Ze trok de lakens over zich heen, ze trapte bijna altijd de lakens van zich af 's avonds en soms werd ze daar wakker van omdat het te koud was. Maar in de zomer was het niet te koud, zéker niet. Het was altijd snikheet in bed - naja, het was eigenlijk een dun matras op de grond met een laken en een kussen, maar het was nogsteeds snikheet en ze moest ook altijd gaan zweten en stinken in de zomer. Argh. Een straaltje zweet liep langs haar voorhoofd en wild trapte ze de lakens van zich af. Uitslapen is heerlijk dus waarom moet het zo warm zijn? Ze zuchtte en pakte de nodige spullen - een kort spijkerbroekje en een los shirt waarvan de mouwen tussen kort en lang inzaten. Ze stapte de douche in nadat ze haar kleren had uitgetrokken, het frisse water deed haar goed. Gister had ze een interessant persoon ontmoet, Leith was zijn naam. Wat zijn achternaam was wist ze niet, maar het had ook weinig nut om die te weten - stiekem was ze wel nieuwschierig. Ze draaide de knop om en er drupte af en toe nog een druppel naar beneden. Nu was het dus weer té koud, ze droogde zich snel af en trok haar kleren aan. Thuis had ze niets te doen, ze liep naar buiten en werd vrijwel onmiddelijk verblind door het felle licht. De deur deed ze op slot, ze moest veel trappen af lopen om op de begane grond terecht te komen, de kamers boven waren goedkoper en ze was toch niet zo vaak thuis. Het was prima. Ze noemde het maar een kamer, ze had een kleine ruimte om te slapen, via daar kon ze naar een kleine keuken en vanaf daar kon je daar de badkamer gaan die ook vrij krap was - maar het was prima om alleen in te leven. Wat zou Leith aan het doen zijn? De vraag spookte even rond door haar gedachte tot ze door had dat het nogal...verkeerd was. Haar voeten brachten haar naar een bepaalde plek, het huis van de Tsuchikage het was eerder een soort kasteel-achtig gebeuren en dus het tegenovergestelde van haar 'huis'. Ze zou er best een keer naar binnen willen. Ze voelde een hand op haar schouder en keek boos om. ,,Hoho..meisjes horen niet alleen over straat te lopen. Kom maar met ons mee." ze werd aan haar bovenarm meegetrokken, ze protesteerde maar door de angst kon ze haar kracht niet volkomen gebruiken. Het waren nare ervaringen die naar boven kwamen, maar nu was Takumi er niet. "N-nee" ze wist haar arm weg te trekken maar viel daardoor bijna dus wisten ze haar weer beettepakken..

Daar zat hij dan aan het ontbijt tafel. Het was pas 8 uur, wat voor hem heel erg laat was. Meestal was hij al om 6 uur wakker, maar vandaag was anders. Nadat hij de vorige avond laat was thuisgekomen had hij een heel lange preek gekregen. Hij had moeten beloven dat hij het nooit meer zou doen, iets wat hij niet kon beloven en dus ook niet deed. Daarom kreeg hij een soort van huisarrest. Niet dat het wat uitmaakte. Zijn huisarrest was hetzelfde als zijn normale alledaagse leventje. Het is niet dat hij ergens naartoe mocht gaan ofzo. Na de preek kwamen ze er achter dat hij zijn hand had bezeerd en werden de trainingen dus uitgesteld tot zijn arm weer helemaal beter was. Iets wat amper een week zou duren. Zijn huishoudster kwam aangelopen met het ontbijt. Iets wat heel uitgebreid was als je het vergeleek met wat hij in het weeshuis kreeg. In het weeshuis was er nooit genoeg en vochten de kinderen er altijd om. Het was er ook vies. Hier smaakte het overdreven goed en had hij altijd te veel. Dan forceerde ze hem om alles op te eten, want anders groeide hij niet. Wat een onzin. Ook nu duurde het een tijdje voordat hij het ontbijt had opgegeten.

''Yondaime, het is tijd voor uw trainingssessie.'' Verbaasd draaide hij zich om naar de vrouw die de keuken zojuist was binnengelopen. 'Heeft U het niet gehoord? Ik hoef de hele week niet meer te trainen. Het is een soort van vakantie omdat mijn hand pijn doet.'' Trots liet hij zijn hand zien. De vrouw bekeek het even goed. ''Ik zal het navragen.'' Ze draaide zich om en liep de keuken even snel uit als ze binnengekomen was. Hij had maar een weekje. Hij zou er volop van genieten en daarna zou hij weer terug gaan naar braaf zijn best doen als kage. Hij had zijn verantwoordelijkheden en dat wist hij. Als er iemand de stad zou aanvallen dan moest hij de stad verdedigen. Leith keek even uit het raam. Het was zo'n raam waardoor je wel naar buiten kon kijken maar niet naar binnen. Wacht.. Was dat Mayu? Hij duwden zijn hoofd tegen het ruit aan om het beter te kunnen zien. Ja? Het was nog steeds niet geweldig te zien. Zou hij naar haar toe gaan? Maar hoe.. Als hij door de hoofdingang ging dan zagen mensen hem en dan zouden ze afvragen wie hij was. Dat zou niet mogen. De achteringang dan maar. Blij huppelde hij naar de achteringang. Hij deed zijn schoenen snel aan en nam de tijd niet om zijn veters te strikken. Hij liep de deur uit en bleef huppelend de richting op gaan waar hij Mayu eerder had gezien. "N-nee" Was dat Mayu? Hij stopte met het huppelen en zette het op een sprintje. ''Stop!'' Hij kwam net de hoek om gelopen en keek boos naar de mannen. ''Raak haar met geen vinger aan!'' Hij rende op ze af. Niet dat hij heel erg ver kwam. Hij stapte op zijn veter en struikelde hierover. Hij viel recht voorover, maar een paar meter van de jongens vandaan. ''Auww..'' stamelde hij. Hij stond op terwijl hij over zijn gezicht wreef. Dit keer zou hij niet huilen! Mayu had het zelf gezegd; grote jongens huilen niet.

,,Stop!" ze draaide zich om "L-LEITH!" ze zette een stap naar achteren, hopend dat hij niet dichterbij kwam. "Raak haar met geen vinger aan!" ze schudde hevig haar hoofd, de jongens moesten lachen - hem uitlachen. Ze barstte in lachen uit toen hij over zijn veters struikelde, glimlachte en daarna veranderde haar mond in een grijns - een valse glimlach. "Bedankt." ze was haar angst kwijtgeraakt door hem. Ze rende op de leider af, of in ieder geval de persoon van wie zei dacht dat hij de leider was. Snel kwam ze aan de achterkant van hem en gaf hem een trap tegen zijn kruis, daarna schopte ze tegen zijn hoofd, haar blik viel op een stok die aan de kant lag. Ze pakte hem en ging in positie staan, ze had ooit geleerd om met een stok te vechten - erg handig. De jongens draagde - dus toch - hun leider weg. Naja, ze waren niet altijd sterk. Dit keer had ze geluk, want er waren genoeg en dat waren de meeste waar ze echt niet tegen op kon. Ze smeet de stok op de grond toen ze Leith zag en rende op hem af. Ze had werkelijk geen idee waar hij vandaan kwam, maar ze was blij dat hij er was. Toen ze bij hem was sloeg ze beide armen om zijn nek en legde haar hoofd aan de rechterkant van zijn hoofd. "B-bedankt." haar stem trilde iets, maar hetzelfde gold voor de rest van haar lichaam. Ze drukte hem nog iets steviger tegen zich aan, niet lettend op de mensen die naar hen keken. Wat later schrok ze en sprong ze snel weg - haar gezicht werd steeds roder tot het bijna op een tomaat leek. Ze keek naar beneden en stotterde wat woorden, of eerder klanken want het was werkelijk onverstaanbaar. "S-sorry" was het enigste wat er uiteindelijk uit kwam. Ze zakte neer op de grond en keek naar haar handen in hoop dat hij haar tomaten-kop niet zag. Wat érg! Het ging allemaal automatisch, maar hij was ook de enigste die ze echt kende hier, nog steeds was het beschamend. Was hij boos? Of juist iets anders? Misschien hadden zijn 'verzorgers' het wel gezien...aangezien hij geadopteerd was enzo..

Hij wou weer aanvallen maar Mayu was de aanval al begonnen. Ze schopte de leider achtige persoon tussen zijn beneden in. Ush.. Die kreeg geen kinderen meer. Niet da hij het verdiende om een ouder te zijn als hij zich zo gedroeg. Het was beter zo. De jongens rende weg voor Mayu en zij rende op hem af om hem te omhelzen. Hij kreeg niet lang de tijd om te genieten van de omhelzing, omdat ze hem al snel weer losliet. ''Stoute Mayu!'' zei hij alsof het een of andere klein kin was. ''Heb je niet geleerd dat het gevaarlijk is om alleen over straat te lopen? En ik kwam kinda naar je toe gerend om je te redden, je hebt me helden moment afgepakt.'' Hij vouwde zijn handen handen over elkaar als een klein kind en draaide zich om. Nu pas merkte hij de mensen op die keken. Was ze daarom zo rood geworden? Ze probeerde het te verbergen, maar het lukte niet echt. Het was heel opvallend als je je hoofd in je handen ging verstoppen. Dan keek je juist naar het hoofd van de ander om te kijken of er iets mis was. ''Om het goed te maken zul je me een knuffel moeten geven.'' Hij opende zijn armen wijd. '', maar niet hier.'' Hij keek kort naar links waar zijn huiskasteelvillaing stond. Hij had geen zin om gelijk weer naar binnen gehaald te worden. Hij had eigenlijk nog steeds huisarrest en zou niet naar buiten mogen gaan. Het verbaasde hem hoe makkelijk hij dat kon. Had zijn huiskasteelviaading geen bewaking? Mensen die hem terug zouden brengen als hij ontsnapte? Daar zou hij later iets aan moeten doen.

''Kom mee!'' Net als zij hem gister had meegesleurd was het vandaag zijn beurt om haar mee te sleuren. Hij pakte haar bij haar mouw vast en trok haar mee. Hij liep om een heel langzame tempo. Ze hadden toch de hele dag de tijd om te doen wat ze wouden doen. Het had geen nut om hun te haasten. ''Ben jij een dierenpersoon?'' vroeg hij toen hij er bijna was. Leith had altijd al van dieren behoud. Het liefst had hij een pet gehad, maar hij had de ware pet nog niet gevonden. Een pet kon je altijd volgen en liet je nooit in de steek. Het was een echte vriend. Net als Mayu en hij nu. Ze waren toch wel vrienden? Het was niet dat ze hem gebruikte omdat hij een kage was.. toch? Oja. Ze wist nog niet dat hij een kage was. Dat was hij helemaal vergeten. Zou hij het haar vertellen? Het mocht eigenlijk niet.. Ze kwam er op den duur wel zelf achter. Het zou leuk zijn om te kijken hoe lang het haar duurde voordat ze erachter kwam. ''K, we zijn er!''Hij liet haar mouw los.. ''Wacht eens even..'' Hij staarde droog voor zich uit. Had hij ergens de verkeerde weg genomen? Dit was niet de juiste plek... ''Lol, we zijn verdwaald.'' Niet dat het uitmaakte. Ze hadden de hele dag nog om de weg terug te vinden. ''Nu mijn Hug!''

,,Stoute Mayu! Heb je niet geleerd dat het gevaarlijk is om alleen over straat te lopen? En ik kwam kinda naar je toe gerend om je te redden, je hebt me helden moment afgepakt." ze moest bijna huilen, tot ze aan de belofte aan Takumi dacht. Die moest en zal ze niet breken. Ze knikte iets, bijna onzichtbaar. ,,Om het goed te maken zul je me een knuffel moeten geven, maar niet hier." even vertrok haar gezicht, maar ze stond snel op - iemand die op de grond zat viel nog meer op. Heel erg zat ze er niet mee, maar het was gewoon..niet handig. Ze klopte zich af maar had er weinig tijd voor aangezien ze aan haar mouw werd meegesleurd. ,,Kom mee!" had hij nog geroepen, wat dacht ie wel niet?! Ze moest toegeven dat het niet heel erg was, ze glimlachte, hij liep langzaam - in tegen stelling tot haar tempo gisteren wat van snel lopen tot rennen afwisselde. Zo handig was daar niet in. Ze had door dat haar shirt wat afzakte aan de kant waar hij haar mouw vasthield, paniekerig probeerde ze deze weer wat hoger te doen - losse truien waren niet altijd handig. ,,Ben jij een dierenpersoon?" ze dacht even na, ondanks dat ze het antwoord al wist. "Ik houd van dieren, maar de zwerfhonden en katten die ik heb gezien waren niet bepaald..lief. En bij andere dieren kwam ik niet in de buurt." hij leek best op een hond, moest ze toegeven. Al kon dat ook haar verbeelding zijn, of ja, ze vergeleek mensen erg snel met dieren. Hij liet haar mouw los en ze schoof hem snel weer omhoog nu het wat makkelijker ging. ,,Wacht eens even.. lol we zijn verdwaald." even keek ze paniekerig om zich heen. "Ik ken deze plek ook niet.." en uit zo'n plek komen was ook niet makkelijk gezien de grote van het dorp. Hopelijk vonden ze voor het avond was de weg terug nog. "Nu mijn hug!" ze keek naar hem en kreeg een nieuwe mening over hem, of iniedergeval had ze een eigenschap ontdekt; een perv. Maar dat waren de meeste jongens. Ze liep op hem af, wat dacht hij wel niet? Ze gaf hem een flinke stomp in zijn maag met haar vuist waar door hij wat voorover ging met zijn bovenlichaam. Vrijwel gelijk daarna omhelsde ze hem, langzaam zakte ze naar beneden waardoor ze hem meetrok. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en toen ze met haar knieën op de grond was drukte ze hem nog wat dichter tegen zich aan. "Baka." de woorden floepte er gewoon uit. "Baka...baka...baka..." ze bleef zo nog wel een tijdje doorgaan.

Nog steeds had hij zijn armen wijd geopend en wachtte hij op zijn knuffel. Eentje die hij pas kreeg nadat hij een stomp in zijn maag voelde. ''Waar was dat nou weer voor nodig?'' Hij beëindigde de knuffel om over zijn maag te wrijven. Dat deed pijn. Al ging de pijn snel weg. Hij had wel ergere klappen ontvangen. ''K.'' Wat zou het slimste zijn? Zouden ze gewoon dezelfde weg terug nemen? Dan zouden ze weer moeten uitkomen op een plek die ze kende. Al was er dan een grotere kans dat ze dan nog erger verdwaald zouden raken. ''Laten we een hoog punt zoeken!'' stelde Leith voor. Ze konden ook gewoon wachten tot de warriors hun zouden vinden. Ze zouden vast wel een groep sturen om hem weer te zoeken. Dat zou minder leuk zijn. Daarom zouden ze ook aan niemand de weg vragen. Dat verpestte hun avontuur gewoon. Niet dat hij het aan de mensen wou vragen die hier rondliepen. Dit was een echte achterstandsbuurt. Het was zo'n plek waar je liever niet wou komen. Je zag allemaal enge mensen lopen. De huizen zagen er ook niet geweldig uit. Het zou hem niet verbazen als er eentje neer zou storten. Ze moesten hier snel weg, naar een veiligere buurt. ''Lets go~!'' Was het wel slim als hij weer voorop liep? Het was zijn schuld dat ze verdwaald waren geraakt. Mayu mocht zijn vouten wel oplossen. Ze leek wel het type persoon die daar goed in was. ''Damens voor.'' Hij ging achter Mayu staan en gaf er een klein duwtje zodat ze kon beginnen met lopen. ''Welke kant zullen we op gaan? In de richting van die enge mensen daar of de plek die wat rustiger lijkt..'' mompelde hij. 'Laten we die richting op gaan!'' Hij duwde Mayu de richting op waar de enge mannen stonden. Natuurlijk zat er nog best wel wat afstand tussen. Ze zaten aan het einde van de straat, en hun ongeveer in het midden. ''Maak je maar geen zorgen, je hoeft nergens bang voor te zijn. Ik ben hier om je te beschermen.''

,,Laten we een hoog punt zoeken!" ze knikte, toch leek het haar handiger om het aan de mensen hier te vragen al was de kans groot dat hij dat ook dacht.. Maar waar was een hoog punt te vinden? Zij kende maar één hoog punt en die wist ze nu niet te vinden, omdat ze verdwaald waren. Ze wou het aan één van de mensen vragen die hier rondliepen tot ze duidelijker zag wat voor mensen het waren, in ieder geval mensen die ze niet tegen wou komen. ,,Lets go~" ze liep achter hem aan. "Jup!" ze rende een klein stukje aangezien hij iets eerder was aan lopen. ,,Damens voor." hij duwde tegen haar rug, ze keek hem kort aan maar daarna vooruit. Ze had eigenlijk geen zin om voorop te lopen, ze haatte het om voor mensen te lopen, maar de reden ervoor wist ze niet. ,,Welke kant zullen we op gaan? In de richting van die enge mensen daar of de plek die wat rustiger lijkt.." ze wou de rustigere kant op lopen, gezien ze niet veel zin had in nog een stel mensen die met haar uitwilde en veel vertrouwen in Leith zijn kracht had ze ook niet. Maar Leith duwde haar de andere kant op ,,Laten we die richting op gaan!" ze liep toch maar door. Het was een echte sukkel, wie gaat nou naar zulke mensen toe? Ze zuchtte en bleef doorlopen, ze had er een slecht gevoel over. ,,Maak je maar geen zorgen, je hoeft nergens bang voor te zijn. Ik ben hier om je te beschermen." ze barstte enkele seconden in lachen uit en pinkte vervolgens nog halflachend een traantje weg. "Jij, mij beschermen? En weer vallen zeker?" ze maakte zijn haar door de war terwijl ze het zei. "Maar bedankt." ze glimlachte en liep verder, ze pakte zijn pols beet en trok hem naar voren zodat hij niet meer achter haar liep. Of schuin achter haar. Ze slikte even, nog steeds had ze een naar gevoel over de mensen die nu hun richting opkeken..en lachtten. ,,Dit is geen plek voor tortelduifjes." sprak een grote man die haar bij haar pols pakte, ze wou zich losrukken maar de man veroerde zich niet. Helemaal niet.. ,,Je kan beter met ons rondhangen dan met een zwakkeling als hem." ze schudde hevig haar hoofd, nu was ze écht bang aangezien ze veel sterker waren dan de mannen van daarnet.. Deze kon ze niet aan.

'',,Dit is geen plek voor tortelduifjes." Leith richtte zijn blik kort op de man die hun richting op liep. ''Oh you, we zijn helemaal geen tortelduifjes!'' Natuurlijk vond hij het leuk om te horen. Hij was dus niet de enige die vond dat ze bij elkaar hoorde. Hij kon niet wachten tot hij ouder was. ,,Je kan beter met ons rondhangen dan met een zwakkeling als hem." Wacht... wacht. Hoorde hij dat nou goed? En had hij haar pols nou beet? Dit was de domste ding die je kon doen. Niemand zat aan zijn Mayonaise. ''Ik kan jou niet vergeven..'' Hij had haar al aangeraakt. Hij gaf zulke mensen geen tweede kansen. Hij schoof zichzelf tussen Mayu en de man zodat hij nu voor Mayu stond. Hij pakte de man bij zijn pols vast. Stiekem wou hij nu een mega awesome techniek uitvoeren die Mayu versteld zou laten staan, maar deze had hij niet. Dan moest hij het met enkel spierkracht doen. Iets waar hij ook niet geweldig veel van had. Dan moest hij het met enkel Chakra doen. Iets wat hij nog niet geweldig goed kon gebruiken. Als hij er zo over nadacht was hij echt een slechte kage... Naja, hoe sterk konden deze achterbuurt mensjes zijn? Hij vervoerde wat chakra naar de hand waarmee hij de man zijn pols vasthield en kneep hierin zodat de man Mayu haar hand losliet. Toen hij haar eenmaal had losgelaten slingerde Leith hem tegen een van de andere mannen. ''IN YOUR FACE! Wie is de volgende?'' riep hij onnodig. Het zag er grappig uit aangezien het van een jongetje kwam die amper 1 meter 60 was kwam. De meeste mannen waren hier rond de 1 meter 90, dus 30 centimeter groter dan hem. Hij kon dan ook niet bij hun gezichten, wat het onmogelijk maakte om hu in hun gezicht te slaan. Iets wat veel sneller zou gaan. Een man kwam met een knuppel hun richting opgerend. ''Wacht, ik maakte maar een grapje. Jullie horen nu weg te rennen...'' Wat voor groep was dit? De meeste groepen rende weg als je de leider had gepown't. Als was wat hij deed niet echt geweldig. De leider kon gewoon opstaan en doorvechten. Hij had hem alleen maar een paar meter verder geslingerd, tegen een andere man aan. De man met de knuppel stond ondertussen al voor hun en sloeg met de knuppel hun richting op. Met de hand waarin hij de chakra had verzameld stopte hij de knuppel. Daarna beet Leith in de man zijn hand zodat de knuppel los zou laten. ''Hier.'' Hij gaf de knuppel aan Mayu. Zij mocht ze eens pijn laten voelen.

Leith ging voor haar staan, dus was het de eerste keer dat ze tegen zijn rug aan keek. Of in ieder geval ze kon de andere keren niet herinneren. Maar ze kreeg niet de tijd om er lang naar de te lopen staren, wat overigens ook erg creepy zal zijn. Bovendien deed de hand die om haar pols geklempt was haar pijn en hij was lelijk. Ineens werd ze losgelaten en niet veel later knalde hij tegen iemand anders op. Het was de eerste keer dat ze Leith zo gezien had, een glimlach sierde haar lippen. Hij was dus niet altijd huilbaby-Leith. Ze zakte neer op de grond. ,,Wacht, ik maakte maar een grapje. Jullie horen nu weg te rennen..." iemand kwam op hen afgerend met een knuppel, gelukkig wist hij deze te stoppen. ,,Hier." ze kreeg de knuppel in haar handen gedrukt en keek hem verontwaardigt aan. Ze stond wat slingerend op en smeet de knuppel loeihard tegen een hoofd van een man die zijn 'vriend' aan het helpen was, viel flauw en daardoor viel ook die andere weer op de grond. Ze wou Leith bij zijn pols pakken, maar pakte perongelijk zijn hand ze wou nog snel zijn pols beetpakken tot ze door had dat iemand op hen afrende. Ze zette het op een lopen. "Sukkel." was het enigste wat ze zei toen ze wegrende, misschien zaten ze nog achter hen aan, al was er ook een kans dat ze daar de moeite niet voor deden. Na een tijdje rennen begon ze moeier te worden, maar toen hoorde ze ook andere voetstappen en nam ze de tijd om naar achteren te kijken..Er kwamen enkele mensen op hen afgerend, hoeveel kon ze niet tellen aangezien ze al snel haar pas had versneld. Ze waren in een bos beland en toch bleef ze doorrennen, ondanks dat ze echt niet wist waar ze was. Ze stopte met rennen, het was redelijk donker én fris ze waren waarschijnlijk diep in het bos. "Alweer hé? We zijn alweer verdwaald.." ze keek even schuin-omlaag en liet snel zijn hand los. Ze liet haar hoofd zakken en zuchtte. "Dat was eng..maar nu zijn we van hen af en zijn we wéér verdwaald." ze keek om zich heen. "Ik zie nergens iets wat op een stad lijkt." ze zuchtte en liet zich weer op de grond neerzakken, smekend keek ze naar Leith.

Mayu wist met haar knuppel een paar mannen te slaan. Daarna zette ze het op een sprintje. Een slimme zet. De mannen waren met veel te veel om aan te kunnen en dit was waarschijnlijk hun enige kans om weg te rennen. Het duurde even voordat de mannen stopte met het achtervolgen van hun. Pas toen ze in het bos waren beland. Het bos waar hij vroeger dagelijks langs kwam en waarvan hij dus de plek 80% uit zijn hoofd kende. Toevallig moesten ze precies uitkomen op de 20% die hij niet kende. ''Dat was eng..maar nu zijn we van hen af en zijn we wéér verdwaald. Ik zie nergens iets wat op een stad lijkt.'' Ze leek het klinken alsof ze weer verdwaald waren. Dit was niet het geval. Ze waren gewoon nogsteeds verdwaald van de eerste keer. Erger verdwaald. ''Geen zorgen, we hebben nog de hele dag om de stad te vinden. Het belangrijke is dat we nu niet meer in gevaar zitten.'' Hij vormde een glimlach op zijn gezicht. ''Ik zei toch dat ik je zou beschermen,'' grinnikte hij vervolgens. Er was nog iets geweldig gebeurd. Tijdens het wegrennen had ze gewoon zijn hand vastgehouden. De hele tijd! ''Laten we rondlopen in het bos, we komen uiteindelijk wel op een pad terecht. Het bos verbind Hoshisawa met Yokuska en met de Lightning Country, dus hopelijk vinden we het pad dat naar Hoshisawa leid.'' Er kwam veel informatie uit de twaalf jarige zijn brein. Al was het best wel logisch allemaal. Hoshisawa, the Green Woods en Yokuska waren alle drie Earth Country plaatsen. Het was dus logisch dat de bos de twee gebieden verbond. De Lightning Country was ook best wel logisch. Ze hadden oorlog met elkaar gehad. Dit lukte gemakkelijk omdat de twee Country's naast elkaar zaten. Als de Country's aan de andere kant van de wereld hadden gezeten dan was dit moeilijker geweest. Dan moesten e eerst nog langs de andere 4 country's om bij elkaar te komen. Het zou grappig zijn als ze uitkwamen bij de Lightning Country. Als het goed was zaten er ook nog wat borden op de paden die de weg wezen. ''Kom mee..'' Leith begon met lopen, de hele tijd recht vooruit. Er kwam geen variatie. Hij stopte pas toen ze bij een pad aankwamen. Iets wat pas na een half uur gebeurde. ''Welke richting kiezen we?

Ze was blij dat ze eindelijk van de mannen af was, het was echt dood eng. Het scheelde dat Leith erbij was, anders dan..dan...dan was het waarschijnlijk helemaal niet gebeurt. Maar goed, wat gebeurd is kan niet meer veranderen. ,,Geen zorgen, we hebben nog de hele dag om de stad te vinden. Het belangrijke is dat we nu niet meer in gevaar zitten." ze knikte. "En als we het niet vinden?" ze liet haar wenkbrauwen iets omhoog gaan, dat zou natuurlijk ook nog kunnen gebeuren. Een glimlach krulde haar mondhoeken omhooog. Daar moesten ze natuurlijk niet op hopen en de kans was klein. ,,Ik zei toch dat ik je zou beschermen." ze knikte, weer. "Voor deze éne keer ja, ik had het niet van huilbaby Leith verwacht!" ze lachte even maar na een tijdje stopte het. "Maar..bedankt" ze ging voor hem staan en schoof met haar rechterhand het haar dat over zijn voorhoofd hing wat naar achteren, langzaam gaf ze hem een kusje op zijn voorhoofd. Daarna ging ze een eindje verderop staan, kijkend in de verte met haar rug naar hem toe - haar gezicht was nogal rood geworden. ,,Laten we rondlopen in het bos, we komen uiteindelijk wel op een pad terecht. Het bos verbind Hoshisawa met Yokusuka en met de Lightning Country, dus hopelijk vinden we het pad dat naar Hoshisawa leidt." ze wist er wel van, maar het klonk ineens een heel stuk slimmer nu Leith het zei. Hij zag er.. volwassener uit maar dat kon ook haar verbeelding zijn. "Hopelijk." maar het kon ook zijn dat ze het pad niet vonden of bij de Lightning Country uitkwamen. Of bij Yokusuka, dat zou niet zo'n probleem zijn aangezien ze de weg daar heel goed kent..Maar het is een lange reis, één die ze liever niet wou maken. ,,Kom mee.." ze volgde hem maar, één ding viel haar op en dat was dat ze rechtdoor bleven lopen. Ze vond het wel het slimst, ze kwam uiteindelijk toch ergens uit en de kans dat ze een rondje liepen was zo veel kleiner. Het lopen duurde eeuwig en haar benen begonnen moe te worden, er werd niets gezegt maar ze wist ook weinig te zeggen wegens... tja. Ze keek naar haar voeten tijdens het lopen, ze kon Leith een beetje zien. Genoeg om hem te volgen. Na een tijdje stond hij ineens stil - wat ze dus niet door had - en botste zacht tegen hem aan. Ze ging snel naast hem staan. ,,Welke richting kiezen we?" ze waren dus bij een pad uitgekomen, gelukkig. "Ik denk dat we naar links moeten." zei ze en liep die kant al op. Ze waren in een rechte lijn weggerend dus als ze naar rechts gingen kwamen ze steeds verder van Hoshisawa, niet?

''Links?'' Het was ondertussen al een half uur geleden. Nog steeds voelde zijn voorhoofd warm aan. Leith probeerde zij blijdschap te verbergen en dat ging best goed. Hij zette zijn beide handen recht voor zich uit en maakte met zijn linkerhand een L. Daarna nam hij de linker pad. Dat was de enige manier waarop hij hij het kon herinneren. Het lopen op het linke rpad ging op hetzelfde tempo als eerde. Al was dit nu irritanter. Het was niet zo gemakkelijk als eerst, waar ze steeds maar een rechte lijn moesten lopen. Het was heel erg kronkelig. Soms at er een kronkel voor niets in. Of soms zat er boom midden op het pad. Wat was dan het nut van zo'n pad? Het was beter dan niks. ''Hoe laat zou het al zijn?''Hij begon nu al honger te krijgen! Hij had overdreven veel ontbeten. Hij zou pas een paar uur naar het ontbijt weer honger krijgen. Het leek nog normaal licht buiten te zijn. Hij gokte dat het net 12 uur was geweest. Fijn. Het avontuur ging niet zoals hij had gewild. Er was niks spannend gebeurd na de mannen die hun hadden lastiggevallen. Er mochten wel meer mannen komen als dat betekende dat hij meer voorhoofd kusjes kreeg. Nadat ze van de mannen ontsnapt waren was het heel saai geweest. Ze praatte amper en ze liepen gewoon door een bos. Dieren die ze aanvielen in het bos waren er ook niet. De dieren in het bos waren nog best tam. ''Weet je wat ik me bedenk..'' Hij maakte zijn zin niet af en begon met het klimmen in een boom. Iets wat niet al te moeilijk was. Hij kwam steeds hoger en hoger en na een tijdje stond hij op de top. ''Oh, nee,'' riep hij naar beneden. Na een uurtje of drie verdwaald geweest te zijn, eerst in Hoshisawa en daarna in de Green Woods, waren ze nu heel vlak bij het derde gebied van de Earth County. Leith sprong uit de boom en lande recht voor Mayu. ''We hebben de verkeerde kant gekozen.'' Moesten ze nu drie uur lang lopen naar Hoshisawa? Of was het verstandiger om eerst langs Yokusuka te gaan. Dan konden ze naar een restaurant gaan en iets eten. Samen. Dat klonk leuk! ''Laten we eerst iets eten in Yokusuka, ik trakteer!'' Hij hielf haar bij haar pols vast en begon te rennen in de richting van de stad. Er waren daar ook mensen die hij niet zou mogen. De stad van het geld. Er liepen velen dieven rond die je geld met gemak konen stelen. Ze moeste dus goed opletten..

Het was een smal en kronkelig pad en dat kon al weinig goeds betekenen, het was irritant lopen zeker nu ze al zou lang gelopen hadden. Ze haatte lopen, zelfs al deed ze het vroeger altijd rennen deed ze ook vaak aangezien ze vaak vluchtte na het stelen van brood of andere handige spullen. Geld stalen ze vroeger niet, omdat het niet zo snel van hen aangenomen werd in winkels en als ze daar in de buurt kwamen hadden ze meestal een probleem. Nu stal ze wel geld, al was dat vooral omdat ze er verzorgder uitzag en niet meer als een zwerfkiind. ,,Hoe laat zou het zijn?" ze haalde haar schouders op. "Ik heb werkelijk geen idee, maar we zijn nu wel al erg lang aan het lopen.." haar maag knorde niet, ondanks dat ze niet gegeten had vanochtend. Ze was er aan gewend. Haar maag knorede, hmm, ja. Ze had het niet verwacht, eigenlijk, maar ook zei kon moeilijk een hele dag zonder eten en dan nog geen honger krijgen. Dat ging gewoon niet, zelfs al was dit geen hele dag. Er gebeurde weinig, eigenlijk niets en daardoor leek de tijd een heel stuk langzamer te gaan. ,,Weet je wat ik me bedenk.." ze kon nauwelijks antwoorden of hij was al een boom in gevlucht, net als een aap. Het bleef een tijdje stil tot hij naar beneden riep. Hij sprong uit de boom en kwam recht voor haar neer, ze zette een stap naar achteren. ,,We hebben de verkeerde kant gekozen." als ze nu een glas vast had had ze deze los gelaten en was die in duizenden stukjes gevallen. "Shit." meer zei ze niet, ondanks dat het niet bepaald een 'fris' woord was. ,,Laten we iets eten in Yokusuka, ik trakteer!" ze glimlachte, dat was wel een goed idee. "Oke!" hij pakte haar pols beet waardoor ze wel mee moest rennen. Het was de stad waar haar broer nu was, de kans was klein dat ze hem tegen kwamen. Het was een grote stad, de handelstad Yokusuka.. Na een tijdje kwamen ze aan in de stad, als altijd waren er veel mensen en reden er veel karren rond. De stad kwam haar zo bekend voor, maar of ze blij was om terug te zijn? Dat wist ze niet, want de stad heeft niet al te fijne herinneringen achter gelaten. "Ik ken wel een goede plek." zei ze en maakte een beweging met haar hand zodat ze nu zijn pols vast hield inplaats van andersom. Ze wist niet eens of hij wel wist dat ze uit Yokusuka kwam, anders klonk het wel erg raar dat ze een goede plek kende. Naja, hij vroeg het wel als hij meer wou weten. Toen ze de winkel binnenstapten liet ze zijn pols los. "Hier is het!"

Was dit de plek? Echt waar. Het was niet bepaald een vijf sterren restaurant. Nu werd het een stuk minder romantisch dan hij verwachtte. Niet dat hij genoeg geld bij zich had om eten te kunnen kopen in een vijf sterren restaurant. Dit was waarschijnlijk een plek waar ze genoeg geld voor hadden. Als ze geluk hadden hadden ze nog genoeg geld om een koets te huren zodat ze niet lopend terug moesten. Nee. Zoveel geld had hij niet bij zich. Die dingen waren overdreven duur. ''Het ziet er awesome uit!'' loog hij. Hij was ondertussen al beter gewend als kage zijnde, maar hij kon met het voedsel leven. De reden; het was fastfood. Het eten dat geweldig smaakte en hij nu niet meer mocht eten. Nog een reden was omdat het eten op een hoger niveau zat dan hij gewend was in het weeshuis. ''Laten we aan dit tafeltje bij het raam zitten.'' De restaurant zag er nog best verzorgd uit. Geen schimmel ofzo, en de tafels waren mooi schoon. ''Ik neem patat,'' grinnikte hij. French fries. Hij hield er van om beide mayonaise en ketchup te nemen en deze dan te mengen. Dan was er ook nog curry. Hij haatte dat. Het was zo vies en slijmerig. Hij snapte niet dat mensen dat lekker vonden. ''Ook nog drumsticks,'' zei hij er snel er achter aan. Eigenlijk vond hij het best wel zielig voor de kippen. Hij was een echte dierenmens, maar zijn liefde voor vlees was groter dan zijn liefde voor dieren. Het zag er eigenlijk best leeg uit. In zijn herinneringen waren dit soort restaurants altijd vol. Je zag maar drie mensen in het restaurant. ''Laten we iets kopen.'' Hij trok er mee naar de balie. Kort staarde hij naar de oude vrouw. Hij dacht dat er tegenwoordig alleen maar tieners werkte in dit soort restaurants, maar hij had het duidelijk mis. ''Doe maar grote friet met mayo en ketchup, grote cola en drumsticks!'' Met een grote glimlach op zijn gezicht raaide hij zich om naar Mayu. ''Jou beurt.''

Ze wist genoeg prachtige plekken en goede restaurants maar ze was niet van plan om daar heen te gaan. Als hij niet genoeg geld had zal het erg falend zijn en dat wou ze niet. Bovendien had ze het niet op dat soort rijk uitziende plekken. ,,Laten we aan dit tafeltje bij het raam zitten." ze knikte en volgde hem naar de tafel, daarna plofte ze op de stoel tegenover hem neer, het zag er verzorgd uit maar er stond geen plantje op tafel zoals in veel restaurants. Wat er - gelukkig - wel stond was een bestelkaart die ze dan ook snel pakte, anders was bestellen zo moeilijk. Ze keek wat rond op de kaart en vooral naar de goedkope dingen, ze bestelde liever niets duurs als iemand trakteerde. ,,Ik neem patat, ook nog drumsticks." ze knikte terwijl ze nog steeds wat rond keek op de kaart en maar half naar hem luisterde. Ze wist wat ze ging nemen en de prijs viel heel erg mee. ,,Laten we iets kopen." ze knikte "Is goed." ze stond op en schoof de stoel weer aan, dat deed ze altijd automatisch als ze op stond. Terwijl ze naar de balie liepen keek ze wat rond, het was een net gebouw, het eten was goedkoop en toch waren er weinig mensen. Ze had zo'n vermoeden dat het restaurant het niet lang meer vol houdt, met zo weinig gasten. ,,Doe maar een grote friet met mayo en ketchup, grote cole en drumsticks!" ze was in ieder geval niet bang om iets te duurs te bestellen als ze keek wat hij bestelde. Maar goed, ze wist het al. ,,Jou beurt." met een grote glimlach draaide hij zich om naar haar, ze kon het niet helpen om een kleine onopvallende glimlach naar voren te toveren. Ze zette een stap naar voren zodat de oude mevrouw achter de balie haar beter kon zien. "Uhm, doe maar een hamburger en een banaan-milkshake." de mevrouw knikte en liep weg om de spullen te pakken. Ze bleef er maar wachten tot ze terug kwam met het eten. Het duurde niet heel erg lang tot ze terugkwam, ze nam het dienblad over van de mevrouw en liep naar de tafel waar ze net ook zaten. Voordat ze ging zitten zette ze het dienblad midden op de tafel. "Eetsmakelijk." ze glimlachte en pakte de hamburger van het dienblad en haalde voorzichtig het papier er af. Daarna begon ze maar te eten, ze keek het meest naar buiten en affentoe naar de rest van de zaal, maar zo min mogelijk naar Leith.

De minuten vlogen voorbij zonder dat de twee sproken. Het was helemaal stil op het geluid van het krakende eten, en het slurpen aan drinken, na. Er was niks om over te praten, iets wat liet zien hoe slecht de twee elkaar eigenlijk kende. Iets wat Leith ook opviel was dat Mayu amper zijn richting op keek. Was ze boos op hem geworden? Had hij iets verkeerd gezegd of gedaan. Hij kon eigenlijk een beetje begrijpen waarom ze boos was. Hij had haar de hele dag meegesleurd, ze waren uiteindelijk verdwaald geraakt en ze moesten uren lopen. Niet echt een leuke dag. Om het allemaal nog erger te maken was het allemaal zijn schuld. Er was maar een ding wat hij kon doen. Zijn verontschuldiging aanbieden. Toen Leith eindelijk klaar was stond hij op om het plankje waar het eten op was gegeven terug te brengen. Snel veegde hij zijn handen nog aan een servetje voordat hij naast Mayu ging zitten. Met zijn hoofd leunde hij tegen haar schouder aan. Hij hield zich even stil, omdat hij het eerst niet kon zeggen. ''Het spijt me,'' mompelde hij vervolgens haast onhoorbaar. Wat haatte hij het om zijn verontschuldigingen aan te bieden. Het gaf je het gevoel dat je iets slecht had gedaan. ''Het was niet echt een geslaagde dag hè?'' Nog steeds leunde hij met zijn hoofd tegen haar schouders aan. Het liefst wou hij zijn ogen nu dicht doen en hier gaan slapen. 'Om het goed te maken zal ik aan jou iets vertellen wat ik nog aan niemand vertelt heb.'' Haar kon hij wel vertrouwen toch? Het was de persoon waar hij het best mee om kon gaan. Best zielig als je je bedacht dat ze elkaar maar twee dagen kenden. Toch was ze de persoon die hij op het moment het meeste vertrouwde. Een soort van beste vriendin. Al wou hij natuurlijk wel iets closer worden dan dat. ''Ik heb een geheim!'' Hij haalde zijn hoofd van haar schouder vandaan, meer zou hij haar niet vertellen. ''Je krijg geen tips en je mag er heel lang doen om achter te komen, maar het feit dat je weet dat er een geheim is maakt het makkelijker, toch? Ik ga het niet proberen te verbergen, maar je mag geen vragen stellen. Dan gaan we kijken hoe lang het duurt voordat je erachter komt.'' Hij liet dezelfde glimlach als eerst zien. Eigenlijk zou Mayu ook een geheim moeten hebben. Dan werd het een soort van wedstrijd, de eerste die de ander zijn geheim wist won!

Ze hield niet van stilte, eigenlijk kon ze zelfs zeggen dat ze het haatte. Een zucht kon ze niet onderdrukken. Zonder iets te zeggen liep Leith weg, met het dienblad, waarschijnlijk om het eten weg te brengen. Stil keek ze naar haar handen die op haar benen ruste, ze merkte enkel dat hij naast haar ging zitten en met zijn hoofd tegen haar schouder leunde. Ze kon het niet helpen en automatisch liet ze ook haar hoofd iets kantelen zodat haar wang de bovenkant van zijn hoofd aanraakten. ,,Het spijt me. Het was niet echt een geslaagde dag he?" ze wou niet dat hij een schuldgevoel met zich mee droeg, ook zij was schuldig. "Het geeft niet." even bleef ze stil "Ik was tenminste niet alleen." haar stem vormule daalde steeds meer. Het was rustig dus keken er maar weinig mensen naar hen, de meeste zouden hun waarschijnlijk via het raam zien. Maar het boeide haar niet. ,,Om het goed te maken zal ik aan jou iets vertellen wat ik nog aan niemand vertelt heb." dat wekte haar interesse, een glimlach sierde haar lippen. Waarom wist ze niet, het gebeurde gewoon. ,,Ik heb een geheim!" ze keek hem in zijn ogen aan toen hij zijn hoofd van haar schouder vandaan haalde. Nu was ze nog nieuwschieriger, wat voor een geheim? Ze verwachtte wel dat hij het zou vertellen, maar wie weet deed hij dat niet. ,,Je krijgt geen tips en je mag er heel lang doen om achter te komen, maar het feit dat je weet dat er een geheim is maakt het makkelijker, toch? Ik ga het niet proberen te verbergen, maar je mag geen vragen stellen. Dan gaan we kijken hoe lang het duurt voordat je erachter komt." ze was iets teleurgesteld maar op de één of andere manier vond ze het wel leuker nu. "Oke, ik ben benieuwd." het zou jaren kunnen duren..al zou jaren misschien te laat zijn. "Weet je, ik heb ook een geheim en om het eerlijk te maken gelden dezelfde regels; geen vragen." ze glimlachte, ondanks dat ze niet blij was met haar geheim. Hopelijk kwam hij er niet achter, dát zal alles een heel stuk makkelijker maken en veel minder pijnlijk. Maar het zou onmogelijk kunnen zijn..agh, daar hoefde ze voorlopig niet aan te denken.

Ze zei gewoon dat het niet helemaal zijn schuld was. Ook zei ze dat ze ook een geheim had. ''Koel, je hebt ook een geheim!'' Opgewonden stond hij op. ''Dit maak het veel leuker!'' Het was jammer dat ze elkaar niet beter kende, nu had Leith nog helemaal geen idee wat haar idee kon zijn. Hij had ook geen spoor of iets in die richting. Ze moesten maar wachten tot ze elkaar iets beter kende. ''Wat krijgt de winnaar? Dit is toch wel een wedstrijd.'' Misschien was het leuk als de verliezer de winnaar trakteerde? Nee, dat was niet leuk. Dat was veel te makkelijk. Het moest iets zijn wat het het waard maakte om helemaal moeite te doen. ''Ik weet het! De verliezen moet de winnaar een kus geven.'' Nate zetten zijn vinger op de wang. Het klonk veel erger dan het was. Of niet? Het was maar een kusje op de wang. Zo erg zou ze het toch niet kunnen vinden. Of wel? ''Dus als je mij geen kus wilt geven dan zou ik maar goed je best doen.'' Nog steeds had hij zijn vinger op zijn wang. Hiervoor zou hij zijn best nog meer doen. Nu ze klaar waren met eten konden ze het beste weer terug gaan naar Hoshisawa. Ze hadden nog de halve dag om terug te komen naar Hoshisawa. Als ze op een normaal tempo zouden lopen de goeie wegen zouden nemen zouden ze het makkelijk halen. Al was het probleem nu om uit deze stad te komen. Ook moest dit ongedeerd lukken. ''Dus.. weet jij welke kant we op moeten om weer bij Hoshisawa te komen?'' Yokusuka was een best grootte stad. Het was makkelijk om er verdwaald te raken. Mayu zou de weg terug moeten kennen. Ze kende ook de weg naar het restaurant wat betekende dat ze de weg een soort van in de stad kende. Als hij nu een vraag zou stellen, zou het vallen onder de geen vragen regel? Of mocht hij alleen geen dingen vragen die te maken hadden met haar geheim, maar hoe wist hij dan wat hij wel en niet mocht vragen. Straks stelde hij een vraag die eigenlijk te maken had met haar verleden, dan wist hij dat het te maken had met haar verleden als ze het niet wou beantwoorden. ''Kom je hier vaker? Je leek de weg te kennen.''

~ Ik kon niks verzinnen :l ~

,,Koel, je hebt ook een geheim!" 'Een geheim waar je niet achter mag komen.' ,,Dit maakt het veel leuker!" 'ik vind het vreselijk.' in haar gedachte antwoordde ze op de woorden die hij zei, waarom kwam het terug? Had ze het niet volledig uit haar leven verbannen? Een zucht glipte tussen haar lippen door, maar daarna lachtte ze in hoop dat hij het niet gehoord had. Inmiddels was Leith opgestaan, ze kreeg pijn in haar nek als ze te lang omhoog keek dus besloot ze ook maar te gaan staan. ,,Wat krijgt de winnaar? Dit is toch wel een wedstrijd." eigenlijk was ze hier ook benieuwd naar, iets simpels was saai en trakteren..nee, dat klopte niet met de grootheid van haar geheim. "Verzin maar wat." zei ze en haalde haar schouders op, aangezien hij het voorstelde nam ze ook wel aan dat hij het zou verzinnen. Bovendien had ze geen goed idee. ,,Ik weet het! De verliezer moet de winnaar een kus geven." hij wees naar zijn wang en ze kon het niet helpen om te lachen. Ze had hem toch al gekust, op zijn voorhoofd dan en ja, ze schaamde zich er ook voor. "Pff" zei ze en stopte met lachen, een tijdje keek ze hem aan, wel wetend wat ze wou zeggen maar de woorden kwamen even niet naar boven. "Je bent echt nog een klein kind." misschien daagde ze hem uit, of hij het door had lag aan hem. Het was niet alsof ze er zin in had, bovendien had het hetzelfde resultaat. Wie er ook verloor of won. ,,Dus als je mij geen kus wilt geven dan zou ik maar goed je best doen." maar natuurlijk. "Prima." een grijns krulde haar mondhoek wat omhoog. Toch was het moeilijker dan het leek, ze mochten geen vragen stellen die direct met het geheim te maken hadden. Maar als je niéts mocht vragen kwam je ook nergens, zeker niet met haar geheim. ,,Dus.. weet jij welke kant we op moeten om weer bij Hoshisawa te komen?" tuurlijk wist ze dat en ze had al zo'n vermoeden waarom hij het aan haar vroeg. "Maar natuurlijk! Volg me maar." ze begon maar te lopen, hij zal haar wel volgen. Ze wist precies waar ze heen moest, maar ze lette wel op aangezien ze haar broer niet wou tegenkomen. Dat we werkelijk het laatste wat ze wou, het enigste wat ze écht wou nu was weer in Hoshisawa belanden. ,,Kom je hier vaker? Je leek de weg te kennen." ze schudde haar hoofd. "Voordat ik in Hoshisawa woonde leefde ik hier samen met mijn broer. Daarom ken ik de weg." - en omdat ik altijd rondzwierf en nooit op dezelfde plek was, maar dat liet ze weg. Affentoe stond ze even stil als ze twijfelde welke kant ze op kwamen, gelukkig verlieten ze op een begeven moment de stad. Er stond een bordje met Hoshisawa, dus Leith zou ook niet aan haar moeten twijfelen. Vond ze. Ze had wel een slecht voorgevoel over deze weg, er kwamen ook zwarte-markt handelaars langs rijden of ander slecht tuig, zeker nu het al donker begon te worden. Haar voeten deden pijn, maar ze liet er niets van merken. In de verte hoorde ze mannen fluisteren; ,,Ja, dat gaan we vanavond doen. We worden zo rijk als we hen overvallen!" ze trok Leith mee de bosjes in langs de wegkant. Ze hield haar hart vast toen de voetstappen dichterbij waren. ,,Wie is daar!? Kom tevoorschijn!" ze waren gezien. Enkele mannen werden op hen afgestuurd, waarvan één met een knuppel en de ander met een mes. Ze dacht enkel aan het rennen, niet aan de weg. Na een tijdje hoorde ze de mannen niet meer, ze kon bijna niets zien maar binnen een kwartier konden ze al helemaal niets meer zien in het bos. Daarbij was het pad weg. "Sorry. We worden ook vaak achternagezeten, hé?" even lachtte ze, maar grappig vond ze het niet.

"Voordat ik in Hoshisawa woonde leefde ik hier samen met mijn broer. Daarom ken ik de weg." Dus ze kwam niet uit Hoshisawa. En ze leefde hier samen met haar broer? In deze gevaarlijke plek. Dat zou niet leuk opgroeien zijn. Het was erger om hier op te groeien dan Hoshisawa. Bij Hoshiwawa ging het wel goed als je uit de buurt bleef van de achterstandswijken. Dit was een hele achterstand stad. Zo iets. ,,Ja, dat gaan we vanavond doen. We worden zo rijk als we hen overvallen!" Leith merkte dat Mayu hem vastpakte en hem meetrok in de bosjes. Moest dit echt? Ze konden ook gewoon doorlopen en doen alsof ze niks gehoord hadden. ,,Wie is daar!? Kom tevoorschijn!" Ze waren sneller gevonden dan hij verwacht had. Mayu begon te rennen zonder iets te zeggen. Moest hij haar nu volgen? Hij zou deze mensen kunnen verslaan. Naja. Hij zou maar achter Mayu aan moeten rennen. Hij begon te rennen, achter Mayu aan. De mannen gaven best snel op. Al was er nu weer een ander probleem. Ze waren voor de derde keer verdwaald geraakt. Dit keer was het niet zijn schuld. "Sorry. We worden ook vaak achternagezeten, hé?" . ''Jup.'' Hier was hij best wel blij om. ''Laat me raden, we kennen beide de weg niet.'' Leith vouwde zijn armen over elkaar heen. Hij kende de weg in ieder geval niet. Zouden ze de laatste kwartier terug moeten lopen? Dat was gewoon meer lopen en zijn voeten begonnen pijn te doen. ''Mogen we even uitrusten voordat we weer door gaan met lopen?' Leith ging op de grond zitten. Het was hier koud en donker. Dit was niet meer grappig. Het begon eng te worden. Overdag was het nog leuk, toen kon je nog normaal zien waar je liep. Ze hadden toen de hele dag gehad om de weg terug te vinden, maar nu was het al minder leuk. ''Dus. Hoe gaan we straks de weg terug vinden? De weg terug volgen of gewoon rechtdoor lopen totdat we een pad vinden.'' Eeuuw. Hij zat op een vieze drap. Nu was zijn broek helemaal vies. Leith stond op om het weinige drap op zijn broek eraf te halen. Er zat nu wel een vlek. ''Ik wil je niet kwijtraken ofzo..'' Het was donker. Er was een grote kans dat dat ging gebeuren. Dus hield hij haar maar weer vast aan haar mouw.

,,Laat me raden, we kennen beide de weg niet." zucht, ze wist inderdaad de weg niet. Zeker niet nu het zo extreem donker was en je echt niéts meer kon zien, in het bos was het al helemaal donker. Geen blad, geen struik, ze kon echt niets zien en vertrouwde op haar oren. "Sorry, het is ook zo donker.." ze beet op haar lip, ze wou naar huis maar ook weer niet, er waren genoeg 'ravijnen' waar je zo in kon glijden in het bos..en aangezien het zo donker is kon je ook moeilijk omhoog klimmen en de insecten waren ook doodeng. Maar goed, dát was haar mening, al vond ze wel dat een groot deel van de wereldbevolking het met haar eens moest zijn. ,,Mogen we even uitrusten voordat we weer doorgaan met lopen?" ze knikte, tot ze door had dat hij het niet kon zien. "Tuurlijk." ze hoorde hem gaan zitten, of het moest een dier zijn. Zelf besloot ze te blijven staan, straks ging ze in een gore drol zitten en daar zat ze niet op te wachten. Het was eng, het grote avontuur van daarnet was bijna compleet verdwenen nu vond ze het bos eng. ,,Dus. Hoe gaan we straks de weg terug vinden? De weg terug volgen of gewoon rechtdoor lopen totdat we een pad vinden?" ze dacht een tijdje na. "Ik denk dat we de weg terug moeilijk kunnen volgen, ik heb geen idee hoe we gegaan zijn..en rechtdoor lopen? We kunnen zo van een heuvel afglijden en dan zijn we zeker verloren omdat we al niets kunnen zien.." ze praatte veel, als ze van streek was en zich niet op haar gemak voelde begon ze altijd veel of erg snel te praten. ,,Ik wil je niet kwijtraken ofzo.." ze schudde haar hoofd, al zal hij het wel niet gezien hebben. Ze voelde dat hij haar mouw beetpakte, maar ze schudde met haar arm tot hij los liet. Daarna pakte ze zijn hand. "Baka." ze wou nog veel erna zeggen, maar er kwam zoveel in haar op dat ze niet wist een redelijke zin te maken. Ze voelde zich wel veiliger zo, omdat ze iets vasthield. Op de een of andere manier voelde ze zich dan altijd veiliger, het voelde gewoon niet goed als alleen hij haar vasthield, het was enger. "We vinden de weg terug wel, hopelijk." ze lachte iets, al was het overduidelijk dat ze het niet meende. Ze hadden geen licht en ze struikelde vaak genoeg bijna over takken of boomstronken, als ze Leith niet vasthield was ze gegarandeerd gevallen. Toch..dit was gewoon niet leuk meer, pijnlijke voeten, donker en je weet niet waar je bent..

"Ik denk dat we de weg terug moeilijk kunnen volgen, ik heb geen idee hoe we gegaan zijn..en rechtdoor lopen? We kunnen zo van een heuvel afglijden en dan zijn we zeker verloren omdat we al niets kunnen zien.." Als ze het geen van beide deden moesten ze dus gewoon random lopen? Dan was het maar hopen dat ze ooit op een pad stuitte. Zouden ze de pad wel zien als ze eindelijk in de buurt kwamen van één? Of zouden ze niet eens merken dat ze langs een kwamen? Hij zou weer in een boom kunnen klimmen. Het was wel lastiger om te klimmen in het donker. Je kon niet zo makkelijk zien waar je je voet op zette. ook zou je zomaar in een boom met een bijen nest kunnen klimmen. Het was niet leuk om door een bij gestoken te worden. Niet dat hij daar ervaring mee had. Hij was nog nooit door een bij gestoken. ''Wacht heel even.'' Na een tijdje gelopen te helpen wou hij het een kans geven. Hij hoefde alleen te kijken waar er licht was. Dan was er nog keuze tussen drie plekken. Leith liep naar de dichtstbijzijnde boom, het duurde even voordat hij in de top van de boom was. Al snel sprong hij weer uit de boom. ''Dat was niet hoog genoeg.'' Je kon niks zien in die boom. Alle andere bomen waren hoger. Leith liep al weer naar een andere boom. Hier klom hij ook in, nu duurde het iets langer om er in te klimmen. Ze gingen een soort van de goeie kant op. Al moesten ze nog ver lopen. Een soort van. Ze kwamen er wel in ongeveer één uur? Waarom moest het bos zo groot zijn? Leith klom de boom weer uit. ''Mayu, waar ben je?'' Leith stak zijn beide armen vooruit. ''Mayu?'' Waarom moest het zo donker zijn? ''Ahh, daar ben je.'' Leith pakte Mayu weer vast, dit keer bij de pols. ''We liepen een soort van de goeie kant op, we hoeven alleen door te lopen.'' Leith liet een glimlach zien, iets wat Mayu waarschijnlijk niet kon zien. Leith begon te lopen, dit keer de goeie richting op. Een van zijn handen bleef hij voor zich steken. Als ze zo bijna tegen een boom aan botste dan voelde hij dit. Meestal was het wel gewoon te zien. Het was donker, maar er was soms maanlicht te zien tussen de bomen in. Waardoor je wel wat kon zien.