboden, mocht hij van de oude Raikage deze tatoeages neerzetten. 'AND NOW, A ELEMENTAL FIGHT!' klonk het hard. Dat was het sein voor Ranque, waarop hij naar de kooi toeliep nadat hij het verband weer om zijn mond stopte. Hij wachtte kort, en toen mocht hij de ring betreden. Hij liep naar een kant van de kooi, en leunde tegen het hek aan. Tot zijn verbazing was zijn tegenstander, iemand waarvan hij niet verwachtte dat die zou vechten. Het was namelijk een kind, in de ogen van Ranque.

~ Snow

Zacht vloekend gaf Torch Snow een duw. ‘Mietje!’ mopperde hij. Snow haalde zijn schouders op. ‘Waarom zou ik gaan vechten daar?’ vroeg hij kalm. ‘Nou, misschien omdat je je vaardigheden dan kunt trainen,’ merkte Torch schamper op. ‘Dat zeg jij. Het enige wat je daar krijgt, is je lichaam dat verminkt wordt,’ antwoordde Snow kalm. ‘En toch ga je! Snow, we hadden een afspraak. Als ik de bal twintig keer hoog kon houden zonder dat jij hem afpakte, zou jij naar dat café gaan,’ zei Torch met een brede grijns. ‘Ja, oké. Dat was misschien stom van mezelf geweest om te zeggen,’ zei Snow zuchtend. Hij had er echt geen zin in. Hij had het puur en alleen gezegd omdat hij wist dat Torch dan beter zijn best ging doen om de bal hoog te houden, maar hij had niet verwacht dat Torch zijn woorden serieus zou nemen. En hier stond hij dan, samen met Torch in een donker steegje voor een café, waar mensen je sloegen tot je doodviel. ‘Je hebt toch technieken? Gebruik die gewoon. Hoe goed kunnen de vaardigheden van die gasten zijn?’ Net nadat Torch dat gezegd had, viel er uit de kroeg iemand hard op de grond. Heel zijn gezicht zat onder het bloed en een paar tanden waren uit zijn mond geslagen. ‘Zo goed dus,’ zei Snow schouderophalend. Hij zuchtte even. Hij had hier gewoon echt geen zin in, maar dan had hij maar niet moeten zeggen dat hij in dit café zou vechten midden in de ring als Torch de bal twintig keer hoog zou houden. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik zorg voor mijn eigen dood,’ zei hij droog, waarna hij het café binnenstapte. Hij wenste dat hij het nooit gezegd had, maar voor één keer kon het misschien geen kwaad. Eén keer.

In het café was het druk. Iedereen was druk aan het praten met elkaar, maar de stem van een of andere man kwam overal bovenuit. Hij legde de wedstrijd uit. Leuk hoor, vertellen hoe iemand ernstig verminkt wordt. Zuchtend schudde Snow zijn hoofd, waarna hij naar Torch keek. Die had zijn rugspieren uitdagend achteruit gezet om stoer over te komen, maar Snow wist gewoon dat hij diep vanbinnen deze plek verachtte. Zo vaak was hij hier dus ook niet geweest zoals hij meestal opschepte bij de anderen. Torch was een heethoofd, maar niet iemand die het gevaar op deze manier opzocht. Hij bracht zichzelf wel in de problemen, maar hij zou het nooit in zijn hoofd halen om naar zo’n café te gaan. ‘Nou, daar is de ring. Ik wens je veel succes. Ik neem daar wel een tafeltje.’ Snow hoorde gewoon de amuse en de grijns in Torchs stem, toen deze hem een schouderklopje gaf en wegliep. Snow volgde hem met zijn ogen. Hij ging bij een tafeltje zitten waar al twee mannen zaten. Gek genoeg zeiden ze niks tegen hem, leken hem niet eens op te merken. Zuchtend haalde Snow opnieuw zijn schouders op, waarna hij naar de ring liep. Een bestikkend gevoel nam plaats in zijn binnenste, alsof deze dag zijn laatste dag zou zijn. Torch zou zich achteraf heel schuldig voelen, dat wist hij gewoon zeker. Het kon niet zo zijn dat zijn vriend hem graag wilde zien lijden, dit was gewoon een van zijn stomme opvliegingen die hij per se wilde uitvoeren. Of hij wilde Snow terugpakken voor het uitdagen van hem, maar op deze manier? Slikkend sloeg Snow zijn armen over elkaar heen en leunde tegen het hek, totdat hij zijn tegenstander zag. Fijn, hij moest tegen een of andere mummie van Egypte.

Het startsein begon. Terwijl Snow druk bezig was met het bedenken van een techniek die effectief genoeg zou zijn, hoorde hij hoe Torch hem probeerde aan te moedigen. Fijn, die gozer zat daar lekker op een stoeltje, zich nergens druk om makend en hij zou dadelijk geplet worden door deze gozer hier voor hem. Hij vervloekte zichzelf nogmaals voor het zeggen van dit soort dingen tegen Torch, zoals het vechten in deze ring. Hij had kunnen weten dat de heethoofd dit serieus zou nemen en hem hier echt naartoe zou sleuren. Nou,dit was dus het gevolg van zijn eigen woorden. Mocht hij tot de dood in elkaar geslagen worden, dan zou hij dit zelf veroorzaakt hebben. Opnieuw slikte Snow. Kon hij niet gewoon een vriendschappelijk gevecht houden met die man voor hem? Hij observeerde zijn tegenstander. Hij zag er niet uit alsof hij een vriendschappelijk gevecht wilde houden. ‘Lightning Shock,’ mompelde hij. Omdat hij niet in open lucht stond, viel zijn andere techniek, Thunder Spirit, al af. Snel rende hij op zijn tegenstander af, probeerde een soort schijnbeweging naar links te doen en maakte zijn echte beweging naar rechts tegen het hek aan. Vanaf het hek sprong hij naar de rug van zijn tegenstander en duwde zijn hand in diens rug. Nou ja, dat probeerde hij dan toch. De tegenstander zou elektrische schokken krijgen. Snow wist niet hoever zijn kracht was daarin en of de tegenstander ook echt wat zou voelen, maar hij wist wel dat de rug voor iedereen een zwakke plek was. Een salto achteruit makend belandde Snow weer netjes op zijn voeten aan de andere kant van de kooi. Met zijn eigen krachten haalde hij zijn Thunder Star, een wapen, tevoorschijn, waarvan het voorste lemmet doordrenkt was met elektriciteit en het achterste lemmet ook.

Voordat het gevecht begon, en ook voordat hij zijn tegenstander zag, haalde hij al het verband weg. (THEME) Enorme spieren waren te zien en op die spieren waren tattoo's te zien. Lightning-Tattoo's. Hij wist niet of hij de enigste was, maar deze tattoo's waren verboden als je geen toestemming had. Van de tweede Raikage kreeg Ranque toestemming om ze te laten zetten. Toen hij zag wie zijn tegenstander was, lachte hij zacht en kort. Toen hij zag dat zijn tegenstander, een jongen van 16 ongeveer, op hem afrende en wat schijnbewegingen maakte. Ranque, met zijn armen over elkaar, keek naar de jongen hoe hij zoveel moeite deed. De jongen duwde zijn hand in de rug van Ranque. Zijn tattoo op zijn wang lichtte even op, waarop Ranque lachte. De tattoo op zijn wang absorbeerde de bliksem. Het enigste wat de tattoo niet kon opnemen, was geleidde bliksem, vanuit metaal of water. Het kon ook niet al teveel opnemen, maar daar was Ranque niet bang voor aangezien zijn tegenstander niet al te groot was. 'Bliksem werkt niet bij mij, jongen.' zei hij toen. Hij maakte een seal (zoals in zijn onderschrift) en keek naar de jongen, die nu een wapen tevoorschijn haalde. 'Met een techniek kan ik hem al makkelijk uitschakelen, maar dat zou hem teveel pijn doen.' dacht hij toen. Toen hij bedacht wat hij zou gebruiken, glimlachte hij even vals. Rennend op zijn tegenstander, bedekt Ranque zijn handen in bliksem. De kooi was nog best groot, ondanks dat het in een café werd geplaatst. Toen hij dichtbij genoeg was, deed hij zijn vuisten naast elkaar en probeerde de jongen te raken hiermee. Hij zou hem dan waarschijnlijk op zijn borstkas raken waardoor hij elektriciteit in zijn lichaam sloeg, en hem kon verlammen. Wat ook zou kunnen gebeuren was dat de jongen enorm hard tegen het hek aan werd geslagen door de enorme klap van twee vuisten en bliksem.

Hij bleef voor de jongen staan na de aanval. 'Hmm.' zei hij toen, waarop hij zijn tegenstander analyseerde. Het wapen was va een soort metaal, doordrenkt met bliksem. Dit zou hij niet kunnen absorberen, dus moest hij zichzelf nu ook verdedigen. Met een korte sprong achteruit, bereidde hij zichzelf voor. Bliksem en metaal zouden hem een enorme klap geven, dat wist Ranque uit ervaring. Hij moest dus goed uitkijken, maar omdat zijn tegenstander nog zo jong was en ook nog klein, hoefde hij niet té alert te zijn, maar als zoon klap hard genoeg was kon het Ranque uitschakelen. Dat was het negatieve effect van zijn absorberende tattoo. Hij wees nu naar de jongen. 'Gaan we nog iets doen of niet?' klonk toen een kille stem.